Serbia, Macedonia i Albania - tropem tureckich toalet

Przy wjeździe do Pirot nadziewamy się na taki zameczek i nie mogę się powstrzymać, aby nie zatrzymać się przy nim na moment:





Przewodniki nie dają o nim żadnej informacji, nie ma też nic o historii zamku przy samej budowli, która i tak jest zamknięta. Dopiero z wiki można się dowiedzieć, że jest to twierdza Momcilov grad z XIV wieku, która miała bronić przed Turkami drogę z Belgradu do Konstantynopola.



Co jakiś czas spotykamy w Serbii bezpańskie psy, ale problem nie wygląda tak źle jak w Rumunii:



Zastanawia zapuszczony, otwarty basen znajdujący się tuż obok zamku. Kolejny, po teatrze w Kladovo, bezsensownie (?) zarzucony obiekt:



Wjeżdżając do Pirot, absolutnie nie mamy pojęcia jak jechać do wsi Slavinja, koło której nasz wąwóz się znajduje. Uderzam więc do kilku policjantów stojących na poboczu. Próbują nam wytłumaczyć jak dojechać, ale wkrótce postanawiają, że jeden z nich nas wyprowadzi z miasta. Z taką policyjna eskortą jedziemy jakieś 5 minut przez miasto:



Policjant zostawia nas dopiero na właściwej drodze już za miastem. Ciężko byłoby tu trafić bez pomocy: po drodze nie było widać żadnych drogowskazów. Stąd ładne widoki na okolice Pirot:





Zaczynamy się wspinać w góry Starej Płaniny. Generalnie pusto, droga kiepska, ale asfaltowa. Spotykamy pierwszych mieszkańców:



Podobają mi się te pustki:

Wsie nieliczne, całkiem malownicze:









W porównaniu ze wzmiankowaną Rumunią, osiołki zostały wyparte techniką, ale sposób konstrukcji budynków, często nie zmienił się od średniowiecza:

Docieramy do Slavinji około 18:00. Pytamy się miejscowych dzieciaków o Rosomacką klisurę. Dzieciarnia głośno komentuje, że jesteśmy z Polszy. Ruszamy w kierunku, który nam wskazali. Poza tym są we wsi dwie tabliczki kierujące we właściwą stronę.



Niestety po kilkuset metrach docieramy do potoku i nie wiadomo gdzie teraz iść: czy traktorowa drogą po lewej stronie, czy ledwo widoczną ścieżyną po prawej stronie potoku. Wybieramy drogę.



Po kilkunastu minutach ogarnia nas zwątpienie i wracamy się. Ruszamy ścieżką, ale w krótkich spodenkach i sandałach idzie się wśród pokrzyw raczej niespecjalnie.

Zarządzam odwrót.

Zaczynamy się zastanawiać nad noclegiem. Została może godzina zanim zapadnie ciemność. O dziwo, we wsi była jedna tabliczka „sobe”, ale Moja Piękna boi się standardu higienicznego na tym końcu świata, więc wyjeżdżamy ze wsi i rozglądamy się za jakimś ustronnym miejscem. Po kilku kilometrach za wsią wjeżdżam na jakąś drogę dla traktora i „Bingo!”. 100 metrów ryzykowania rozbicia podwozia i oto zasłonięte od drogi ściernisko wielkości boiska piłkarskiego:





Piękne miejsce: po lewej, pół kilometra od nas, ściana wysoka na 300 metrów i długa na kilometr, a po prawej odległe pasmo górskie.







Trochę ogarniają mnie wątpliwości, gdy uzmysławiam sobie, że to odległe pasmo, to już prawdopodobnie Bułgaria. W oddali dostrzegam jakąś wieżyczkę i jeśli to straż graniczna, to możemy mieć tu wkrótce gości i spędzić noc na strażnicy wojskowej. Ale trudno, to też będzie przygoda. Przecież nas nie rozstrzelają. No chyba, że się mylę...

