Santorini bez samochodu, czyli autobusami i piechotą !

piotrf napisał(a):Niebieskości i biele piękne , ale różowość bugenwilli na ostatnim zdjęciu też mi nie przeszkadza


Pozdrawiam
Piotr

Bo również jest piękna i wspaniale dodaje kolorytu wszechobecnej bieli.

megidh napisał(a):

piekara114 napisał(a):Ciekawe do czego służą te konstrukcje przy morzu ?

Wydaje nam się, że to są pozostałości po taśmociągach, którymi transportowano urobek z kamieniołomów powyżej na statki, które pewnie tutaj podpływały.

Podsyciłaś moją ciekawość w tym temacie, więc zaczęłam szperać i trafiłam na stronę jakiejś greckiej organizacji ekologicznej, na której można dowiedzieć się wielu ciekawostek o Grecji. I tam właśnie znalazłam informacje na temat kopalni odkrywkowych na wyspie Santorini. Przy pomocy tłumacza google udało mi się coś z tego artykułu zrozumieć.
I chyba miałam rację z tym taśmociągiem .
Oto moje streszczenie uzyskanych informacji.

Pionowe sekcje geologiczne wyspy Santorini o wysokości 150-350 m, na których można zobaczyć kolejne warstwy eksplozji, to żywy dowód geologiczny sprzed 20-30 milionów lat. Różnorodna lawa, czerwona i czarna, przeplata się z wierzchołkami białego popiołu pucolana, zwanego „białą ziemią Thera”. Jest to popiół erupcji minojskiej, z którego zbudowano osady na Santorini.
W stronę kaldery grubość warstwy była duża, a materiał „czysty” bez zanieczyszczeń. Dlatego otwarto tutaj kopalnie odkrywkowe. Miejsce to zapewniało łatwy załadunek materiału na statki. „Biała ziemia z Thery” stanowi świetny materiał budowlany. Zawiera tlenki krzemu w złożonych solach metali, a po zmieszaniu z wapnem daje mocną zaprawę, która twardnieje w niekorzystnych warunkach wilgotnościowych nawet pod wodą. Nie jest niszczona przez morze i z biegiem lat twardnieje jeszcze bardziej, ma doskonałą wytrzymałość, nie traci geometrii, dzięki czemu wybudowane z niej domy są tanie i ekologiczne, ciepłe zimą i chłodne latem. Właśnie z tego popiołu powstają domy na Santorini. Stanowią one charakterystyczny element wyjątkowej architektury Santorini. Nazywane są domami jaskiniowymi, gdyż właściwie są to jaskinie i ziemianki wykute w skale. Materiał z wydrążonych jaskiń to właśnie popiół pucolana, który doskonale nadaje się na spoiwo zewnętrznych części domów. Jaskinie wydrążane są w miękkiej skale jedna nad drugą i jedna obok drugiej wskutek czego dach położonego niżej domu jest automatycznie tarasem czy podwórkiem wyżej stojącego domu.
„Białą ziemię z Thery” wykorzystano również jako materiał budowlany w dużych projektach: Kanał Sueski, port w Aleksandrii i Konstancy.
Początkowo wydobycie popiołu odbywało się w prymitywny sposób. Jednak postęp technologiczny sprawił, że tempo wydobycia zwiększyło się. Wyspa została pocięta na kawałki a urobek załadowywany na statki i wywożony. Bliskość kopalń od osiedli mieszkaniowych stworzyła niebezpieczne i niekorzystne warunki życia na okolicznych terenach, które dosłownie tonęły w pyle z tych kopalni.
Przez lekkomyślną eksploatację zasobów popiołu dokonano ogromu zniszczeń na wyspie.
W Oia kopalnie znajdowały się w północno-wschodniej części osady. Zostały założone przez Matthew Mavrommatisa w 1928 roku, a drabina załadowcza znajdowała się w zatoce Ammoudi. W 1932 r. zatrudniali 25-30 robotników, ładując 500-600 ton urobku dziennie. Spadkobiercy stopniowo rozszerzali działalność kopalń. Kamienna latarnia morska, wiatrak i około 15 domów w sąsiedztwie "Młynów Garbiniego" zostały rozebrane, a naturalny grunt zapadł się w prawie pionowym odcinku o około 40 m. Życie w tej okolicy i w Ammoudi było niemożliwe. W latach 1967-1970 podjęto próby zamknięcia kopalni na drodze sądowej. Ostatecznie kopalnia zaprzestała działalności w 1974 roku i została przeniesiona do kopalni Akrotiri. Drabina załadunkowa istniała do 1985 roku.
W stojącym niedaleko od Firy trzykondygnacyjnym budynku (może to ten ze zdjęcia)

