Rumuńskie wyrypy: 2022

Jak wszyscy zaczniemy dmuchac to chmurki rozwiejemy - efekt skali.

piotrf napisał(a):

ASIULA HK napisał(a):Na fotografiach, wygląda to, bardzo malowniczo Wojtku

Pełna zgoda . Tam , na miejscu musiało wyglądać znacznie lepiej

dangol napisał(a):Fotki z granicy "dwóch światów" rewelacyjne , a wędrówka z takimi widokami z pewnością była przeżyciem niezykłym!

CROberto napisał(a):Uch....tyle samo tu piękna co i grozy...

Było cudnie. Przynajmniej w tym momencie...

DarCro napisał(a):Jak wszyscy zaczniemy dmuchac to chmurki rozwiejemy - efekt skali.

Pojemność płuc potrzebna spora.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeżeli sytuacja będzie się zmieniała w tym kierunku, to pod znakiem zapytania staje sens dalszej wędrówki. Co mi z tego, że się wdrapię na najwyższy szczyt Rumunii, jeśli z niego absolutnie nic nie będzie widać?
Ale zawracać już? Nie, może jeszcze się los odmieni - przecież nie oddam walkowerem. Przyspieszam kroku...

Ekstra te trzy pierwsze zdjęcia w tym poście z "piramidami"!

DarCro napisał(a):Ekstra te trzy pierwsze zdjęcia w tym poście z "piramidami"!

Takie obłoki to na wagę złota.

Pozdrawiam,
Wojtek

Chmurki chwilami wyglądają naprawdę pięknie - to rozdzielając sobą kolejne plany, to znów obramowując któryś dowolnie wybrany z wierzchołków; przyznaję, podoba mi się ten spektakl. Jednak obserwuję ich systematyczny przyrost - mimo pewnych fluktuacji - i obawa o sens pchania się na Moldoveanu narasta. Nie przerywając marszu, zaczynam rozważać możliwości częściowej zmiany trasy. Nawet przychodzi mi do głowy zejście do schroniska, zanocowanie i atak szczytowy w dniu następnym. To miałoby sens, zważywszy długość całkowitej drogi, jednak nie zabrałem ze sobą śpiwora, więc to rozwiązanie też nie za bardzo pasuje.

W efekcie decyduję się dotrzeć do zwornika, z którego odbija na południe krótki grzbiet z najwyższym szczytem Rumunii - choćby po to, by zerknąć, jak wygląda świat po jego drugiej stronie - a na razie podziwiam szybko zmieniający się spektakl, łapiąc czasem obiektywem to samo miejsce, które już po chwili wygląda przecież zupełnie inaczej.

Aj, pięknie tu nadal dzięi tym mgłom...

A jak to jest w rumuńskich schroniskach:
- możliwe spanie na glebie?
- jak się nie ma śpiwora to dadza jakies koce?

DarCro napisał(a):A jak to jest w rumuńskich schroniskach:
- możliwe spanie na glebie?
- jak się nie ma śpiwora to dadza jakies koce?

Kiedyś można było bez problemu spać na glebie, kiedy łóżka były zajęte. Ostatnio remontują wiele schronisk, z niektórych robiąc istne hotele - tam już raczej to nie będzie wchodziło w grę. Ale jest jeszcze sporo normalnych i tam pewnie zwyczaje się zachowały. Koce też można dostać, jeśli są dostępne. Nie wiem, jak teraz - kiedyś bywały również zawilgocone i zatęchłe.

Pamiętam z kolei swój nocleg pod Triglavem w Słowenii. Spanie na glebie (ja akurat spałem na ławie) było gratis, tylko za koce - jeśli ktoś chciał - trzeba było zapłacić. Przy czym, to był jeden z tych dni, kiedy dzikie tłumy szturmują Triglav. Normalnie być może kasują i za podłogę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kiedy docieram do Vistea Mare - zwornika grzbietu kulminującego w Moldoveanu - nie widać już nic. No cóż, nie zdążyłem. Trudno, rezygnuję z wejścia na najwyższy szczyt; może za to zdążę wrócić do samochodu przed zapadnięciem zmroku.

