Śladami wojen - od Vukovaru po Srebrenicę

Ja jak dostane to mogę na swój dysk google lub skydrive wrzucić i udostępnić zainteresowanym.

@Raul73, rewelacyjna relacja - od razu dodaję do ulubionych.
W kilku opisywanych przez Ciebie miejscach byłem ok 3 tyg. temu.
Także podążaliśmy wojennym szlakiem w Bośni - miałem zabrać się za napisanie swojej pierwszej relacji, ale czasu trochę mało.
Czy w Sarajewie zaglądałeś może na wystawę poświęconą masakrze w Srebrenicy? (obok Katedry przy ul.Ferhadija)
P.S.
Jeśli można, to również poproszę "Pocztówki z grobu" na maila (adres e-mail widoczny tylko dla zalogowanych na cro.pl), bo poszukuję od dłuższego czasu.

_Ewa_ napisał(a):ok, więc wrzuciłam do siebie: http://www.ewa.kylos.pl/POCZTOWKI_Z_GROBU.pdf

można pobierać - dzięki wielkie, Raul!

mam i ja... dzięki wielkie, _Ewa_

Ok. Mam i ja. Dzięki.

Też mam. Wielkie dzięki

Również mam - podziękował.

Raul73 napisał(a):Ja tylko na chwilę, bo mam jeszcze trochę pracy - wrócę tu wieczorem.

Na wszytkie podane tutaj i w PW maile wysłałem "Pocztówki" - niestety, ten pdf ma 30 Mb i tak jak pisała _Ewa_, na niektórych skrzynkach jest problem.

Jak dotad dostałem zwrotki o niedostarczeniu maila z adresów zaczynających się od:

toomas08
nabambus
davidspeed
upupaepops.

No i od [b]_Ewy[_/b] - ale z tym poradziliśmy sobie inaczej

W związku z tym moge wrzucić to na jakiś darmowy serwer - tylko na jaki? Mam konto tylko na Chomiku, a on od 1 MB w górę darmowy nie jest.

Chyba, że ktoś z użytkowników, którzy otrzymali książkę mailem, ma konto na jakimś serwerze i mógłby to wrzucić?

Bardzo dziękuję za starania. ale niestety nie dostałem. Google.pl i hasło "pocztówki z grobu.pdf" pokazało kilka pozycji, w tym kilka na chomiku. Kto ma tam konto może bardzo szybko i łatwo ściągnąć, kto nie ma konta, nich założy, przy 30MB nic się nie płaci.

_Ewa_ napisał(a):ok, więc wrzuciłam do siebie: http://www.ewa.kylos.pl/POCZTOWKI_Z_GROBU.pdf

można pobierać - dzięki wielkie, Raul!

Pobrałem, wielkie dzięki za umieszczenie,
szokująca lektura

Oglądam na HBO "Kraina miodu i krwi".

_Ewa_ napisał(a):ok, więc wrzuciłam do siebie: http://www.ewa.kylos.pl/POCZTOWKI_Z_GROBU.pdf

można pobierać - dzięki wielkie, Raul!

Dziękuję

Dziękuję bardzo.

jara napisał(a):Oglądam na HBO "Kraina miodu i krwi".

Bardzo dobry film - Anjelina Jolie zebrała za niego mnóstwo pochwał na całym świecie.

Nie będę zdradzał zakończenia, ale gwarantuję, że ciarki przejdą

Dziękuję _Ewie_ za wrzucenie "Pocztówek..." na swój serwer. Jest to bardzo ważna pozycja, ponieważ o samej masakrze napisano praktycznie wszystko - i wszytko to można bardzo łatwo znaleźć w necie. Natomiast ta książka jest głównie o samym życiu w enklawie przez 3 lata - od masowego napływu Boszniaków aż do końca. A na ten temat już w necie prawie nic nie ma. Dramaturgii dodaje fakt, że autor wszystko to przeżył i opisuje w pierwszej osobie, nie szczędząc własnych refleksji.

Bez przeczytania tej książki praktycznie nie ma po co wjeżdżać do samej Srebrenicy (ok. 5-6 km od Potočari) - miasto jak miasto. Wszsytko, co najgorsze i o czym wie cały świat, wydarzylo się w Potočari. W momencie masakry sama Srebrenica była już pusta.

A ja tymczasem witam kolejne osoby, które dołączyły do relacji i dziękuję tym, którzy dodali od siebie kilka cennych informacji czy refleksji, a sam zabieram się za Sarajevo

_Ewa_ napisał(a):ok, więc wrzuciłam do siebie: http://www.ewa.kylos.pl/POCZTOWKI_Z_GROBU.pdf
można pobierać...

