Rumuńskie wyrypy: 2022

Ferula wita nas marmurową chrzcielnicą z XVII wieku oraz ustawionym w kącie ołtarzem, przeniesionym tutaj z kościoła w Dobarce, który odwiedziliśmy bezpośrednio przed przyjazdem do Sibiu. Znajduje się tu również poprzednia ambona, wykonana z kamienia w roku 1520. Sama kaplica jest potężna, jako że posiada tę samą szerokość i wysokość, co główna część kościoła. Różni się jedynie tym, że południowa nawa podzielona jest na dwie kondygnacje, co z ostrołukami - łagodniejszymi w dolnej części i bardziej zadziornymi w górnej - oraz z różnymi odmianami żebrowego sklepienia przydaje jej tylko uroku.













Wracamy z feruli, kierując się do wyjścia. Teraz - na wieżę! Chcemy spojrzeć na miasto z najwyższej średniowiecznej budowli Transylwanii.

czuć stare czasy ....

Trochę jakbym w Muzeum Narodowym się znalazł.

Faktycznie, same skarby
Wieżę odżałowałam już wcześniej, teraz muszę się pogodzić z kołatającym się pytaniem: co dla mnie byłoby warte więcej? Ferula czy sarmale

Crayfish napisał(a):czuć stare czasy ....

weldon napisał(a):Trochę jakbym w Muzeum Narodowym się znalazł.

dangol napisał(a):Faktycznie, same skarby

O ile spodziewaliśmy się, że ten wielki fresk będzie piękny, to w nieoczekiwany zachwyt wprawiły nas właśnie te płyty nagrobne. Ale to ponoć unikatowy zbiór.

dangol napisał(a):Wieżę odżałowałam już wcześniej, teraz muszę się pogodzić z kołatającym się pytaniem: co dla mnie byłoby warte więcej? Ferula czy sarmale

Zawsze człowiek staje przed koniecznością wyboru.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tylko kilka kroków dzieli nas od wejścia na wieżę, przy którym w tej chwili nie ma żywej duszy. Cennik wisi, jednak nie ma komu wręczyć opłaty. To nas nie powstrzyma, więc zanurzamy się w dosyć ciemne wnętrze. Najpierw czekają nas spiralne schody po okręgu o małej średnicy - mogą przyprawić o lekki zawrót głowy - a gdy osiągamy szczyt tej wystającej poza główną bryłę kościoła, smukłej wieżyczki, korytarzem przechodzimy w obręb głównej wieży. U szczytu pierwszej kondygnacji schodów widzimy trzy osoby rozprawiające w języku angielskim. Okazuje się, że to właśnie pan kasiarz informuje dwójkę turystów o sposobie dotarcia do kolejnych atrakcji. Gdy ci schodzą, uiszczamy opłatę za wejście na górę, a pan nas przeprasza i pomyka szybko w górę - widać, że dysponuje niezłą kondycją. Ciekawe, ile razy w ciągu dnia przemierza tę drogę tam i z powrotem.

Ruszamy i my, przechodząc kilka kondygnacji w otoczeniu dosyć ponurym, by wreszcie dotrzeć na wysokość dzwonów.





Stąd już blisko na podest, gdzie pan kasiarz ma swoją kanciapę. Możemy sobie otwierać wszystkie okienka i robić zdjęcia do woli, tylko żeby pamiętać potem o starannym zamknięciu, gdyż wpadający przez nie wiatr mógłby narobić szkód. Oczywiście zaglądamy w każdą z czterech wieżyczek, rozlokowanych wokół głównego szpica. Te boczne wieżyczki świadczą o posiadanym przez Sibiu prawie miecza - ius gladii - które pozwalało na karanie przestępców karą główną, w wyniku czego niektórzy stracili dla tego miasta głowę.

Widok, rzeczywiście, rewelacyjny. Dzięki temu, że przez poszczególne okienka każdej z wieżyczek mamy wgląd na cztery strony świata, a wieża góruje zdecydowanie nad wszystkim w okolicy, to wrażenia są nie do opisania. Zaglądamy w dół - na trzy place, które przeszliśmy przed chwilą, na kolorowe kamieniczki opasujące ich nieregularne kształty, a także na wspaniały dach kościoła, przypominający nam kościół w Zagrzebiu, tyle tylko, że ten tutaj ma znacznie ciekawszą strukturę. Nasze spojrzenia wędrują również w dal - na wieże pozostałych świątyń w okolicy, na zabudowę miasta otaczającą ścisłe centrum, na zielone wzgórza wokół Sibiu i na ośnieżone szczyty Fagarasu.

