Sopot pod Giewontem czyli Makarska w czasach zarazy

I o to w tym wszystkim chodzi. Wjazd samochodem jest taki prozaiczny. Parę lat temu podchodziliśmy na Jurka poprzez Vošac, ale nie od strony Velika Brda, a przez Makar. Start o czwartej rano, bo to był początek sierpnia. A potem ponad 13 godzin miksu cierpienia i niesamowitych widoków. Ale warto było.

Też w tym roku byłem w "epicentrum zła" - dwa tyg. w pierwszej poł. września - polecam! Chodziliśmy tymi samymi ścieżkami....

To jeziorko w dole to gdzie jest?

A Sv. Jure zdobyty rowerem - nie elektrycznym!

Bravik napisał(a): Wjazd samochodem jest taki prozaiczny

Nieprawdaż?

Bravik napisał(a):. Parę lat temu podchodziliśmy na Jurka poprzez Vošac, ale nie od strony Velika Brda, a przez Makar

To miała być nasza droga zejścia, zrobilibyśmy fajną pętelkę. Ale przyszedł mi do głowy pewien pomysł, który wtedy wydał mi się genialny,a teraz sądzę, że raczej był głupi. Opowiem o tym wkrótce

roolez napisał(a):To jeziorko w dole to gdzie jest?

Pisałam o tym. Jeziorka(Modro i Crveno) są w Imotski, blisko granicy z Bośnią i Hercegowiną.

roolez napisał(a):A Sv. Jure zdobyty rowerem - nie elektrycznym!

Super Bardzo ciężko było? Mi się wydawało(ale to jeszcze przed wyjazdem, zanim zobaczyłam jak to naprawdę wygląda), że wjazd rowerem to musi być ekstremalny hardkor, ale po zobaczeniu słynnej drogi, to wydaje mi się, że może nawet ja bym wjechała

Jakoś nie jestem zaskoczona tą wyprawą.
Jeśli kogoś na forum mogłabym podejrzewać o taki wyczyn to właśnie Ciebie .
Oczywiście podziwiam!

Podziwiam, ale też i trochę zazdroszczę takiej wspaniałej górskiej wyprawy .

Jak dla mnie to czad!!!

Brawo , brawo. Taki spacer to w tym Cro-plowym towarzystwie tylko kilka osób uskuteczniłoby na Waszym miejscu . Wielki szacun
Mam w planach , ale to za czas jakiś


Pozdrawiam
Piotr

marze_na napisał(a):Jakoś nie jestem zaskoczona tą wyprawą.
Jeśli kogoś na forum mogłabym podejrzewać o taki wyczyn to właśnie Ciebie .

Ja chyba nawet siebie nie podejrzewałam

marze_na napisał(a):D.
Oczywiście podziwiam!

Nefer napisał(a):Podziwiam, ale też i trochę zazdroszczę takiej wspaniałej górskiej wyprawy .

Jeszcze nie wiesz jaki był dalszy przebieg, więc nie wiadomo czy jest czego zazdrościć

pomorzanka zachodnia napisał(a):Jak dla mnie to czad!!!

Z jednej strony czad, a z drugiej katorga Ale mi ten typ katorgi sprawia przyjemność. Szczególnie jak jestem już po i mam satysfakcję, że się udało.

piotrf napisał(a): Wielki szacun

Dziękuję

piotrf napisał(a): Taki spacer to w tym Cro-plowym towarzystwie tylko kilka osób uskuteczniłoby na Waszym miejscu

Wiem. Chyba nawet Franz wjechał samochodem

27.08.2020, czwartek. Sv. Jure, cz II

Kontynuujemy naszą wspinaczkę na najwyższy szczyt Biokova i drugi szczyt Chorwacji. O ile w dolnej części szlak oznakowany był idealnie, i jak na chorwackie warunki całkiem dobrze przedeptany, tak wyżej robi się ciut gorzej.

