Rumuńskie wyrypy: 2022

Natomiast nie jest bzdurą to, że można spotkać na połoninach rumuńskich półdzikie psy pasterskie, które niekoniecznie lubią obcych.
Moich znajomych na początku lat 90-tych pogonił taki pies pilnujący stada owiec i... najedli się nieźle strachu, bo byli przekonani, że na takim zad... nie spotkają żywego ducha (ani psa).

Sierpień 2009r. zabieram swoją rodzinkę do Rumunii. Znajomi pukają się znacząco po głowie (te ich miny). Opowieści o kradzieżach , brudzie , cyganach i totalnej biedzie. Nie ukrywam obawy pewne były , ale jadę ....taki już jestem. Nic z tych rzeczy , dużych miast unikałem , uciekałem na wioski i odludzia. Warto było , ludzie mili , owszem skromnie , ale nie zdarzyło mi się , aby nie było gdzie spać i co jeść. Tak więc rodzinka pod dachem a ja... zawsze coś dla siebie ciekawego znalazłem. Wiele można pooglądać zabytków-szkoda tylko ,że nie dbają o nie za bardzo ( albo ja to źle odbierałem to co widziałem). Tereny górskie przepiękne , niby totalne odludzia ale naszych tam spotykałem . W sumie naprawdę warto i bez obaw. Na zimne poranki , czy też noce polecam palinkę.

Co do biedy, to niestety, ale ona jest. Tylko że najwięcej jej występuje w obszarach, gdzie nie ma turystyki ani gór ani w zasadzie niczego- poza rolnictwem.
Ja naocznie widziałem straszną biedę, tyle tylko, że zjechałem z popularniejszych turystycznie tras i celowo wjechałem z zupełne zadu..e, żeby się przekonać jak naprawdę jest na rumuńskiej prowincji (okolice równiny naddunajskiej).
Mam to do dzisiaj żywo w pamięci. I zamierzam się wybrać ponownie w te same miejsca, aby zobaczyć ile się zmieniło przez ostatnie 8 lat.

FUX napisał(a):napisz, jak wygląda sprawa noclegów, sklepów, knajpek ma trasie...

W zasadzie - już otrzymałeś odpowiedzi.

mariusz-w napisał(a):bardzo ciekawie tu u ciebie - okolice , góry, miejsca
<...>
w to, że nie lubisz pisać - to moge uwierzyć ... zabiera trochę czasu , w nauczycielkę nie wierzę / chyba że jakas niezdrowa/.

Miło mi, że Ci się podoba.
Nauczycielka... no cóż - serdecznie się wzajemnie nie lubiliśmy...

Interseal napisał(a):trudno jest wyplenić z umysłów co niektórych, że Rumuni to nie ciemna nacja

Tobie już wspominałem, ale przyznam się i tu, na forum.
Zdarza mi się pisywać również na rumuńskim forum górskim. I kiedy przeczytałem komentarz: "Wojtek - Polak, ale dobry Rumun" - byłem dumny z tego określenia.

W innym wątku znalazłem urywek tej treści: "Ale przykład Wojtka pokazuje, że są też i tacy Polacy". Nie zdecydowałem się na drążenie głębiej, jakim Polakom mnie przeciwstawiano. Znając zachowanie niektórych moich rodaków, mogłem tylko żałować, że Rumuni właśnie na nich się natknęli...

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Wojtku, znalazłem juz więcej danych o Bicas i wspinaniu tam. Nasi już tam oczywiście byli i podają co nieco wieści.

W każdym razie dzięki Tobie w ogóle wiem o tym pięknym wąwozie.

Po wyjeździe z gór Hasmas [haszmasz], kierujemy się na północny wschód do sąsiedniej grupy - gór Ceahlau [cziahlau].
Zjeżdżamy na boczną szosę do Satu Nou i dalej leśną drogą dojeżdżamy na Poiana Batca Neagra [bytka njagra]. Śpimy na 1300m, a że właśnie niebo się pięknie wypogodziło, to - jak to określi Bea - przeżyła najmroźniejszą noc w swoim życiu. Za to następnego dnia mamy piękną pogodę.
Już od wozu możemy podziwiać wiszące nad nami skały.



Startujemy na północ leśną drogą.



Wyłania się Gardul Stanilelor [stynilelor].



