Santorini bez samochodu, czyli autobusami i piechotą !

Ścieżka się skończyła a znów zaczęły schody, wijące się jak serpentyna, którymi zaczęliśmy schodzić.



Za nami pozostał szczyt Skaros Rock pięknie oświetlony przez słońce chylące się ku zachodowi.







Już widzimy kościółek Panagia Theoskepasti, do którego zmierzamy.






I znów mamy ścieżkę.



Już tylko kilka kroków zostało do kościółka Panagia Theoskepasti.



Do tego miejsca dotarliśmy w 25 minut od momentu, kiedy zaczęliśmy schodzić schodami w Imerovigli w kierunku Skaros Rock.
Trasa nie jest zbyt wymagająca, Obawiałam się, że będzie ciężej a tu luzik .

O matkoooo, to już tyle relacji?!?!
Muszę nadrabiać. Zdjęcia cudne, a te ramki przy nich skąd wzięłaś?

tony montana napisał(a):O matkoooo, to już tyle relacji?!?!
Muszę nadrabiać.

Teraz, gdy pogoda nie zachęca do wychodzenia z domu, to pisanie relacji jest wspaniałą odskocznią od szarości dnia codziennego. Dlatego szybko idzie.

tony montana napisał(a):Zdjęcia cudne, a te ramki przy nich skąd wzięłaś?

Dzięki .
Przy obróbce zdjęć korzystam z darmowego programu IrfanView i tam między innymi można kreować różnego rodzaju ramki.

Kościół Panagia Theoskepasti jest jedyną budowlą, która istnieje dziś na skale Skaros Rock. Przysiadł sobie pomiędzy szczytem skały a morzem.
Z małego placyku znajdującego się przed kościółkiem rozciąga się wyjątkowym widok na kalderę i sąsiednie wyspy.
Byłam zaskoczona gdy zobaczyłam kościółek z bliska, bowiem jest on większy, niż mi się wydawało.


Niebieska kopuła zlewa się z niebem. Gdyby nie biały krzyż na jej szczycie, to można by jej nie zauważyć.
Za to dzwony na dzwonnicy przyciągają wzrok. Ciekawe jak brzmią ?.


Wydaje się, że tafla wody jest stąd na wyciagnięcie ręki. Nic bardziej mylnego. Kościółek stoi wysoko na skale, więc do powierzchni morza jest dosyć daleko.




Kościółek jest ponoć otwarty w ciągu dnia do godziny 16-tej i można do niego wejść bez żadnych opłat.
My byliśmy tam po godzinie 18-tej, więc kościółek był zamknięty. Zajrzeliśmy do środka jedynie przez okienko.




Przeszliśmy na tyły kościoła, gdyż tam można wejść na jego dach, co samo w sobie jest atrakcją.










Przed powrotem zagrałam jeszcze na dzwonach, na co miałam wielką ochotę od początku, ale trochę się cykałam. Dopiero jak grupka młodzieży to zrobiła, to po ich odejściu się odważyłam



Na koniec krótki filmik ukazujący drogę przez Skaros Rock do kościółka Panagia Theoskepasti oraz moje granie na dzwonach.

Fantastyczne zdjęcia z fantastycznego miejsca ...
Pokazujesz je szczegółowo - i to mi się bardzo podoba. Fajnie powspominać.
Na dodatek byłaś w wielu mniej popularnych miejscach - a to podoba mi się jeszcze bardziej .

Potter napisał(a):Fantastyczne zdjęcia z fantastycznego miejsca

Dzięki.
Oczywiście za te "fantastyczne zdjęcia", bo "fantastyczne miejsce" to nie moja zasługa

Potter napisał(a):Pokazujesz je szczegółowo - i to mi się bardzo podoba. Fajnie powspominać.
Na dodatek byłaś w wielu mniej popularnych miejscach - a to podoba mi się jeszcze bardziej .

Sama lubię, jak w relacji jest sporo zdjęć, które mogą być pomocne, przy ewentualnym odwiedzeniu miejsc, o których się w tej relacji czyta. Nieraz w realu może umknąć jakaś nieoznaczona ścieżka, ale jak się widziało tę ścieżkę na zdjęciu, to jest dużo łatwiej trafić tam, gdzie się chce dotrzeć.
A miejsca mniej popularne są przeze mnie bardzo lubiane. Mam zawsze nadzieję na odkrycie jakiejś perełki. Ale na Santorini jest mało takich mniej popularnych miejsc.