w latach 30-tych XX wieku znajdowała się fabryka zajmująca się suszeniem i mieleniem „białej ziemi Thera” oraz przekształcaniem jej na drobny proszek, a także sprzedażą w workach.
Proces polegał na podziale materiału na różne kategorie, następnie pieczeniu go w żelaznym piecu obrotowym o długości 16 m w celu usunięcia wilgoci. Ostatecznie materiał trafiał do młynów w celu sproszkowania i był przechowywany w silosach a następnie pakowany w worki. Do transportu materiału na plażę utworzono spadzisty poziom 300 m. Należy zauważyć, że fabryka znajduje się na wysokości 162 m.
W Firze kopalnie znajdowały się w jej południowej części. Zniszczenia tego obszaru, zwłaszcza w ostatnich latach ich działalności, były dramatyczne, ze względu na szybką eksploatację. W tym miejscu znajduje się stara droga Fira-Pyrgos. W 1979 roku była to wąska droga, ale ułatwiła ruch na wyspie. W pobliżu Firy kopalnie osiągnęły wkopanie się w drogę o pionowym froncie głębokości do 70 m. Górnicy zażądali przesunięcia drogi dalej na wschód, pod pretekstem, że jest niebezpieczna, w celu zniwelowania głębokiego na 70 metrów frontu. W gruncie rzeczy prosili o więcej ziemi do wykorzystania, ponieważ w tym momencie wyczerpali już głębię dobrej warstwy popiołu.
Narastały starcia między mieszkańcami a górnikami. Ponadto rozwój turystyczny wyspy nie mógł współistnieć z górnictwem odkrywkowym i towarzyszących mu stale chmurach pyłu.
Ostatecznie kopalnie zamknięto. Jedna z nich, kopalnia AGET” została przeniesiona na wyspę Gyali (obok wyspy Nisyros) i na wyspę Milos. Obszary kopalń w Firze, ale także w Akrotiri zostały scharakteryzowane jako stanowiska archeologiczne.
Nierozważne i bardzo szybkie, przy użyciu zaawansowanych środków mechanicznych, wydobycie w kolejnych latach zaczęło dramatycznie wpływać na krajobraz, osady, ludzi, a także na rozwój turystyczny, na który zorientowana była wyspa w szybkim tempie .
Obecnie kopalnie odkrywkowe na Santorini stanowią pomnik dziedzictwa przemysłowego, naturalne muzeum geologiczne, ale jednocześnie jest żywy świadek historycznego i społecznego rozwoju wyspy.

Bardzo ciekawe informacje znalazła, zwłaszcza ten ostatni akapit.....
Ten budynek na Google podpisany jest jako Old Fira Mine, myślę, że to dawne pomieszczenia biurowe wraz z jakimś magazynem.

piekara114 napisał(a):Bardzo ciekawe informacje znalazła, zwłaszcza ten ostatni akapit.....

Czytam ten ostatni akapit i dochodzę do wniosku, że się z jego przetłumaczeniem nie popisałam .

piekara114 napisał(a):Ten budynek na Google podpisany jest jako Old Fira Mine, myślę, że to dawne pomieszczenia biurowe wraz z jakimś magazynem.

W artykule, z którego korzystałam jest napisane, że budynek fabryki ma 18 metrów wysokości i wymiary 10 x 50 metrów. Patrząc na ten budynek ze zdjęcia wydaje się, że ma takie właśnie wymiary. Nie widziałam na obrzeżach Firmy innego tak dużego budynku, stąd moja sugestia, że może to być właśnie ta fabryka.

A w tym artykule znajdują się zdjęcia wybrzeża z tymi konstrukcjami wcinającymi się w morze oraz dalsze informacje o kopalniach na Santorini.

Bardzo ciekawe informacje. Dobrze że się opamiętali z tym wydobyciem bo mogło by to wyglądać jak na wyspie Gyali.

Zdjęcie z wikipedii

mchrob napisał(a):Dobrze że się opamiętali z tym wydobyciem bo mogło by to wyglądać jak na wyspie Gyali.

Dokładnie tak. Już teraz tereny na południe od Firy to krajobraz księżycowy.




Na zdjęciu powyżej widać drogę z Firy do Pyrgos, zawieszoną nad urwiskiem wykopanym przez górników z kopalni odkrywkowej (o czy napisałam kilka postów wcześniej).

megidh napisał(a):W Firze kopalnie znajdowały się w jej południowej części. Zniszczenia tego obszaru, zwłaszcza w ostatnich latach ich działalności, były dramatyczne, ze względu na szybką eksploatację. W tym miejscu znajduje się stara droga Fira-Pyrgos. W 1979 roku była to wąska droga, ale ułatwiła ruch na wyspie. W pobliżu Firy kopalnie osiągnęły wkopanie się w drogę o pionowym froncie głębokości do 70 m. Górnicy zażądali przesunięcia drogi dalej na wschód, pod pretekstem, że jest niebezpieczna, w celu zniwelowania głębokiego na 70 metrów frontu. W gruncie rzeczy prosili o więcej ziemi do wykorzystania, ponieważ w tym momencie wyczerpali już głębię dobrej warstwy popiołu.

