Rumuńskie wyrypy: 2022

Wkrótce dopędzam dwójkę z wielkimi tobołami, która wystartowała spod najwyższego szczytu tej grupy. Podziwiam ich - wiem, jak się ciężko chodzi po górach z garbem, w którym mieści się wszystko, co potrzebne do przeżycia tygodnia bez dostępu do cywilizacji.

Miło zimą oglądać takie widoki.
Wracają wspomnienia. Chce się tam wracać...

Franz napisał(a): Podziwiam ich - wiem, jak się ciężko chodzi po górach z garbem, w którym mieści się wszystko, co potrzebne do przeżycia tygodnia bez dostępu do cywilizacji.

Ten sposób daje pełną wolność. Można zabiwakować praktycznie wszędzie gdzie tylko namiocik da się postawić. Wschody i zachody słońca...
Nie mniej najczęściej preferuję, a raczej preferujemy bo zawsze z żoną wędrujemy - jednodniowe wycieczki na lekko. Wszystko ma plusy i minusy.
Jedno jest wspólne - radość z bycia w górach...
Pozdrawiam i jak zawsze czekam na dalszy ciąg relacji...
Wojtek

bernidi napisał(a):Nie mniej najczęściej preferuję, a raczej preferujemy bo zawsze z żoną wędrujemy - jednodniowe wycieczki na lekko. Wszystko ma plusy i minusy.

Ja również wolę jednodniowe trasy - mój grzbiet oraz stawy kolanowe coraz trudniej znoszą większy ciężar do targania.
W pirenejskim wątku opisałem trzy dwudniowe trasy z pełnym ekwipunkiem i noclegami w górach, zaś hiszpański wątek zaczyna się od wielodniowej wędrówki z namiotem po Sierra de Guadarrama - początek, kiedy wypełniony żarciem plecak mocno ciążył na ramionach, nie był trywialny...

Pozdrawiam,
Wojtek

Zwłaszcza pierwszych kilka dni, kiedy mocno ciąży zapas wiktuałów, ostro daje się we znaki, zanim gdzieś od połowy trasy zacznie się odczuwać pewną ulgę, w miarę jak zawartość kolejnych pakuneczków przenosi się z plecaka do żołądka.

Franz napisał(a):

Mikeee napisał(a):ciekawy jestem jaki teraz kierunek obierzesz...

Oczywisty - do samochodu...

To niech ten samochód daleko będzie, przy takiej pogodzie szkoda szybko kończyć wycieczkę.
A i fotek będzie więcej...

bernidi napisał(a):To niech ten samochód daleko będzie, przy takiej pogodzie szkoda szybko kończyć wycieczkę.
A i fotek będzie więcej...

Odcinek po grani częściowo się pokrywa z trasą wejściową, ale potem ruszymy na skróty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dlatego, kiedy tylko mogę sobie na to pozwolić, robię wycieczki jednodniowe, co na ogół wymaga większego podejścia z uwagi na start od zostawionego w dolinie samochodu, zdecydowanie jednak poprawia komfort wędrówki dzięki lekkiemu plecakowi.

To dalej główny szlak grzbietowy w kierunku przełęczy Urdele?
Taką wycieczkę z pod tej przełęczy na Parangul Mare zrobiliśmy sobie w sierpniu 2008.
W maju tegoż samego roku szliśmy na PM z kompleksu turystycznego Statiunea Parang.
Ale warunki były wówczas iście zimowe. No, może nie do końca bo zimą burze gradowe jakoś nie bywają...

bernidi napisał(a):To dalej główny szlak grzbietowy w kierunku przełęczy Urdele?

Tak.

bernidi napisał(a):W maju tegoż samego roku szliśmy na PM z kompleksu turystycznego Statiunea Parang.
Ale warunki były wówczas iście zimowe. No, może nie do końca bo zimą burze gradowe jakoś nie bywają...

To dało Wam trochę popalić...

Pozdrawiam,
Wojtek

Trochę tak, szliśmy we dwoje z namiotem i ekwipunkiem na trzy noclegi bo chcieliśmy dojść na Vf. Urdele i z powrotem do samochodu pozostawionego trochę powyżej kompleksu turystycznego Statiunea Parang.
Popołudniową burzę przespaliśmy na skałkach pod pałatką. Na PM była widoczność na dziesięć metrów a po godzinie schodzenia w kierunku Urdele zaczęliśmy zapadać się powyżej pasa. Stąd decyzja o zawróceniu i noclegu przy samochodzie. Schronisko Carja było wówczas prawie całkowicie zasypane śniegiem.
Druga, nocna burza kładła nasz namiot prawie całkiem na płasko a kawalkada błyskawic robiła dzień przez pół nocy.
Ten nocleg pamiętamy do dziś...

Już się nie wcinam i czekam na dalszą relację i fotki...

bernidi napisał(a):Popołudniową burzę przespaliśmy na skałkach pod pałatką. Na PM była widoczność na dziesięć metrów a po godzinie schodzenia w kierunku Urdele zaczęliśmy zapadać się powyżej pasa. Stąd decyzja o zawróceniu i noclegu przy samochodzie. Schronisko Carja było wówczas prawie całkowicie zasypane śniegiem.
Druga, nocna burza kładła nasz namiot prawie całkiem na płasko a kawalkada błyskawic robiła dzień przez pół nocy.
Ten nocleg pamiętamy do dziś...

Bez znieczulenia...
Mnie swego czasu burza dorwała nieco poniżej grani w Niżnych Tatrach. W strugach deszczu kończyłem rozstawianie namiotu. Błyskoteka trochę trwała...

bernidi napisał(a):Już się nie wcinam i czekam na dalszą relację i fotki...

Wcinaj, wcinaj. Albo - jeszcze lepiej - napisz relację.

Pozdrawiam,
Wojtek

Noooo wreszcie dogoniłam peleton.
Ostatnio krucho u mnie z czasem, ale dla Pańskich relacji trzeba zawsze chwilkę znaleźć.

Pozdrawiam
Monika