Słoweńsko-chorwacko-madziarska wyprawa po przygody 2018

Trajgul napisał(a):

Igłą pinii napisał(a):Szkoda, że nie poszliście tam w ciągu dnia. (...)
Za to w dzień było tam naprawdę cudnie!
Ale też za sprawą Twojej relacji widzę, że słońce na dobre zagościło od dnia naszego przyjazdu

Tzn. ciepło i słonecznie zrobiło się od czwartku (28.06) i tak naprawdę wtedy już tylko byliśmy nastawieni na plażowanie (przede wszystkim dzieci), a że byliśmy po drugiej stronie Orebica, więc mieliśmy trochę daleko, więc błogie lenistwo i relaks zwyciężył.

Powiem Ci, że tak też jest fajnie. W końcu wakacje to czas relaksu i niezmuszania się do niczego, co wymagałoby zbytniego wysiłku czy robienia czegoś wbrew sobie czy bliskim towarzyszom wypoczynku

Dzień 8
1 lipca 2018 r. (niedziela)
Leniwa wakacyjna niedziela

To będzie krótki odcinek. Mamy jeszcze potrzebę poodpoczywać na miejscu, dlatego plan na dziś to plażowanie, wodne zabawy i spacery po Orebiću.

Dziś pierwszy dzień lipca. Moi kochani śpią w najlepsze, a ja po cichu szykuję się, by spełnić wakacyjny rytuał, czyli samotne wyjście, by w spokoju nacieszyć się tak wytęsknionymi miejscami. Słońce grzeje już dosyć mocno, zapowiada się upalny dzień. Na ulicach jeszcze niewiele osób. Ruch na głównej szosie też umiarkowany. Podążam w stronę morza uliczką Kralja Zvonimira.


Uliczka na wprost to ta, przy której mieszkamy

Dookoła cisza, spokój i piękne zapachy pinii i kwitnących oleandrów.



Siedzę sobie na skałce, a buzia sama mi się śmieje, opóźniam moment powrotu, czytam jeszcze kilka stron książki. Mam nawet stosowny do chwili fragment:





W końcu uznaję, że czas wracać. Wstępuję do piekarni Antunović po pyszny chleb i bułki oraz słodkie wypieki, które zabierzemy na plażę. Obok jest stragan z owocami. Wszystko takie dorodne, kolorowe. Nagrzane słońcem owoce i warzywa kuszą smakami.



Figi i morele umilą nam pobyt na plaży, natomiast pomidory i czosnek to podstawowe składniki wakacyjnych obiadów.

Po śniadaniu ruszamy na plażę. Dzieci chcą jak najszybciej zanurzyć się w wodzie, dlatego pomimo obłożenia, wybieramy Trstenicę. Piękna trasa prowadzi na tę plażę.

Plażujemy około 3 godzin, po czym wracamy, zjadamy obiad i wyruszamy na popołudniowo wieczorny spacer. Początkowo kierujemy się główną ulicą Orebića (Bana Josipa Jelačića), przy której są sklepy, bary, stragany i apartmany.



Po pewnym czasie wolimy jednak zaszyć się w którąś z cichych uliczek schodzących ku morzu. Tutaj przynajmniej odnaleźć można TAKIE okazy bugenwilli:





Są też inne urocze rośliny, wśród których ten kwiatek.





Z sentymentu hoduję go również latem na balkonie. Nigdy nie osiąga takich rozmiarów i kolorów, jak w Chorwacji...

Nie sposób nie zwrócić uwagi na kolejne piękne kapitańskie rezydencje, z których większość ma na bramie wejściowej umieszczone inicjały właścicieli, oraz datę powstania.











Plan tego popołudniowego spaceru zakładał, że dojdziemy do klasztoru franciszkanów. Zbyt długo jednak guzdraliśmy się z wyjściem, a potem z robieniem po drodze zdjęć i zrobiło się zwyczajnie za późno. O tej porze nie wyszłyby też fajne zdjęcia. Dochodzimy zatem do tego rozwidlenia dróg...



... a potem schodzimy nad morze, bo słońce chyli się właśnie ku zachodowi. Na Korčulę odpływa jeszcze jeden tego dnia prom.



Bary zapełniają się kibicami, wszak dziś mecz Chorwacja-Dania.





Też przystajemy popatrzeć. Emocje udzielają się wszystkim kibicom. Radości nie ma końca, Chorwaci, po rzutach karnych, wchodzą do półfinału.



