SERIFOS-FOLEGANDROS-KIMOLOS-MILOS i to co po drodze, IX 2014

W Pireusie tankujemy paliwo, potem kupujemy bilety. Nasz prom już się ładuje, ale mamy jeszcze godzinkę i musimy coś zjeść. Najlepszym rozwiązaniem była by szybka gyros-pita, ale tej próżno szukać w okolicach bramki nr 9. Grecy przestawili się na tosty i kanapki. Idziemy więc na obiad, to będzie lepsze niż jedzenie na promie. Wjechać powinniśmy jako ostatni , bo nasz cel podróży- Serifos to najbliższa wyspa. Ludzi mnóstwo, tak jak we wrześniu ubiegłego roku. Wyraźnie nasilił się ruch turystyczny w Grecji.

O zmroku podpływamy do łysej skały. Z daleka bieli się Livadi i sąsiednie Livadaki, wyżej Chora, ale zbyt okazale to nie wygląda. Co my tu będziemy robić przez 3 dni?









Zrobiliśmy rundę po porcie i Livadaki. Ciasno, dużo ludzi. Kwater do wynajęcia też nie brakuje. Ale w takim ścisku, nad knajpą albo z widokiem na płot sąsiada- to nas nie satysfakcjonuje. Zrobiło się ciemno, jedziemy w kierunku Chory. Mniej więcej w połowie drogi, nawet w nocy, zaczynają się fajne widoki z tarasów na Livadi i port. Wybieramy sobie chatkę, a tu zonk: będzie wolne dopiero jutro. Mieszkanie w Chorze nie podoba się nam za bardzo, wszędzie wysoko i daleko, auto trzeba zostawiać na dole.
Jest ciepło i bezwietrznie. Wg relacji Pawła i Małgosi na mieszkanie nadaje się Sykamia. Jedziemy. Jakieś drogowskazy są, nawet w nocy nie ma problemu z trafieniem. Wjeżdżamy na plażę i w ciągu kilku minut stoi nasze gospodarstwo. Możemy otwierać winko i liczyć gwiazdy. Cudnie jest „ witać świt na plaży” i zamiast pod prysznic- biegnąć do morza. Spłukać się i umyć zęby można z butelki. Już to kiedyś praktykowaliśmy na Krecie, tylko tam problemów z wodą nie było. Jeżeli pogoda się utrzyma, śmiało możemy tu pomieszkać jeszcze dwie noce.
Zdjęć z tego wieczoru cenzura nie puściła.

Czwartek, 11 września


Tak było rano.

Zaczynamy objazd wyspy, kierujemy się w lewo w stronę Galani. Ta wioska to kilkanaście domków przyczepionych do zbocza, auto trzeba zostawić na parkingu. Nie spotkaliśmy tam ani jednego człowieka i ani jednego kota. Chleba też niestety tam nie dało się kupić, zanim dotrzemy do portu gdzieś ugotujemy sobie śniadanio-obiad.

W monastyrach było tłoczno. Podziwiamy kondycję rowerzystów. My stękamy wsiadając do samochodu, a niektórzy z nich wyglądają na starszych od nas. Mijamy też sporo osób z plecakami na dobrze oznakowanych szlakach pieszych.











Plaże Platis Gialos znacznie lepiej wyglądały z daleka niż na dole. Obejrzeliśmy i w drogę.

Na dole Agios Ioanis





Psali Amos, podobno najładniejsza.

Nam bardziej spodobała się Agios Sostis. Postaliśmy chwilę na górze, ale mimo zakazu na dole stały auta. Zjazd paskudny, w połowie drogi dużo piachu, który daje słabą przyczepność, potem pod górę trzeba było dobrze się rozpędzić. Miejsce super, mieliśmy ochotę tu zostać na noc. Ale ze względu na ten zakaz i to, że miejsce kultu w pobliżu i może się komuś nasza obecność nie spodobać- zrezygnowaliśmy. Za to obiadek tu przygotowany smakował wyśmienicie!
Po kąpieli , lanczu i kawce poszliśmy obejrzeć półwysep z monastyrem. Przybytek zamknięty, a na zewnątrz na ścianie kran z wodą. Trzeba to wykorzystać. Na trawniku pod knajpą już się kiedyś kąpałam, pod kościołem jeszcze nie. Zawsze kiedyś jest pierwszy raz.

W porcie robimy zakupy oraz kupujemy sobie bilety na Folegandros i stamtąd na Kimolos. Wyspy ułożyły się nam nie po kolei, ale na Folegandrods chcieliśmy dopłynąć w dzień ze względu na konieczność znalezienia kwatery.













Jedziemy w stronę Mega Livadi.





