Rumuńskie wyrypy: 2022

kulka53 napisał(a):Do czasu wakacji w apartamentach mój zapas też tam leżakował. Teraz przechowuję je w zamykanej kieszeni plecaka....

A ja w torebce żony, ale nie wiem, co gorsze - zgubić, czy spróbować znaleźć w damskiej torebce

W tym pierwszym przypadku zawsze mam jeszcze nadzieję, że się znajdą

kulka53 napisał(a):Teraz przechowuję je w zamykanej kieszeni plecaka.....
A kluczyki podstawowe też w kieszeni i też często sprawdzam czy wciąż tam są

Tiaaa... nawet gdybym wtedy miał drugie kluczyki w plecaku, to w tamtych okolicznościach plecak leżałby spokojnie w zamkniętym samochodzie.

kulka53 napisał(a):Eeee, nie jest takie brzydkie
Ale to asfaltowe coś poniżej szosą bym nie nazwał

Mnie się akurat w ogóle nie podobało. Ale może miałeś okazję spojrzeć na nie z innego miejsca niż ja. Lub oko mniej surowe...

A szosa - od Petrosani jest na sporym odcinku jeszcze asfaltowa.

Pozdrawiam,
Wojtek

L. Vidra z góry, z pasma Latoritei



a tu trochę bliżej



Ufff.... Test na wklejanie zdjęć chyba zaliczony

Dorota_NS napisał(a):Test na wklejanie zdjęć chyba zaliczony

No jasne
I rozmiar regulaminowy i zdjęcia piękne
Teraz czekamy na więcej zdjęć z różnych rejonów

Ale że tak osuszyli ten zbiornik

Franz napisał(a):A szosa - od Petrosani jest na sporym odcinku jeszcze asfaltowa.

Owszem, dało się tam między dziurami zauważyć asfalt

Jak będę czuła się "w temacie" to pewnie dorzucę coś do opowieści innych, jeśli znajdę na czas zdjęcia. Niestety, większość tegorocznych podróżników już wyjechała z miejsc, w których byłam

A na prowadzenie własnych relacji to jak wiadomo trzeba czasu (brak) i konsekwencji (poszukam ). I żeby było wszystko "jak należy" powinnam chyba zacząć od działu "Nasze relacje ..."

Dorota_NS napisał(a):Test na wklejanie zdjęć chyba zaliczony

Pięknie!

kulka53 napisał(a):Ale że tak osuszyli ten zbiornik

To zbiornik retencyjny.
Ty widocznie go miałeś w jego najbardziej reprezentacyjnej formie. A ja widziałem właśnie coś podobnego, jak Dorota pokazała.

Pozdrawiam,
Wojtek

Muntii Capatanii [muncij kapacynij]

Dla urozmaicenia pobudka tym razem o 6:10. Zjeżdżam kilkaset metrów w dół i jest most przez rzekę - skręcam i mijając najpierw szpaler krów, potem kilka domostw, zagłębiam się w boczną dolinę. Droga mocno zabłocona a po chwili koleiny tak głębokie, że słyszę szorowanie o podwozie. Mam tylko nadzieję, że nic twardego i ostrego się w tym błocie nie czai. Próby wyjazdu ponad koleiny skazane są na porażkę - muszę wytrwać. Kawałek lepszej drogi i ponownie błotna ciapa.

Dalej stan drogi już nieco lepszy. Wypatruję szlaku na mijanych drzewach - powinny tu być niebieskie trójkąty oraz punkty. Nie udaje mi się ich dostrzec, ale przebieg doliny jest zgodny z mapą. Właśnie przybrała kierunek południowo-wschodni, więc nie ulega wątpliwości - to na pewno jest moja dolina. Mijam boczną drogę, wspinającą się na zbocze po lewej stronie, za którą główna dolina skręca na zachód i rozszerza się. Po prawej jakieś zabudowania oraz sterty ściętych pni - myślę, że to właściwe miejsce na pozostawienie wozu.



