Rumuńskie wyrypy: 2022

Jacek S napisał(a):Jest mi bliżej do Wojtka w tym temacie.
(jakby ktoś pytał ).

Ja to się cieszę, kiedy się ktoś - nawet bez pytania - wypowie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ja to się cieszę, kiedy się ktoś - nawet bez pytania - wypowie.

Nie pytaj co możesz zrobić - rób...

Jacek S napisał(a):Jest mi bliżej do Wojtka w tym temacie.
(jakby ktoś pytał ).

Może to się wydać dziwne, ale, w sprawie tych trzech punktów, ... to ja też

Gdyby tylko nie istniały precedensy, życie byłoby na pewno prostsze


Czy tylko ja mam wrażenie, że wrypaliśmy się do jakiejś Villi i ... utknęliśmy?





Pozdrawiam

weldon napisał(a):

Jacek S napisał(a):Jest mi bliżej do Wojtka w tym temacie.
(jakby ktoś pytał ).

Może to się wydać dziwne, ale, w sprawie tych trzech punktów, ... to ja też

Zastosowałem znaczne uproszczenie, może odrobinę tendencyjnie.

weldon napisał(a):Czy tylko ja mam wrażenie, że wrypaliśmy się do jakiejś Villi i ... utknęliśmy?

Wiem, poświęciłem kilka odcinków jednemu miastu. Ale niniejszym przyznaję - ogromnie mi się podobało.

Podpowiadam: Villa Hermanni.
Nie wiem, czy ktoś z Was był w Lanckoronie, do której uczyniłem nawiązanie na koniec. To tylko wieś, ale ze ślicznym rynkiem. Nijak się ma do Sibiu, jednak mnie uderzyła zbieżność dawnych nazw. Pomyślałem sobie, że mogłaby mieć partnerstwo z Sibiu. Ale nie ma. Ciekawostką jest, że ma partnerstwo z Polonezköy w Turcji, znanej też jako Adampol.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pierwsza z nich znajduje się jeszcze w Sibiu - na południowych obrzeżach miasta. Chodzi o Projekt Astra, a konkretnie o największy jego element, czyli Muzeum Cywilizacji Ludowej. Pod tym nieco tajemniczym tytułem kryje się największy w Europie skansen, gdzie zgromadzono kilkaset zabudowań z kilkudziesięcioma tysiącami eksponatów. Niestety, jest dosyć późna pora i mimo że dojazd zabiera nie więcej niż dziesięć minut, zostaje nam do dyspozycji niecała godzina na zwiedzanie. Cóż robić - będziemy się spieszyć.





Nie ma co marzyć, że zdążymy obejść całość, decydujemy się więc skręcić za kasą biletową w lewo, gdzie zgromadzono sporą ilość wiatraków, głównie z Dobrudży. Zanim do nich dotrzemy szeroką alejką nad brzegiem jeziora, mijamy długą łódź w całości wydrążoną w pniu drzewa oraz wozownię z furmankami i bardziej szykownymi bryczkami. Wprawdzie napisy informują o zakazie dotykania eksponatów, niemniej jakaś para właśnie się sadowi na bryczce i nawet prosi nas o zrobienie zdjęcia.

Stąd kierujemy się w stronę bliskich już wiatraków, których jest tu rzeczywiście sporo. Jeden zwłaszcza przyciąga uwagę, gdyż zamiast skrzydeł obitych deszczułkami ma na nich rozpięty materiał tworzący zestaw dwunastu trójkątnych żagli.













Pozostałe - bardziej tradycyjne - rozciągają swoje cztery, a czasem sześć ramion. Mijamy kolejnych potencjalnych przeciwników Don Kichota, ale nie przegapiamy również małego drewnianego promu, zacumowanego w zatoczce jeziora.

"Żagle" na skrzydłach wiatraka w podobnym stylu, jak te, jakie widzieliśmy na Krecie .