Szybko zapada noc. Jest pięknie i strasznie. Jest absolutnie czarno, nic nie widać - wokół ani jednego światła. Z jednej strony odległa łuna jakiejś wsi. Idę odcedzić kartofelki 50 metrów od namiotu, a tu jakieś chrząkanie z krzaków dochodzi. Robię trochę hałasu, mając nadzieję, że przestraszę chrząkanie, ale chrząkanie się nasila, tak, że sam się przestraszam i wycofuję.



Zasypiamy czekając na śmierć pod kopytkami tratujących nas dzików.

Heh, moje ukochane tereny. 30 km na północ od Pirotu, w wiosce Topli Do, spędziłem najlepsze wakacje:
http://argymir.blogspot.com/2010/11/topli-do-srb.html
pozdrawiam i zazdroszczę wyjazdu

argymir napisał(a):http://argymir.blogspot.com/2010/11/topli-do-srb.html

Fajny blog. Będę zaglądał jak czas pozwoli. Pozdrawiam.

DZIEŃ 7 – Rosomacka klisura po raz drugi, monastyr św. Jovan Poganovski i klisura Jermy.

Rano budzimy się rozczarowani: ani pograniczników, ani dzików. I to maja być kurna wakacje...

Wychodzę przed namiot i zdaję sobie sprawę, że nie wiem już, który dzień jesteśmy już na wakacjach, jaki jest dziś dzień tygodnia, ani dokąd dzisiaj pojedziemy i ile dni jeszcze spędzimy na wędrówce. Uczucie bardzo przyjemne…

Znalazłem gdzieś teorię, że gdyby istniały istoty wielkości neutrino, poruszające się z prędkością światła, to czas by dla nich nie istniał, a ich postrzeganie życia wyrażałoby się zmianą miejsca, w taki sam sposób, w jakim dla nas miarą życia jest czas. Coś w tym jest, bo nawet przy poruszaniu się z naszymi małymi prędkościami, czuję, że moje postrzeganie czasu uległo zaburzeniu. I to, hm, bez środków odurzających. (Są tu na forum o ile pamiętam fizycy [patrz:prawo Pascala], może się wypowiedzą. )

- Bardzo ci zależy na tym wąwozie? – pada pytanie Mojej Pięknej, której niezbyt spodobały się wczorajsze chaszcze i pokrzywy. Tak zapewne pytali się przerażeni marynarze Kolumba gdy tydzień po tygodniu nie widać było obiecanej ziemi: bardzo ci zależy na tych Indiach, Kolumbie? Wakacje to soczewka, w której wyraźnie widać jak podchodzimy do trudności, jak reagujemy na zmianę planów i jak znosimy stres.

Tak, zależy mi na tym wąwozie - którego nie ma ani w przewodniku Pascala, ani Michelina – więc tym razem, uzbrojeni w adidasy i długie spodnie, wracamy autem do Slavinji, znowu zostawiamy auto na centralnym placu i ruszamy tam, skąd wczoraj się wróciliśmy.

Sama Slavinja też może podobać się dzięki swojemu autentyzmowi:















Ten eksperyment architektoniczny wydaje nam się dość ciekawy:



Wchodzimy na ścieżkę po prawej stronie strumienia i idziemy przez gąszcz, pola, zagajniki. Może dziś dopisze nam szczęście...

Tym razem chcę konsekwentnie trzymać się ścieżki po prawej stronie strumyka. Aż ciężko uwierzyć, że ta strużka wody stworzy wkrótce coś fajnego.

Mijamy jeszcze jakaś jaskinię:



i po kilkuset metrach docieramy do Rosomackiej Klisury!

Kładę się na krawędzi kanionu i cykam kilka fotek w głąb – lęk wysokości nie pozwala mi stanąć na krawędzi. Zdjęcia wychodzą generalnie nieostre lub prześwietlone, bo nie widzę na co aparat ustawia ostrość (już od wielu lat, z lenistwa używam automatycznych ustawień, czasem najwyżej pomagam wybrać aparatowi "punkt ostrości".

