Rumuńskie wyrypy: 2022

Zdjecie z kłem robi wrażenie!

DarCro napisał(a):Zdjecie z kłem robi wrażenie!

Fajne te snujące się mgiełki.

Pozdrawiam,
Wojtek

O ósmej jestem na przełęczy. Wyciągam telefon, załączam i udaje mi się złapać zasięg, więc wysyłam uspokajające smsy do kraju - żyję, jestem praktycznie na miejscu. Przenikliwy chłód daje mi się przy tym we znaki, zatem szybko wkładam polar. Pstrykam kilka fotek - ale z ręki, a jest już praktycznie zupełnie ciemno, więc bez wielkich nadziei na to, ze coś z nich wyjdzie - po czym zakładam czołówkę i zaczynam schodzić. Teren tutaj jest całkiem zdeptany, trudno więc określić, gdzie dokładnie przebiega ścieżka - jakoś lawiruję pomiędzy łupkami, trafiając w końcu na niebieski trójkąt. Wprawdzie to wcale nie oznacza, że znajdę jeszcze jakiś kolejny, a jednak po chwili mijam takowy. Potem trafia się jeszcze kilka, co oznacza, że wybieram taki sam wariant zejścia, jak ci, co znakowali szlak. W pewnej chwili charakter zbocza się zmienia - mam jakieś większe głazowisko i nagle staję nad urwiskiem, gdzie w dole jedynie połyskuje tafla Balea Lac. Cofam odrobinę, odnajdując szlak i potem już bez niespodzianek schodzę nad jezioro. Mijam rozświetlone schronisko i docieram do szosy, a po chwili jestem przy samochodzie. Koniec trasy!

Obok mojego wozu stoi jakiś na brytyjskich numerach, a z drugiej dwoje pochylonych nad mapą motocyklistów podnosi wzrok na mnie.

- Jaka tu jest wysokość?
- Dwa tysiące z małym groszem - odpowiadam.

Daje się odczuć ten mały grosz - pierwsze piwko, które łapię, jest bardzo chłodne. Potem szybko przygotowuję zupę, a drugie piwo jest już ewidentnie zimne. Jeszcze szybki rzut oka na mapę, ścielę samochód - tutaj, na tym zakręcie, spędzę dzisiejszą noc - nastawiam budzik i wciskam się głęboko w śpiwór. Dobrej nocy...

Nocny ziąb na przełęczy był dla mnie przeokrutny. Ponieważ były to dwie kolejne noce, rozbiliśmy namiot. Za pierszym razem wślisnęłam się do śpiworka rozgrzana ciepłem ogniska, więc było znośnie . Kolejnego wieczora ogniska nie było... Straszenie wtedy żałowałam, że wybraliśmy namiot, a nie samochodowe łóżeczko ... Gdybym wóczas miała za sobą chociaż 1/4 Twojej trasy , a nie naszą mocno (w porównaniu) lajtową, to pewnie spałabym jak kamień i nawet zimno by mi nie przeszkadzało.

dangol napisał(a):Nocny ziąb na przełęczy był dla mnie przeokrutny. Ponieważ były to dwie kolejne noce, rozbiliśmy namiot. Za pierszym razem wślisnęłam się do śpiworka rozgrzana ciepłem ogniska, więc było znośnie . Kolejnego wieczora ogniska nie było... Straszenie wtedy żałowałam, że wybraliśmy namiot, a nie samochodowe łóżeczko ... Gdybym wóczas miała za sobą chociaż 1/4 Twojej trasy , a nie naszą mocno (w porównaniu) lajtową, to pewnie spałabym jak kamień i nawet zimno by mi nie przeszkadzało.

Nocleg na dwóch tysiącach ma swoje uroki.

Wy wtedy weszliście na te dwa szczyty w grani po obu stronach szosy - Paltinului i Iezerului?

Pozdrawiam,
Wojtek

Na Iezurul Caprei weszliśmy, ale z Paltinul poszliśmy na łatwiznę i szczyt obeszliśmy poniżej grzbietu, trawersikiem od południa, docierając od razu na przełęcz Paltinului.

dangol napisał(a):Na Iezurul Caprei weszliśmy, ale z Paltinul poszliśmy na łatwiznę i szczyt obeszliśmy poniżej grzbietu, trawersikiem od południa, docierając od razu na przełęcz Paltinului.

Widoki stamtąd i tak zacne.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jakiego namiotu używasz, że Ci takie wysokości do spania niestraszne?

DarCro napisał(a):Jakiego namiotu używasz, że Ci takie wysokości do spania niestraszne?

To pytanie do mnie skierowane, czy do Danusi?

Pozdrawiam,
Wojtek

DarCro napisał(a):Jakiego namiotu używasz, że Ci takie wysokości do spania niestraszne?

Jeśli chodzi o mnie, to gdzie się da - a tam się dało jak najbardziej - śpię w samochodzie. Temperatura taka sama, jak w namiocie, tzn. ile swoim ciałem nagrzejesz, tyle masz.