Plecak na grzbiet i wracam te 200 metrów, by ruszyć w górę zauważoną drogą. Błota jest tu niewiele, więc bez problemów w jakieś pół godziny - zakosami prowadzącą drogą - osiągam siodło przełęczy. Teren otwarty, widokowy; po wschodniej stronie mgiełki w dolinach, zalesiony grzbiet przede mną w jesiennych barwach. Jest pięknie - tylko żadnych szlaków nie widać, choć właśnie powinienem spotkać następne.















Zanurzam się w las i niezbyt stromo maszeruję w górę. Jest kilka rozgałęzień - staram się trzymać jak najbliżej grzbietu. Spotykam przywiązane do gałęzi paski żółtej folii, ale co w ten sposób jest wyznakowane - nie mam pojęcia. Po chwili szlak żółtej folii skręca w dół, co już mnie nie nęci. Idę dalej aż do niewielkiego wypłaszczenia, gdzie w lewo odbija mała dróżka, a szersza, ale zupełnie porośnięta wysoką, mokrą wciąż od rosy trawą, skręca lekko w prawo. Wybieram wariant lewy, który jednak już po chwili nie dość, że zaczyna się obniżać, to jeszcze i zarastać krzakami. W górę odchodzi ścieżka, przesmykując się wąsko między niskimi choinami. Sprawdzam ją, ale szybko zaczynam namakać. Wracam więc do wypłaszczenia i biorę wariant prawy.

Pudło! Już po chwili droga rozmywa się w rzadkim lesie, a wysokie trawy dbają o to, bym nie wysechł zbyt szybko. W tej sytuacji decyduję się na odrzuconą chwilę wcześniej ścieżkę. Nie trwa długo i jestem mokry aż po ramiona. Kończy się też i ślad ścieżki. Kluczę między gałęziami choinek, starając się stawiać stopy tak, by chociaż buty nie przemokły. Nie mogę powiedzieć, bym odniósł sukces na tym polu. Czując wilgoć już wszędzie, natrafiam na jakąś - wprawdzie też trawiastą - ale jednak dróżkę. W prawo prowadzi lekko w górę, ale zaraz się kończy. Nie ma rady - obniżam się w lewo, gdzie za strumykiem - w porządnym, niezbyt gęstym lesie - dochodzę do przyzwoitej drogi. Nią w górę i docieram do rozstajów z ustawioną przyczepą dla drwali. Skręcam w lewo, by po chwili napotkać kolejne rozgałęzienie. Wszystkie drogi szerokie, co - oczywiście - nie daje żadnej gwarancji, że zaraz się nie skończą.









Tym razem jednak, już bez niespodzianek, wychodzę ponad granicę lasu. Nadal nie ma żadnego szlaku, ale teraz to on już do niczego nie jest potrzebny. W dali wzrok przyciągają ośnieżone góry Fagaras [fagarasz], a z dołu podchodzi dolinka, za którą przebiega równoleżnikowo główny grzbiet Capatanii. Zanim droga przewinie się przez boczny grzbiet, opadający z Vf.Ursu, mam jeszcze okazję podziwiać skalisty grzbiet Piatra Tarnovului ponad szałasami na pobliskich halach. Dalekie wydają się stąd szczyty Nedeia i Negoveanu [negowianu], zamykające dolinę Repedea, a przecież mam zamiar je dziś jeszcze odwiedzić.











Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Wszystko to znika z widoku, gdy przechodzę na południową stronę, ale gdy droga skręca trawersem w lewo, rezygnuję z jej towarzystwa i podchodzę zboczem wprost na wierzchołek Ursu.













Tu już widoki na wszystkie strony świata. W kierunku mojej dalszej wędrówki ciągną się przetykane kamieniami połoniny, bardziej w lewo lekką mgiełką okryte, zalesione doliny pomiędzy bocznymi grzbietami, a całkiem na południu - poszarpany grzbiet rezerwatu Buila-Vanturarita [buila wynturarica]. Spoglądam z lekkim niepokojem na zegarek - wejście zajęło mi cztery godziny, a myślałem, że zmieszczę się w trzech. Trudno, będę się martwił później.