Potem idziemy kilkaset metrów prawą krawędzią kanionu. Niestety nie da się iść przy samej krawędzi, aby widzieć najbardziej widowiskową część, czyli wnętrze klisury. Ścieżki też tu nie ma, więc trzeba improwizować skacząc po kamieniach.













Dochodzimy do końca klisury - dalej przepaść, bo kończa sie skały tworzące kanion:

Następnie cofamy się, starając się odnaleźć miejsce, gdzie kanion zaczyna się od strony Slavinji, co jak widać po zdjeciach poniżej w końcu nam się udaje:





Nie da się do klisury wejść, gdyż już na początku jest „kałuża” głęboka na wysokość człowieka, a temperatura strumyka - jak to w górach - około 7 stopni i ciężko stopy w niej długo moczyć, a co dopiero całkowicie się zanurzyć.



Oglądam możliwość obejścia tej pierwszej „kałuży” po skałach, gdyż widzę, że za nią, kolejne wodne przeszkody da się już obejść. Niestety schodzenie ze skały, od góry, tuż za pierwszą „kałużą”, uważam za karkołomne dla człowieka bez jakiegoś doświadczenia wspinaczkowego. Jedyny sposób by sforsować na sucho Rosomacką Klisurę, to pojawić się tu z mini-pontonem, jakie dzieci używają do pływania, naprawdę małym, aby przecisnął się przez wąskie gardło pierwszej kałuży (lub materacem?). Ale to już next time…





Wracamy. Okazuje się, że droga polna, która prowadziła lewą stroną strumyka, także doprowadziłaby nas do początku Rosomackiej Klisury. Jestem bardzo zadowolony, że udało mi się tu dotrzeć, choć zostaje uczucie niedosytu, że nie dało się wejść w głąb.



Nie muszę chyba dodawać, że nie było tu żadnych turystów. Rosomacka Klisura jest na obrzeżach Serbii i skoro nie ma jej w przewodnikach, minie sporo czasu zanim zbudują parking, otoczą teren płotem, wezmą 50 zł opłaty za wstęp i … zrobią tu Chorwację. To cenię sobie we wschodniej Serbii: brak turystów, lub ich śladowe ilości.

Piękny

Ciekawe czy "spacer" dnem kanionu jest możliwy na całej długości

W tych wioskach , gdzie czas biegnie wolniej zawsze mam ochotę zatrzymać się na dłuższą chwilę , pooddychać tamtym powietrzem , poddać się klimatowi , jaki tworzą zabudowania "z innej epoki" i pochłaniająca je natura .


Pozdrawiam
Piotr

Można przejść cały kanion. Widziałem przed wyjazdem film na youtube jak przechodzili go w piankach. Teraz chciałem go podlinkować, ale już zniknął. A w lecie, to tak jak pisałem, dmuchane kółko dla dorosłego i też się przejdzie.

Fizyka fizyką... a jeść trzeba - kupiliście ten owczy ser?
To taki nasz oscypek?

Chyba raczej biały, świeży i słony?

Nie kupowałem, bo oprócz mnie, nikt by tego potem nie jadł, a nie będę ludziom głowy zawracał dla jakiegoś kawałeczka...

Rosomacką klisurę mieliśmy w planach w zeszłym roku ale niestety czasu nam zabrakło. Wtedy było mi bardzo żal, ale po tegorocznych wakacjach widzę, że peryferia Serbii będą nas za każdym razem na kilka dni zatrzymywać. To i tą klisurę kiedyś zobaczę

Twierdza w Pirocie była zamknięta? Rok temu swobodnie pozaglądaliśmy w różne zakamarki.

Widzę, że wciągacie się w biwakowanie na dziko My w ten sposób podróżujemy i nigdzie w Serbii nie czułam się z tego powodu niekomfortowo.

Pozdrawiam