Śladami Potter, czyli wyspa KOS 2019 + Bodrum +wyspa Nisyros

Miasteczko Mandraki to sporo krętych i wąskich uliczek, po których można do woli wędrować. A najlepiej się pośród nich zagubić, czego oczywiście doświadczyliśmy szukając drogi do górującego nad miasteczkiem klasztoru.









W oddali na skałach widzimy już nasz cel, czyli klasztor Palagia Spiliani.

Przechodzimy koło jednego z nielicznych hoteli w Mandraki o nazwie "Porfyris".


Za hotelem "Porfyris" weszliśmy w obszar, gdzie znajduje się sporo tawern, ale o tej porze świeciły one pustkami.


Pośrodku jednej z tawern, o nazwie Vegos, rośnie olbrzymi fikus.
Pomimo swej wielkości nie jest on zbyt wiekowy, bowiem zasadzono go w roku 1956.
Ponoć to wulkaniczna gleba powoduje, że roślinność na wyspie Nisyros rośnie jak oszalała.
Pod konarami fikusa rozpostarto spore płachty, żeby zabezpieczyć stoliki pod nim stojące, coby nic do zupy nie wpadało.

aga_stella napisał(a):

megidh napisał(a):
Fajne środki transportu tutaj mają. Do tych wąskich uliczek idealne.

DSC_0618.jpg

Toż to Piaggio Ape 50, produkowany we Włoszech. Na Sycylii i w Apulii jeździ tego całkiem sporo.

Czyli import kwitnie.

Fajne środki transportu tutaj mają. Do tych wąskich uliczek idealne.

Pojazdy trójśladowe? Ale śmieszne.

W tej tawernie (poleconej przez przewodniczkę) przed powrotem na statek usiedliśmy umęczeni. Pytam towarzystwa: co pijemy?, syn odpowiada: piwo!
A kelnerka, urocza Japonka pyta: duże czy małe? (po polsku).
Ale buzie rozdziawiliśmy. Przewodniczka wyjaśniła nam, że tawernę prowadzi Japonka z Grekiem za którego wyszła za mąż, a polskie słówka zna od swojej koleżanki - przewodniczki właśnie.
Pozdrawiam, ewa-irena

pomorzanka zachodnia napisał(a):

Fajne środki transportu tutaj mają. Do tych wąskich uliczek idealne.

Pojazdy trójśladowe? Ale śmieszne.

Też mnie rozśmieszyły

ewa-irena napisał(a):

file.jpg

W tej tawernie (poleconej przez przewodniczkę) przed powrotem na statek usiedliśmy umęczeni. Pytam towarzystwa: co pijemy?, syn odpowiada: piwo!
A kelnerka, urocza Japonka pyta: duże czy małe? (po polsku).
Ale buzie rozdziawiliśmy. Przewodniczka wyjaśniła nam, że tawernę prowadzi Japonka z Grekiem za którego wyszła za mąż, a polskie słówka zna od swojej koleżanki - przewodniczki właśnie.
Pozdrawiam, ewa-irena

Nasza przewodniczka też nam polecała ten lokal, ale jakoś nie było nam do niego po drodze.
Może to ta sama przewodniczka.
Kiedy tam byłaś i z jakiego biura ?.

Zrezygnowaliśmy z kawy w tawernie pod fikusem i poszliśmy dalej wąskimi, klimatycznymi uliczkami.









Wreszcie widzimy znak kierujący do klasztoru.

Ładnie.
Mam jakąś słabość do białych domów z niebieskimi akcentami

aga_stella napisał(a):Ładnie.
Mam jakąś słabość do białych domów z niebieskimi akcentami

Tak chyba mają wszyscy miłośnicy Ellady.

Aby dotrzeć do klasztoru należy pokonać 130 stopni.
Dobrze chociaż, że są one niezbyt wysokie i wchodzenie po nich nie sprawia szczególnych trudności.








Im wyżej wchodzimy, tym dachy Mandraki są bardziej widoczne.

Chyba już blisko do tego klasztoru, bo już jesteśmy dosyć wysoko.


Przed nami chyba ostatni zakręt.


A za zakrętem widzimy ostatni etap naszej wspinaczki.


Wchodzimy więc po tych pięknych chochlakowych schodach.

Klasztor Panagia Spiliani zbudowany został na wysokiej skale.
Zgodnie z legendą w roku 1400 pewien rolnik znalazł mały obraz Matki Boskiej i przyniósł do do kościoła Panagia Potamitissa.
Kilka dni później obraz zniknął, aby po kilku dniach objawić się w jaskini na szczycie dużej skały.
Mieszkańcy zanieśli go ponownie do kościoła, ale incydent się powtórzył.
Dlatego wierni postanowili wokół ten jaskini wybudować kościół, co też uczyniono kilka lat później.

Stojąc przed wejściem do klasztoru rozglądamy się wokoło.






A potem schodzimy po schodach


i wchodzimy do środka.

W korytarzu po prawej stronie wisi spora, oszklona gablota z kluczami.

Może któryś z nich pasowałby do tych drzwi.

Niestety nie dopasowaliśmy żadnego.

Na końcu korytarza (na wprost) znajduje się wejście do malutkiego pomieszczenia.
Zajrzeliśmy tam. W środku stoi taka ukwiecona konstrukcja (trochę nieostre mi to zdjęcie wyszło).

Za drugimi drzwi w głównym korytarzu (tymi po prawej stronie) znajdują się kolejne schody prowadzące w dół.
Znowu schody, moje kolana już się buntują a przed nami jeszcze cały dzień chodzenia.

Na wieszaku wiszą chusty do okrywania zbyt roznegliżowanych ciał.

Za oknem piękny widok.



Kolejne okno z widokiem.

Waldek mnie wyprzedził i już stoi przed ołtarzem.

Żeby nie było, jestem na bieżąco.

piotrf napisał(a):

piekara114 napisał(a):Żeby nie było, jestem na bieżąco.

Nie będzie , pilnuję Cię cały czas


Pozdrawiam
Piotr