Schodzę łagodnym grzbietem na siodło i tylko odrobinę bardziej stromo na lekko skalisty, kolejny szczyt.

W prawo grzbiet opada spadzistym zboczem i świetnie się stąd prezentują pojedyncze szałasy na polanach głęboko w dole. Z wierzchołka widzę przed sobą drogę, ale ona przecina następne siodło i trawersuje w lewo, a ja pójdę wygiętym ponad nią łukiem grzbietu w stronę Vf. Nedeia.













Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Franz napisał(a):podchodzę zboczem wprost na wierzchołek Ursu.

No i super teraz wiem, jak wygląda jeden z Capatańskich szczytów pod którym to dane nam było tylko przejeżdżać i to pewnie w oddali.... a z dołu widać było tylko las .

Tym razem wróciłeś z innej podróży , tym bardziej cieszą nowe odcinki relacji.....

kulka53 napisał(a):teraz wiem, jak wygląda jeden z Capatańskich szczytów pod którym to dane nam było tylko przejeżdżać i to pewnie w oddali.... a z dołu widać było tylko las .

Jak dobrze pójdzie, to po przyszłorocznym wrześniu będę mogła powiedzieć dokadnie to samo. Wszystko bowiem wskazuje na to, że bez jednego dnia w Retezacie się nie obejdzie , a stamtąd dalej na wschód najprawdopodobniej drogą 7A właśnie u podnóży Muntii Capatanii .

Pozdrawiam serdecznie miłośników Rumunii Ja już chyba się do tego grona zaliczam

kulka53 napisał(a):No i super teraz wiem, jak wygląda jeden z Capatańskich szczytów pod którym to dane nam było tylko przejeżdżać i to pewnie w oddali.... a z dołu widać było tylko las .

Wprawdzie Varful Ursu jest jednym z najwyższych szczytów tych gór, ale jest mało wybitny i leży w pewnym oddaleniu od szosy. Chyba nie tak łatwo go wyróżnić.
Ale na pewno widać grzbiet, więc i tego Niedźwiedzia też.

dangol napisał(a):dalej na wschód najprawdopodobniej drogą 7A właśnie u podnóży Muntii Capatanii .

Kiedy już otworzą Transalpinę między Obarsia Lotrului a Ranca - gorąco polecam.

Pozdrawiam,
Wojtek

Stromo, pośród drobnych skałek i podchodzącej z prawej kosodrzewiny, schodzę na przełęcz, kawałek idę drogą, po czym skręcam na zbocze i wznoszę się w kierunku grzbietu. Kilka owczych ścieżek zbiega się w jedną, wyraźniejszą i... czy mnie oczy nie mylą? - dostrzegam słaby ślad szlaku na kamieniu. Czerwone paski! Zgodnie z mapą, tylko... ile to już kilometrów minęło?..

Najbliższy, kopulasty wierzchołek trawersuję po północnej stronie, spoglądając zza mijanych drobnych skałek na podchodzący z dołu las. Idzie się szybko - nachylenie terenu jest niewielkie - i gdy wchodzę na drogę dołączającą z lewej pd.-zach. grzbietem, moja trasa zakręca prawie idealnie na północ. Otwiera się widok na zachód - jest nieco przymglony, wyraźnie króluje tylko bliski Parang.









Droga odbija w lewo, trawersując najbliższy wierzchołek, ale to przecież Nedeia, więc z niej nie zrezygnuję. Po trawkach wspinam się szybko na szczyt, gdzie zarządzam krótki popas. Jestem w najdalszym punkcie mojej trasy i mam stąd pełny wgląd w dolinę Repedea, do której Nedeia wypuszcza krótki grzbiecik z paroma szałasami. Interesująco przedstawia się ograniczający ją od północy grzbiet Tarnovu [tyrnowu] ze skalistą Piatra Tarnovului. Chętnie bym na nią poszedł, ale boję się, że czasu już nie wystarczy. Zobaczymy.







Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl