Śladami Kulek ... i nie tylko - CYKLADY 2017

tiwa napisał(a):Tym razem idę na wschód

A jakieś fragmenty wraku jeszcze wystają ponad poziom wody? czy całkiem już pod nią zniknął?

Sarakiniko jest jednym z tych miejsc, które robią nieprawdopodobne wrażenie. Jest piękne i co najważniejsze - niepowtarzalne .
Sporo ludzi

Mówisz i masz .



pzdr.

kulka53 napisał(a):Sarakiniko jest jednym z tych miejsc, które robią nieprawdopodobne wrażenie. Jest piękne i co najważniejsze - niepowtarzalne .
Sporo ludzi

Tak, niestety . Milos jest mocno rozreklamowane i druga połowa września to tam jeszcze tzw. sezon.
Dlatego Ładniejsza już nie chce na Milos, ale może z czasem zapomni i znowu zapragnie tam wrócić .
pzdr.

tiwa napisał(a):Mówisz i masz .

Dzięki
Chyba z czasem jednak coraz bardziej znika. Już na zdjęciach (chyba) Danusi wydawało mi się że jest go mniej a teraz to już całkiem.

tiwa napisał(a):Milos jest mocno rozreklamowane i druga połowa września to tam jeszcze tzw. sezon.
Dlatego Ładniejsza już nie chce na Milos, ale może z czasem zapomni i znowu zapragnie tam wrócić .

Myśmy byli w pierwszej połowie, około 10 września, i nie zaobserwowałem dzikich tłumów, nawet na Sarakiniko było prawie pusto. Już po Twoim poprzednim odcinku w którym opisałeś poszukiwanie kwatery zapaliła mi się lampka , może przez te parę lat sytuacja się zmieniła? . Jako że Milos jest ujęta w planie powrotów , to może sprawdzimy to jeszcze kiedyś.

Dzień 16 - Lakis (Leonidas) z Monastyru

Pn.25.09. Nawet jak byśmy nie wiedzieli, to nie szło by przegapić dzisiejszego święta w monastyrze Agios Ioannis Siderianos . Nasi gospodarze z Zefirii już od wczoraj gorąco nas namawiali, żeby tam pojechać.
Jest to ważne wydarzenie dla mieszkańców wyspy, a ciekawie i szczegółowo opisała je Danusia w swojej relacji https://www.cro.pl/milos-u-schylku-sezonu-2014-t46917-180.html .
Z gospodarzami umówiliśmy się na 19-stą, a wcześniej pojechaliśmy na zakupy do niedawno otwartego (3 lata temu był jeszcze w budowie ) supermarketu AB. Jest on powyżej Adamas, przy rozwidleniu dróg w kierunku Plaki i Pollonii. Szybko się przekonaliśmy, że jest dobrze zaopatrzony i ma najlepsze ceny na wyspie .
Wracamy z zakupów, a gospodarzy nie ma . No cóż, widocznie pojechali wcześniej .
Szybki prysznic, parę piw do auta i jedziemy . Najpierw wygodnym asfaltem, a później długo szutrówką nad którą unosi się kurz i pył wzniecany przez samochody zdążające do monastyru.
Jest już ciemno jak dojeżdżamy i udaje nam się zaparkować na olbrzymim parkingu, który w tym dniu okazuje się za mały .
Wchodzimy na teren klasztoru. Jak się okazuje, te dymy to nie ze świętych kadzideł, ale z ... rożnów i grilli .



Nabożeństwo już się zaczęło i trwało od 19-tej do 22-giej .







Przechadzaliśmy się próbując spotkać naszych gospodarzy.



Zamiast nich natknęliśmy się na Lakisa mieszkającego i pracującego w klasztorze. Tak wywnioskowałem, bo bariera językowa była trudna do przeskoczenia . Na początku nawet źle zrozumiałem jego imię i "przechrzciłem" go na Leonidasa .



Było sympatycznie, ale ...





to się mogło źle (wg Ładniejszej) skończyć . Zarwana noc, poranny kac i takie tam .
Zresztą chcieliśmy się spotkać z gospodarzami, a na jutro rano mieliśmy zaplanowane ciekawe miejsce .
Pożegnaliśmy się i ruszyliśmy na kolejny obchód monastyru; nabożeństwo ciągle trwało .









Klasztor z zewnątrz wyglądał niczym "oblężony Zbaraż" , tylko zamiast Kozaków i Tatarów było tutaj mrowie samochodów .
W swojej historii klasztor był rzeczywiście oblegany, ale przez piratów .



Po skończonym nabożeństwie, widowiskowy i głośny punkt święta, czyli procesja ze sztandarami, świętymi obrazami i innymi relikwiami.





Duchowni z wiernymi trzy razy obeszli kościół, do którego w końcu zajrzeliśmy .



Naszych gospodarzy nie spotkaliśmy, a ponieważ biesiadowanie rozkręcało się bardzo powoli , to postanowiliśmy wracać bo i tak



myślami byliśmy przy jutrzejszej wyprawie do ...