Po drodze dwie godne uwagi i łatwo dostępne samochodem plaże. Pierwsza to Wagia. Ładna, ale przez podgląd z drogi wydaje mi się za mało przytulna, bez drzewka, bez cienia. Po prawej stronie na górze jest hotel. Na jego dachu (wejście z szosy) są krany z wodą, dla bardzo potrzebujących wstęp wolny W sprawie wody dodam jeszcze, że bez problemu dostaliśmy z kranu na stacji benzynowej. Dla przyzwoitości zapytaliśmy ile zapłacić, ale kobieta machnęła tylko ręką.







Następna plaża ocieniona i pusta to Koutalas.

A to Megalo Livadi, bieda i ruina po kiedyś pewno nieźle prosperujących kopalniach.















Wracamy do swojego 1000- gwiazdkowego hotelu. Drogą wśród trzcin tym razem wjeżdżamy na środek plaży. Oglądamy zachód słońca. Pięknie- to za mało powiedziane. Naprawdę jesteśmy mega-zadowoleni z tego noclegu.

Piątek, 12 września


Plan na dzisiaj nie jest przeładowany- tylko Chora.
Najpierw Chora Górna z wiatrakami.

Potem Chora Dolna. Przy wejściu jest ujęcie wody pitnej.



















Do końca dnia było tylko lenistwo na plaży i podziwianie zachodu słońca.

Sobota, 13 września


Na Sykamię wracaliśmy już jak do domu. Tak się zapędziliśmy w dobieraniu odpowiedniej pozycji, że zjechaliśmy aż do ławeczki, żeby było wygodniej… Było trochę z górki, bez problemu…
Dobrze, że rano słońce zbyt mocno przyświeciło i postanowiliśmy przestawić auto w cień żeby się za bardzo nie nagrzewało. Prom był koło południa, więc mieliśmy jeszcze trochę czasu na plażowanie. Mąż odpala auto a tu koła obracają się w miejscu, maszyna zapada się coraz głębiej (ciężar własny 1,5 tony) i ściąga ją na krzak tamaryszku rosnący tuż obok. Trudno opisać horror, który przeżyliśmy. Poprzedniego dnia rano kręcili się rybacy ze swoimi terenówkami. Dzisiaj jak na złość nie było żywego ducha. Przez ponad godzinę centymetr po centymetrze wykopywaliśmy samochód z tego piachu. Jako „torów” użyliśmy starych drewnianych wioseł obłożonych kamieniami, ale to nam się ciągle rozsuwało i zapadało w piach. W końcu mąż wpadł na pomysł żeby podłożyć wyjęte z samochodu wycieraczki i jakoś poszło. Gdyby cała akcja zaczęła się tuż przed wyjazdem, nie zdążylibyśmy na prom. Cóż, starzy a durni. Z wrażenia zapomniałam nawet jakieś zdjęcie zrobić.

Prom przypłynął z kilkunastominutowym poślizgiem, trochę jeszcze zajęło pakowanie ciężarówek. Ale stres już nas opuścił i jakoś bardzo nam się nie spieszyło.











Po drodze przystanek na Sifnos.







Zbliżamy się do kolejnej Cyklady- Folegandros, przed nami mały porcik Karawostasi.

Od razu kierujemy się na lewo, wiemy gdzie musimy dojechać. Mijamy Chorę i zjeżdżamy do zatoki Angali. Tu chcielibyśmy mieszkać. Zaczynamy od polecanego przez Kol-a Kimanemi. Lokalizacja super, na skarpie nad plażą. Ale cena 65€ za pokoik z ciasną łazienką i malutką chłodziarką to wg nas za dużo. Pani woli pokój pusty niż naszą ofertę, więc idziemy dalej. W następnym domu pusto i głucho, za to trzeci w kolejności od plaży to pusta knajpa Perigiali, a nad nią pokoje do wynajęcia ze wspólnym tarasem, z którego jest widok na zatokę. Standard niższy, ale jest czyste łóżko, ciepła woda, dobre wi-fi i cały taras tylko dla nas, bo jesteśmy jedynymi gośćmi. Cena 30€ pasuje, schodzimy na piwo. W sezonie, gdyby wszystkie pokoje były zajęte, nie bardzo by się nam tu podobało, ale teraz może być.

























Wieczory z takim widokiem to bajka. Żeby nie było za dobrze są komary, takie malutkie i bardzo wściekłe. Mieliśmy jakiś płyn raidopodobny, nie dawał rady i dokupiliśmy greckiego raida, a i tak nie mieliśmy spokoju.

Niedziela, 14 września


Oglądamy wyspę. Zaczynamy od Ano Meria.













Po wczorajszych przygodach krytyczniej oceniamy zjazdy szutrowymi drogami, ale coś musimy zobaczyć. Parę metrów przed końcem asfaltu zjeżdżamy w lewo. Kurzy się niemiłosiernie, ale jest twardo. Nie zapamiętałam na pewno która to plaża, ale chyba Ampeli.

Wracamy do głównej drogi i zjeżdżamy do Agios Georgios.









Powrót przez Ano Meria.