Pora wracać do Imerovigli, bo zachód słońca już blisko.
Tam czekali na nas znajomi, którzy nie poszli z nami na Skaros Rock, lecz zdecydowali się pozostać w Imerovigli i znaleźć jakieś fajne miejsce do podziwiania zachodu słońca.
Opuszczamy więc teren kościółka i wracamy tą samą ścieżką, którą przyszliśmy.



Mam wrażenie, że widoki w drodze powrotnej są fajniejsze, ale to chyba kwestia oświetlenia. Teraz słońce mamy za plecami i wszystko widać bardziej wyraźnie, natomiast podczas schodzenia słońce waliło nam po oczach.




Po drodze martwiłam się, jak dam radę pokonać te serpentyny schodów w drugą stronę, no bo zejście to co innego.
Ale okazuje się, że martwiłam się na zapas, bowiem jest inna droga, którą można wrócić.
Na zdjęciu poniżej widać skrzyżowanie schodów ze ścieżką, która nie wiadomo gdzie prowadzi.


A tutaj widać to samo skrzyżowanie z góry (zdjęcie zrobione podczas schodzenia.


Idąc schodami w górę dojdzie się na szczyt Skaros Rock natomiast idąc schodami w dół dojdzie się do kościółka Panagia Theoskepasti.
Ale dokąd prowadzi ta ścieżka ?.
Chwilę się zastanawialiśmy czy warto ryzykować pójście tą ścieżką i stwierdziliśmy, że idziemy.
W razie gdyby prowadziła donikąd to po prostu wrócimy. Najwyżej nie zdążymy na zachód słońca do Imerovigli i obejrzymy go ze Skaros Rock.


Ścieżka wije się przepięknie wokół Skaros Rock i kończy u podnóża tej skały. Rewelacyjnie, bo nie musieliśmy się wspinać po schodach. Ścieżka tylko co jakiś czas lekko się wznosi. Pokonanie jej nie sprawiało żadnych trudności a widoki z niej są fantastyczne. Szczególnie podobały mi się mijane formacje skalne.








cdn.

Świetna, rzeczowa relacja, jak dobrze, że ją znalazłam. Żeby nie rameczki wokół zdjęć, pomyślałabym , że część jest moja
Może się gdzieś spotkałyśmy, minełysmy
Dotarłam na wyspę akurat w dniu, kiedy rozpętała się wichura.

wiola2012 napisał(a):Świetna, rzeczowa relacja, jak dobrze, że ją znalazłam.

Witam .
Cieszę się, że zainteresowała Cię moja relacja.

wiola2012 napisał(a):Żeby nie rameczki wokół zdjęć, pomyślałabym , że część jest moja

Mnie się bardzo często zdarza, że oglądając zdjęcia innych cromaniaków w ich relacjach, z miejsc w których byłam mam wrażenie, że są moje.

wiola2012 napisał(a):Może się gdzieś spotkałyśmy, minełysmy

To jest bardzo prawdopodobne, bo zapewne odwiedzałyśmy te same miejsca w tym samym czasie.

wiola2012 napisał(a):Dotarłam na wyspę akurat w dniu, kiedy rozpętała się wichura.

Czy to znaczy, że 23 września ?
A wichura faktycznie była przednia. Głowę chciało urwać.

megidh napisał(a):

wiola2012 napisał(a):Dotarłam na wyspę akurat w dniu, kiedy rozpętała się wichura.

Czy to znaczy, że 23 września ?
A wichura faktycznie była przednia. Głowę chciało urwać.

Tak 23 września. Gdy wysiadłam z samolotu pierwsza moja myśl to była "chyba pomyliłam samolot"

W ten czwartek na Kos też mocno powiewało, ale udało nam się znaleźć plażę, gdzie był względny spokój i można było korzystać ze słońca, a nawet morza....

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):

wiola2012 napisał(a):Dotarłam na wyspę akurat w dniu, kiedy rozpętała się wichura.

Czy to znaczy, że 23 września ?
A wichura faktycznie była przednia. Głowę chciało urwać.