Widok na zachód zupełnie sielankowy.



A nasz szlak gubi się w śniegu. Idziemy jak puszcza. Śnieg jest tak zmarznięty, że kolejnymi uderzeniami buta staram się w stromym zboczu wyżłobić stopieńki na dwa centymetry i z obawą spoglądam w dół, czy Bea jeszcze idzie za mną, czy już zjechała. Dziewczę jest jednak zwinne jak kozica i wkrótce już trawersujemy łagodniejszy fragment stoku.



Dochodzimy do żlebu.



Gardul Stanilelor jest już za nami.



Wychodzimy na plateau.



Rzut oka na doliny.



Mijamy górską cerkiewkę.



Kierując się wciąż na północ, dodchodzimy pod skały Vf. Toaca [wyrful toaka].



Nad nami wierzchołek a tu... schody do nieba.



Schody są już mocno sfatygowane.



Potem ścieżką, zakosami na szczyt.



Widok wspaniały na wszystkie strony.



Na najwyższy wierzchołek gór Ceahlau - Okolasul Mare [okolaszul] - nie wolno wchodzić, co za tym idzie, Vf Toaca jest najwyższym, dostępnym tam szczytem.

Więcej fotek pod adresem: http://wfs.cba.pl/Rumun07/Rumun07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.cba.pl
http://wfs.freehost.pl

Twoje opisy i zdjęcia rozkładają mnie totalnie. KOLEGO SZANOWNY na co Ty czekasz.???? WYDAJ PRZEWODNIK. Cała Polska czeka. Czy wiele się pomyliłem?

Fatamorgana napisał(a):W każdym razie dzięki Tobie w ogóle wiem o tym pięknym wąwozie.

Może i w kolejnym odcinku znajdziesz coś interesującego.

dareke napisał(a):KOLEGO SZANOWNY na co Ty czekasz.???? WYDAJ PRZEWODNIK.

Byłby to najkrótszy, najbardziej zwięzły przewodnik na świecie.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Franz napisał(a): Na najwyższy wierzchołek gór Ceahlau - Okolasul Mare [okolaszul] - nie wolno wchodzić...

Dlaczego nie wolno?
Musi być to coś wyjątkowgo, skoro swoim zwyczajem zakazu nie odwołałeś...

Pozdrawiam
Żółtodziób

Interseal napisał(a):Dlaczego nie wolno?
Musi być to coś wyjątkowgo, skoro swoim zwyczajem zakazu nie odwołałeś...

Nie zawsze i nie wszędzie łamię zakazy.
Tam jest rezerwat ścisły, dojście jest doskonale widoczne ze schroniska, czas nie jest z gumy, a Toaca jest ładniejsza od Okolasa.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Jeszcze ostatni rzut oka z Varful Toaca.



I schodzimy na płaskowyż.



Mijany wierzchołek Vf.Lespezi niewiele wystaje ponad plateau. Bardziej przyciągają wzrok opadające w dolinę ściany.



Mijamy cabanę (schronisko) Dochia [dokia], a przed nami płaski wierzchołek najwyższego w górach Ceahlau Vf. Okolasu [okolaszu] Mare.



Ściany płaskowyżu poprzerywane są żlebami.





Obniżamy się na dolny stopień plateau.



Nad nami Okolasu Mare.



Zbliżamy się do strzelistych turni na południowym krańcu.



Zejście jest dosyć strome.





Teraz mamy okazję przyjrzeć się z dołu ścianom i turniom.





Okrążamy plateau od południa przez przełęcz Varatec.



Wracamy do auta i zjeżdżamy z gór. Teraz kierujemy się na północ. Z głównej szosy za jeziorem Izvorul Muntelui mamy piękną panoramę gór Ceahlau: po lewej Okolasu Mare, po prawej Toaca.



Naszym celem jest teraz Bukowina. Ale po drodze chcemy rzucić okiem na góry Rarau.

Więcej fotek pod adresem: http://wfs.cba.pl/Rumun07/Rumun07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.cba.pl
http://wfs.freehost.pl

Za jeziorem Izvorul Muntelui kierujemy się na pn.-zach. aż do miejscowości Chiril, gdzie zjeżdżamy na boczną trasę do kompleksu turystycznego w górach Rarau-Giumalau. Wiem, że można przez przełęcz oddzielającą te dwa masywy przejechać kiepską drogą na północ - do Bukowiny - ale czy dam radę zrobić to na przełomie kwietnia i maja? Przełęcz leży na wysokości 1425m. Cóż - żeby się dowiedzieć, trzeba spróbować.