Świetna impreza. Podobają mi się prawosławne odpusty. Można powiedzieć, że w pełni uczestniczyliście w życiu lokalsów.
Widziałem podobną uroczystość na Lefkadzie, w Nidri. Ludzie kursowali promem przez zatokę, do portowej kaplicy, a w porcie targ, souvlaki i zabawa.

Sarakinioko bez kota?
Chyba został przekarmiony przez turystów...

tiwa napisał(a): biesiadowanie rozkręcało się bardzo powoli

U nas w części "stolikowej" chyba trochę szybciej się rozkręciło .
Fakt, tańce zaczęły się dopiero po dłuuuuuuu..........uuuuugim nabożeństwie, ale na szczęście "do domu" mieliśmy blisko , więc mogliśmy zabalować trochę dłużej od Was

tiwa napisał(a):wyprawie do ...

Obstawiam Kleftiko

Rzeczywiście tłum...
Wydaje mi się, że gdzieś czytałem, że na to święto przybywają nie tylko miloscy wyspiarze ale też mieszkańcy kontynentu, a także z Patmos, która to ma zwierzchnictwo nad Siderianosem.
Fajnie w czymś takim uczestniczyć, jeśli nawet to za dużo powiedziane, to przynajmniej zobaczyć

kulka53 napisał(a):

tiwa napisał(a):wyprawie do ...

Obstawiam Kleftiko

Blisko, blisko ...

kulka53 napisał(a):Rzeczywiście tłum...
Wydaje mi się, że gdzieś czytałem, że na to święto przybywają nie tylko miloscy wyspiarze ale też mieszkańcy kontynentu, a także z Patmos, która to ma zwierzchnictwo nad Siderianosem.
Fajnie w czymś takim uczestniczyć, jeśli nawet to za dużo powiedziane, to przynajmniej zobaczyć

Tak i najlepiej przyjechać tam (choć będą kłopoty z zaparkowaniem) tuż przed 22-gą .

dangol napisał(a):Sarakinioko bez kota?
Chyba został przekarmiony przez turystów...

Być może, trochę pusto i smutno było bez niego .

Buber napisał(a):Świetna impreza. Podobają mi się prawosławne odpusty. Można powiedzieć, że w pełni uczestniczyliście w życiu lokalsów.
Widziałem podobną uroczystość na Lefkadzie, w Nidri. Ludzie kursowali promem przez zatokę, do portowej kaplicy, a w porcie targ, souvlaki i zabawa.

Z tym "w pełni" to rzeczywiście za dużo powiedziane, ale każda taka impreza jest fajna i potwierdza przyjazne nastawienie Greków .
pzdr.

Dzień 17 - Niebieskie oczy kapitana Bella

Wt.26.09. Po dobrze przespanej nocy wracamy rano do monastyru.
Widoczna z tyłu góra nazywa się Topakas.



Zostało trochę samochodów, widać też ludzi; niektórzy wyglądają na "mocno zmęczonych" po nocnym świętowaniu.
My idziemy drogą powyżej klasztoru i w tym miejscu wchodzimy na ścieżkę, która ma nas zaprowadzić do Sykii . Być może niektórzy z czytelników pamiętają, że 3 lata temu nie udało nam się tam dojść .
Jesteśmy przekonani, że tym razem nie zabłądzimy i zobaczymy to niezwykłe miejsce .



Kamienista ścieżka nie jest wygodna, ale wynagradzają nam to krajobrazy .
W oddali niezamieszkana wyspa Antimilos, a na przeciwległym zboczu widać zjazd na plażę Agios Georgios.





Jesteśmy na właściwej ścieżce , o czym świadczy duża cyfra namalowana na kamieniu. Takich znaków do Sykii jest 6 lub 7 . Kłopot w tym, że cyfry są namalowane z niewłaściwej strony i nie widać, gdzie jest następny znak .



Przy "trójce" monastyr wydaje się być całkiem blisko .



Ścieżka w tym miejscu robi się szeroka i wygodna, tylko że wiedzie w lewo albo w prawo .
Naturalnym wydaje się być pójście w górę i w lewo .
Wspinamy się coraz wyżej i w oddali można zobaczyć nawet Plakę .



Zaczynają mną jednak targać wątpliwości . Znaków nie ma, Sykii nie widać, tylko krzaki i krzaczory .



Nie chcąc zrażać Ładniejszej i chcąc dać nam obojgu nadzieję, biegam po kamienistych ścieżkach szukając drogi do Sykii .



Ładniejsza cierpliwie podąża za mną . Proszę jednak zwrócić uwagę na prześliczne widoki .



Już wiem, że znowu zabłądziliśmy . Może jednak podążając we właściwym kierunku uda nam się zejść w stronę Sykii .
Napotykamy niewielką jaskinię, chyba zrobioną ludzkimi rękami . W obawie przed najbardziej jadowitymi w Europie żmijami, nie zaglądamy zbyt głęboko do środka .



To już jest na pewno wybudowane przez ludzi . Tak wysoko, na takim zadupiu, kto tu mieszkał .



A tu już zupełny szok .