Tak 23 września. Gdy wysiadłam z samolotu pierwsza moja myśl to była "chyba pomyliłam samolot"

Będę z niecierpliwością czekać na Twoje Santorini, bo samą mnie ciekawi, czy się o siebie otarłyśmy.

piekara114 napisał(a):W ten czwartek na Kos też mocno powiewało, ale udało nam się znaleźć plażę, gdzie był względny spokój i można było korzystać ze słońca, a nawet morza....

To chyba w całym rejonie Morza Egejskiego wiatr dał o sobie znać tego dnia.

W mojej relacji dzień 23 września 2021 roku już niedługo zacznę opisywać, bo jest to następny dzień po tym, który obecnie przedstawiam. Niedługo więc zobaczycie tę wichurę.

Spacer do skały Skaros i jej okolic świetny ! No i ludzi jakoś niezbyt wielu tam było, czyżby większość docierających na Santorini to leniuszki?

megidh napisał(a):
Niedługo więc zobaczycie tę wichurę.

Czyli nie tylko nas dopadły wichury na wakacjach . Popatrzę jak to u Was wyglądało

dangol napisał(a):Spacer do skały Skaros i jej okolic świetny ! No i ludzi jakoś niezbyt wielu tam było, czyżby większość docierających na Santorini to leniuszki?

Ludzi faktycznie było tam tylko kilkoro. Czytałam właśnie, że o kościółku Panagia Theoskepasti mało kto wie. Nie widać go z Imerovigli, gdyż jest ukryty za skałą. Myślę że właśnie dlatego niewielu ludzi tam dociera. A tym, którzy wiedzą że on tam jest pewnie nie chce się tam wędrować.

A nasz spacer jeszcze się nie skończył, zaraz będzie jego dalszy ciąg.

Widać trochę błękitu przy brzegu, w co wybrzeże Santorini nie obfituje.




Idziemy wzdłuż trochę niebezpiecznie wyglądających, ale pięknych skał.






Waldek wysforował się do przodu, ale go nie gonię. Jest tak pięknie, że delektuję sią każdym powolnym krokiem.



Ten wielki głaz na górze trochę mnie zaniepokoił. Miałam wrażenie, że zaraz runie w dół i przeszłam pod nim z duszą na ramieniu.


Ciekawe co tutaj zostało zamurowane ?







Już widać ścieżkę prowadzącą w górę do Imerovigli. Za chwilkę tam dojdę, bo Waldek już tam chyba jest.


Tutaj kończy się ścieżka biegnąca wokół Skaros Rock. Nawet nie zwróciłam na nią uwagi, gdy zaczynaliśmy wchodzenie na górę.
Jak się nie wie, że ona tam jest, to można ją przeoczyć. A przecież tą ścieżką można dojść do kościółka Panagia Theoskepasti bez konieczności pokonywania szczytu Skaros Rock.



Słońce już jest dosyć nisko.


Na odchodnym zapoznaję się jeszcze z treścią tablicy informacyjnej, czego nie zrobiłam wcześniej.


Stojąc w tym miejscu zastanawiałam się, jak też to miasto mogło wyglądać w czasach swojej świetności, ale nie mam takiej wyobraźni, żeby móc sobie to zwizualizować.
Ale zrobił to angielski pisarz Thomas Hope podczas podróży do kontrolowanej przez Turków Grecji w latach 90-tych XVIII wieku.
Rysunek i opis ze strony https://www.santorini.net/about-santorini/santorini-history/skaros-the-capital-of-thera-under-venetian-occupation/.

Wgląd w miasto tuż przed opuszczeniem można uzyskać oglądając rysunek z kolekcji Thomasa Hope (1788), który znajduje się w Muzeum Benaki. Osada jest przedstawiana jako twierdza, z ciągłą fasadą domów z kilkoma małymi otworami, chroniącymi wieś przed jedynym możliwym dostępem od wschodu. Według F. Richarda (1642) bramy zamykano w obawie przed wrogim najazdem, a dla większego bezpieczeństwa do bram dochodził ruchomy drewniany most, którego fundamenty można oglądać do dziś. W nielicznych ruinach, które pozostały, można zobaczyć pozostałości murów, kopuł i studni. Dla tych budowli czas zatrzymał się w XVII wieku.