No i jak tu nie żałować swojego lenistwa
Fajnie, że pomimo tego, mogę zobaczyć, co widac z góry

Niesamowite widoki z tej wieży.
A dodatkowo i pogoda nie rozczarowała.

dangol napisał(a):No i jak tu nie żałować swojego lenistwa
Fajnie, że pomimo tego, mogę zobaczyć, co widac z góry

Zawsze ten problem z wyborem. My też go odczuwaliśmy - tym bardziej, że wyskoczyliśmy tylko na przedłużony weekend.

Crayfish napisał(a):Niesamowite widoki z tej wieży.
A dodatkowo i pogoda nie rozczarowała.

Ten pierwszy dzień był najpiękniejszy. Niestety, front się zbliżał...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dopisuję się, żeby nie zgubić wątku

piotrf napisał(a):Z tej perspektywy Sibiu również wygląda fajnie i bardzo ciekawie - może przez to , że " dachowe oczy " budynków z góry wyglądają na senne . . .

Masz rację! Nawet nie zwróciłem wcześniej uwagi na ich półprzymknięte powieki...

plessant napisał(a):Dopisuję się, żeby nie zgubić wątku

Na samym początku znajduje się spis treści, który na bieżąco uzupełniam. Może pomóc.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wspomniałem już, że burzliwy rozwój Sibiu nastąpił w XIII wieku. Wiązało się to z dwoma istotnymi posunięciami. W 1224r król Węgier Andrzej II przywilejem królewskim zjednoczył niemieckich kolonistów siedmiogrodzkich w Universitas Saxonum, nadając im szeroką autonomię. Na ich czele stanął hrabia, jako bezpośredni zastępca króla. Za wypłacaną stałą kwotę i wystawianie 500 zbrojnych na czas wojen, Sasi zostali zwolnieni z ceł i podatków. Drugą kwestią było sprowadzenie rycerzy Zakonu Krzyżackiego. Ówczesny mistrz Hermann von Salza był bardzo przedsiębiorczą i dalekowzroczną osobą. Wiedząc, że dni panowania łacinników w Ziemi Świętej są policzone, szukał dla zakonu terytoriów w Europie. Z kolei Andrzej II potrzebował skutecznej obrony wschodnich granic królestwa przed najazdami Kumanów.









W 1211r Krzyżacy uzyskali nadania w Siedmiogrodzie i przystąpili do budowy umocnień i zakładania osiedli. Sprowadzili kolejną falę osadników i stworzyli silne ośrodki gospodarcze. Najwięcej w owym czasie zyskał Kronstadt (Braszów) oraz Hermannstadt, dzisiejsze Sibiu. Gwałtownie wzrastające dochody stały się ogniskiem zapalnym. A kiedy Krzyżacy oddali uzyskane ziemie w lenno papieskie, odmawiając praw królewskich na tym terenie, doszło do otwartej walki. Król węgierski okazał się silniejszy w tym starciu i w 1225r załogi krzyżackie zostały usunięte, a rok później nie było już po nich w Siedmiogrodzie śladu. Oczywiście, Krzyżacy nie rozpłynęli się w pomrokach historii - przyjął biedne sieroty Konrad Mazowiecki.

Będące na wyciągnięcie ręki małe wieżyczki przypominają mi o prawie miecza, nie ciągnę już więc dłużej tematu polityki - zamykamy ostatnie okienko, pozdrawiamy pana w jego kanciapie i schodzimy na dół. Bea jeszcze - jak to zwykle przed daleką drogą - przysiada na ławie, wykorzystując tym razem niezbyt pasujący do surowego wnętrza poddasza wieży, ładnie pomalowany mebel, po czym zagłębiamy się w czeluście ponurej klatki schodowej. Na szczęście dzwony nie wydają z siebie dźwięku - wyobrażam sobie, co tu się w takich chwilach musi dziać - a my schodzimy na coraz niższe kondygnacje. Wreszcie przechodzimy do smukłej wieżyczki i zakręcamy się kilka razy docierając w końcu na sam dół.