Sporting i Lizbona, czyli zwiedzanie przy okazji

marze_na napisał(a):Już Was nawet namierzyliśmy na fb.

I wzajemnie .

marze_na napisał(a):Nasi mężowie mają dużo wspólnych "fotoznajomych" .

Jaki ten świat jest mały .

marze_na napisał(a):Paweł fotografuje głównie dla własnej przyjemności.
Taka pasja .

Obejrzałam, super fotki.
Waldek jest właśnie w trakcie przemeblowywania swojej strony. Jak skończy, to prześlę Ci linka.

megidh napisał(a):

te kiero napisał(a):...jeszcze jakby jaka Isaura przyniosła

Ja bym wolała, że przyniósł ją jakiś Leoncio . Nie wiem, co faceci widzą w tej Isaurze .

Ja tam nic nie widzę, bardziej to wspomnienie z młodości; jeżeli już to Luz Maria

marze_na napisał(a):Dla mnie kawa była największym i w zasadzie jedynym rozczarowaniem w Portugalii.
Tyle się naczytalam jacy to oni kawosze, a ani razu w zasadzie nie trafiliśmy na kawę, która naprawdę, by mi smakowała.
Myślę, że to może kwestia sposobu palenia ziaren.

Miałam tak samo.
Przed wyjazdem do Portugalii czytałam co warto stamtąd przywieźć. No i jedną z takich rzeczy była kawa. Oj jak ona mi nie smakowała. Zostawiłam ją w biurowej kuchni dla potrzebujacych

megidh napisał(a):

piotrf napisał(a):Czyli kawa miała się nijak do nazwy lokalu ,...

Niekoniecznie, bo to, że nam kawa nie smakowała nie znaczy, że inni będą mieli takie samo zdanie. Każdy ma inny gust i smak.

Ja się z kolei przyłączam do wielbicieli tego lokalu. Mnie kawa w A Brasileira bardzo smakowała, a próbowaliśmy kilku rodzajów, bo mieszkaliśmy zaraz obok, w hotelu Borges Chiado.
A zgrabne kelnerki z tego lokalu również zapadły w pamięć

te kiero napisał(a):

megidh napisał(a):Nie wiem, co faceci widzą w tej Isaurze .

Ja tam nic nie widzę, bardziej to wspomnienie z młodości; jeżeli już to Luz Maria

Luz Maria ?. Nie znam.

AgaGy napisał(a):

marze_na napisał(a):Dla mnie kawa była największym i w zasadzie jedynym rozczarowaniem w Portugalii.
Tyle się naczytalam jacy to oni kawosze, a ani razu w zasadzie nie trafiliśmy na kawę, która naprawdę, by mi smakowała.
Myślę, że to może kwestia sposobu palenia ziaren.

Miałam tak samo.
Przed wyjazdem do Portugalii czytałam co warto stamtąd przywieźć. No i jedną z takich rzeczy była kawa. Oj jak ona mi nie smakowała. Zostawiłam ją w biurowej kuchni dla potrzebujacych

I co, wypili ?.

marekkowalak napisał(a):Ja się z kolei przyłączam do wielbicieli tego lokalu. Mnie kawa w A Brasileira bardzo smakowała, a próbowaliśmy kilku rodzajów, bo mieszkaliśmy zaraz obok, w hotelu Borges Chiado.

Widocznie mamy inne upodobania co do smaku kawy.
Nie wykluczam jednak, że trafiliśmy na inny gatunek serwowanej tam kawy. Gdyby dodano nam inny, to może by nam smakowała.

Po wyjściu z Cafe A Brasileira udaliśmy się w kierunku Praça de Luís de Camões, który jest bardzo popularnym miejscem spotkań lizbończyków. Ale zanim tam doszliśmy, obejrzeliśmy piękny spektakl z tramwajami w roli głównej. Bardzo nam się podobają te kolorowe wagoniki śmigające po torach ułożonych na ulicach Lizbony.