Tablica ku pamięci żołnierzy Royal Marines, czyli brytyjskiej piechoty morskiej.
Wtedy przypomniała mi się główna bohaterka książki "Grecka mozaika", która zakochała się w Ralphie, angielskim żołnierzu o oczach koloru letniego nieba .
Dopiero teraz, pisząc tę relację zapoznałem się z niezwykłą historią miejsca, na które przypadkowo trafiliśmy .
Niemieckie wojska opanowały Milos 6 maja 1941 roku i skapitulowały 9 maja 1945 r.
W nocy z 13-tego na 14-tego listopada 1944 r. oddział brytyjskich marines dowodzonych przez kapitana Arnolda Bella próbował zdobyć i zniszczyć niemiecką stację radarową Freya na górze Topakas. Nie udało się .
Zginął dowódca i trzech jego żołnierzy. Syn kapitana Bella (w chwili jego śmierci miał 9 lat) odwiedził później to miejsce (fotka z netu).



Niemieckim garnizonem Topakas dowodził Horst Seegers (fotka z netu).



Z jego ciekawym życiorysem możemy zapoznać się tutaj. Żeby zainteresować czytelników wspomnę tylko, że będąc zakochanym w Milos, kupił domek w Tripiti i spędzał tam dużo czasu.
Zatem zagadka tajemniczych zabudowań została wyjaśniona . Był to niemiecki garnizon na górze Topakas (fotka z netu).



Kilkadziesiąt metrów dalej natrafiamy na pozostałości po stanowisku ogniowym.







No dobrze, ale co z Sykią . Kleftiko widać w oddali, ale Sykii nie można stąd dostrzec . Zejście w dół praktycznie niemożliwe, no chyba, że bylibyśmy komandosami z Navarony .



Nie ma wyjścia, wracamy tą samą drogą, a ja czuję się tak jakbym znosił całe to żelastwo z góry .
Zjeżdżamy na plażę Agios Georgios. Zjazd jakby łatwiejszy niż 3 lata temu, ale pod wodą równie nieciekawie jak poprzednio . Przynajmniej na lądzie trochę kolorków i kozy .











W drodze powrotnej do Zefirii jeszcze spojrzenie na malowniczą przydrożną kapliczkę,



jeden z moich ulubionych widoków na Milos



i uciekające kuropatwy.



Co tu dużo pisać, zasypiam z ciężkim sercem i obolałymi nogami .

Szkoda, że Sykia nie wyszła (ale do trzech razy sztuka , przy następnym wypadzie na Milos koniecznie zabierzcie ze sobą Kulki za przewodników, im przecież się udało dotrzeć ). Odkryliście za to miejsce, o którym nikt na cropli nie miał zielonego pojęcia - dzień więc nie był stracony, a nogi zapewne wkrótce przestały boleć

To nie stanowisko ogniowe, tylko pozostałości radaru

dangol napisał(a): dzień więc nie był stracony, a nogi zapewne wkrótce przestały boleć

Popieram.

Pamiętam, że myśmy idąc do Sykii też w jednym miejscu lekko zmylili drogę, ale szybko się zorientowałem że coś jest nie tak. Natomiast to miejsce odkryte przypadkiem - ciekawa sprawa... a i ta droga widoczna z plaży zapewne powstała by umożliwić dojazd do tej niemieckiej bazy. Na pewno nie możecie uznać dnia za stracony

tiwa napisał(a):Ścieżka w tym miejscu robi się szeroka i wygodna, tylko że wiedzie w lewo albo w prawo .
Naturalnym wydaje się być pójście w górę i w lewo .

dangol napisał(a):Szkoda, że Sykia nie wyszła (ale do trzech razy sztuka , przy następnym wypadzie na Milos koniecznie zabierzcie ze sobą Kulki za przewodników, im przecież się udało dotrzeć ). Odkryliście za to miejsce, o którym nikt na cropli nie miał zielonego pojęcia - dzień więc nie był stracony, a nogi zapewne wkrótce przestały boleć

W naszej relacji z Milos pozostał po latach tylko tekst bez zdjęć i mapek. Kiedyś uzupełnię ich brak. Mieliśmy darmowy przewodnik po wyspie a w nim kilka szlaków turystycznych. Szlak do zapadniętej jaskini przebiegał prawie pod szczycikiem tej sąsiedniej niższej góry w prawo.

tiwa napisał(a):Wtedy przypomniała mi się główna bohaterka książki "Grecka mozaika", która zakochała się w Ralphie, angielskim żołnierzu o oczach koloru letniego nieba .
Dopiero teraz, pisząc tę relację zapoznałem się z niezwykłą historią miejsca, na które przypadkowo trafiliśmy .

Jestem właśnie po lekturze "Greckiej mozaiki". (Jedna z tych powieści której się nie zapomina po weekendzie) I pod wrażeniem tego odcinka. Warto pomylić ścieżki by odkryć prawdziwą historię.


Kolejna odsłona Milos (Sarakiniko, monastyrowe święto) potwierdza, że Milos miłości i powrotu jest warta.