Rumuńskie wyrypy: 2022

Franz napisał(a):Co więcej - jesteśmy w tej chwili zupełnie sami, a niespodziewaną radość dopełnia jeszcze brak zakazu fotografowania.

Nie było zakazu bo...może tam nie wolno wchodzić?

dangol napisał(a):Malowidła w kaplicy hospodara faktycznie wspaniałe .

Do tego struktura kaplicy zupełnie odmienna od wszystkich cerkwi.

dangol napisał(a):Reszta kompleksu też mi się podoba

Piękny. Jeden z najważniejszych w Rumunii.

Jacek S napisał(a):Nie było zakazu bo...może tam nie wolno wchodzić?

Takiego zakazu też nie było. A mnie otwarte zapraszająco drzwi nie powstrzymają.

Pozdrawiam,
Wojtek

Folguję sobie zatem, uwieczniając co piękniejsze fragmenty malowideł, nie pomijając ciekawych kształtów kaplicy. Teraz czuję się usatysfakcjonowany - możemy opuścić święty przybytek. W drodze do bramy mijamy schody prowadzące do umieszczonych na piętrze cel zakonnych. Bogato rzeźbiona poręcz wygląda wprawdzie dosyć świeżo, ciekawie jednak wyglądają rumaki, lwy, jedno- oraz dwugłowe orły, dzierżące insygnia władzy kościelnej oraz książęcej.

Już mamy wychodzić, kiedy zmysł słuchu odbiera jakiś nowy sygnał. Do naszych uszu dobiega miarowy stukot. Oglądamy się za siebie. Z pridvoru wyszła właśnie zakonnica, niosąca w jednej dłoni zaokrągloną na końcach deskę, a w drugiej drewniany młotek. Wolnym krokiem zaczyna obchodzić cerkiew, powoli zwiększając częstotliwość uderzeń. Pierwszy raz mamy okazję zobaczyć w akcji deskę, którą często widzieliśmy w przedsionkach, wiszącą bądź po prostu opartą o cerkiewną ścianę. W języku rumuńskim instrument ten nosi nazwę "toaca" [tłaka] - nawiasem mówiąc, przed kilku laty weszliśmy na szczyt o takiej nazwie - zaś na polski można go tłumaczyć, jako "kołatka", chociaż może bardziej odpowiednim byłoby określenie z języków wschodniosłowiańskich: "biło". Czasami biło ma większe rozmiary i jest na stałe zawieszone w przedsionku - wtedy często rytm i coś na kształt melodii wystukiwane jest oburącz, w taki sposób, by ręce czyniły przy tej okazji znaki krzyża. W przypadku biła przenośnego musi wystarczyć jeden młotek.











Nagle stukot ustaje i w tym momencie odzywa się dzwon, a siostrzyczka żegna się po trzykroć. Jeszcze nie przebrzmiało jego echo, gdy zakonnica podejmuje swoją nutę na nowo, znów stopniowo przyspieszając rytm. Kiedy wychodzimy za bramę, stukot znów się urywa, a dzwon odzywa się dwukrotnie. Słyszymy jeszcze, że biło ponownie zaczyna grać, a potem rozdzwaniają się już dzwony i odprowadzają nas swoją głośną muzyką.

Franz napisał(a):Folguję sobie zatem ............

Pięknie sobie pofolgowałeś !
... detale super pokazane !

Pozdrawiam.

Franz napisał(a):

Wygląda jak wielki patyczek do calipsiaków

mariusz-w napisał(a):Pięknie sobie pofolgowałeś !
... detale super pokazane !

Może aż za dużo...

kaszubskiexpress napisał(a):Wygląda jak wielki patyczek do calipsiaków

Mnie się gorzej kojarzy - z hasłem: Otwórz usta, wysuń język!



Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka dni temu, gdy zaczęłam przygotowania do sklecenia odcinków o kolejnych malowanych monastyrach na naszej trasie, trafiłam na taką fotkę:

(fotka zamieszczona w necie )

Dzięki Tobie wreszcie dokładnie wiem , o co chodzi .

Franz napisał(a): Z pridvoru wyszła właśnie zakonnica, niosąca w jednej dłoni zaokrągloną na końcach deskę, a w drugiej drewniany młotek. Wolnym krokiem zaczyna obchodzić cerkiew, powoli zwiększając częstotliwość uderzeń. Pierwszy raz mamy okazję zobaczyć w akcji deskę, którą często widzieliśmy w przedsionkach, wiszącą bądź po prostu opartą o cerkiewną ścianę. W języku rumuńskim instrument ten nosi nazwę "toaca" [tłaka] - nawiasem mówiąc, przed kilku laty weszliśmy na szczyt o takiej nazwie - zaś na polski można go tłumaczyć, jako "kołatka", chociaż może bardziej odpowiednim byłoby określenie z języków wschodniosłowiańskich: "biło". Czasami biło ma większe rozmiary i jest na stałe zawieszone w przedsionku - wtedy często rytm i coś na kształt melodii wystukiwane jest oburącz, w taki sposób, by ręce czyniły przy tej okazji znaki krzyża. W przypadku biła przenośnego musi wystarczyć jeden młotek

Szkoda, że nam się nie udało trafić na deskę w akcji...

