Sierpniowy HVAR 2018 a na deser BiH - to się naparwdę udało!

Dzięki że przypomniałaś
Tylko kupię nowego laptopa
albo odbiorę kompa od mechanika, bo leży u niego już dwa lata

corrina napisał(a):Tytuł mało oryginalny, a relacja z pewnością nie będzie na takim wysokim poziomie, jak niektórych Cromaniaków, ale zaryzykuję, chociaż poprzeczka postawiona naprawdę wysoko !

Z pewnością będzie ciekawie, a sam tytuł jest zachęcający. Ja też mam w planach coś na deser tegorocznego pobytu. Ciekawe, czy będę mógł napisać - "to się naprawdę udało".

Hvaru ciągle się uczę, dlatego dołączę z przyjemnością do Twojej relacji.

Hvar
z przyjemnością poczytam

Ależ tu ciekawie i... tłoczno.
Dosiądę się do tego koedukacyjnego towarzystwa, trochę psując panom statystyki.
Świetnie, że Wioli udało się namówić Was na Hvar właśnie.

Ja też się dosiądę, może też wenę złapię

lotnikwsk napisał(a):Dzięki że przypomniałaś
Tylko kupię nowego laptopa
albo odbiorę kompa od mechanika, bo leży u niego już dwa lata

Albo mechanik już go komuś upchnął Ale znam to, ja zgrywam z zepsutego lapka zdjęcia... Jestem na etapie poszukiwania go, zaginął gdzieś przy przeprowadzce ponad 3 lata temu

Mikromir napisał(a):Ależ tu ciekawie i... tłoczno.
Dosiądę się do tego koedukacyjnego towarzystwa, trochę psując panom statystyki.
Świetnie, że Wioli udało się namówić Was na Hvar właśnie.

To tak jak Tobie udało się namówić mnie Chodź ja tam byłam chętna, ale to dzięki Tobie wszystko stało się realne

gusia-s napisał(a):Ja też się dosiądę, może też wenę złapię

No właśnie właśnie

Tak z ciekawości ,a kto namówił mnie bo nie pamiętam
......i teraz jedź chłopie w to samo miejsce

Sympatyczny wstęp, skład rodzinny podobny do mojego, do tego Hvar, więc zaznaczę swoją obecność, aby ikonka relacji była koloru zielonego, czyli mojego ulubionego . Rumcajsa moje córki chyba nie znają ale bardzo lubią Sąsiadów .

Z racji tego, że na ten rok Hvar już dawno zarezerwowany , będę śledzić na bieżąco

Przysiądę i Twą opowieść z chęcią będą śledził, zaczyna się ciekawie

Super się zaczyna, nie mogę się doczekać kolejnych części relacji

Z lekim opóźnieniem, melduję się bo na Hvarze nie może mnie zabraknąć

DZIEŃ 2
19.08.2908 niedziela, Ptuj - Drvenik - Jelsa

Wstajemy o 6:00, chwilę przed świtem. Jest przyjemnie chłodno, ogród spowity poranną rosą.





Ogarniamy towarzystwo, dopakowujemy to co musieliśmy wyjąć z samochodu na noc i o 7:00 idziemy przez wieś na śniadanie.


Towarzyszą nam pochrumkiwania świń w chlewie, który mijamy po drodze. Miastowe dziewczyny nadal zdegustowane!
U progu głównego budynku wita nas właścicielka – Marta, jak się okazuje, czyli imienniczka starszej córki. Okazuje się, że minimalnie mówi po niemiecku, ale dogadujemy się po polsko-słoweńsku. Śniadanie jest proste i skromne, ale pyszne. Same lokalne produkty, jajka sadzone, świeżutkie warzywa, ciepłe mleko prosto od krowy i pyszna kawa.


Na koniec chcemy rozliczyć się z właścicielką i zakładam, że powinniśmy zapłacić ok 75 EUR, bo nocleg, jeśli miał kosztować tyle samo co w Lovrecu, powinien wynieść ok 55 EUR a do tego śniadanie po 5 EUR za osobę. Tak przynajmniej wynikało z info na bookingu dla podobnych miejsc agroturystycznych, których w okolicach Ptuja jest wiele i wszędzie śniadanie kosztowało 5 EUR od osoby. Spotyka nas jednak miła niespodzianka, bo za nocleg już ze śniadaniem płacimy 50 EUR. Więc koniec końców, nie dość, że nocowaliśmy w super miejscu u bardzo miłych ludzi, to jeszcze wyszło nas taniej, niż zakładałam.
Bardzo żałuję, że ta słoweńska przygoda była tak krótka, ale przed nami reszta drogi, trzeba się wiec zbierać.

Jeszcze ostatni rzut oka na nasze włości o poranku:






O 8:00 opuszczamy naszą wioskę Drbetinci. Naprawdę tu ładnie.






Mam wielki niedosyt Słowenii, która najczęściej traktowana jest tylko jako kraj tranzytowy, a to z pewnością błąd. Mam wielką nadzieję, że przy jakimś następnym wyjeździe, będziemy mogli to nadrobić
Po szybkim tankowaniu w Ptuju jedziemy przez góry do granicy w Cvetlin. Teraz już prosto (a raczej po konkretnych serpentynach i agrafakach) do granicy.




Kilkanaście minut po 9:00 śmigamy już autostradą. Tak, naprawdę jesteśmy w Cro !

