Sopot pod Giewontem czyli Makarska w czasach zarazy

marekkowalak napisał(a):
Może to zależy od godziny? Albo od dnia?

Chyba nie, bo byliśmy tam w czwartek Być może zależy to od godziny(Ty byłeś dość wcześnie rano, my koło południa). Gdyby wpuszczali na raz wszystkich, a potem jeszcze każdy mógłby być na szczycie ile chce to zrobiłby się tam straszny chaos. A może to zależy od tego ile samochodów czeka na dole w kolejce?

ruzica napisał(a): A może to zależy od tego ile samochodów czeka na dole w kolejce?

Może tak być - że monitorują liczbę samochodów i od tego uzależniają czas przebywania na górze.

6 sierpnia (czwartek) rano nie było tak dużego tłoku. ]

Za to dzień wcześniej (słaba pogoda i do tego święto narodowe w Chorwacji) koło południa korek do bramki głównej był na jakiś kilometr, a zjeżdżający z góry Polacy powiedzieli, że na wjazd na szczyt czeka się ok. 3 godzin

Wychodzi na to, że najlepszy sposób to jednak wejść pieszo

ruzica napisał(a):Teraz nie mogę nigdzie znaleźć gdzie ja wyczytałam o tych 15 minutach , bo chciałam Wam podać źródło tych rewelacji. Na stronie parku nic o tym nie ma, na szczycie też nie zauważyłam tabliczki z napisem pokręćcie się 15 minut i spadajcie. No, ale generalnie ludzie z samochodów pojawiali się i zaraz znikali.

W moim przypadku, gdy pod koniec lipca wjeżdżałem na Sv. Jure, pracownicy Parku Biokovo kierowali ruchem na szczycie i ustawiali samochody na wewnętrznym parkingu stacji nadawczej. Oni informowali o 15 - minutowym limicie pobytu samochodem na szczycie. Ale praktycznie nikt tego nie egzekwował z zegarkiem w ręku. My spędziliśmy na szczycie ok. 45 minut.

marekkowalak napisał(a):

Wychodzi na to, że najlepszy sposób to jednak wejść pieszo

Ja nikogo nie namawiam, bo to hardkor jednak był

Bravik napisał(a):
W moim przypadku, gdy pod koniec lipcua wjeżdżałem na Sv. Jure, pracownicy Parku Biokovo kierowali ruchem na szczycie i ustawiali samochody na wewnętrznym parkingu stacji nadawczej. Oni informowali o 15 - minutowym limicie pobytu samochodem na szczycie. Ale praktycznie nikt tego nie egzekwował z zegarkiem w ręku. My spędziliśmy na szczycie ok. 45 minut.

To chyba temat ograniczeń mamy wyczerpany

27.08.2020, Sv. Jure, cz. III i ostatnia

Pobyt na tym Jurku to jednak trochę mnie rozczarował pod pewnym względem. Dlaczego nikt tu nie sprzedaje zimnego piwa Przecież to mógłby być złoty interes

No nic, siedzieliśmy tu godzinę, trzeba będzie rozpocząć przykry proces zejścia. Tym razem nie idziemy wzdłuż lin, zejdziemy sobie drogą:



Po dojściu do połączenia asfaltu ze szlakiem decydujemy się na kontynuację asfaltem. Można by było schodzić przez Vošac i Makar(na pewno nie polecam trasy do Veliko Brdo jako opcji zejściowej, ze względu na ten fragment z dużymi spadającymi kamieniami), ale my postanowiliśmy zobaczyć nową atrakcję czyli Biokovo Skywalk.

Ze szczytu Jurka to jakieś 9 km i 500 m zejścia. Porównywalne z zejściem z Morskiego Oka na parking. Lajcik To w jaki sposób z tego Skywalka wrócimy, to jeszcze nie wiemy. Później będziemy się martwić

Tyle już zeszliśmy w ciągu 20 minut:



Asfaltem schodzi mi się jak na razie doskonale. Można iść jak baran i w ogóle nie patrzeć pod nogi



Kamień z napisem z cyklu Nasi tu byli:





Nie wiem czy to zgodne z regulaminem Jak nie, to zaraz zniknie

Vošac:



Mijamy sielankowe okolice:



Marzenia jednak czasem się spełniają. Bo oto przed nami wyrasta Planinarska Kuća Pod Javorom. Idę to obadać, pewnie i tak zamknięte. Tymczasem spostrzegam napis: OTVORENO!



