Słowacja

SgwdYrEira napisał(a):Nie wiem o co tu chodzi?

Dobre!
Nadałoby się do programu "Absurdy drogowe".

18 sierpnia (wtorek): Lewocza i pożegnanie z Nową Leśną

To będzie trucht (pozdrowienia, Wojtku ), a nawet cwał dookoła Rynku w Lewoczy. Warunki (znowu!) były niesprzyjające, uciekaliśmy przed wiszącym w powietrzu deszczem.

Kiedyś (dawno temu - w 1996 roku, z rodzicami) byłam w tym mieście. Wiedziałam, że warto wrócić, bo UNESCO, bo mistrz Paweł i jego ołtarz, bo piękny ratusz...

Wrzucę kilka zdjęć z tego szybkiego rekonesansu, a jak ktoś chce poczytać o historii miasta, odsyłam np. tutaj albo tutaj.

Wjeżdżamy do miasta przez Bramę Koszycką:



Parkujemy w jednej z bocznych uliczek i ruszamy na Rynek zwany Placem Mistrza Pawła:



Tutaj znajdują się główne zabytki Lewoczy - ratusz z XV wieku, pierwotnie gotycki, przebudowany w stylu renesansowym:





Obecnie mieści się tu Muzeum Spiskie.

Przed ratuszem stoi tzw. klatka hańby:



Zamykano w niej czarownice i niewierne żony

Południową część Rynku zajmuje kościół ewangelicki z XIX wieku zbudowany na planie greckiego krzyża w stylu klasycystycznym:



Najcenniejszym zabytkiem Lewoczy jest natomiast kościół św. Jakuba z XIV wieku - największy kościół gotycki na Spiszu i drugi największy, po koszyckim, na Słowacji:



Niestety teraz jest częściowo w renowacji...



Kościół słynie z wysokiego na 18 metrów drewnianego ołtarza św. Jakuba Apostoła. Jest to najwyższy gotycki ołtarz na świecie.

Nie będziemy jednak wchodzić do środka, bo jak już pisałam, uciekamy przed deszczem... Następnym razem

Poza wspomnianymi zabytkami na Rynku warto zwrócić uwagę na niektóre kamieniczki, np. Dom Turzonów należący do lewockiego rodu bankierów i kupców:



czy Dom Krupka, w którym mieszkał krakowski kupiec (ten po prawej):



Niestety nie zdążymy zajrzeć na Mariańską Górę, gdzie znajduje się kościół o strzelistej wieży - cel pielgrzymek do figury NMP:



Nie zobaczymy też wielu innych lewockich obiektów i zabytków, bo właśnie zaczyna padać
Ale dobre i to, co dzisiaj udało nam się "zwiedzić" - zoo, Spiską Nową Wieś i kawałek Lewoczy

Wracamy "do domu":



mijając typowe dla wschodniej Słowacji kolonie romskie :



Tatry całkowicie w chmurach:



Utwierdzamy się w przekonaniu, że dobrze zrobiliśmy, nie ruszając dzisiaj na szlak.

Natomiast wieczorem, jak na złość, wychodzi słońce. Idziemy więc na pożegnalny spacer po "naszej" Nowej Leśnej:







Później pakujemy się, żeby rano szybciej wyruszyć. Jutro będzie całkiem ładny dzień i niespodziewanie wybierzemy się na najdłuższą i najpiękniejszą na tym wyjeździe wycieczkę

No ja czekam na ten ładny dzień z ładną wycieczką Zdążyłam na urlop majowy wyjechać, posiedzieć 10 dni, wrócić, a tu nic

ruzica napisał(a):No ja czekam na ten ładny dzień z ładną wycieczką Zdążyłam na urlop majowy wyjechać, posiedzieć 10 dni, wrócić, a tu nic

Wybacz, jestem chora...

Jak trochę mi się poprawi, napiszę coś tutaj i w czesko-szwajcarskiej relacji.

Czesko-szwajcarską relację skończyłam, więc wypada i tutaj skończyć, zwłaszcza, że do opisania mam bardzo ładną wycieczkę Mam nadzieję, że ktoś tu jeszcze zajrzy


19 sierpnia (środa): Hrebienok - Schronisko Zamkowskiego - Mała Studena Dolina - Chata Teryego - Dolina Pięciu Stawów Spiskich[b] - część pierwsza

Dziś niestety dzień wyjazdu Jak na złość - świeci słońce:



Na razie...