Przy „naszym” zejściu do morza, obok mojego ulubionego opuszczonego hotelu, siedzimy jeszcze chwilkę. Dzieci bawią się znalezionymi szyszkami i suszonymi figami. Jest tak przyjemnie i beztrosko...

Ale jutro już bardziej aktywnie spędzimy dzień!

Dobudowany taras na dachu baru - to nowość - rok wcześniej go nie było



Jak nazywa się roślinka, którą hodujesz na balkonie i czy przywiozłaś ją kiedyś z Cro?

Katerina napisał(a):Dobudowany taras na dachu baru - to nowość - rok wcześniej go nie było

Dobudowali pewnie z myślą o mistrzostwach. W czasie meczu nie można było nawet szpilki wcisnąć.

Katerina napisał(a): Jak nazywa się roślinka, którą hodujesz na balkonie i czy przywiozłaś ją kiedyś z Cro?

To jest lantana. Kupuję ją w czerwcu na ryneczku w moim mieście.

Pięknie i kolorowo w ostatnim odcinku .

Igłą pinii napisał(a):

piekara114 napisał(a):Uliczka po wyjściu z app. oraz opis dojścia na plażę sugerują, że mieliście nocleg w mojej okolicy z 2014 r. Z ciekawości to gdzie dokładnie mieliście nocleg?

Uliczka przy której mieszkaliśmy to Kralja Zvonimira (po przecięciu głównej Bana Josipa Jelačića), trzeci dom po prawej (patrząc w stronę gór).

No i dobrze mi się wydawało, bo kawałek dalej i w bok mieszkaliśmy....

agata26061 napisał(a):Pięknie się prezentuje ten Orebić. Przyznam szczerze, że do tej pory jakoś nie miałam w planach stacjonować na Pelješcu, ale stwierdzam, że chyba go nie doceniałam. Moja siostra była w Orebicu 2 tygodnie i bardzo była zadowolona ze stacjonowania tam

Orebić na stacjonowanie jest bardzo fajny, bo wieczorami oferuje typowe kurortowe życie. Plaża miejska (za portem w kierunku Perny) jest akceptowalna na popołudnia, a na półwyspie jest kilka ciekawych plaż na wypady. Ja Orebić polecam tym, co lubią wieczorem się po miasteczku pokręcić.... No i mam tam bardzo fajny namiar na dość tanią kwaterkę....

piekara114 napisał(a): No i mam tam bardzo fajny namiar na dość tanią kwaterkę....

Dobrze wiedzieć

Igłą pinii napisał(a):Bary zapełniają się kibicami, wszak dziś mecz Chorwacja-Dania.

Pamiętam ten mecz. W Ivan Dolac też oba bary zapełnione były kibicami. Nawet przez chwilę oglądaliśmy przy piwku mecz, ale mała usnęła, więc musieliśmy wracać do apartmana. Okrzyki radości słyszeliśmy z naszego tarasu

Dzień 9
2 lipca 2018 r. (poniedziałek)
Z Półwyspu na Korčulę mały skok

Leniwe chorwackie poranki wyglądają u nas mniej więcej tak samo, a zatem budzę się pierwsza, aby już z samego rana wyskoczyć nad morze i spędzić trochę czasu sama ze sobą. Tym razem rozglądam się po placu przed opuszczonym hotelem, który sobie upatrzyłam. W miejscu, w którym stoję, z rozłożystą pinią i drzewem figowym mógł być taras hotelowej restauracji...



Piękne miejsce, z widokiem na morze. Na środku placu rośnie papirus (zwany cibora zmienna). Urywam kilka pędów z zamiarem wyhodowania własnej roślinki. Dziś już mogę powiedzieć, że przeżyła i cieszy oko w naszej kuchni.
A swoją drogą, papirusy najlepiej rosną na podmokłym terenie. Tutaj wyrasta niemal z betonu... hmmm.

Tuż obok „mojego” hotelu, znajduje się jeszcze jeden, także opuszczony. W tej części Orebića dużo tego typu opuszczonych budynków. W tym, o którym mówię, na parterze, mieszka staruszka, widać, że biedna. Być może pełni rolę stróża tego budynku.