Siedzą tu ludzie i piją piwo. To i my skorzystamy. Siadamy sobie w cieniu zamawiamy piwko. Do jedzenia jest tylko sir i pršut, więc z tego nie korzystamy. W ogóle raczej mało zjedliśmy w czasie tej wycieczki, a ja to głównie same owoce

Z wrażenia nie zrobiliśmy żadnego zdjęcia tego przybytku, a zmarudziliśmy znów z godzinkę.

Od Pod Javorom do Skywalka jest już bliziutko.

Dotarliśmy na miejsce o godzinie 15.00



Podobno przed wejściem na szklaną kładkę, zwaną też bardziej swojsko Nebeską Šetnicą, są jakieś miotły do czyszczenia butów. Ja niczego takiego nie zauważyłam.

Spokojny Jadran w popołudniowym słońcu. Jak się potem okaże, była to raczej cisza przed jugo



Wchodzimy na kładkę.

Ukucnij, to Ci zrobię fajne zdjęcie



Na początku czuję się trochę nieswojo i mam ochotę się przytulić do jakiegoś nieprzezroczystego elementu Mieszane uczucia mijają jednak po kilku minutach i mogę normalnie spacerować:



W dole widać Makarską. Tak blisko, a tak daleko:





Teraz mamy 3 opcje powrotu do "domu". Wszystkie 3 są do dupy

Opcja nr 1

Cofnąć się 2 kilometry, wejść na Vošac i stamtąd na Makar. To pomysł mojego męża, który czasem jest trochę cyborgiem. Ja stanowczo protestuję. Po wejściu i zejściu z Jurka nie chcę już się nigdzie wspinać. Co prawda szczyt można chyba obejść bokiem, ale na myśl o cofaniu się 2 km. pod górę robi mi się słabo. Odpada.

Opcja nr 2

Tu też się trzeba cofnąć, ale tylko kilometr. Szlak sprowadza do Gornji Tučepi, więc i tak stamtąd będzie trzeba jakoś dojść do Makarskiej. Ale o to będziemy się martwić później Początkowo ta opcja wydawał mi się najlepsza i jedynie słuszna, ale...spojrzałam na mapę i okazało się, że na bardzo króciutkim odcinku jest aż 500 m. zejścia. Czyli będzie bardzo stromo. A co jeśli będą tam ruchome kamienie? Pan. S. twierdzi, że na pewno będą, bo tu taki typ skały. Acha, to dziękuję nie idę.

Opcja nr 3

Asfaltem na sam dół. Panu S. ta opcja się nie podoba, bo za długo, za daleko, za dużo kilometrów i daleko od "domu" wyjdziemy". Natomiast ja się upieram, bo liczę na jakąś podwózkę.

Wybieramy zatem mało atrakcyjną opcję nr. 3. Niestety sprawdza się zasada "umiesz liczyć, licz na siebie".

No to lecimy, tłukąc kolejne kilometry. Spotykamy po drodze koleżankę:



Opcja złapania stopa wygląda nędznie z kilku powodów:

dość mały ruch w dół, za to w górę jest dość gęsto. Na odcinku do Skywalka jest o wiele więcej aut, niż na odcinku Skywalk-Sv. Jure. Czyli ludzie muszą tu kończyć wycieczkę.

jak już ktoś zjeżdża, to ma w samochodzie 4 osoby, nie ma już dla nas miejsca

pewnie się boją, że zarazimy ich koronowirusem

To, że śmierdzimy jest tak samo pewne jak śmierć i podatki, więc trochę się im nie dziwię

Może jednak trzeba było iść tym szlakiem Trochę jestem zła na Pana S. bo gdyby bardziej mnie namawiał to bym może poszła. Teraz to już trudno. Trzeba tę mordęgę przeżyć do końca.

Na tym etapie droga robi się chyba łatwiejsza dla samochodów, za to nudna i nużąca dla nas. Zakosy są długie i prawie poziome, więc robiąc wiele kroków, prawie nie wytracamy metrów Coraz bardziej we znaki daje się też upał.





Dochodzimy do restauracji Vrata Biokova i nawet zastanawiamy się, czy czegoś tu nie zjeść. Ale ciągle nie jesteśmy głodni(to ten upał). Zresztą mają tu tylko 3 dania, może na dole znajdziemy coś z większym wyborem

Dalej kolejne żmudne tłuczenie kilometrów. Przy drodze co jakiś czas są stoliki, więc odpoczniemy przy jednym z nich.

