Sifnos i Kythnos VIII 2021

Kolejny raz byliśmy w Grecji z konieczności w wysokim sezonie, czyli w sierpniu. Popłynęliśmy m.in. na Sifnos i Kythnos- o tym opowiem bardziej szczegółowo. Pozostałe miejsca to popularne powtórki i o nich nie będę za długo przynudzać.

Jak zwykle podróżowaliśmy samochodem. Ze względu na brak oficjalnej możliwości nocowania bez testów w Serbii (nie honorowali naszych certyfikatów szczepień), wyjechaliśmy z Wrocławia w piątek po pracy żeby przenocować w Bratysławie, a kolejny nocleg po tysiącu kilometrach przewidzieliśmy w Kumanowie. Pokonanie tej trasy w całości, z jednym noclegiem, nawet przy sprzyjających okolicznościach wydało nam się niemożliwe. Dokonał tego Marcin i pewnie kiedyś opowie jak wyszło

Na obwodnicy Budapesztu nie było źle, granica węgiersko-serbska i serbsko-macedońska zajęły nam po kilkanaście minut. Za to w odwrotnym kierunku był korek na 3-4 godziny stania (sobota, 14 sierpień).

W Skopje i w Kanionie Matka już kiedyś nocowaliśmy. Tym razem wybraliśmy winnicę KOKINO Winery & Hotel w Kumanowie.
To miejsce polecam. Skromnie ale czysto, miły gospodarz, dobre śniadanie i lokalne niezłe wino.






























Rano w czasie przejazdu przez miasto zapaliła nam się kontrolka ciśnienia w oponie. Zjechaliśmy na pobocze… prosto w bramę zakładu wulkanizacyjnego. To się nazywa szczęście czy pech? Złośliwi mówili, że właściciel zakładu gwoździe rozsypuje na tej ulicy. 20 min pod nadzorem policji , 10€ i oddaliśmy się w kierunku autostrady.






Przejście w Evzoni to tylko machnięcie dokumentami i „Lewandowski”.

W Grecji pierwszy nocleg zrobiliśmy w Kamena Vurla. Zatrzymujemy się tu ze względu na gorące źródła Koniavitis i Termopile. Z tych samych powodów pierwszy tydzień urlopu spędziliśmy w Loutra Edipsou na Evii.








Tym razem nocowaliśmy w Anemolia Studios.


















Było czysto i wygodnie, a dzięki covidowi śniadanie codziennie wjeżdżało na balkon, nawet piżamki nie trzeba było zdejmować i schodzić na dół


















Co roku powtarzamy tu swoje rytuały, mamy swojego sprzedawcę fig
























i swoje miejsce na gyrospitę.








Tu nigdzie nam się nie spieszy, taki wakacyjny chillout.

















Polskich strażaków ( rejestracje z Dolnego śląska )spotkaliśmy w porcie jak pakowali się na prom. Na prośbę rządu greckiego przemieszczali się pod Ateny. Chłopcy wyglądali na zadowolonych z wyjazdu i nasze podziękowania uznali za zbędne. A tak naprawdę gdyby nie przyjechali pięć dni przed nami, nasz pobyt w tym miejscu byłby niemożliwy. Hotel, który był już opłacony, w linii prostej stał jakieś 20 km od granicy płonącego lasu. Nasza wdzięczność nie była więc udawana.

Oprócz sztandarowych miejsc z podgrzewanym morzem, bardzo spodobała nam się plaża Beach Mill Gialtra. To około 18 km od naszego hotelu drogą wzdłuż wybrzeża, byliśmy tam dwa razy.











Plaża jest długa, piaszczysta i niezbyt zatłoczona, nawet w sezonie.















































Fotogeniczny młyn.

















Łyżkę dziegciu w tym sielankowym krajobrazie stanowiły takie piękne stwory. Były dni, że płynęły całe ławice i kąpiel była niemożliwa. Obserwowaliśmy z balkonu w którą stronę się przemieszczają.