Tuż obok relikt przeszłości (dla moich dzieci), bo jeszcze nie tak dawno, jakieś 12-13 lat temu z takiej budki telefonicznej rozmawiałam z moim dzisiejszym mężem, będąc na wakacjach na Korčuli czy w okolicach Neum. Ach.... wspaniałe czasy.



Idę pospacerować nad wodą.



Pięknie prezentuje się na skałkach koper morski, o którego zastosowaniach kulinarnych dowiedziałam się za sprawą opowieści Kateriny.



Andrić już przeczytany. Teraz pora na powieść Margaret Mazzantini, której akcja rozgrywa się, a jakże, na Bałkanach. To piękna i przejmująca historia o miłości, przyjaźni i okrucieństwie wojny, rozgrywająca się w dużej mierze w oblężonym Sarajewie. Gdy w końcu uda mi się znaleźć czas, opowiem o książce na moim videoblogu.



Pora wracać do mieszkania. Idę cichą uliczką tuż przy boisku.



A tutaj właśnie mieszkamy.



Plan na dziś to odwiedziny w stolicy pobliskiej Korčuli. Zbieramy niezbędne rzeczy i ruszamy w stronę przystani, skąd odpływa stateczek na wyspę.



Po drodze robię oczywiście zdjęcia. Za każdym razem dostrzegam coś, co warto uwiecznić.



Są też kapitańskie rezydencje, akurat te niezamieszkane. Często wystawione na sprzedaż.







Jakże chorwackie klimaty...



Mijamy urząd, siedzibę władz Orebića.



Piękny widok na górę św. Eliasza (961 m).



Tak mogłabym rozpoczynać każdy dzień...



Mały akcent motoryzacyjny.

Kupujemy bilet przy nabrzeżu i wsiadamy na statek, który chwilę później odpływa w stronę wyspy.



Będziemy chyba szybciej niż Sveti Krševan.



Jeszcze ujęcia Orebića od strony wody...



Piękne, zielone zbocza półwyspu.



Jest i klasztor franciszkanów, do którego mamy zamiar dotrzeć za jakiś czas.



Wreszcie jest i ona – stolica wyspy Korčula, o tej samej nazwie.







Statek cumuje przy nabrzeżu, a my, po kilku latach przerwy znów przechadzamy się wśród uroczych zaułków miasta.





Najpierw chcemy odwiedzić starówkę, a główna droga do niej wiedzie przez Bramę Lądową (Kopnena Vrata) i szerokie schody, prowadzące do baszty Revelin.





A tu już jesteśmy po drugiej stronie baszty, czyli w sercu stolicy wyspy.



Chwilę zatrzymujemy się przy katedrze św. Marka, by po chwili odbić w którąś z bocznych uliczek.



Pięknie znów być pośród tych wszystkich zaułków.









Turystów, tradycyjnie, sporo, ale w zaułkach, jak widać kameralnie.







Pokazuję dzieciom pamiątki po słynnym podróżniku Marco Polo, na czele z domem.



Bardziej ciekawią ich sklepiki, które przyznać trzeba, mają do zaoferowania bardzo ładne i oryginalne pamiątki.



Można też przywieźć obraz z wakacji.



O tym, że w tej galerii ekspozycja zmienia się każdego dnia, potwierdza relacja Trajgula, który był tu mniej więcej w tym samym czasie, a nawet ma bardzo podobne zdjęcie.

Uwielbiam spacerować promenadą okalającą miasto z obydwu stron. W jednej z knajpek rozlokowanych tutaj chcieliśmy napić się kawy, jednak okazało się, że o tej porze (ok. 13) nie serwują. Nastawiają się na turystów „obiadowych”.





Kolory wody z tej strony wyspy wręcz oszałamiają.







Idziemy w stronę armat, przy których chyba każde dziecko odwiedzające to miejsce ma zdjęcie.

Igłą pinii napisał(a):Idziemy w stronę armat, przy których chyba każde dziecko odwiedzające to miejsce ma zdjęcie.

i nie tylko dziecko byłem tu w 2016



Pięknie obrazujesz swoje odczucia. A Orebic podoba mi się coraz bardziej, żałuję że byliśmy tam tak krótko.

Wreszcie, poza obszarem ścisłej starówki, znajdujemy kawiarnię, w której możemy napić się upragnionej kawy i zjeść fajne ciacho.







Postanawiamy się nieco oddalić od samej starówki i pospacerować mniej zatłoczonymi uliczkami.









Tym sposobem dochodzimy do mariny.