W stanie mocno już sfatygowanym docieramy na dół, to nasza ostatnia fotka z tego dnia:



O 18.30 meldujemy się przed bramami parku. Schodziliśmy aż 6 godzin(ale godzinę piliśmy piwo

Kolejka samochodów do wjazdu jest ogromna Część zawraca. Upatruję ofiar, które mogły by podrzucić nas do Makarskiej. Ale nikt taki się nie znajduje

Idę do pani z obsługi zadać kluczowe pytanie:

Ima tu neki autobus?

Ne ma!

Wcale nie liczyłam na odpowiedź, że jest, ale mogła by powiedzieć coś w stylu:

Autobusu nie ma, ale za pół godziny będzie tu jechał mój znajomy, to się z nim zabierzecie

No, ale takie rzeczy to w filmach tylko Pani zresztą dziwnie na nas patrzy, pewnie myśli, że jesteśmy obłąkani

Zastanawiamy się chwilę co robić. S. wynajduje jakąś konobę do której stąd mamy ok. 2 km. czyli jakieś 20 minut spaceru. No to się tam przejdziemy. Ja liczę na to, że wokół konoby w Gornji Tučepi toczy się jakieś życie, więc być może tam spotkamy jakiegoś dziadka, który podrzuci nas do Makarskiej Jestem gotowa dać mu 100 kun. Sto kun za 5 kilometrów to dobra oferta

Do konoby doczłapaliśmy się już chyba ostatkiem sił. Na myśl o jedzeniu typu mięso+ frytki jakoś robi nam się niefajnie, więc zamawiamy sobie 3 porcje palačinek z čokoladą na nas 2, oraz po zimnym piwku.

Siedząc na tarasie dostrzegam przystanek autobusowy. I owszem autobus będzie! Jutro o 10.20 Oczywiście nie ma tu też żadnego dziadka, a co dopiero dziadek jadący do Makarskiej

Na kolacji znów marudzimy godzinkę. Musimy wracać. Z powodu braku innych opcji idziemy z buta. Drogą. Nie chce nam się szukać ścieżek i szlaków, bo zaraz zrobi się ciemno, a wtedy chodzenie w chaszczach jest niewskazane. Mamy czołówki, to się oświetlamy, nic nie powinno nas rozjechać. Zresztą ruch o tej porze jest znikomy, to nie Jadranka przecież. Te 5 km. do Makarskiej jakoś poszło, po piwku i jedzeniu zyskaliśmy trochę nowych sił

Jednak najgorsze było chyba dojście na górkę, na której mieszkaliśmy. Ale i tam docieramy bez uszczerbku na zdrowiu. W pokoju meldujemy się o 21.30. Mam ochotę ucałować podłogę. Wróciliśmy po niemal 16 godzinach od wyjścia. A w tych 16 godzinach zmieściło się:

pół godziny na dojście do szlaku
pół godziny na śniadanie w plenerach
pół godziny na pobłądzenia
godzina pobytu na szczycie
chodzina chilloutu w Pod Javorom
ok. godzina na odpoczynki i zwiedzenie Skywalka
godzina na kolację w konobie
półtorej godziny na dojście z Gornji Tučepi do domku.

Czyli samo wejście i zejście z Jurka to tylko 9 godzin Ale ja Was nie namawiam, a do zejścia asfaltem to już w ogóle. Gdybym wiedziała, że na podwózkę nie ma co liczyć, to może wybrałabym zsuwanie się razem z kamieniami szlakiem

W apartmanie po kąpieli(bardzo długiej) wypiliśmy jeszcze po kieliszku graševiny(na to zawsze są siły ) i padliśmy.

Jutro Wielki Dzień Lenia

ruzica napisał(a):
W dole widać Makarską. Tak blisko, a tak daleko:

h178.jpg

Na tym zdjęciu idealnie widać, dlaczego Osejava jest półwyspem

Panu S. ta opcja się nie podoba, bo za długo, za daleko, za dużo kilometrów i daleko od "domu" wyjdziemy". Natomiast ja się upieram, bo liczę na jakąś podwózkę.

Trochę jestem zła na Pana S. bo gdyby bardziej mnie namawiał to bym może poszła.