Pakujemy się z żalem, ale to nie oznacza, że od razu wrócimy do domu. O nie, dzisiaj zrobimy najdłuższą i najbardziej ambitną wycieczkę na tym wyjeździe. Szkoda, że nie będą to Rysy... Ale i tak będzie pięknie!

Sławek (na którego patrzymy codziennie) jeszcze rozchmurzony, chociaż ma już małą "czapeczkę" :



Dojeżdżamy do Starego Smokovca, pod kolejkę na Hrebienok. Dzisiaj postanawiamy skorzystać z wagonika, a oszczędzić (przynajmniej trochę) nogi, więc grzecznie ustawiamy się w kolejce do kasy:



Jedziemy!:



Kupienie biletów (w obie strony) okazało się bardzo dobrą decyzją. Zwłaszcza, że na zejściu z Doliny Pięciu Stawów Spiskich znowu odezwało się moje kolano

Szybko jesteśmy na Hrebienoku:



i możemy iść dalej. Postanawiamy (nauczeni doświadczeniem tego wyjazdu) stawiać sobie małe cele. Najpierw dojdźmy do schroniska Zamkowskiego. Później zobaczymy, czy nie będzie padać i co zrobimy dalej

Ruszamy:



Jak zwykle - w Smokovcu słońce, w górach się chmurzy :



Przekraczamy Studeny potok:







Po chwili widzimy pierwszego dzisiaj nosicza :



Chata Terryego, do której dziś dojdziemy (czego jeszcze w tym momencie nie wiemy ), jest jednym z tych tatrzańskich schronisk, do którego napoje i jedzenie transportowane są na plecach dzielnych nosiczów. Zobaczymy ich dzisiaj jeszcze kilku.

Docieramy do Obrovsky'ego (Olbrzymiego) Wodospadu, który na tym zdjęciu nie prezentuje się jakoś wybitnie :



Jeszcze kilka kroków:



i jesteśmy pod schroniskiem Zamkowskiego:







Zjadamy na szybko jakieś batony i ponieważ pogoda w tym momencie wygląda na stabilną, decydujemy się iść dalej

Byłam, byłam- ładnie tam, chcę więcej- bo wyżej już nie poszłam ale z kolejki nie korzystałam, za to spowrotem zjechałam na tych fajnych hulajnogach

Ożywają wspomnienia sprzed kilkudziesięciu lat...

maslinka napisał(a):To będzie trucht (pozdrowienia, Wojtku ), a nawet cwał dookoła Rynku w Lewoczy.

Wzajemnie - pozdrawiam,
Wojtek

kkra napisał(a):Byłam, byłam- ładnie tam, chcę więcej- bo wyżej już nie poszłam ale z kolejki nie korzystałam, za to spowrotem zjechałam na tych fajnych hulajnogach

Hulajnogi często są w takich miejscach w Czechach i na Słowacji, ale jeszcze tego nie próbowaliśmy

Franz napisał(a):Ożywają wspomnienia sprzed kilkudziesięciu lat...

Mam nadzieję, że same dobre wspomnienia

19 sierpnia (środa): Hrebienok - Schronisko Zamkowskiego - Mała Studena Dolina - Chata Teryego - Dolina Pięciu Stawów Spiskich - część druga

Wchodzimy w Małą Studeną Dolinę, czyli Dolinę Małej Zimnej Wody. Jacyś panowie coś tu majstrują przy potoku :



Wchodzimy na niebezpieczny teren:



Trzeba się śpieszyć i wyprzedzić grupkę turystów :



Dolina Małej Zimnej Wody jak na dłoni:



Gdzieś tam u góry, nad wodospadem majaczy nasz cel - chata Tery'ego:



To trochę deprymujące mieć go cały czas przed oczami Można się zniechęcić, ale nie odpuścimy!

Idziemy dobrze :



Wiem, że zdjęcia tego nie oddają (zawsze tak jest ze zdjęciami, jeśli nie świeci słońce), ale jest pięknie! Czasami trzeba na chwilę przystanąć i się pozachwycać :



Studeny potok ma interesującą niebieską barwę, bardzo "mroźną":



Jeszcze trochę poskaczemy po skałach jak kozice:





spojrzymy za siebie, na Małą Studeną Dolinę:



i zacznie się bardziej mozolny odcinek szlaku:





Idziemy w chmurę...



Krajobraz jest bardzo surowy, ponury, ale to tylko dodaje górom majestatu i sprawia, że nasza wędrówka ma niesamowity klimat.