Na środku placu stoi pomnik upamiętniający największego portugalskiego pisarza Luísa de Camões, którego grób znajduje się w Panteonie.
Pomnik został odsłonięty w roku 1867.




W bliskim sąsiedztwie placu znajduje się polecana cukiernia "Manteigaria", do której wstąpiliśmy po babeczki Pasteis de Nata.
Ale zanim do niej doszliśmy, drogę przeciął nam tramwaj nr 28.


Cukiernię mieliśmy w zasięgu wzroku, bo po drugiej stronie ulicy, ale z przejściem musieliśmy poczekać, aż przejedzie tramwaj.



W cukierni kupiliśmy 4 babeczki na wynos, bo teraz jeszcze nie chciało nam się jeść.

megidh napisał(a):

AgaGy napisał(a):Miałam tak samo.
Przed wyjazdem do Portugalii czytałam co warto stamtąd przywieźć. No i jedną z takich rzeczy była kawa. Oj jak ona mi nie smakowała. Zostawiłam ją w biurowej kuchni dla potrzebujacych

I co, wypili ?.

No jak nie, jak tak za darmo, to i najgorszą by wypili…

AgaGy napisał(a):

megidh napisał(a):

AgaGy napisał(a):Miałam tak samo.
Przed wyjazdem do Portugalii czytałam co warto stamtąd przywieźć. No i jedną z takich rzeczy była kawa. Oj jak ona mi nie smakowała. Zostawiłam ją w biurowej kuchni dla potrzebujacych

I co, wypili ?.

No jak nie, jak tak za darmo, to i najgorszą by wypili…

Ja bym nie wypiła.
Kiedyś koleżanka przywiozła mi z Turcji w prezencie kawę, ale niestety była tak niedobra, że nie byłam w stanie jej pić. Wiedziałam że będzie niesmaczna już po otworzeniu torebki, bo zapach tej kawy wybitnie mi nie leżał. Oczywiście nie skłamałam, tylko od razu powiedziałam koleżance, że to kawa nie dla mnie. Na szczęście się nie obraziła. Włożyłam tą kawę do lodówki i tak sobie przeleżała chyba 3 miesiące, do czasu aż w internecie trafiłam na przepis na peeling do twarzy i ciała, do zrobienia którego potrzebna jest kawa. I dzięki temu ta kawa znalazło swoje zastosowanie. Peeling jest świetny, idealny do twarzy, bo ta kawa jest drobno mielona.

Potem poszliśmy w stronę znajdującej się niedaleko Rue da Bica de Duarte Belo. Zastanawiałam się, czy ta nazwa ma coś wspólnego z kawą "bica", ale nie. Jej nazwa pochodzi od małej fontanny w kształcie rynny (po portugalsku "bica"), zbudowanej w XVIII wieku, której właścicielem był kupiec Duarte Belo.
To właśnie po tej ulicy jeździ kolejna lizbońska winda Bica, która łączy Rua de Sao Paulo z Largo de Calhariz.
W 1888 roku władze Lizbony podjęły decyzję o budowie windy, która połączyłaby dzielnicę Cais do Sodre, położona przy rzece Tag z dzielnicą Bairro Alto, która znajduje się dużo wyżej, na jednym z lizbońskich wzgórz.
Zadania tego podjął się portugalski inżynier Raoul Mesnier du Ponsard, który zdecydował się na windę poruszającą się po torach. Wytyczona została trasa windy o długości 245 metrów. Pozostało pytanie jak transportować ludzi po stromym zboczu. Postawiono na system windy
Na początku winda Bica była napędzana wodą, później parą, aby w końcu winda stała się elektryczna.
W początkowym okresie działania windy zdarzył się wypadek, kiedy to brak doświadczenia motorniczego doprowadził do tego, że jeden z wagonów runął w dół trasy i roztrzaskał się na dolnej stacji przy ulicy Sao Paulo. Skutkiem tego wypadku była kilkuletnia przerwa w działaniu windy.
Winda to zestaw dwóch wagoników, które jeżdżą naprzemiennie, mijając się mniej więcej w połowie trasy, gdzie tory tworzą rozjazd, po którym wagoniki mogą przejechać obok siebie.
To miejsce jest jednym z najbardziej malowniczych w Lizbonie, cieszącym się wielkim powodzeniem wśród turystów. I wcale się temu nie dziwię.
Z górnej stacji windy, znajdującej się przy Rua do Loreto, rozciąga się piękny widok na ulicę Rue da Bica de Duarte Belo i rzekę Tag. Gdy doszliśmy do tej stacji, to wagonika windy tam nie było, bo właśnie odjechał, ale widzieliśmy go jak powoli toczył się w dół. Usytuowanie tej windy powoduje, że według mnie (i nie tylko) jest ona najbardziej klimatyczną ze wszystkich wind w Lizbonie.