Zdjęcia te robiłam z ostatniego zagospodarowanego miejsca w Firze z jej południowej strony.
Znajduje się tutaj dosyć spory (jak na warunki santoryńskie) plac, skwer czy też park, jak został zaznaczony na mapach Google.






Miejsce jest bardzo fajne, ale zaniedbane. Szkoda, bo widoki z tego miejsca są świetne.
Zachód słońca musi być stąd fantastyczny, ale niestety nie udało nam się go z tego miejsca zobaczyć.

Czas na jakieś jedzonko.
Ale najpierw wchodzimy do napotkanego po drodze marketu z bardzo przystępnymi cenami. Market znajduje się w tym miejscu (obecnie nie jest to sklep sieci Carrefour). Uzupełniliśmy zapas wody na dalsze łazikowanie i kupiliśmy najlepsze banany, jakie w życiu jadłam. No i oczywiście jeszcze piwo, które zostało wypite na szybko na ławeczce przed sklepem.
Następnie idziemy w okolice Muzeum Prehistorii Thiry, bowiem tam na początku naszej wizyty w Firze widziałam kolejkę ustawioną po dania na wynos (gyros, souvlaki). Skoro była kolejka, to chyba musi być smacznie. To jest to miejsce miejsce.
Staliśmy w kolejce po nasze pita gyros jakieś 10 minut. Cena była bardzo przystępna 2,60 euro i były to najtańsze pita gyrosy, jakie jedliśmy na Santorini, ale też wszystkie inne były od tych smaczniejsze. Zjedliśmy je siadając na ławeczkach po drugiej stronie ulicy.





Posileni poszliśmy dalej poznawać Firę.





Te schody prowadzą do katolickiej Katedry św. Jana Chrzciciela.







A takie ostrzeżenia przed złodziejami znajdowały się we wnętrzu katedry.

I znów jesteśmy przy kalderze, podziwiając widok na Firę oraz południową część wyspy, z górującym w oddali szczytem Profitis Ilias.








Nie wiem, co nami kierowało, ale nie szliśmy dalej wzdłuż kaldery, tylko skierowaliśmy się w głąb Firy.
Doszliśmy do miejsca, z którego rozciągał się taki widok na wschodnią stronę wyspy.



Dalej droga doprowadziła nas do wielkiego parkingu. Chcieliśmy wrócić nad kalderę, ale nie wiedzieliśmy jak się stamtąd wydostać. Szukając jakiegoś wyjścia z parkingu trafiliśmy na tyły hotelu Santorini Palace i wyszliśmy z parkingu boczną ścieżką, biegnącą przez teren hotelu. Po wyjściu z terenu hotelu skierowaliśmy się drogą lekko pod górę i nie wiedzieć kiedy, dotarliśmy do tego znanego miejsca. Wcale go nie szukaliśmy - samo wyszło.






Wydaje się, że stąd jest już niedaleko do Imerovigli i Skaros Rock.

Idziemy dalej, już chyba jesteśmy w Firostefani.





Doszliśmy do Imerovigli.
Na skałach para młoda ma swoją santoryńską sesję ślubną.





O, kolejna młoda para.


Bardzo mi się spodobały te czarne parasole, ale chyba mocno przyciągają promienie słoneczne.


Sesje fotograficzne w sukniach z trenem to tutaj częsty widok.

Skaros Rock mamy już na wyciągnięcie ręki.
Pięknie się prezentuje z wyspą Thirasia w tle. Jest taka dostojna.


Decydujemy się zdobyć tę skałę, ale żeby zacząć ją zdobywać, trzeba zejść na dół do jej podnórza.
Schodzi się wygodnymi schodami.



Dochodzimy do kapliczki, która w porze zachodu słońca jest bardzo oblegana przez fotografów i ich modelki, o czym dowiemy się w drodze powrotnej.





Tutaj schody zostały zastąpione przez żwirową ścieżkę,


ale za moment znów mamy schodki.


Znów widzimy młodą parę, tym razem z bardzo bliska.



Już jesteśmy na dole i za chwilę zaczniemy podejście pod górę.

