Słowacja

A końca nie widać...
Pewnie zejdzie do Strećna...

W sumie to po kiego grzyba mi tam teraz łazić, skoro już zwiedziłem z Tobą tu wszystko w Małej Fatrze...?

Koniec już bliski. A zejść muszę tak, by trafić do samochodu.

A więc - w drogę! Trochę grzbietem, grańką, częściej tuż poniżej. Przede mną Suchy, w tyle pozostaje Mały Krywań.







Pod stopami jeszcze resztki zimy, ale już też coraz więcej oznak wiosny.







Ostatnie podejście i krótki odpoczynek na szczycie Suchego.
Trochę wyraźniej widać stąd już Martinske hole w luczańskiej części małej Fatry.

Można stąd zejść czerwonym szlakiem na północ. Ale jest stromy i co najmniej w górnej części oblodzony. Wybieram inny wariant, zresztą znacznie ciekawszy - zejście zielonym szlakiem na południowy zachód.





Schodzę na Sedlo pod Suchym i na rozstajach skręcam pięknym trawersem w prawo.







Z bardzo stromego, trawiastego zbocza wyrastają interesujące skały. Wkrótce docieram do wąskiego przesmyku, gdzie szlak skręci na północ.





Pozdrawiam,
Wojtek

Oto już ostatni odcinek kwietniowego wypadu w Małą Fatrę.
Zostawiam południowe stoki Suchego i opadającym trawersem po zachodniej stronie docieram na Prislop pod Suchym.









Tu łączę się z czerwonym szlakiem, którym mogłem zejść bezpośrednio na północną stronę i grzbietem podążam do rozstajów.

Czerwony szlak odbija w lewo do chaty pod Suchym, a ja idę dalej na północ, teraz już zielonym szlakiem. Krótki odcinek lasem, gdzie mijam małe skalne sanktuarium, po czym znów wychodzę na widokowe polany.







Dochodzi tu żółty szlak wprost od schroniska. Stąd droga zagłębia się w las, trawersując Jedlovinu, by później znów wychynąć na bardziej otwarte tereny.







Przede mną już Kotlina Żylińska. Nie czekając na żółty szlak, który sprowadziłby mnie do doliny Kur już poniżej zaparkowanego samochodu, znajduję sobie jakieś wcześniejsze ścieżki, dzięki którym schodzę wprost do punktu startu, zamykając pętlę.





Tak kończy się ten przedłużony wiosenny weekend. Mam nadzieję, że nie tylko mnie dostarczył miłych wrażeń.

Pozdrawiam,
Wojtek

To ja kurde tyle razy tam jeździłem i przez te kilka lat nie udało mi się jeszcze zrobić całej graniówki, a ten tu machnął wszystko w jeden weekend....

Do licha!

Gratulacje i podziękowania ode mnie za tę szczegółową i pouczającą, przydatną relację.

Fatamorgana napisał(a):ten tu machnął wszystko w jeden weekend....

No... nie wszystko.
Gdzieś z dziesięć lat temu w trzy grudniowe dni przeszedłem od południowego zachodu całą luczańska część, potem przez przełom Wagu i dalej na Suchy i aż do chaty pod Chlebom, skąd już w dół na pociąg. To był lekki maraton.

Grzbietem się fajnie chodzi, bo różnice wysokości nie są takie wielkie. Ale wtedy nie poznaje się bocznych ramion, dolin... Wszystko ma zady i walety.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale ładna ta Fatra.
Tyle razy byłem na Słowacji (brak kasy na dalsze podróże) - przed wejściem Euro
a do Fatry nie trafiłem. Piękna.
Wklejacie tu różne fotki ze Słowacji ? - znalazłem parę z Wysokich Tatr i tak się zastanawiam ...
Poza Fatrą widzę znane mi dobrze Spiski Hrad, Słowacki Raj ... - byłem tam za drugim razem zaraz po powodzi - tylko przełom Hornadu był czynny, wszystko rozwaliło - były kilkumilionowe straty - popłynęły drabinki w dół.

No i wiem już skąd pomysł wyjazdu do Vratnej - naprawdę ładne miejsce.
Pozdrawiam.

Wiesz co tracisz nie jadąc...

W wątku Słowacja nie znalazłem wjazdu na drugi pod względem wysokości szczyt Tatr Wysokich - Łomnicę. To może napiszę słów kilka ...

Jest to łatwa, przyjemna podróż, dostarczająca mocnych wrażeń - zwłaszcza ostatni etap podróży, który przebiega praktycznie pionowo w górę.

Wjazd na Łomnicę dostępny jest dla każdego - nie wymaga umiejętności wspinaczkowych, nie wymaga kondycji. Daje w zamian widok z korony Tatr. Warunkiem wjazdu na szczyt jest nabycie biletu i sytuacja, kiedy "Vietor nie fuka"

Zdjęcia pierwszego lotu nie będą - trochę czasu już minęło. Były to moje początki z aparatem cyfrowym. Fotki pochodzą z lipca 2006 r., więc troszkę się na pewno zmieniło. Są też wymieszane w czasie. Wjeżdżałem pierwszym transportem (były chmury) a część zdjęć spod Łomnicy jest zrobiona już po zjeździe (pogoda bez chmur)

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
No to wio.

