Rumuńskie wyrypy: 2022

piotrf napisał(a):Za to jako swat musiałeś stanąć na wysokości

Tiaaa... żebym to ja wiedział, o co tutaj się rozchodzi...

Ale cieszę się, Piotrze, że zajrzałeś do Rumunii.

EDIT:
Olśnienie!
O zwykłego swata, nie jakiegoś z krainy baśni zapewne!

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):
Ale cieszę się, Piotrze, że zajrzałeś do Rumunii.

Śledzę wszystkie Twoje wątki , w tym żadnej zmiany nie ma Co do regularności odwiedzin na forum - hmm . . . tu jest znacznie gorzej

Franz napisał(a):
EDIT:
Olśnienie!
O zwykłego swata, nie jakiegoś z krainy baśni zapewne!

Dokładnie tak
Bajkowe ( czy bajeczne ) to są u Ciebie widoki


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Bajkowe ( czy bajeczne ) to są u Ciebie widoki

Niestety, w kolejnych dniach - jeśli dobrze pamiętam - chmur już nie będzie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Jakoś to zniesiemy

Czy uchylisz rąbka tajemnicy :
- w jakich rejonach ostatnio wędrowałeś
- były tylko góry , czy ogólnie uzupełniające spacery

Ciekawość , to pierwszy stopień . . . wiem , ale jakoś tak mnie roznosi , bo z moich rumuńskich planów w tym roku nic nie wyszło


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Czy uchylisz rąbka tajemnicy :
- w jakich rejonach ostatnio wędrowałeś
- były tylko góry , czy ogólnie uzupełniające spacery

Głównie było... siedzenie z piwkiem przy ognisku.

A pomiędzy nimi krótkie spacery po górach Codru-Moma, Metaliferi i wejście na najwyższy szczyt Bihoru. Po drodze odwiedzone miasta Sebes i Alba Iulia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mijam w pewnej oddali ładny wodospad, ale brak już czasu, bym mógł do niego zboczyć. Dostrzegam cztery osoby, zbliżające się od tamtej strony. Kiedy są dosyć blisko i zatrzymują się w miejscu, gdzie widać wyraźnie rozrzuconą bezładnie wełnę. Jeden z nich woła głośno w moją stronę, że wilki musiały tu urzędować. Zaraz też nasze kroki się schodzą i nawiązujemy krótką rozmowę, od razu schodzącą na turystykę, a w szczególności na udział Polaków w przemierzaniu rumuńskich szlaków. Odpowiadam na pytanie o moją pierwszą wizytę w tych górach.

- Co?! Serio? Trzydzieści dwa lata temu tu już byłeś? To jeszcze za Ceausescu. To ile ty masz lat?

Okazuje się, że jesteśmy praktycznie rówieśnikami; oczywiście mam na myśli dwóch panów, a nie obecne przy rozmowie ich córki.

- A dokąd zmierzasz? Do cabany Negoiu?

Kiedy wyjaśniam, jak daleko jeszcze idę, łapią się za głowę.

- Dasz radę??
- Nie mam wyboru, ale muszę się spieszyć.

Rozumieją zatem powód, dla którego nie będziemy szli razem. Żegnam się i zaczynam przyspieszać kroku. Pomaga mi w tym gorsza niż rano widoczność – przynajmniej pokusy, aby się zatrzymywać i pstrykać fotki, są mniejsze. Ścieżka zakręca szerokim łukiem w kierunku widocznego już w dali schroniska.

Trawers o niewielkim tylko nachyleniu zbliża się pod grzbiet Piscul Serbotei [piskul szerbotej], z którego opadają skalne filary, przypominające wyglądem płetwy. Docieram do ich stóp, a wkrótce zaczynam je wręcz przecinać. Włożono tu sporo pracy w poprowadzenie ścieżki - miejscami jest wykuta w skalistym zboczu, to znów przerzucono metalowe bądź drewniane mostki ponad żlebami, rozdzielającymi kolejne płetwy.
Pierwszy mostek wygląda nieco podejrzanie - zwisa krzywo ponad wyrwą - przekraczam go więc ostrożnie, ale już następne są zupełnie w porządku.

Trzecie zdjęcie od końca nazwałbym - POTĘGA GÓR!

Fajny ten mostek (kładka albo znaczy)

tony montana napisał(a):Trzecie zdjęcie od końca nazwałbym - POTĘGA GÓR!

W mojej ocenie tych kilka ostatnich odsłon, to najsłabsze foki z całego tego wyjazdu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Cresta Piscul Şerbotei ( jak cała północna strona Fogaraszy ) ciekawie wygląda nawet z satelity , ale ta ścieżka jest niewidoczna , a podoba mi się bardzo , dodatkowo Negoiu blisko . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Cresta Piscul Şerbotei ( jak cała północna strona Fogaraszy ) ciekawie wygląda nawet z satelity , ale ta ścieżka jest niewidoczna , a podoba mi się bardzo , dodatkowo Negoiu blisko . . .

Trasa jest miła i ciekawa, ale... długa.

Pozdrawiam,
Wojtek

Sporo tych mostków mam na swojej drodze, aż wreszcie ścieżka osiąga opadający grzbiet i zawija ostro tuż przed schroniskiem Negoiu. Pozdrawiają mnie dwie ładne buzie z namiotu rozbitego obok, a ja odwzajemniając gest niemalże w biegu, już pędzę trawersem, zagłębiającym się w szeroką dolinę. Jedne rozstaja, drugie - nic dla mnie; ja muszę dotrzeć do Bircaciu, a to jeszcze kilka godzin drogi.

Obniżam się lekko na dno łagodnie opadającej, szerokiej doliny, skąd szlak prowadzi przez gęste łopiany. Nie ma tu oznakowania, ale ścieżka jest wyraźna. Po chwili atmosfera się zagęszcza - wkraczam pomiędzy wyższe zarośla, a kijki zaczepiają się raz po raz o drobne gałązki. Jakiś czas walczę z tym zjawiskiem, w końcu daję za wygraną i po prostu niosę je w rękach, starając się lawirować pomiędzy zaczepnymi krzewami. Kolejne minuty, kwadranse upływają na przekraczaniu pomniejszych grzbiecików i rozdzielających je dolinek. Od czasu do czasu w tyle - coraz mniejsza - pokazuje się cabana Negoiu. Wreszcie nieco wznoszącym się trawersem docieram do pierwszych choin, a wkrótce już w regularnym lesie kroczę po znowu szerszej, wygodnej dróżce. Osiągam kolejny grzbiecik, którym lekko w dół, przy zejściu z niego informacja, że do schroniska Bircaciu już tylko dwadzieścia minut i teraz najpierw stromo, na koniec łagodniej, aż wreszcie pokazuje się polana, z której dziś rano wystartowałem w trasę.
Ocieram pot z czoła...

Franz napisał(a):Ocieram pot z czoła...

Najwyższy czas!

Dech zapiera!