Ja mam się dobrze - idę bez obciążenia, niektórzy dźwigają na plecach bardzo dużo. Znowu spotykamy nosiczów. Idą obładowani nawet w dół :



Ten nosicz oczywiście w górę. Szacun!:



Spojrzenie za siebie na potok (i szlak) wijący się w Dolinie Małej Zimnej Wody:



Widać, gdzie kończą się chmury

Szlak prowadzi teraz po jeszcze większych głazach:



Jest bardzo klimatycznie:





Z zadumy wyrywa nas rudy łebek ponad naszymi głowami :



Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że udało nam się zobaczyć dzikiego koleżkę. Lisek zaraz oczywiście znika:



Radość nie trwa długo, bo wkrótce przekonamy się, że koleżka wcale nie jest dziki i pewnie puścił się pędem za kimś, kto poczęstuje go kanapką My natomiast zobaczymy tego oswojonego zwierzaka jeszcze kilka razy, z bliskiej odległości.

Jesteśmy już prawie przy chacie, ale o tym w kolejnym odcinku

Ładnie, bardzo ładnie. I aż mi wstyd, że zo Slovenska znam bardzo dobrze tylko Bratysławę...

Pääkäyttäjä napisał(a):Ładnie, bardzo ładnie. I aż mi wstyd, że zo Slovenska znam bardzo dobrze tylko Bratysławę...

Ja natomiast Bratysławę znam słabo

Ale słowackich Tatr Wysokich (Zachodnich zresztą też) mam ciągły niedosyt

maslinka napisał(a):

Pääkäyttäjä napisał(a):Ładnie, bardzo ładnie. I aż mi wstyd, że zo Slovenska znam bardzo dobrze tylko Bratysławę...

Ja natomiast Bratysławę znam słabo

Kolega ze szkolnej ławy jest tam (Bratka, Twin City) przewodnikiem a jego brat - przewodnikiem po Budapeszcie (i nie tylko). W Blavě czuję się jak u siebie

Pääkäyttäjä napisał(a):Kolega ze szkolnej ławy jest tam (Bratka, Twin City) przewodnikiem a jego brat - przewodnikiem po Budapeszcie (i nie tylko). W Blavě czuję się jak u siebie

Tacy koledzy to skarb

19 sierpnia (środa): Hrebienok - Schronisko Zamkowskiego - Mała Studena Dolina - Chata Teryego - Dolina Pięciu Stawów Spiskich - część trzecia

Powoli pniemy się w górę i docieramy pod chatę. Ludzie we mgle :



Chociaż raz na tym wyjeździe udało nam się wyleźć wyżej niż 2000 metrów (Osterwa był ciut niższa):



Podziwiamy bardzo zamgloną Dolinę Pięciu Stawów Spiskich:





Oglądałam wiele zdjęć w necie i tu zwykle jest taka pogoda , więc nie ma co grymasić.

Tatry, niezależnie od pogody, są piękne! A podziwianie krajobrazów w takich warunkach też ma swój urok.



Chociaż jest trochę chłodno:



Idziemy się ogrzać do wnętrza schroniska:



Chata Tery'ego jest najwyżej położonym schroniskiem w Tatrach czynnym przez cały rok. Terinka, bo tak potocznie nazywa się schronisko, dysponuje 24 miejscami noclegowymi w trzech salach wieloosobowych. Po zamontowaniu baterii słonecznych (w 2004 roku) schronisko jest zelektryfikowane, ma również dostęp do zimnej wody.

Ceny jedzenia i picia w chacie są oczywiście wysokie. Trudno się dziwić - nosicze wnoszą zaopatrzenie na własnych plecach. Wybór dań jest zatem bardzo skromny. Nie decydujemy się na piwo (chociaż jest nawet lane; widzieliśmy nosicza wnoszącego kegę ), bo potrzebujemy się rozgrzać. Zamawiamy specyficznie smakującą herbatę (zieloną, ale dziwnie słodką) i parówki. To nasze najdroższe parówki w życiu, kosztują 3,5 euro za porcję (2 sztuki) , ale po dużym wysiłku, spożywane w tak wyjątkowym miejscu, smakują wybornie

Kiedy zagrzani (i cieplej ubrani) opuszczamy schronisko, widoczność nieco się poprawia:





Idziemy na spacer po Dolinie Pięciu Stawów Spiskich:







Woda dla schroniska:



Terinka widziana z góry:



Najambitniejszy z planów zakładał wejście na Czerwoną Ławkę, tam gdzieś jest szlak:



Dobrze, że tego nie próbowaliśmy, bo raz, że pogoda jednak nie należała do dobrych, a dwa: kolano i tak dało mi popalić na zejściu do Małej Studenej Doliny. Na Czerwonej Ławce mogłoby być baaardzo ciężko. Czasami trzeba wiedzieć, kiedy odpuścić...