Oj, jak my, żonaci, bardzo dobrze to znamy

W pokoju meldujemy się o 21.30. Mam ochotę ucałować podłogę. Wróciliśmy po niemal 16 godzinach od wyjścia.

Konkretny hardcore!!! Słowa uznania za dotrwanie do końca! Ja bym chyba od bramek dzwonił po taksówkę

Szczerze to aż niewiarygodne, ze nie znalazł się nikt, kto by Was zabrał w dół . Skywalk sądząc z internetowych relacji to atrakcja chyba bardzo popularna . A dystans niemały, bo kilkanaście kilometrów.

Mąż podsumował dość dyplomatycznie, dranie, ale on zawsze zbiera z trasy piechurów, nawet jak są spoceni i mają brudne buty .

Podziwiam i gratuluję, bo to co zrobiliście to nie lada wyczyn
Będziecie mieli co wspominać latami.

Ubawiłam się przy tym ostatnim odcinku Dzięki! Chociaż Wam pewnie czasami nie było do śmiechu...

Super, że piwo się znalazło (nawet dwa razy ), chociaż na szczycie, faktycznie, ktoś powinien pomyśleć i rozkręcić piwny biznes

Na Skywalk'u odważna byłaś Podziwiam! A może to prawo serii - tyle już tego dnia przeżyliście...

ruzica napisał(a):Opcja złapania stopa wygląda nędznie z kilku powodów:

pewnie się boją, że zarazimy ich koronowirusem

To, że śmierdzimy jest tak samo pewne jak śmierć i podatki, więc trochę się im nie dziwię

Tego drugiego pewnie obawiali się bardziej niż korony
A mówiąc poważnie - bardzo dziwne, że nikt Was nie zabrał

Super opis wycieczki i świetnie spędzony dzień! Będziecie mieli co wspominać

Na Jurku pierwszy śnieg
https://www.dalmacijadanas.hr/prvi-snij ... e-pahulje/

ruzica napisał(a):

Nefer napisał(a):Podziwiam, ale też i trochę zazdroszczę takiej wspaniałej górskiej wyprawy .

Jeszcze nie wiesz jaki był dalszy przebieg, więc nie wiadomo czy jest czego zazdrościć

Chyba jednak jest, podtrzymuję swoje zdanie .
No i wielkie gratulacje za wytrwałość i hart ducha. A piwo w takich okolicznościach musiało smakować wybornie .

Nie wielu Cromaniaków może poszczycić się zdobyciem Jurka z "trapera"...
Wspaniały dzień - mnie przy takich wyzwaniach napędzają krajobrazy na morze...
Pięknie było cały czas...
Zbliżyłem sobie Twoją fotkę na szczycie i nie widzę zmęczenia na twarzy...
Po tym wyczynie ,wejście na Sv.Ilia na Peljesacu skwitujesz tak : To już...
Fajnie piszesz ...

marze_na napisał(a):Szczerze to aż niewiarygodne, ze nie znalazł się nikt, kto by Was zabrał w dół

maslinka napisał(a):bardzo dziwne, że nikt Was nie zabrał

I ja jestem w potężnym szoku
Pamiętam gdy przed laty wspięliśmy się jakąś ścieżką z szosy za Dubrownikiem do drogi prowadzącej do nieczynnej jeszcze wówczas górnej stacji kolejki na Srd to zatrzymało się pierwsze auto na które zamachaliśmy (kamperobus starszych Niemców).
Może machaliście wyłącznie do Polaków .

Poważnie to wyrypa nieprawdopodobna . Pełen podziw. Myślę że zapamiętacie ten dzień na długo, może na zawsze.

Ło matko boska
Juve, pieszo, w upał....nawet mi by to do głowy nie przyszło.

Chapeau bas

Jesteście wielcy, a mi jest żal że nie byłem w tym dniu autem na Jurku i nie mogłem was podwieźć.

Kiedyś myślałem o Sv.Jure na piechotę.
Dziś już...przestałem.
Samochodem nie pojadę ( nienawidzę przepaści), tak więc ewidentnie to nie dla mnie.

Szacunek.

anakin napisał(a):Kiedyś myślałem o Sv.Jure na piechotę.
Dziś już...przestałem.
Samochodem nie pojadę ( nienawidzę przepaści), tak więc ewidentnie to nie dla mnie.

Jeszcze rower Ci został lub jakiś skuterek.