Łomnica jest położona tuż za granicą ze Słowacją blisko starego przejścia granicznego Łysa Polana, które jak ostatnio widziałem wyglądało na dość opuszczone. Zaraz za pasmem Tatr Bielskich, na początku pasma Wysokich Tatr.



Start kolejkową podróżą jest w miejscowości Tatrzańska Łomnica. Początkowo malutkimi wagonikami.



Które zatrzymują się na stacji zwanej Skalnate Pleso. Tu można popodziwiać widok na Łomnicę, napić się piwka, pomaszerować wokół jeziorka, pojechać krzesełkami na Przełęcz Łomnicką albo ... zawrócić. Dalej na tej stacji po paru krokach do kolejnej kasy należy nabyć bilet na Łomnicki Szczyt.



Na szczyt Łomicy kursuje pojedynczy duży wagonik.







Wsiadamy więc i jedziemy.





Na górze będziemy mieli wystarczająco czasu żeby powłóczyć się na tarasie widokowym albo skorzystać z bufetu. Na szczycie jest obserwatorium astronomiczne i knajpka. Poniżej kilka fotek.



Widok na Tatry Bielskie







Widok na Tatry Wysokie







Widok na miejsce, z którego przybywamy



Widok w kierunku Ojczyzny



Widok na wspinaczy na wschodniej ścianie Łomnicy



------------------------------------------------------------------------------------------
Polecam wszystkim. To dobre miejsce na wycieczkę. Można miło i przyjemnie spędzić czas.

Troszkę króciutko - ale to ma być przecież zajawka atrakcji w Słowacji.

maslinka napisał(a):Poszliśmy więc tak daleko jak się dało Ze Starego Smokovca, koło Wodospadów Studeneho Potoka, do Skalnatego Plesa i na Łomnickie Sedlo.

To wcale nie tak mało. Na Siodełko to już troszkę dłuższa wyprawa.

Edit: oj wkleiłem tu Osterwę przez nieostrożność i pomieszałem ..

No to ...

Przełęcz pod Osterwą
----------------------------------------

To cel jednego z najkrótszych i najłatwiejszych szlaków w Tatrach Słowackich.
Najłatwiej tam dotrzeć idąc ze Stawu Popradzkiego - droga wygląda z dołu jak jedna wielka sznurówka. Idzie się średnio piarżystą drogą ostro w górę, mając od północy widok na Dolinę Mięguszowiecką a od wschodu na Dolinę Złomisk. Powinien dotrzeć i duży i mały. Widoki jak na tak krótki szlak są dość imponujące - z dwoma otwartymi dolinami.

To poglądowy szlak:



Zaczynamy z parkingu trochę przed Popradzkim Stawem



i tak sobie do niego dochodzimy laskiem



nad Stawem możemy dobrze się przyglądnąć celowi podróży ... jest na wyciągnięcie ręki ...



Dolina Złomisk nie jest jakaś be



nabieramy pierwszych wysokości - można rzucić okiem na Staw Popradzki i schronisko nad jego brzegiem



Zaczyna się otwierać Dolina Mięguszowiecka z Koprowym Szytem (po środku), Grań Baszt (po lewej). Po prawej Wysoka (tylko jej jeszcze nie widać) a za nią ... Rysy. Na godzinie drugiej, pół kilometra niżej leży ... Morskie Oko.



znowu Dolina Złomisk



jeszcze raz Mięguszowiecka



podejście jest dość monotonnie w górę ale nie jest szczególnie wycięczające



zaczynają rządzić chmury



w końcu zdobywamy Siodełko



przerwa na kawę, jedzonko i odpoczynek, pójdziemy też na wzniesienie nieopodal. w międzyczasie pogoda się nieco popsuje i góry naciągają kołdrę z chmur i zaczęły zionąć chłodem





ponieważ jesteśmy dzisiaj z córą a ona narzeka na chłód i zaczyna się lekko bać podejmujemy decyzję o zejściu z powrotem do Stawu Popradzkiego



ale jak to górach - po godzinie znowu pięknie i Dolina Złomisk kusi kolorami



jednak grzecznie kończymy wyprawę. Wszystkim się podobało.



Nie spodziewałem się po tak krótkim szlaczku takich ładnych widoczków.
Przełęcz nad Osterwą ma jednak swój klimacik. Ładne miejsce. Zwłaszcza jak pomyślę o polskiej stronie masywu Mięguszowieckich.

Crayfish napisał(a):W wątku Słowacja nie znalazłem wjazdu na drugi pod względem wysokości szczyt Tatr Wysokich - Łomnicę.

Bo ja z niej tylko zjeżdżałem. W latach siedemdziesiątych...

Z wielką frajdą pooglądałem Twoje zdjęcia. Dolina Złomisk też mi się pięknie kojarzy - z wejściem na Wysoką. Młodość się przypomina...

Pozdrawiam,
Wojtek