DZIEŃ 2
19.08.2018, niedziela, Ptuj-Drvenik-Jelsa -c.d.

Niedzielny poranek okazuje się być całkiem niezłym rozwiązaniem, nawet jak na środek sierpnia. O 9:55 meldujemy się na bramkach w Zagrzebiu, spędzając tam dosłownie 3 minuty. Jedzie się super, a jeśli pojawiają się korki, to wyłącznie w przeciwnym kierunku.

Droga robi się ciekawsza, kiedy pojawiają się wreszcie góry






O 10:45 przejeżdżamy przez Małą Kapelę a o 11:42 Sv. Rok. Przyznam, że trochę mnie zawsze bawiły te wszystkie forumowe zapiski temperatur, ale oczywiście sama daję się wkręcić w ten rytuał.
A więc:
- przed tunelem 28C
- w tunelu 24C
- za tunelem 27C


W południe robimy sobie półgodzinny przystanek na stacji Tifon kawałeczek za Sv.Rokiem. Obowiązkowa kawka i lody dla dziewczyn (dzięki mojej czujności nie dałam się oszukać, policzono mi za 3 nietanie rożki, a kupowałam tylko 2, na szczęście szybko zwrócono mi „nadpłatę”).



Już za chwileczkę, już za momencik, będzie widać po raz pierwszy Jadran!



Ten widok dodaje "skrzydeł", chociaż staramy się jednak nie przeginać z prędkością




Droga mija przyjemnie, o 13:55 opuszczamy autostradę przy Baśkiej Vodzie (7 minut na bramce). Oj, sporo się tu pozmieniało od 2006, skąd się wziął w ogóle ten tunel na drugą stronę góry ? Dawno, dawno temu, zjeżdżaliśmy ekstremalną drogą z gór w Breli, a dziś highway do samej Baśkiej, no no…












Bardzo pomocna apka HAK mówi, że najtańsza w okolicy benzyna będzie w Podgorze, tam też tankujemy na full o 15:00 i zajeżdżamy prosto do Drvenika.

Kolejka niestety jest i musimy poczekać 1,5 h, ale promy na szczęście pływają nie do końca zgodnie z rozkładem, więc załapujemy się na jakiś dodatkowy o 16:40.


W międzyczasie dziewczyny mają ochotę wskoczyć do morza w ubraniach, tak są podekscytowane widokiem turkusowej wody.



Ponieważ trochę zgłodnieliśmy, kupuję to, co możliwe na szybko, czyli po kawałku pizzy dla dziewczyn i burki z serem i mięsem dla nas.

Nadpływa prom, ale niestety jeszcze na ten się nie załapiemy...

A tymczasem za plecami czyli zza szczytów Biokova dają się słyszeć pomrukiwania…grzmotów.


Niebo dość szybko szarzeje i spadają pierwsze krople. Chowamy się pod parasolami jednego z przyportowych sklepików.



Deszcz nie trwa na szczęście długo, ale jest dość obfity. Pamiętamy doskonale te popołudniowe burze z 2006 roku, kiedy stacjonowaliśmy w Baśkiej Vodzie. Nie martwimy się, bo wiemy, że burze szybko przechodzą, a potem jeszcze w gratisie można załapać się na tęczę (akurat nie tym razem). Jednak kiedy wjeżdżamy na prom, dalej jest szaro a deszcz jednak powraca, ze zdwojoną siłą. Zza gór słychać konkretne grzmotobicie, tak, że Natalka zaczyna płakać ze strachu. Zastanawiam się, czy pływanie promem w taką pogodę jest bezpieczne, ale zakładam, że kapitan wie, co robi.

No to ruszamy.








Tak więc oddalamy się od Drvenika, w oddali ledwo widoczna przez burzę Makarska, Brač praktycznie niewidoczna, a kiedy chmury nieco się przecierają, po lewej stronie też ledwo widoczny Pelješac. I w końcu gdzieś tam na horyzoncie zza chmur powolutku, pomalutku i nieśmiało wygląda latarnia w Sućuraju

Muszę przyznać, że Hvar wita nas naprawdę w pięknych okolicznościach przyrody





O 17:15 dobijamy szczęśliwie do Sućuraju. Ale teraz nie ma czasu na zwiedzanie, chcemy jak najszybciej dostać się w końcu do Jelsy.


Niby kilometrowo dzisiejsza trasa krótsza ale jednak czasowo długa więc też nas trochę wymęczyła. Ruszamy przez wyspę do Jelsy. Deszcz dotarł nawet tutaj i właśnie się kończy, a zza chmur wychyla się nieśmiało popołudniowe słońce.



Muszę przyznać, że dzięki takim refleksom wyspa wygląda bajecznie i niezwykle zielono. Jestem trochę zaskoczona tą zielenią, nie spodziewałam się chyba tylu jej odcieni. Zaczynamy poznawać słynne hvarskie drogi. No cóż, faktycznie, kiedy jedziemy nimi pierwszy raz, mam lekkiego stracha, ale ufam doświadczeniu kierowcy





Od pierwszych minut na Hvarze mój zachwyt wyspą narasta i na kolejnych zakrętach, kiedy rzucam okiem na mijane w dole zatoczki, zerkając przy okazji ukradkiem do lusterka, coraz częściej widzę swojego nieświadomego banana na twarzy. Czuję, że jest tu coś bardzo pozytywnego, co sprawi, że będę na pewno chciała tu wrócić.