Kolejne ciekawe i godne odwiedzenia miejsce , trochę szkoda , że mieliście tak niewiele czasu na jego dokładniejsze poznanie .
Bardzo lubię skanseny , bo uchronią od zapomnienia zabytki, które w pierwotnej lokalizacji nie miały prawa bytu . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Kolejne ciekawe i godne odwiedzenia miejsce , trochę szkoda , że mieliście tak niewiele czasu na jego dokładniejsze poznanie .
Bardzo lubię skanseny , bo uchronią od zapomnienia zabytki, które w pierwotnej lokalizacji nie miały prawa bytu . . .


Pozdrawiam
Piotr

A i wyłapać je porozrzucane byłoby trudno.

A czy, przypadkiem, ten "mały, drewniany prom", to nie jest młyn?

Te budynki zbite z, niemal, podkładów kolejowych, niespecjalnie wyglądają na nadające się do pływania.

W skansenach podziwiam zawsze jedną rzecz - zapał ludzi, którym się chce odnaleźć, rozebrać, złożyć, odbudować, konserwować, a często również tchnąć życie w coś, co dla innych nie przedstawia kompletnie żadnej wartości, a tu rośnie do rangi perełki architektury i kultury.

Pozdrawiam

Fajny ten skansen.

Widzieliśmy drogowskazy ale jakoś nas nie zachęciły. Może szkoda (chociaż z czegoś zawsze trzeba zrezygnować ).

plessant napisał(a):

piotrf napisał(a):Kolejne ciekawe i godne odwiedzenia miejsce , trochę szkoda , że mieliście tak niewiele czasu na jego dokładniejsze poznanie .
Bardzo lubię skanseny , bo uchronią od zapomnienia zabytki, które w pierwotnej lokalizacji nie miały prawa bytu . . .

A i wyłapać je porozrzucane byłoby trudno.

Skansen zawsze pachnie pewną sztucznością - obiekty nie znajdują się na swoich przwdziwych miejscach. Ale gdy się od tego abstrahuje, to z wszystkich muzeów takie mi najbardziej odpowiada.
A wygoda jest niezaprzeczalna - zamiast jeździć po całym kraju, masz wszystko zgromadzone na stosunkowo niewielkim obszarze.

weldon napisał(a):A czy, przypadkiem, ten "mały, drewniany prom", to nie jest młyn?

Masz rację - zamieściłem niewłaściwą fotkę. Wrzucę dziś tę co trzeba.

A tamto jest faktycznie młynem wodnym, tyle że jakimś wyjątkowo fikuśnym. Pamiętam, że uwieczniłem go tylko z tego miejsca, zostawiając bliższe zapoznanie się z nim na trasę powrotną. A potem się okazało, że wracaliśmy inną drogą i już nie udało mi się znajomości zacieśnić.

A takich bardziej normalnych młynów wkrótce się tu kilka pojawi.

Aglaia napisał(a):Fajny ten skansen.

Widzieliśmy drogowskazy ale jakoś nas nie zachęciły. Może szkoda (chociaż z czegoś zawsze trzeba zrezygnować ).

To jest stale ta sama kwestia trudnego wyboru. Nie da się zobaczyć wszystkiego.
W tym skansenie należałoby spędzić cały dzień.

Pozdrawiam,
Wojtek

Oto rzeczony prom.

Teraz tych młynów pojawia się więcej - głównie na prawo od alejki. Są też już i pierwsze szałasy pasterskie ze spadzistymi dachami ze słomy. Do kolejnego młyna prowadzi zbity z deszczułek pomost - oczywiście, korzystam z okazji i zaglądam do środka, na drewniane przekładnie, przenoszące ruch za pomocą wystających kołków.

Podchodzimy do niebieskiej chałupy - niestety, jest zamknięta, ale daje się zajrzeć do wnętrza przez otwarte okno. Na typowe wyposażenie składa się między innymi bielony piec, zydel przy krytym tkanym obrusem stole, garnki na rzeźbionym regale, talerze zawieszone pod powałą. Mijamy następne młyny, zbliżając się do grupy spichrzów i szałasów.