Dobrą - asfaltową i dziurawą - drogą podjeżdżamy na polany jeszcze poniżej przełęczy. Tu zostawiam wóz bo marzy się nam mała pętelka w górach Rarau, a konkretnie chcemy zobaczyć Pietrele Doamnei (Panieńskie Skały).



Przemierzamy polany, po czy wchodzimy ścieżką w las. Zaczyna się śnieg a wyżej lodowe rzeźby.



Widok z bliska na Pietrele Doamnei.



Bezpośredni sąsiad - masyw Giumalau.



Na południu - Muntii Bistritei [muncij bistricej].



Podchodzimy pod skały.



Trzeba użyć rąk.



Szlak dostarcza sporo miłych wrażeń.





Chwilami robi się wąsko.



Nad nami skały



i choiny.



Skalisto-kamienista rynna doprowadza nas na przełączkę.



Po drugiej - północnej - stronie śniegu jeszcze więcej.



Potem trochę przez las i wychodzimy na pole krokusów.





Schodzimy obok kompleksu do drogi. Leży trochę śniegu, ale może uda się przejechać. Wracamy do wozu.



Okolica obfituje w typowe dla Rumunii szlaki.



Teraz spróbujemy przebić się przez przełęcz, za którą już - Bukowina.

Więcej fotek pod adresem: http://wfs.cba.pl/Rumun07/Rumun07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.cba.pl
http://wfs.freehost.pl

Zaglądam na wszystkie Twoje relacje i wszędzie tam, gdzie tylko można pooglądać Twoje zdjęcia
I tym razem też się nie zawiodłam.

Roksa_ napisał(a):Zaglądam na wszystkie Twoje relacje i wszędzie tam, gdzie tylko można pooglądać Twoje zdjęcia
I tym razem też się nie zawiodłam.

Bardzo się cieszę i będę się nadal starał, by Cię nie zawieść.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Krótkie odcinki pokryte śniegiem udaje się przejechać i dalej już przyzwoitą drogą jedziemy na północ.



Niżej drogę tarasuje ciężarówka - robotnicy leśni ładują pnie na wóz. Wykorzystujemy ten czas na popołudniową kawę, po czym zjeżdżamy do Pojorata [pożoryta].



To już Bukowina (Bucovina).



Wjeżdżamy na przełęcz Boului.



Z przełęczy zjeżdżamy do Vatra Moldovitei [watra moldowicej], by zobaczyć pierwszą na naszej trasie "malowaną cerkiew".
Pierwszy klasztor został wybudowany na początku XVw, ale obecny pochodzi z lat 1532-37.



Ściany - tak zewnętrzne, jak i wewnętrzne - oraz stropy zostały ozdobione kolorowymi malowidłami, przedstawiającymi przeróżne sceny - niebiańskiej hierarchii, drzewa Jessego, oblężenia Konstantynopola, walkę św.Nestora na tle Sołunia (Saloniki), czy sceny z życia Bogarodzicy.



Prawie wszyscy pokazani święci posiadają brody. Zgodnie z regułą św.Sawy, ludzie bez brody wykluczeni są z życia klasztornego. Brak brody świadczy o skłonnościach zbrodniczych, a średniowieczne pisma przyrównują golenie brody do do świętokradztwa.



Ale dość gadania - przyjrzyjmy się malowidłom w skupieniu.











Oprócz stojącej pośrodku cerkwii, w skład zespołu klasztornego wchodzą zabudowania, przylegające do murów obronnych.



Studnia zapewniała wodę, co było bardzo istotne w czasie oblężenia.



Opuszczmy monastyr w Vatra Moldovitei.



Dzień chyli ku końcowi.



Był piękny - należy to odpowiednio uczcić.



Podziwiamy niebo o zachodzie słońca.



Najwyższa pora rozpalić ognisko.



Teraz można się zadumać nad pięknem, które dane nam było zobaczyć.



Więcej fotek pod adresem: http://wfs.cba.pl/Rumun07/Rumun07.html

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.cba.pl
http://wfs.freehost.pl