W oddali ujrzeliśmy drugi wagonik mozolnie wdrapujący się pod górę.



Wagoniki minęły się na rozjeździe i ten jadący pod górę zaczął się do nas zbliżać.




Mogliśmy zjechać windą w dół, ale stwierdziliśmy, że ciekawiej będzie zejść na nogach, więc zaczęliśmy spacer w dół ulicy. Wzdłuż torów znajduje się chodnik dla pieszych w formie schodów, ułatwiających pokonywanie wysokości. Bez tych schodów spadek byłby trochę zbyt stromy, aby bezpiecznie po nim chodzić.


Gdy winda stała na górze, na torowisko wjechał samochód dostawczy, który zatarasował windom drogę.


Idąc spoglądaliśmy w górę na wiszące nad naszymi głowami balkony.



Zerkaliśmy w boczne uliczki.




I tak powoli doszliśmy w pobliże dolnej stacji windy. Chcieliśmy z tego miejsca porobić zdjęcia jadącym wagonikom,


ale samochód dostawczy w dalszym ciąga stał na torach, co uniemożliwiało windom rozpoczęcie kursu.



Czekaliśmy wypatrując, czy ten samochód odjedzie, ale on stał i stał, i nie zanosiło się na jego szybki odjazd z torowiska.

Takie czekanie nie bardzo nam się podobało, bo to była strata czasu.
Stwierdziliśmy, że damy sobie już spokój z tą windą i pójdziemy dalej.
Ruszyliśmy więc w kierunku znajdującego się w pobliżu punktu widokowego Santa Catarina.








Sporo schodów musieliśmy pokonać, aby dojść od dolnej stacji winda Bica do Miradouro de Santa Catarina.
Ale wreszcie dotarliśmy. Trochę się obawiałam, czy punkt widokowy będzie dostępny, bo czytałam, że trwają tam prace prace rewitalizacyjne, ale na szczęście po remoncie nie pozostał żaden ślad.
Za to był na nim spory tłok, bo dotarła tam chyba wycieczka szkolna.



Widoki z tego punktu nie są tak spektakularne, jak z tych położonych wyżej, ale stąd jest najbliżej do rzeki Tag i Mostu 25 kwietnia.





Na placu, pod koronami rosnących tutaj drzew, znajduje się tutaj pomnik Adamastora, autorstwa Julio Vaza Jr. w 1927 roku, który przedstawia dzikiego Adamastora wyłaniającego się ze skały i patrzącego nie niego z przerażeniem mniejszego mosiężnego człowieka. Od tego pomnika punkt widokowy Santa Catarina nazywany jest potocznie Adamastor.
Adamastor to postać wymyślona na wzór mitologicznych Tytanów przez poetę Luísa de Camõesa w poemacie epickim Os Lusíadas (wydrukowanym po raz pierwszy w 1572 roku.) Jest on symbolem sił natury, które portugalscy nawigatorzy musieli pokonać podczas opływania Cape Point na krańcach Półwyspu Przylądkowego w południowej Afryce.
O tym Tytanie i historii powstania poematu można przeczytać tutaj.




Po krótkim pobycie na punkcie widokowym Santa Catarina idziemy dalej.

Wróciliśmy jednak do windy Bica, bowiem koniecznie chcieliśmy zobaczyć jej wyjazd z dolnej stacji.
Ale na razie ponownie jesteśmy przy górnym przystanku.