Obiecujemy sobie, że wrócimy tu kiedyś przy lepszej widoczności, chociaż o piękną pogodę w wyższych partiach Tatr nie jest łatwo...

Wchodzimy jeszcze trochę wyżej, żeby nasycić oczy widokami:





I wtedy słyszymy piszczące nawoływania. Urywają się nagle, a później znowu zaczynają. Jesteśmy pewni, że to świstaki. Pewność ma zwłaszcza mój mąż, który kiedyś widział je na alpejskim szlaku. Próbujemy dostrzec te wspaniałe zwierzaki w kępkach trawy, na ziemi... Niestety, nie udaje nam się. Ale przynajmniej je słyszeliśmy

Kiedy schodzimy znów nad Pośredni Staw:



zauważamy kogoś innego - to nasz ryży koleżka:



Oj, nie wygląda on na dzikie zwierzę, co to to nie. Ze spokojem pozuje do zdjęć:





Później oczekuje zapłaty, oczywiście w postaci jedzenia. Dostaje ją od grupki Francuzów, którzy częstują go kanapkami z salami:



Po najedzeniu się, znudzony, a może zły (że tak mało ):



rusza dalej - do następnych turystów:





Spotkamy dzisiaj jeszcze jednego lisa-żebraka, dużo niżej, więc to na pewno nie ten sam. Wielka szkoda, że tak to wygląda - ludzie karmią zwierzę, nie myśląc o tym, co zrobi ono w zimie, kiedy turystów zabraknie...

c.d.n.

19 sierpnia (środa): Hrebienok - Schronisko Zamkowskiego - Mała Studena Dolina - Chata Teryego - Dolina Pięciu Stawów Spiskich - część czwarta

Powoli opuszczamy Dolinę Pięciu Stawów Spiskich:







Trzeba jeszcze dołożyć swój kamyczek :



Jak widać, nic się nie zmieniło - nad Smokovcem nadal świeci słońce

Zaczyna się zejście:



Kiedyś zdecydowanie wolałam schodzić, bo wtedy człowiek się nie męczy i leciałam w dół bardzo szybko. Teraz dużo szybciej idę pod górę , a schodzenie zajmuje mi dużo więcej czasu niż kiedyś. Raz, że przy zejściu kolana są bardzo obciążone, a od jakiegoś czasu muszę się z nimi liczyć (wiek robi swoje, hehe), a dwa: chyba za dużo myślę i zaczęłam sobie zdawać sprawę z tego, że zbieganie z góry nie jest bezpieczne Niby takie oczywiste, ale do takich wniosków trzeba dojrzeć

I teraz jest tak, że idąc w górę, to ja wyprzedzam większość turystów (kondycja, odpukać, nie najgorsza ), ale na zejściu, większość turystów wyprzedza mnie. Wszystko się wyrównuje

Kilka tygodni temu kupiłam wreszcie kije trekkingowe, ale nie miałam okazji ich przetestować w poważniejszych górach. Mam nadzieję, że tego lata będzie jeszcze okazja

Idziemy więc po kamiennej pustyni:



i podziwiamy śmiałków, którzy mają znacznie większe wyzwania:





Powoli, w stronę Małej Studenej Doliny:





Kolejny nosicz odpoczywa na trasie:



Dobra mina do złej gry - kolanko daje w kość:



Dookoła nas piękne i groźne Tatry:





Tam, u góry, byliśmy przed chwilą:



Stromy odcinek szlaku już za nami, teraz można przyśpieszyć





Tutaj już relaks - kolano odpoczywa :



Jeszcze spojrzenie za siebie:



i westchnienie: "Jak tu pięknie!"

Opuszczamy Dolinę Małej Zimnej Wody:



Znowu jesteśmy przy schronisku Zamkowskiego:



gdzie tym razem przysiadamy na małe piwo. Należy nam się!

A potem, już na spokojnie, schodzimy w stronę Hrebienoka:



Ale czeka nas jeszcze jedna atrakcja Odwiedzimy najstarsze tatrzańskie schronisko - Rainerovą chatę