Serbia, Macedonia i Albania - tropem tureckich toalet

DarCro napisał(a):

Maciekssss napisał(a):mnie komentarz o unijnych pieniądzach MOCNO zdżaźnił

Obok była tabliczka informująca o funduszach unijnych.
Trudno, jakoś musisz z tym żyć.

Wiem,wiem,przepraszam bardzo za za ten ton wypowiedzi...po prostu uważam UE za groźnego wroga wszystkich ludzi pod jej okupacją i w dodatku wczoraj miałem "zły" dzień,raz jeszcze przepraszam i pozdrawiam serdecznie
Maciej Sobczyk

Maciekssss napisał(a):uważam UE za groźnego wroga wszystkich ludzi pod jej okupacją

Nie ma się co zamartwiać, wszelkie imperia upadają. Weźmy pierwszy przykład z brzegu: Bizancjum - istniało 1200 lat, a dziś śladu nie ma.

DarCro napisał(a):

Maciekssss napisał(a):uważam UE za groźnego wroga wszystkich ludzi pod jej okupacją

Nie ma się co zamartwiać, wszelkie imperia upadają. Weźmy pierwszy przykład z brzegu: Bizancjum - istniało 1200 lat, a dziś śladu nie ma.

Mistrz dyplomatycznej riposty

DarCro napisał(a):

Maciekssss napisał(a):uważam UE za groźnego wroga wszystkich ludzi pod jej okupacją

Nie ma się co zamartwiać, wszelkie imperia upadają. Weźmy pierwszy przykład z brzegu: Bizancjum - istniało 1200 lat, a dziś śladu nie ma.

Och, tych śladów jest całkiem sporo, żeby nie powiedzieć multum.

Podążając za Feliksem Konecznym, to takim śladem po Bizancjum są chociażby Niemcy...

Ciekawe, co zostanie po UE ale jedno jest pewne - na upadek UE nie będzie trzeba czekać 1200 lat

demi-duox napisał(a):Och, tych śladów jest całkiem sporo, żeby nie powiedzieć multum.

Ale pierwszy z brzegu może być tylko jeden.

DZIEŃ 16 – Do Permet, a nawet za Permet, przez albański Dziki Wschód

Dzisiejszy dzień szykuje się jeszcze ciekawiej niż wczorajszy. W planach pokonanie trasy Korcza – Permet. Odcinek jest zaliczany do najładniejszych widokowo tras w Europie. Sprzeczne doniesienia co do jakości drogi, dodają małego dreszczyku emocji. Podobno ciężko osiągnąć na tym odcinku większą średnią niż 20-30 kilometrów na godzinę.



Chińskie wpływy w Albanii? Ależ jak najbardziej! Całkiem sporo starszych ludzi w Albanii włada językiem chińskim dzięki „bratniej współpracy” obu narodów w latach budowy komunizmu.



Jedziemy na południe, do krainy Tosków. Mniej więcej w połowie kraju przebiega granica między dwoma głównymi dialektami. Na północy mówią dialektem gegijskim, a na południu toskijskim. Jeśli nie umiecie chińskiego, to uczcie się dialektu toskijskiego, bo na nim oparty jest dziś literacki albański. No i wspomniani już najwięksi Albańczycy też byli Toskami. Zresztą najlepiej będzie nauczyć się wszystkich trzech: chińskiego, gegijskiego i toskijskiego (tylko nie mylcie go z toskańskim).



Ostatecznie przyda się język włoski, bo z tym krajem tradycyjnie łączy Albanię wiele wspólnej historii, co potwierdza duża liczba aut z włoską rejestracją. Na naszej drodze auta pojawiają się jednak sporadycznie. Znacznie łatwiej tu o kozy, krowy, konie.





Podział religijny też zasadniczo odbywa się w poprzek, raczej niż wzdłuż kraju, co nie dziwi, jeśli weźmie się pod uwagę te marne sto kilometrów szerokości ziemi albańskiej. W uproszczeniu: na południu większość to prawosławni, w środku muzułmanie, a na północy katolicy.



I jeszcze uzupełnienie Stasiukowego wyjaśnienia nazwy „Shqiperia”: słowo „shqipoj” oznacza nie samo” mówić”, ale „mówić otwarcie, krótko i jasno” (przewodnik S. Figla).



A jakby tak od słowa „Polonia” utworzyć czasownik „polonić” oznaczający mówienie, to co by znaczył? „Narzekać”, ewentualnie „mówić bełkotliwie pod wpływem alkoholu”, a może pod wpływem najnowszych trendów „mówić z nienawiścią”?



Nazwa Albania ma się wywodzić od Albani, jednego z plemion Iliryjskich. Dopiero w XVI wieku Albańczycy zaczęli używać „Shqiperia” zamiast wcześniejszego „Arbër”. A Polacy przestawili się w drugą stronę, bo jeszcze w XIX wieku w polskiej literaturze używało się „Sziptar”.

Chwila milczenia i kontemplowania krajobrazu.

Stasiuk: „Za Erseke góry spotężniały. Wdrapaliśmy się na tysiąc siedemset metrów: jedynka, dwójka i nieustający korkociąg nad krawędziami urwisk bez żadnych barierek. Nie widziałem ani śladu domu, ścieżki czy zwierzęcia.”

Dziś barierki już raczej są…







Oczywiście nie wiemy gdzie będziemy spać. Dla tych, którzy chcieliby znośniejszy nocleg niż biwakowanie na dziko, można polecić Farma Sotira (http://www.farmasotira.com/) miedzy Erseke i Leskovik, którą brałem pod uwagę, ale przyjechaliśmy tam za wcześnie i decyduję się przeć dalej naprzód. Chciałbym maksymalnie zbliżyć się do Gjiorokastra, by jutro dostać się na albańską riwierę.