Na miejscu jest tylko prowizoryczny bar z napojami.
Po drodze testowaliśmy kolejne knajpy.



































































Nie zapuszczaliśmy się w przeciwnym kierunku ani w głąb wyspy. Te rejony już znamy, ale przede wszystkim nie chcieliśmy oglądać spalonych lasów i wiosek bo to bardzo przygnębiający widok.

Prom z Pireusu na Sifnos mieliśmy o 13.15. Bez stresu dojechaliśmy do portu, gdzie czekały na nas zakupione online bilety. W sierpniu taki wcześniejszy zakup to dobra decyzja bo garaż był wypełniony na full.











Spore opóźnienie promu spowodowało, że jedyne miejsce przy nabrzeżu zajął statek towarowy i musieliśmy w tej puszce czekać ponad godzinę na wejście do portu.








Na pięciodniowy pobyt wybraliśmy sobie wiatrak w Astratos, który pokazywał kiedyś Paweł w swojej relacji. Lubię stare wiatraki, zawsze są warte sesji fotograficznej.

Windmill Villas.




































Gospodarz mieszkał z tyłu, w tym domu i dyskretnie nadzorował swoich gości












Było czysto i wygodnie. Wieczorem patrzyliśmy na oświetlone Kastro.
Śniadania robiliśmy sobie sami, dzieląc się z kotami, które głośno domagały się poczęstunku.

Piękne miejsce noclegowe w tym wiatraku. Jestem pod wrażeniem!
Z przyjemnością czytam o całej Waszej greckiej podróży, ale nie ukrywam, że właśnie Sifnos interesuje mnie szczególnie. Kiedy zaczęłam planować nasze wypady do Hellady, właśnie o tej wyspie myślałam jako pierwszej, ale jak dotąd nie dotarliśmy na Sifnos. Jak kiedyś znów pojedziemy autem, to może wtedy?

piekara114 napisał(a): W lipcu figi były jeszcze małe i drobne, a u Ciebie już piękne.... we wrześniu już ich na Kos nie było...

Te uczty figowe to zaleta sierpniowych wakacji, tym bardziej że cena wtedy to 2-2,5 € za kilogram.

piekara114 napisał(a): Meduzy robią wrażenie.... ja jeszcze ich w Grecji nie spotkałam...

W ubiegłym roku o tej samej porze nie spotkaliśmy ani jednej, a tym razem były prawdziwym utrapieniem. Miejscowi chłopcy potrafili je wyławiać podnosząc od spodu, tak żeby się nie poparzyć.

dangol napisał(a): Piękne miejsce noclegowe w tym wiatraku.

Takie zamarzenie miałam od dawna Ten konkretny wiatrak pokazał Paweł- Kulka53 w swojej relacji. Była to wtedy najtańsza opcja mieszkania w wiatraku, za 7dni bez śniadania 1978 zł. Rezerwowałam trzy miesiące wcześniej.

Tydzień ze śniadaniem na Evii kosztował 1738 zł, też był aneks kuchenny.

Pokażę wszystkie miejsca, które odwiedziliśmy ale niekoniecznie w porządku chronologicznym. Bo trochę kręciliśmy się po wyspie
i na niektóre plaże udało się nam wrócić 2-3 razy.

MAPKA 1.






Pierwszego dnia wyruszyliśmy na północ.

Po drodze zajrzeliśmy do niektórych z licznych pracowni ceramicznych. To pierwsza Sifnos Stoneware, jeszcze w naszej miejscowości.

Sifnos słynie z ceramiki. Rudy kolor gliny pochodzi od rudy żelaza. Najbardziej charakterystyczne są flaros – ceramiczne nakładki na kominy. Zdobią one wiele dachów i płotów na wyspie. Oczywiście przywiozłam sobie taką skorupę

A w tej pracowni były trochę inne rzeczy.



























Kościołów i monastyrów jest tu podobno 235. To Άγιος Χαράλαμπος και Παντελεήμων.


















Niektóre stoją na gruntach prywatnych. Agios Eleftherios Church.
























W starożytności wyspa słynęła z kopalni srebra i złota. Dziś wiadomo, że złoża są całkowicie wyeksploatowane. Nie byliśmy tak ambitni żeby maszerować kilka godzin w poszukiwaniu wejścia do kopalni. Wystarczyła nam informacja, że mijamy je gdzieś tu po drodze, na wysokości Agios Minas.




