Odpoczywamy też jakiś czas w zacienionym parku. Próbuję nawet nagrać filmik na mojego książkowego bloga, ale okazuje się, że nagranie się nie nadaje, bo nad głową miałam cykadę, która właściwie zdominowała filmik

Znów wracamy w okolice starych murów, przy placu Pomirenja, widząc maleńką plażyczkę, rozkładamy się na chwilę.



Dzieci korzystają z ożywczej kąpieli.
W pewnym momencie na niewielką plażę przychodzi sześć bardzo ładnych, młodych dziewczyn, które rozkładają się w pobliżu. Widząc owe plażowiczki, nasza Córeczka postanawia uczynić podobnie. Zabiera swój koc z Maszą i Niedźwiedziem, po czym oddala się od nas na kilka metrów i kładzie się zaraz obok dziewcząt. Tym sposobem powstaje nasze ulubione wakacyjne zdjęcie małej plażowiczki, która zmęczona ciągłym towarzystwem rodziców i brata, pragnie nieco odpoczynku w innym otoczeniu



Po krótkim odpoczynku i wodnych kąpielach, ruszamy na kolejny spacer, tym razem przy nabrzeżu Franja Tuđmana.









Pora powoli żegnać się z miastem Marco Polo. Jeszcze tylko rzut oka na kilka szczegółów.


Ten dosyć obsceniczny





Ze starówki wychodzimy tą samą drogą, a raczej bramą.



Teraz, czyli popołudniową porą (przed godziną 18) jest najfajniej.



Przy nabrzeżu czekamy na nasz statek. Podziwiamy z jednej strony piękne krzewy, a z drugiej ruch przy nabrzeżu.





W końcu jest i nasz statek. Spoglądamy jeszcze na wspaniale oświetlone o tej porze miasto.





Kilkanaście minut i jesteśmy w Orebiću.



Nie chcemy jeszcze wracać do domu, dlatego dziś postanawiamy zjeść w mieście.

Długo nie możemy zdecydować się, który lokal wybrać. W końcu, kierując się nabrzeżem, znajdujemy konobę Andiamo, która spodobała nam się od pierwszego spaceru. Jest nieco oddalona od ścisłego centrum. Udaje się nam upolować (o tej porze to słowo jak najbardziej tu pasuje) wolny stolik. Spędzamy tu uroczy wieczór przy pysznym jedzeniu i winie wyprodukowanym przez rodzinę Tomašević.





Miła obsługa, kącik zabaw dla dzieci, pożegnalny kieliszek rakiji w wersji dla pań i panów. Wspaniale!

Wracamy upojeni wakacyjną radością

mchrob napisał(a):

Igłą pinii napisał(a):Idziemy w stronę armat, przy których chyba każde dziecko odwiedzające to miejsce ma zdjęcie.

i nie tylko dziecko byłem tu w 2016
Pięknie obrazujesz swoje odczucia. A Orebic podoba mi się coraz bardziej, żałuję że byliśmy tam tak krótko.

Ok, nie tylko dziecko. Sama też mam zdjęcie z armatą, a co!

Ale odcinek!!! Niektóre zdjęcia to prawdziwe petardy
Oczywiście, fotka z Córeczką najlepsza (to chyba to, co nazywa się "pełna identyfikacja z płcią" , ale mam jeszcze kilka innych typów na konkursowe

Pięknie prezentuje się na skałkach koper morski, o którego zastosowaniach kulinarnych dowiedziałam się za sprawą opowieści Kateriny.

Powiększ (rzeczywiste wymiary: 1512 x 1008)

Kowniatek, vel motar

potwierdza relacja Trajgula, który był tu mniej więcej w tym samym czasie, a nawet ma bardzo podobne zdjęcie.

Ja , to jednak mam pamięć fotograficzną

P.S. Dodam tylko, że tęsknota mnie właśnie ...zabolała 2018 był pierwszym razem bez Peljeszca, i nie zapowiada się, że w tym roku tam pojedziemy

Jezusie
Jakie piękne zdjęcia
Jakie kolory
I te kwiaty -szędzie pełno kwiatów.
Urlop przed sezonem ma same zalety

Nie będę oryginalna - piękne zdjęcia! Mnóstwo kolorów i kwiatów. Co raz bardziej przekonuję się do Orebica jako bazy noclegowej kiedyś tam
Zdjęcie Waszej córeczki przeurocze