Dziękuję Ewo.

A Tobie Raul chciałem powiedzieć - to dobrze, że to o czym piszesz pojawiło się na tym forum w tej formie.

Zapewniam Cię, że przeczytam do samego końca, a na podziękowania za to kompendium wiedzy o tej smutnej historii przyjdzie czas.

Pozdrawiam

jara napisał(a):Oglądam na HBO "Kraina miodu i krwi".

Przegapiłem początek...

Śpi nam się tak dobrze, że nawet nie słyszymy porannego nawoływania muezina (a słychać je dobrze w całym Sarajevie i jest to piękny moment, zwłaszcza o zachodzie słońca). Z Kenanem jesteśmy umówieni ok. 10tej, ale zjawia się wcześniej. Śniadanie, kawa i jedziemy do tunelu - czyli aż do dzielnicy Butmir. Musimy przejechać przez prawie całe miasto, w tym całą Aleję Snajperów.
Przez całą drogę ja pytam, a Kenan opowiada, opowiada i opowiada. Widać, że sprawia mu przyjemność, że ktoś jest tym tak zainteresowany.

Opowiada nam o gmachu telewizji i budynku przeznaczonym na dom pomocy społecznej (o tym później, przy wyjeździe z Sarajeva)

O właścicielu Avaza i pięknego nowego hotelu na Stupie – najbogatszym człowieku w BiH, którego nikt tu nie lubi, bo wspomagał finansowo Sarajevo w czasie wojny, ale okazało się, że nie bezinteresownie - w zamiar otrzymał wyłączność na lukratywne tereny w mieście, m.in. te, na których stoją 2 wspomniane budynki.

Opowiada o swojej rodzinie, która jest tak mieszana, jak to tylko możliwe: on jest Muzułmaninem, żona Serbką, a teść chorwackim katolikiem.

Opowiada o tym, jak cudem uniknął śmierci, kiedy wracał z kolegami ze szkoły, minął targowisko Markale, a minutę później spadły tam pociski moździerzowe, zabijając 28 osób i raniąc 90. Przy okazji wyjaśnia, że zamachy na Markale były w 2 różnych miejscach – pierwszy na samym środku targu, a drugi po drugiej stronie ulicy, kilka metrów na zachód i że są w związku z tym 2 tablice pamiątkowe (czego wcześniej nie wiedziałem).

Mówi nam również o spalonej Vijecnicy i o tym, jak ważne było w czasie wojny chodzenie do szkoły i w ogóle kultura – ludzie masowo chodzili do teatru, nawet nie wiedząc, czy z niego wrócą.

Opisuje nam pogrzeb przyjaciela na stadionie Kosevo, w którym uczestniczył. Pokazał nam nową Ambasadę Amerykańską, która wygląda jak twierdza – otwarcie odbyło się z wielką pompą, a wstęgę przecinała Hilary Clinton.

Opowiada również o olimpiadzie – jak trudno było dostać bilety i jak drogie były (jemu się nie udało kupić żadnego).

Na koniec zaskakuje mnie pytaniem, co złego dzieje się z Wisłą Kraków. Okazuje się, że był na meczu eliminacji LM z Želežnicarem Sarajevo w 2000 r. i pamięta Wisłę jako klasowy zespół – potrafił nawet wymienić nazwiska Kosowskiego i Żurawskiego (i to w miarę poprawnie! ).

W pewnym momencie, gdy rozmawialiśmy o wojnie, Kenan powiedział słowa, których nigdy nie zapomnę, a które zmieniły mój sposób myślenia:
„Kiedy ktoś mówi, że była to wojna o religię – nie wierz w to! Zawsze chodzi o władzę i pieniądze”.
Wrócę do tych słów na sam koniec relacji.


Rozmawiamy cały czas, aż dojeżdżamy do Tunelu Nadziei, jak nazwali go Boszniacy. Muzeum znajduje się w prywatnym domu rodziny Kolarov, która udostępniła ten budynek na wejście do tunelu (duża część rodziny nadal żyje i cały czas tu mieszka).







W zwiążku z tym, że jest to teren prywatny, jest to jedyne miejsce związane z wojną w Chorwacji czy BiH, w którym spotkałem się z opłatą za wstęp. Z tym, że wszystkie informacje o opłatach w necie radzę traktować z rezerwą, bo na miejscu często okazuje się, że dzieci nie płacą – poza tunelem spotkało nas to jeszcze 2 razy. Od samego wejścia dostajemy anglojęzyczną przewodniczkę (również przeżyła tu wojnę – to już chyba tradycja w tego typu miejscach), która zaczyna opowiadać – i podobnie jak Kenan, cały czas zachęca do zadawania pytań.