W pewnym momencie doszliśmy do takiej zielonej dolinki, w której nie było widać znaków, a wszystko wyglądało tak samo. Tu znów się zgubiliśmy i chyba straciliśmy na błądzenie z pół godziny. Nie pamiętam w którym miejscu to dokładnie było.

Może gdzieś tutaj?



W miejscu wątpliwym spotkaliśmy dwóch chłopaków z Polski. Oni też w tym miejscu mieli wątpliwości jak dalej iść.



W pewnym momencie zaczynam mieć lekki kryzys. Nie jest to ani ból nóg, ani ogólne zmęczenie, ale coś mi jakby świszczy w płucach i nie mogę do końca nabrać oddechu

Małż mówi, że to jakaś mini choroba wysokościowa, ja zaś wpadam w popłoch, że pewnie złapałam covida Na tym etapie idę bardzo wolno, mając nadzieję, że męki się wkrótce skończą.

Pan. S. cały cały czas mówi, że jak wyjdziemy na płaskowyż to powinno być już spoko, bo nie będzie stromych podejść.



Oczywiście ja sobie ten płaskowyż wyobrażam jako coś na kształt Karkonoszy- że będzie to na górze płaskie jak stół. Tymczasem idzie się naprzemiennym systemem góra-dół. Czasem te zejścia są całkiem spore, więc wkurzam się, że niepotrzebnie tracimy metry zdobyte z takim poświęceniem



Małż pogania mnie, co doprowadza mnie na skraj irytacji, a nasz team do konfliktu

Ale idziemy, nie zatrzymujemy się, bo do szczytu wciąż daleko....





Mini-kapliczka, można się pomodlić o powodzenie wyprawy



Widzimy już drogę asfaltową, nawet udało się nam zobaczyć mijankę:



Wkrótce nasz szlak doprowadza nas do asfaltowej drogi:



Tu już czuje się dobrze, z tymi płucami to jakaś chwilowa zadyszka. W tym miejscu trzeba podjąć decyzję- można iść szlakiem- stromo,męcząco ale dość krótko lub asfaltem-opcja dłuższa i łagodniejsza. My wybieramy szlak. Aby do niego dojść trzeba pójść kilkadziesiąt metrów drogą w dół.

Tu zaczyna się bezpośrednie podejście na szczyt:



Szlak jest stromy, dla ułatwienia są zamontowane liny. Ale jak dla mnie to one niewiele pomagają, a czasem wręcz niepotrzebnie komplikują.



Widoki ze szlaku:





Jeszcze tylko ostatnia prosta:





I Sv. Jure zdobyty!



Było to dosyć męczące, ale wcale nie aż takie trudne. Wejście z apartmanu na szczyt zajęło nam 5 godzin i 45 minut. Pewnie da się szybciej, o ile się człowiek nie zgubi tak jak my

Zasłużyliśmy na odpoczynek więc sobie usiądziemy w cieniu. Na górze może być nawet mniej niż 20 stopni, bo w cieniu jest mi wręcz zimno.

Kręci się trochę turystów samochodowych, ale niezbyt wielu. Mamy nad nimi przewagę- oni mogą być tu tylko 15 minut, my nie mamy żadnych ograniczeń. Spędzamy więc na Jurku aż godzinę.









Pamiętajcie, że góra jest wasza, dopiero jak z niej zejdziecie Czyli to na razie połowa sukcesu. O baaaardzo długim zejściu napiszę w następnym odcinku.

ruzica napisał(a):Widoki ze szlaku:

Boskie!

ruzica napisał(a):I Sv. Jure zdobyty!

Gratuluję!

ruzica napisał(a):Kręci się trochę turystów samochodowych, ale niezbyt wielu. Mamy nad nimi przewagę- oni mogą być tu tylko 15 minut, my nie mamy żadnych ograniczeń. Spędzamy więc na Jurku aż godzinę.

