Rumuńskie wyrypy: 2022

napisał(a) **Franz** » 25.01.2016 00:57

Podchodzę bliżej, wtedy jeden z nich się rusza i zza niego wyziera w trawie niebieskie kółeczko.

napisał(a) **Franz** » 27.01.2016 00:48

napisał(a) **Mikeee** » 28.01.2016 01:21

patrzą w Twoja stronę jakby chciały Ci wskoczyć na grzbiet... :wink:

fajne spotkanie

pozdrawiam,
Michał

napisał(a) **Franz** » 28.01.2016 01:25

Mikeee napisał(a):patrzą w Twoja stronę jakby chciały Ci wskoczyć na grzbiet...

fajne spotkanie

W pewnym momencie poczułem się niepewnie...

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **djibril** » 28.01.2016 23:25

Franz napisał(a):Munţii Călimani: Gura Haitii - Stâncile Doisprezece Apostoli - Stâncile Tămău - Vf.Măieris

Do Gura Haitii dojeżdżam późnym wieczorem, zmęczony drogą. Niestety, jazda po rumuńskich szosach, to przygoda sama w sobie i do tego dosyć wyczerpująca.
Nie chce mi się szukać jakiegoś fajnego miejsca - parkuję na poboczu drogi, która nie sprawia wrażenia specjalnie ruchliwej. Rzeczywiście, przejeżdża raptem jedna ciężarówka. Przygotowuję plecak na następny dzień i zasypiam. Ze snu wyrywają mnie jakieś głosy i światła. Ledwo przytomny słyszę wołanie: "Hej! Polacy!". Światło latarki skierowane w szyby samochodu powoduje, że momentalnie zamykam uchylone oko i naciągam śpiwór. Błyskawicznie zapadam ponownie w sen.

Wstyd się przyznać, ja też byłem członkiem tej bandy :oops:

Pamiętam, jaką sensacją było natknięcie się na polski samochód, po całym dniu w górach, na takim odludziu. Nikt nie przypuszczał (przynajmniej na początku), że w miejscowości, gdzie są pensjonaty, ktoś może spać w samochodzie. Pamiętam ktoś zawołał "czy są tu Polacy z Tychów", czy jakoś tak. Zapewniam, że ta latarka, to nie ja :evil:

Grupa zdominowana przez praktykantów z Uniwersytetu Wrocławskiego, szkoda, że się nie spotkaliśmy.

pozdrawiam

PS str.4

napisał(a) **Franz** » 28.01.2016 23:42

djibril napisał(a):Wstyd się przyznać, ja też byłem członkiem tej bandy Pamiętam, jaką sensacją było natknięcie się na polski samochód, po całym dniu w górach, na takim odludziu. Nikt nie przypuszczał (przynajmniej na początku), że w miejscowości, gdzie są pensjonaty, ktoś może spać w samochodzie. Pamiętam ktoś zawołał "czy są tu Polacy z Tychów", czy jakoś tak. Zapewniam, że ta latarka, to nie ja Grupa zdominowana przez praktykantów z Uniwersytetu Wrocławskiego, szkoda, że się nie spotkaliśmy.

Dawno się tak serdecznie nie uśmiałem, jak teraz.
Popatrz - góra z górą się nie zejdzie, a ludzie tak. Zwłaszcza w Gura Haitii...

Jak człowiek śpi w samochodzie, to musi się z niespodziankami liczyć. W alpejskim wątku wspomniałem, jak mnie austriacka policja latarkami obudziła. Ale w sumie ode mnie niczego nie chcieli. A w Rumunii mnie raz na takim noclegu pogranicznicy spisali - tłumaczyli się, że tak muszą, ale nie mam się kłopotać, bo to czysta formalność.

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **djibril** » 29.01.2016 01:13

Dopiero po jakimś czasie naszła refleksja: "owszem, dziwne, żeby Polacy w Rumunii w górach spali w samochodzie, ale jeszcze dziwniejsze, żeby zostawili na noc samochód wprost przy drodze" ;

Lepiej późno, niż wcale :papa:

napisał(a) **Franz** » 29.01.2016 16:46

djibril napisał(a):Dopiero po jakimś czasie naszła refleksja: "owszem, dziwne, żeby Polacy w Rumunii w górach spali w samochodzie, ale jeszcze dziwniejsze, żeby zostawili na noc samochód wprost przy drodze" ; Lepiej późno, niż wcale

Przyznaję, ze tkwi we mnie spora dawka dziwaka. I całkiem dobrze mi z tym...

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **Franz** » 01.02.2016 00:09

Podchodzę bliżej, wtedy jeden z nich się rusza i zza niego wyziera w trawie niebieskie kółeczko. Idę zatem dalej, mijając konie z bliska i zauważam ich wyraźne zainteresowanie moją osobą. Kiedy po krótkiej chwili zatrzymuję się, ponownie wypatrując szlaku, najpierw jeden koń, a zaraz potem drugi, zbliżają się do mnie i tracę przekonanie, że ich zachowanie niczym mi nie grozi. Utrzymuję kontakt wzrokowy, aż spuszczają łby i wtedy wiem, że mogę spokojnie iść dalej.

napisał(a) **ASIULA HK** » 01.02.2016 00:13

Podróże z dreszczykiem :wink:

, mysle, że ciut takich by sie u Ciebie znalazło :wink:

Pozdrawiam.

napisał(a) **Franz** » 01.02.2016 00:43

ASIULA HK napisał(a):Podróże z dreszczykiem , mysle, że ciut takich by sie u Ciebie znalazło

Może po prostu powinienem był dosiąść wierzchowca...

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **Franz** » 03.02.2016 00:33

Stok nabiera stromizny, ścieżki ani widu, ani słychu. Zatrzymuję się ponownie, przeczesując wzrokiem bliższy i dalszy teren, nawet wydaje mi się, że widzę szlak, ale kiedy podchodzę bliżej złudzenie wychodzi na jaw. Schodzę na wyczucie i wreszcie dostrzegam szlak. Po chwili kolejny, ale pod sporym kątem ode mnie - skręcać do niego? Wypatruję usilnie czegoś w przedzie i... jest! Widać kolor na kamieniu w trawie - czyli mam swobodę wyboru wariantu.

napisał(a) **ASIULA HK** » 03.02.2016 21:57

Franz napisał(a):Może po prostu powinienem był dosiąść wierzchowca...

Nie jestem pewna, czy takowa eskapada, byłaby bezpieczna :roll:

Pozdrawiam.

napisał(a) **Franz** » 04.02.2016 00:47

ASIULA HK napisał(a):Nie jestem pewna, czy takowa eskapada, byłaby bezpieczna

Znacznie pewniej czuję się na swoich dwóch nogach, niż na cudzych, choćby czterech.

Pozdrawiam,
Wojtek

napisał(a) **Franz** » 05.02.2016 00:24

Wkrótce dostrzegam szlak z drugiej strony, tak jakby tyralierą szli ci, którzy go znakowali. Ścieżki brak, potem jakaś nikła się pojawia, by znowu zniknąć, więc po prostu schodzę, starając się utrzymywać kierunek. Wszystko dobrze, póki stromizna nie spowoduje niekontrolowanego ślizgu z mojej strony oraz póki nie wyrośnie mi jakiś gęsty las.