Drogi w tych starych wioskach są tak wąskie, że trzeba składać lusterka. Pomyśleliśmy, że w razie pożaru dla mieszkańców nie ma ratunku, żaden wóz strażacki tu nie wjedzie.

Agios Symeon.















Εκκλησία Παναγιά.


























Nie polecam zjeżdżać na plażę Vroulidia. Kamienista, raczej paskudna , nie warta ryzyka związanego ze zjazdem, a jeszcze bardziej – podjazdem. Całe szczęście, że tłoku to nie było i nikogo nie spotkaliśmy po drodze.

cd. plaży Vroulida




















Następna pracownia ceramiczna.



































Północny cypel wyspy wygląda malowniczo. O kąpieli mowy tu nie ma, kotłuje się jak w pralce.
























Można zostawić auto na dużym parkingu i podejść do monastyru Ag. Georgios.






Nas interesowała raczej druga strona, po której w całej okazałości widzieliśmy z góry Cheronissos Beach. Marzyła się nam pierwsza kąpiel i jedzenie.















Do wioski i plaży prowadzi piaszczysta droga.

















Przy plaży są dwie knajpy, sklepik, przebieralnia i prysznic bez wody.

Kiedyś szukaliśmy zawsze miejsc ustronnych i pustych, wręcz odludnych. Po dwóch covidowych sezonach nasze nastawienie trochę się zmieniło. Nie przeszkadza mi blisko rozłożony ręcznik bo to synonim ‘”normalnych” wakacji. Puste plaże i pozamykane hotele, które oglądaliśmy w ubiegłym roku wyglądały ponuro, wręcz upiornie.

Woda była stosunkowo chłodna, ale miejsce bardzo sympatyczne; byliśmy tu dwa razy.





























Po zachodniej stronie wyspy zajrzeliśmy jeszcze do Kamares. Po dopłynięciu nie było czasu żeby się porozglądać.

Zaczęliśmy od prawego brzegu (patrząc w stronę morza). Jeszcze z promu widzieliśmy monastyr, do którego chcieliśmy się przespacerować.

















To kościół św. Katarzyny. Niestety brama była zamknięta.

































Za to mieliśmy stąd dobry widok na port i zatokę.



















W porcie stoi statek, który stanowi zbiornik wody. W sezonie wody brakuje.
















Plaża Kamares.





















Duży wybór ceramiki.

Jest pięknie i pysznie czyli to co lubię.
Wszystko łącznie z jedzeniem pięknie pokazane.

Te wszystkie wypalane cuda bardzo przypominają mi Portugalię, tam też tego od groma.

Na wyspy raczej nie trafię, więc chętnie podążę wirtualnie.

te kiero napisał(a): Te wszystkie wypalane cuda bardzo przypominają mi Portugalię, tam też tego od groma.

Portugalia jest jeszcze bogatsza pod tym względem bo ma płytki azulejos. Zrobione z nich dekoracje budynków to prawdziwe dzieła sztuki. Zrobiłam im chyba kilka tysięcy zdjęć

MAPKA 2.







To jest osioł. Osioła, tak jak koty, też trzeba nakarmić















Po drodze mijamy następne wiatrakowe wille. Tylko tu cena 5 tys. zł za tydzień wydała nam się nie do przyjecia.






Zwiedzanie zaczynamy od ładnie położonego monastyru Panagia Poulati. Stroma droga szutrowa, mijanki trochę problematyczne ale da się zjechać.












Jest stąd dobry widok na Kastro, ale nie rano bo patrzyliśmy pod słońce.














Do środka się nie dostaliśmy, monastyr był zamknięty.
















































Z relacji Pawła wiedziałam, że żadnej plaży na dole nie ma, więc nie schodziliśmy.












Teraz Kastro, najładniejsze miejsce na wyspie, na pewno bardziej atrakcyjne niż stolica. Znaki kierują na parking, my zatrzymaliśmy się trochę wyżej, przy drodze dojazdowej.