Jak wjeżdżaliśmy na Jurka, nie mieliśmy żadnych ograniczeń czasowych. Ale to było w 2006 i w 2008 roku Byliśmy dwa razy

ruzica napisał(a):Pamiętajcie, że góra jest wasza, dopiero jak z niej zejdziecie

Zawsze o tym pamiętam

Gratuluję zdobycia szczytu , jak dla mnie jest to niewyobrażalny wyczyn.
Co prawda kiedyś pokonaliśmy przewyższenie 1500m ale wówczas byliśmy o 16 lat młodsi , poza tym było to we wrześniu i dalej na północ więc o upale nie było mowy.
Z tymi 15 minutami na szczycie to jakaś masakra , nie wiedziałem że wprowadzono coś takiego (myśmy byli w 2008). Dobrze że teraz nie planowałem wjazdu bo mocno bym się rozczarował .

ruzica napisał(a):O baaaardzo długim zejściu napiszę w następnym odcinku.

Hm, no właśnie czytając o ostatnich metrach podejścia pomyślałem sobie że przecież trzeba będzie to zejść . Ja bym chyba próbował się załapać na jakiś autostop , ale domyślam się że tego rozwiązania nie braliście pod uwagę .

kulka53 napisał(a):Gratuluję zdobycia szczytu , jak dla mnie jest to niewyobrażalny wyczyn.
Co prawda kiedyś pokonaliśmy przewyższenie 1500m ale wówczas byliśmy o 16 lat młodsi , poza tym było to we wrześniu i dalej na północ więc o upale nie było mowy.

No właśnie , Pawle , te kilkanaście lat różnicy "robi różnicę" , w tym roku udało się osiągnąć 1020 m przewyższenia w temperaturach 20 - 23 stopni Celsjusza i chociaż do szczytu było dość blisko , to świadomość drogi powrotnej kazała nam odpuścić
Tym większe gratulacje dla Was , Marto , za zdobycie szczytu Jurka


Pozdrawiam
Piotr

Gratuluję wejścia! Mnie dwa lata temu ze Sv. Jure zawróciła burza i deszcz daleko za Makarem. Ale nie odpuściłem i wjechałem rowerkiem, w tym roku też. Po drodze, jakieś 10 km od szczytu, jest chyba w tym roku otwarty szklany taras. Dla mniej zawziętych na górskie wspinaczki polecam Biokovskie Oko - dosyć daleko można podjechać samochodem - jakieś 20 km od Makarskiej; ja - rowerem, który potem schowałem w zaroślach. Potem zostają do podejścia jakieś dwa kilometry niezbyt dobrze oznakowanego szlaku. Rewelacja! I ta cisza, i majestat przyrody taki, że człowiek sam do siebie zaczyna mówić szeptem! W obie strony ani żywego ducha, tylko stado kóz gdzieś na zejściu. I upał.

Ale jest satysfakcja. Minka na zdjęciu ze szczytu (to przy linach) mówi sama za siebie. Gratulacje.

maslinka napisał(a):Gratuluję!

kulka53 napisał(a):Gratuluję zdobycia szczytu , jak dla mnie jest to niewyobrażalny wyczyn.

piotrf napisał(a):
Tym większe gratulacje dla Was , Marto , za zdobycie szczytu Jurka

roolez napisał(a):Gratuluję wejścia!

Bravik napisał(a):Ale jest satysfakcja. Minka na zdjęciu ze szczytu (to przy linach) mówi sama za siebie. Gratulacje.

Dziękuję!

maslinka napisał(a):Jak wjeżdżaliśmy na Jurka, nie mieliśmy żadnych ograniczeń czasowych. Ale to było w 2006 i w 2008 roku Byliśmy dwa razy

kulka53 napisał(a):Z tymi 15 minutami na szczycie to jakaś masakra , nie wiedziałem że wprowadzono coś takiego (myśmy byli w 2008). Dobrze że teraz nie planowałem wjazdu bo mocno bym się rozczarował .

Teraz nie mogę nigdzie znaleźć gdzie ja wyczytałam o tych 15 minutach , bo chciałam Wam podać źródło tych rewelacji. Na stronie parku nic o tym nie ma, na szczycie też nie zauważyłam tabliczki z napisem pokręćcie się 15 minut i spadajcie. No, ale generalnie ludzie z samochodów pojawiali się i zaraz znikali.