Jak spotkacie znajomych, którzy zapytają Was dlaczego pojechaliście na albańską riwierę, a nie francuską, odpowiedzią, która uratuje Wasz honor, status, czy co tam macie do stracenia, powinno być „Bo tam nie ma rekinów.” Wtedy sąsiad wyjdzie na tego, który ryzykował życie swojej rodziny w Saint-Tropez.





Leskovik w pełnej krasie:



Dystrybutory lepiej trzymać w środku. Czy to znaczy, że miejscowi mają już jakieś doświadczenie z co bardziej „przedsiębiorczymi” Polakami?







Parkowania na dachu domu pasuje do Albanii filozoficznie. Szczegóły techniczne tej operacji zostawiam Wam do odgadnięcia.



W Leskovik robimy zakupy i napełniamy pojemniki wodą wypływającą z drzewa.

To pomilczmy sobie dalej…

Prehistoryczny demon z Ilirii:



Stasiuk: „Bo Albania jest stara. Jej piękno przywodzi na myśl dawno wymarłe gatunki i epoki, które nie pozostawiły po sobie żadnych wizerunków. Pejzaż trwa, ale jednocześnie nieustannie kruszeje, rozpada się, jakby niebo i powietrze chciały go rozetrzeć w palcach.”













Czynne w każdą szóstą sobotę miesiąca miedzy 2:00-3:00 w nocy:

A oto przydrożny krzyż na wzgórku. Mój znajomy twierdzi, że każdy z nas nosi jakiś swój krzyż. Rzecz trudna do zweryfikowania, bo jak zadecydować czy to już krzyż czy tylko różaniec?



Tak czy siak, Moja Piękna, którą widoki mało interesują, zostaje z Młodą w aucie, a ja z Młodym wdrapuję się na pagórek. Z niego roztacza się najpiękniejsza panorama jaką przyjdzie nam widzieć w Albanii.



Głowa skręca w lewo. Dolina. Rzeka Vjosa:















Głowa na wprost:













I oto zdjęcie I z quizu na pierwszej stronie:



Głowa skręca w prawo:

Vjosa w pełnej krasie. Możliwy jest po niej rafting, ale nie zdecydowałem się, bo wideo na youtubie pokazywało ... jak łódź się przewraca.













Permet. Dziura na 12 tysięcy mieszkańców. Ale to tu, jeszcze w czasie niemieckiej okupacji, partia komunistyczną pod wodzą Hodży uchwaliła, że niekomuniści nie będą mieli prawa współrządzić Albanią.

Wychodzimy z auta, by coś zjeść, ale nie ma szans na nic. Wszystko pozamykane. Miasteczko jak wymarłe. Ramadan zapewne.

Na skałę miejską podobno mają prowadzić schodki, ale ich nie znajduję. Cykam to zdjęcie-pocztówkę i jedziemy dalej.



Za miastem mały piknik przy typowym dla Albanii moście. O dziwo, deski nie są przegnite i da się przejść na druga stronę.

Jest już po 19:00. Przejechaliśmy około 180 kilometrów w osiem godzin. Godzina, może dwie, to przerwy w drodze. Potwierdza się: średnia prędkość 30 kilometrów na godzinę. Zaczyna się nerwowe poszukiwanie kryjówki pod spanie.







Na zdjęciu tego nie widać, ale to zachwycające miejsce u ujścia jakiegoś strumyka do Vjosy. Aż wychodzę z auta, by zbadać szutrówkę, która tam prowadzi. Nie, nie da się zjechać bez zrypania podwozia.





To miejsce też odpada z tego samego powodu co powyżej:



Wreszcie skręcamy w jakąś drogę prowadzącą przez obszerne pole za którym płynie Vjosa. Odbijam od szutrówki i pakuję się kilkadziesiąt metrów w głąb ścierniska. Jesteśmy w głębokim kanionie, a od szosy, odległej o 100 metrów, chroni nas pas krzaków. Wokół zupełne pustki, które raz na pół godziny ożywia przejeżdżające auto.











Młody wyrusza na poszukiwanie kolacji i wkrótce wraca z cennym białkiem w różnych postaciach. Będzie sałatka.





Z racji naszego położenia w kanionie, słońce znika za horyzontem bardzo szybko. Staję się melanchonijny. I tak, znowu, znaleźliśmy się o dzień bliżej śmierci.

I co ja robię tu, w środku albańskiego interioru? Co ja tutaj robię…

Południowo-wschodnia Albania...gdzie bardziej płasko, podobnie jak w Macedonii, Bułgarii. Gdzie bardziej wysokogórsko, podobnie jak w Bośni czy Czarnogórze. Nawet patrząc na tarasowe skalne brzegi Vjosy przypomniała mi się Moraca kilkanaście km przed Podgoricą, tam chyba też tak podobnie było.
Cóż... Bałkany

DarCro napisał(a):Zaczyna się nerwowe poszukiwanie kryjówki pod spanie.

I po co te nerwy?
Miejscówka świetna

Ale że wy bierzecie te owady do rąk
Podziwiam... (o ewentualnym spożyciu nie wspominając )

DarCro napisał(a):znowu, znaleźliśmy się o dzień bliżej śmierci.

Obyśmy wszystkie dni, a przynajmniej większość, przybliżające nas do kresu, mogli spędzać w taki sposób i w takich miejscach