Namiocik mam zwykły, lekki - załapał się już na fotkach w niektórych moich wątkach - więc potrzebny ciepły śpiwór i często ciepłe ciuchy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pytanie na pewno było do Wojtka, bo moje górskie doświadczenia namiotowe są znikome , niemniej jednak dorzucę co nieco .

Namiot używany przez nas (ale tylko od czasu do czasu) podczas wypadu do Rumunii został kupiony na jakimś placu za marne grosze (a więc nie jest z żadnej znanej firmy), gdy kilka lat temu nasza córa i jej koleżanki jechały rowerami z Wrocławia na Kaszuby. W związku z tym, namiot musiał być dość lekki i łatwo podzielny na trzy sakwy, jednocześnie na tyle duży , aby dziewczyny mogły na noc wsunąć rowery do przedsionka.



Ponieważ my na Kaszubach używamy (a w zasadzie używaliśmy, bo po ponad 20 latach trzeba się z nim pożegnać ) brezentowego namiotu „domkowego”, zupełnie nie nadającego się na wypady z częstą zmianą lokalizacji, na dodatek zajmującego stanowczo zbyt wiele miejsca w bagażniku, to zabraliśmy do Rumunii iglaka. Spanie w czymś takim nie jest jednak tym, co lubimy, wolimy bagażnik .
W przeciwieństwie do tego, co napisał Wojtek, w aucie mamy zdecydowanie większy komfort termiczny niż w namiocie, no ale sypiamy tam zawsze we dwoje...

We wrześniu na wysokości 2000 m zdecydowanie namiot się nie sprawdził, w każdym bądź razie nie było w nim cieplej (nie pomógł nawet dodatkowy kocyk do śpiwora) niż na zewnątrz, tyle że śpiwory nie wilgotniały w porannej rosie .

dangol napisał(a):W przeciwieństwie do tego, co napisał Wojtek, w aucie mamy zdecydowanie większy komfort termiczny niż w namiocie

Może ja jestem już taki zmarzlak, że wszędzie mi zimno.

Mój namiocik załapał się na fotkę między innymi tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień trzeci

Zostałem tu wczoraj na nocleg z dwóch powodów. Pierwszy to ten, że było zbyt późno, a ja byłem zbyt zmęczony, żeby się stąd ruszyć, zaś drugi... Drugi to ten, że zdecydowałem się kolejną trasę uskutecznić, startując dokładnie z tego samego miejsca. Mam zrobiony kawał głównego grzbietu gór Fagaras od Lacul Avrig po Moldoveanu, ale z przerwą pomiędzy Negoiu, a Balea Lac. Pozostaje mi więc tę lukę uzupełnić.
I to właśnie jest plan na dzień, który budzik usiłuje mi rozpocząć o piątej rano. Przetrzymuję go jednak jeszcze kilka minut, balansując pomiędzy snem i jawą, po czym bez pośpiechu składam pościel, przygotowuję się do drogi i w efekcie startuję dopiero około 5:45. Podchodzę szosą w kierunku parkingu i kempingu - widzę wóz na łódzkich numerach, pewnie należący do spotkanej wczoraj ekipy - i tutaj wchodzę na szlak czerwonych krzyży.

Wojtku, towarzyszyłam Ci przez wiele dni w wyprawach do Rumunii.
Odkryliśmy ten kraj trzy lata temu, jeździliśmy podobnymi drogami, ale po lekturze "wyryp" doszłam do wniosku, że wiele interesujących rzeczy ominęliśmy.
Ale to nic, to "nieodkryte" jeszcze przed nami.
Teraz drepczę za Tobą po Macedonii, bo planujemy jesienny wypad.
Oglądam zdjęcia, czytam Twoje relacje z zapartym tchem, wielce są zajmujące, czasami przyprawiają o drżenie serca ze strachu i czekam na dalsze wpisy - pozdrawiam serdecznie z południowego wschodu.

Maria z Pogórza napisał(a):Wojtku, towarzyszyłam Ci przez wiele dni w wyprawach do Rumunii.
Odkryliśmy ten kraj trzy lata temu, jeździliśmy podobnymi drogami, ale po lekturze "wyryp" doszłam do wniosku, że wiele interesujących rzeczy ominęliśmy.
Ale to nic, to "nieodkryte" jeszcze przed nami.
Teraz drepczę za Tobą po Macedonii, bo planujemy jesienny wypad.
Oglądam zdjęcia, czytam Twoje relacje z zapartym tchem, wielce są zajmujące, czasami przyprawiają o drżenie serca ze strachu i czekam na dalsze wpisy - pozdrawiam serdecznie z południowego wschodu.

Sprawiłaś mi ogromną przyjemność tym wpisem.

Jak widzę, przypada mi zaszczyt powitania Cię na forum, na którym można znaleźć wiele ciekawych relacji, nie tylko z Chorwacji. Tym bardziej się cieszę, że Twój pierwszy wpis pojawił się właśnie u mnie.

Dziękuję i pozdrawiam serdecznie,
Wojtek