Od 2008 roku mogło się dużo pozmieniać. Teraz to jest generalnie zorganizowane tak, że samochody na dole są wpuszczane partiami po 25 sztuk, reszta czeka(chyba aż zjadą poprzednicy). Prawdopodobnie to jest konieczne przy dużej ilości turystów z których pewnie znaczna część wcale nie jest mistrzem kierownicy

Dla rowerów i skuterów nie ma żadnych ograniczeń

kulka53 napisał(a): jak dla mnie jest to niewyobrażalny wyczyn.
Co prawda kiedyś pokonaliśmy przewyższenie 1500m ale wówczas byliśmy o 16 lat młodsi , poza tym było to we wrześniu i dalej na północ więc o upale nie było mowy.

piotrf napisał(a): te kilkanaście lat różnicy "robi różnicę" , w tym roku udało się osiągnąć 1020 m przewyższenia w temperaturach 20 - 23 stopni Celsjusza i chociaż do szczytu było dość blisko , to świadomość drogi powrotnej kazała nam odpuścić

Jak dla nas dotychczasowy rekord to był Sławkowski Szczyt - przewyższenie 1200m. Z samego dołu jest jakieś 1400, ale wtedy baliśmy się, że nie damy rady i podjechaliśmy na Hrebienok kolejką To też był wrzesień z temperaturą może 15 stopni. Także Jurek był dla nas zupełnie nowym doświadczeniem i sprawdzeniem siebie.

Za 16 lat, to pewnie też już byśmy nie wleźli Chociaż, w ostatnią niedzielę wybraliśmy się na spacerki po Sudetach Wałbrzyskich i poznaliśmy tam pana, który miał minimum 80 lat(opowiadał, że pamięta co było w 1945 ) i śmigał po górach rowerkiem

kulka53 napisał(a):Hm, no właśnie czytając o ostatnich metrach podejścia pomyślałem sobie że przecież trzeba będzie to zejść . Ja bym chyba próbował się załapać na jakiś autostop , ale domyślam się że tego rozwiązania nie braliście pod uwagę .

Ha! Ja z natury jestem leniem, a za schodzeniem w górach też jakoś szczególnie nie przepadam. Więc, tak brałam to pod uwagę, ale wyjdzie mi to bokiem

roolez napisał(a): ja - rowerem, który potem schowałem w zaroślach

roolez napisał(a): Rewelacja! I ta cisza, i majestat przyrody taki, że człowiek sam do siebie zaczyna mówić szeptem! W obie strony ani żywego ducha, tylko stado kóz gdzieś na zejściu. I upał.

No i o to właśnie chodzi My oprócz kóz spotkaliśmy jeszcze 3 turystów. Ale to i tak nic, w porównaniu z tym co się dzieje w górach w Polsce

maslinka napisał(a):Jak wjeżdżaliśmy na Jurka, nie mieliśmy żadnych ograniczeń czasowych. Ale to było w 2006 i w 2008 roku Byliśmy dwa razy

My wjechaliśmy na początku sierpnia (dokładnie to 6 sierpnia ok. 9tej) i na górze nie było żadnych ograniczeń czasowych, każdy był ile chciał. Nam spacer po szczycie i fotografowanie zajęło ok. pół godziny, ale niektórzy byli tam jeszcze dłużej.

Może to zależy od godziny? Albo od dnia? Albo może po prostu na początku sezonu był taki przepis i został zniesiony? Bo ja również czytałem o tym tylko tu na forum w jednym z wątków.

A te partie po 25 sztuk na dole - to wydaje mi się, że ze względu na Skywalk. Bo wielu turystów nie wjeżdża na szczyt, tylko dojeżdża do platformy - tak na moje oko to około połowy aut nie wjechało na górę. Przed oddaniem Skywalka nie było tego przystanku w pierwszym lasku.

Kozice rewelacja!!!
Nam nie udało się zobaczyć nawet tych słynnych koni na trasie