Ściągam plecak i sięgam po mineralkę. Kiedy ponownie zarzucam go na grzbiet, coś się wokół mnie zaczyna znowu zmieniać. Wyraźnie się przeciera i już po chwili widać w dole Lacul Valea Rea - jeziorko w najwyższej partii długiej doliny o takiej samej nazwie, która na polski przekłada się jako Zła Dolina. A kiedy podnoszę wzrok wyżej, chyba dostrzegam coś na samym wierzchołku Moldoveanu. Ostateczna decyzja zapada - ruszam na szczyt.

...bo dolina była ... ZŁA!

DarCro napisał(a):...bo dolina była ... ZŁA!

Bo to zła dolina była.

A jaka pociągająca...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wejście trochę ścieżką, częściowo po stromym piarżystym stoku; spotykam kogoś schodzącego, mgły zaczynają mnie otulać coraz szczelniej. Docieram na pierwszy, niższy wierzchołek, gdzie siedzi dwóch ludzi, a rozmowa toczy się w języku niemieckim. Pozdrawiam tylko i idę dalej. W paru miejscach trzeba użyć rąk, zwłaszcza w jednej ciekawej szczerbinie, ale ogólnie łatwo – trochę grzbietem trochę ciut poniżej. Po chwili docieram na szczyt – Moldoveanu zdobyty.

Spotykam tych dwóch Rumunów, z którymi zamieniłem na początku kilka zdań, zatem aż tak wiele mnie nie wyprzedzili. W trakcie rozmowy pytam, czy nadal mają zamiar wracać do Balea Lac. Tak, mają latarkę, nie mają obaw. W takim razie i ja też nie powinienem ich mieć.

Rumuni zaczynają schodzić, a ja zjadam tylko jabłko na szczycie – jakiejkolwiek widoczności brak – i tak samo ruszam w drogę powrotną.

Zdjęcie drugie od końca: aż się prosi by skoczyć w tę mgiełkę i zobaczyć co tam jest.

DarCro napisał(a):Zdjęcie drugie od końca: aż się prosi by skoczyć w tę mgiełkę i zobaczyć co tam jest.

To jedno z moich ulubionych zdjęć.
Cieszę się, że nie mnie jednego zaintrygował uchwycony na nim klimat.

Pozdrawiam,
Wojtek

Widzę, że jeden z Rumunów rozmawia przez telefon – czyżby był zasięg? Zrzucam plecak, wygrzebuje komórkę i załączam. Niestety, nie udaje mi się połączyć ze światem; trudno, może później.
Dopędzam ich po chwili, kiedy jeden z nich się zatrzymuje na pogawędkę z kimś, idącym w górę. Drugi narzeka, że jego młodszy brat nikomu na szlaku nie daruje i każdego zaczepi. Po chwili spotykam znajomych Łodzian, którzy po zostawieniu gratów w schronisku, wyruszyli na szczyt. Życzę im lepszej widoczności od tej, która mnie była dana i kontynuuję zejście z rumuńskimi towarzyszami. Kiedy jednak zaczynam odczuwać głód, zostaję na posiłek, podczas gdy oni schodzą nadal.

Krótko po tym, jak zwinąłem majdan i ruszyłem w dalszą drogę, spotykam siedzącego przy ścieżce chłopaka, więc pozdrawiam go:

- Buna ziua.
- Cześć – słyszę w odpowiedzi.

Jego kumple wyskoczyli na najbliższy wierzchołek, podczas gdy on postanowił na nich poczekać. Śpią w Podragu, a w ogóle to pojechali… na Krym. Tam jednak z uwagi na zagrożenie pożarowe zabroniono szwendania się bezproduktywnego, więc część czasu przeznaczyli na Rumunię.

Wkrótce mijam znajomych Rumunów, bo z kolei oni rozłożyli się na piknik. Cały czas towarzyszą mi obłoki po północnej stronie grani, które nie mają jednak dość siły, by zasnuć południową stronę, chociaż wciskają się przez niżej położone fragmenty grzbietu. Kiedy docieram do jeziora Podu Giurgiului, słońce z trudem tylko przebija się przez wcale nie tak grubą ich warstwę. Nad jeziorem ktoś właśnie rozbija namiot – dochodzi piąta po południu – a mnie czeka teraz ostre podejście na Vf. Mircii.