Pozdrawiam serdecznie

dangol napisał(a):Dzięki Tobie wreszcie dokładnie wiem , o co chodzi .

To się cieszę, że udało mi się trafić we właściwy moment.

Pozdrawiam,
Wojtek

A czasami takich kołatek jest kilka w jednym miejscu. Różnią się wielkością dechy i młotkiem. Po to by można było wydawać różniące się "alarmy".
W monastyrach było używanych kilka różnych kołatek by rozróżnić cel z powodu którego były użyte. Innymi dźwiękami, w innym rytmie odbywało się zwoływanie na modlitwę a inaczej do pracy czy na posiłki.

Lidia K napisał(a):A czasami takich kołatek jest kilka w jednym miejscu. Różnią się wielkością dechy i młotkiem. Po to by można było wydawać różniące się "alarmy".
W monastyrach było używanych kilka różnych kołatek by rozróżnić cel z powodu którego były użyte. Innymi dźwiękami, w innym rytmie odbywało się zwoływanie na modlitwę a inaczej do pracy czy na posiłki.

Ponoć pojawiały się tam, gdzie był problem z używaniem dzwonów. W przypadku Rumunii chodziło o zakaz sułtański. Biło zastąpiło dźwięk dzwonów. Później się ostało w ramach kultywowania tradycji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Szkoda, że nie odprowadza nas pohukiwanie puszczyków - w końcu to od nich pochodzi nazwa tego miejsca. Nasz puszczyk, to w języku rumuńskim "huhurez". Według legendy monastyr w obawie przed Turkami wznoszony był nocami i jedynie puszczyki zagrzewały robotników do pracy.

Na potrzeby tychże robotników poniżej dolnej bramy zbudowano małą cerkiew i to właśnie przy niej zaparkowaliśmy samochód. Zanim stąd odjedziemy, chcemy i na nią rzucić okiem. Jeszcze do niedawna ukryta była całkowicie przed ludzkim okiem dzięki gęsto rosnącym w pobliżu drzewom i jedynie potężna, rzeźbiona w drewnie brama sygnalizowała obecność czegoś szczególnego. Już przez boczną furtkę widać unikalną w rumuńskiej architekturze konstrukcję. Jednolity owalny dach przykrywa prostą bryłę cerkwi, która zakończona jest wielokątną absydą, ale z przodu - podtrzymywany wysokimi drewnianymi słupami - wystaje znacznie poza równą frontową ścianę. Zewnętrzne ściany zdobi jedynie podwójny pas złożony z kolorowych prostokątów, obramowujący wizerunek św. Michała Archanioła nad samym wejściem. To on jest patronem tej małej świątyni, która bardziej jednak jest znana jako cerkiew Świętych Aniołów.

Zatrzymujemy się w progu. Wprawdzie mamy szczęście, jako że cerkiew jest otwarta, ale w środku odbywa się nabożeństwo. Pozostaje nam tylko podziwianie wnętrza z tego miejsca. Trochę mi żal, ale cóż począć?.. Trzeba się cieszyć, że w ogóle dało się zajrzeć do środka - dosyć ciemnego, gdyż światło dzienne wpada jedynie przez kilka wąskich okienek, tak że konieczne jest sztuczne doświetlanie. Pronaos z leżącymi na stołach chlebami i powbijanymi w nie świecami oddziela od nawy głównej wspaniałe potrójne przejście, wsparte na przysadzistych kolumnach - wszystko szczelnie wypełnione malowidłami. Przez środkowy łuk z trudem tylko daje się dostrzec fragment ikonostasu. Wygląda na kolejne arcydzieło, ale to już nie dla nas, a na pewno nie tym razem.













Ostatni tęskny rzut oka, po czym opuszczamy maleńką cerkiew. Wychodzimy poza bramę, a drogą w stronę monastyru przechodzi akurat pielgrzymka - stado pobekujących, kudłatych owiec i kilka łaciatych kóz. Wsiadamy do samochodu i zjeżdżamy do głównej szosy. W brzuchach już nam burczy, a więc zanim ruszymy w dalszą drogę, pora na śniadanie. Znajdujemy sobie łączkę tuż przy szosie i rozkładamy się z naszą kuchnią.

Śniadanie, no może obiad Wam po ulicy biegał

kaszubskiexpress napisał(a):Śniadanie, no może obiad Wam po ulicy biegał

Gdybym miał jeść to, co sam upoluję i oprawię, to musiałbym przejść na skubanie trawki.

Pozdrawiam,
Wojtek