Ponownie idziemy w dół na nogach.




Stajemy z upatrzonym miejscu i czekamy na wyjazd wagonika z dolnej stacji.


Wreszcie jedzie.



Wagoniki się mijają



i ten jadący z góry wjeżdża na dolną stację.


Przejazd windy bardzo fajnie widać na obrazie ruchomym.

Żeby przejechać się windą Bica musielibyśmy czekać na jej odjazd na dolnej stacji, bowiem znów jakiś samochód wjechał na torowisko. Zrezygnowaliśmy z tego przejazdu i na nogach wróciliśmy na trasę tramwaju nr 28. Chcieliśmy nim przejechać kilka przystanków, ale niestety nasze machanie na nadjeżdżający tramwaj nic nie dało, bowiem tramwaj nie zatrzymał się na przystanku, na którym staliśmy.




Poszliśmy więc dalej na piechotę, dzięki czemu mieliśmy po drodze okazję obejrzenia Igreja de Santa Catarina, do którego weszliśmy na chwilę.






Bardzo spodobały nam się organy znajdujące się w tym kościele.




Poszliśmy dalej do następnego przystanku tramwajowego.




Stanęliśmy na przystanku przy tym skwerku i czekaliśmy, ale bezskutecznie. Stwierdziliśmy, że musiało się coś stać, skoro tramwaje nie jeżdżą i znów postawiliśmy na własne nogi.




Po 20 minutach doszliśmy do naszego kolejnego celu, a mianowicie do Bazyliki Estrela. Żaden tramwaj nas w tym czasie nie wyprzedził.
Przed Bazyliką Estrela zobaczyliśmy natomiast czerwony tramwaj turystyczny, którym można zwiedzać Lizbonę.



Bazylika została zbudowana w XVIII wieku w stylu barokowym i neoklasycznym. Wyróżnia się gigantyczną kopułą oraz pięknie zdobionym wnętrzem.
Weszliśmy do Bazyliki Estrela, ale trafiliśmy akurat na mszę, więc rzuciliśmy tylko okiem na jej wnętrze.




W środku Bazyliki można zobaczyć niezwykłą szopkę betlejemską z 500 figurkami wykonanymi z korka. Jest to największa szopka barokowa w Portugalii o wymiarach 3 x 5 x 4 x 5 metrów.
Drugą atrakcją Bazyliki jest możliwość wejścia na taras kopuły, z którego rozpościera się piękny widok na Lizbonę.
Jednakże atrakcje te są płatne, chociaż nie wiem, w jakiej cenie są bilety. Na tablicach prezentujących te atrakcje, zamiast ceny biletów widniała informacja, żeby nie zapomnieć poprosić o bilet.



Przyszliśmy tutaj właśnie z zamiarem wejścia na kopułę Bazyliki, ale jakoś nam się teraz odechciało.
Wyszliśmy na zewnątrz i poszliśmy na przystanek znajdujący się na wprost wejścia do Bazyliki.
Ale kątem oka zauważyłam coś dziwnego.
Otóż za samochodem na parkingu stał goły facet .


W pierwszej chwili pomyślałam, że to jakiś tekturowy stend, awięc z ciekawości podeszłam bliżej. No i to faktycznie był żywy człowiek.


Na szczęście był goły tylko do połowy, ale dlaczego chodził z gołym torsem po ulicy, to nie mam pojęcia. Upału przecież nie było.

Lizbona = Zachwyt

takie mam teraz skojarzenie; nawet bazylika zrobiła swoje, raczej nie przepadam za obiektami sakralnymi, ale tutaj kolorystyka i stonowanie robi niezwykłą robotę

Za każdym razem zastanawia mnie sporo "winda" - dla mnie to są zwykle kolejki.

piekara114 napisał(a):Za każdym razem zastanawia mnie sporo "winda" - dla mnie to są zwykle kolejki.

pewnie miało być "słowo";

czyli nie jestem sam w przemyśleniach