Skaros Rock to nie tylko skała, ale także miejsce, które przed wiekami tętniło życiem. Obecnie można się tam jeszcze natknąć się na pozostałości po świetności tego miejsca. Na początku XIII wieku wenecki architekt Giacomo Barozzi został zatrudniony przez Cesarstwo Bizantyjskie do budowy fortecy w tym miejscu. Budowę Zamku "La Roka" ukończono w 1207 roku. W następnych latach wokół zamku rozrosła się osada, powstało wiele domów mieszkalnych oraz dalsza część fortyfikacji. Osada liczyła kilkuset mieszkańców i ponad 200 domów mieszkalnych. W 1336 roku została przejęta przez Republikę Wenecką i została stolicą weneckiego Santorini. Później była wielokrotnie atakowana przez wrogie wojska ale fortyfikacje Skaros i jej położenie tego punktu wysoko na klifach dobrze chroniły miasto przed najeźdźcami.
Było pięknie, ale do czasu, kiedy w 1650 roku nastąpił wybuch wulkanu, który spowodował wiele trzęsień ziemi. Znaczna część miasta zapadła się do morza. Kolejne okresy aktywności wulkanu spowodowały, że mieszkańcy Skaros opuścili swoje miasto. Forteca wenecka popadła w ruinę i na początku XIX wieku zostało z niej bardzo niewiele.

Trochę się obawiałam, czy dam radę zdobyć Skaros Rock, ale co tam, najwyżej zawrócę.
Ścieżka wygląda zachęcająco a schodki na łagodne.




Widok na kalderę niby cały czas ten sam, a jednak co krok, to widziany z innej wysokości.



Po 5 minutach wchodzenia dotarliśmy pod szczyt Skaros Rock. Podejście do tego miejsca nie jest wymagające, więc nawet się za bardzo nie zmachałam.



Ale na sam szczyt skały, który według mnie wygląda jak korek zamykający otwór do jej wnętrza, nie poszliśmy. Szkoda, bo znajduje się tam punkt widokowy, z którego ponoć rozpościera się wspaniały widok.
Aby wejść na sam szczyt należy posiadać odpowiednie obuwie sportowe i mieć małe umiejętności wspinaczkowe. Nasze obuwie można by od biedy uznać za odpowiednie, ale już z tymi umiejętnościami wspinaczkowymi było gorzej.
Daliśmy sobie więc spokój ze wspinaczką skałkową, lecz nasza wycieczka nie zakończyła się w tym miejscu. Po krótkim zastanowieniu się co robimy dalej stwierdziliśmy, że skoro tak szybko tutaj dotarliśmy, to idziemy dalej do kapliczki. Może uda nam się do niej dojść.


Po chwili dochodzimy do miejsca, gdzie ścieżka zaczyna biec nad urwiskiem.


Widoki są rewelacyjne.

megidh napisał(a):Białe kamyki na dachu tak mi się spodobały, że już myślę, jak by tu wykorzystać ten motyw na dachu mojej altanki na działce.

A widzisz swój dach?
Jeśli tak to pewnie tylko z jakiegoś punktu. I co będziesz tam siedzieć?
Myślę, że Waldek się pobłogosławi

megidh napisał(a):Bardzo mi się spodobały te czarne parasole, ale chyba mocno przyciągają promienie słoneczne.

Podobać też mi się podobają, ale pomysł chyba nie najlepszy. Jak jest upał, to pod parasolami i tak jest gorąco. A tu jeszcze taka patelnia. No chyba, że tam wiatry wieją, to może być.

Widoczki zacne.

aga_stella napisał(a):

megidh napisał(a):Białe kamyki na dachu tak mi się spodobały, że już myślę, jak by tu wykorzystać ten motyw na dachu mojej altanki na działce.

A widzisz swój dach?
Jeśli tak to pewnie tylko z jakiegoś punktu. I co będziesz tam siedzieć?
Myślę, że Waldek się pobłogosławi

Wstyd się przyznać, ale o tym nie pomyślałam . No otworzyłaś mi oczy . Faktycznie te kamyki ułożone na dachu altanki byłyby dla mnie niewidoczne.
Masz u Waldka wielki plus

aga_stella napisał(a):

megidh napisał(a):Bardzo mi się spodobały te czarne parasole, ale chyba mocno przyciągają promienie słoneczne.

Podobać też mi się podobają, ale pomysł chyba nie najlepszy. Jak jest upał, to pod parasolami i tak jest gorąco. A tu jeszcze taka patelnia. No chyba, że tam wiatry wieją, to może być.

Wiatry tam wieją i to czasami dosyć spore, ale tego dnia wiatr raczej nam nie dokuczał. Za to następnego dnia ....

Widoki wspaniałe , inne , mało mi znane - myślę o tych od strony Skaros Rock.


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Widoki wspaniałe , inne , mało mi znane - myślę o tych od strony Skaros Rock.

A to jeszcze nie wszystko, bo spacer po Skaros Rock jeszcze się nie skończył.