Rumuńskie wyrypy: 2022

dangol napisał(a):Powtórka z historii w takim miejscu to jest coś Od razu wszystko lepiej się zapamiętuje , z pewnością nikt nie przeoczy faktu, skąd się u nas wzięli Krzyżacy...

Wiesz, z jednej strony staram się nie zanudzać nadmiarem informacji, z drugiej - uważam, że na niektóre fakty warto zwrócić uwagę. A już zwłaszcza przy takiej zbieżności historycznej z naszą.

dangol napisał(a):Pospacerujecie jeszce trochę po Sybinie, czy ruszacie gdzieś dalej?

Wracamy do samochodu i ruszymy dalej. Sibiu jest piękne, ale wiele innych atrakcji było jeszcze w planie.

mariusz-w napisał(a):Nie wiem dokładnie dlaczego ... pewnie głównie dla widoków ! ... ale lubię zwiedzać i wchodzić na wszelkie tego typu wieże/dzwonnice ...

Na ogół szacuję, czy spodziewane wrażenia warte są ceny wejściówki. W przypadku tej wieży - uważam, że warte z nawiązką.

mariusz-w napisał(a):a i "muzyka" dzwonów kilkakrotnie mi się trafiła.

Najpiękniejsze carillon'ki (karyliony) zdarzyło mi się słyszeć w belgijskiej Gandawie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jacek S napisał(a):A w Gdańsku byłeś?

Byłem. Jakieś... 45 lat temu.
Nawet nie pamiętam, czy jakieś dzwonne melodie słyszałem.

weldon napisał(a):swoją drogą, to gdzieś już raz spotkaliśmy się z gdańskimi dzwonami w Rumunii

Daleko ich dźwięk się niesie... esie... esie... sie... e...

Pozdrawiam,
Wojtek

Lidia K napisał(a):Do Sybiu trafiliśmy późnym popołudniem, w pośpiechu pomijając muzeum zaglądneliśmy w kilka zakamarków no i przede wszystkich podobnie jak Wy wspięliśmy się na kościelną wieżę.

Wprawdzie śledziłem również wtedy Waszą relację na bieżąco, ale i tak skorzystałem z linku, by sobie odświeżyć. Jeszcze się nasze szlaki przetną w paru miejscach, pokażę też parę innych, do których (jeszcze) nie dotarliście.

longtom napisał(a):Mój syn miał okazję zagrać na carillon'ie w Douai we Francji. Zagrał jakąś polską melodyjkę czym wzbudził zainteresowanie całego miasteczka.

Gratulacje!

longtom napisał(a):Kościelny dach piękny

Yes! A właściwie: Da!

Pozdrawiam,
Wojtek

Wychodzimy z kościoła i zamykamy pętlę po Piaza Huet, kierując się w stronę Wieży Rajców. Zostawiamy po prawej barokową bryłę kościoła Trójcy Świętej, mijamy kawiarniane stoliki, stanowiące rodzaj częściowego przepierzenia przed wejściem na Piaza Mica i ścinamy wprost do przejścia na największy plac Sibiu. Rzeczywiście - piękna, dobrze utrzymana starówka, będąca doskonałą wizytówką trwającej wiele wieków świetności miasta, w którym mieszały się tradycje węgierskie, niemieckie i rumuńskie. To tutaj w założonej w 1529r drukarni wydrukowano pierwszą książkę w języku rumuńskim - katechizm, którego autorem był Filip Moldoveanu. Czy nazwisko brzmi może znajomo? Jeśli nie, to przypomnę, że tak się nazywa najwyższy szczyt Rumunii w niedalekich górach Fagaras [fagarasz].











Pod koniec XVII wieku Sibiu odebrało formalne przywództwo Transylwanii, dzierżone do tegoczasu przez Cluj [kluż], stając się siedzibą gubernatora. Było zatem silnie bronione przez władze w czasie Wiosny Ludów, kiedy powstańcy węgierscy bezskutecznie próbowali zdobyć miasto. Udało się to dopiero po ciężkich walkach oddziałów pod dowództwem generała Józefa Bema. Ale zostawmy już historię i przejdźmy na Piata Mare, gdzie dzieciaki z piskiem uciekają przed wytryskującą nagle wodą z umieszczonej w płycie placu fontanny. W zasadzie zmierzamy już do samochodu, kiedy przychodzi nam na myśl, by jednak zajrzeć jeszcze do barokowego kościoła.

I tu - niespodzianka. Wnętrze należy do tych nielicznych wyjątków, które wywierają na nas pozytywne wrażenia estetyczne. Być może wpływ na to ma wystrój - kolorowy, ale utrzymany w stonowanych odcieniach. Kościół postawiony przez Jezuitów w pierwszej połowie XVIII wieku na miejscu stojącej tam wcześniej apteki jest wyrazem triumfu kontrreformacji, silnie wspieranej przez Habsburgów. Podobają nam się również pochodzące jednak ze znacznie młodszych czasów witraże. Zastąpiły wcześniejsze zwykłe szkło w oknach, ograniczając ilość wpadającego światła do wnętrza świątyni.











Zabawiamy w kościele tylko chwilę, po czym już definitywnie kierujemy się do uliczki, którą tu dotarliśmy od strony parkingu. Żegnamy miasto, które swoją dawną nazwą - Villa Hermanni - w jakiś sposób koresponduje z naszą polską Lanckoroną. Sibiu nas oczarowało - można by tu zabawić znacznie dłużej - ale czeka nas jeszcze mnóstwo innych atrakcji na naszej trasie.