Rumuńskie wyrypy: 2022

FUX napisał(a):Wiem...

Chociaż takiej transalpinie wiele nie brakuje.

Pozdrawiam,
Wojtek

No trochę łyso, że RP żadnego „bidnego" lodowca nie ma, o takiej ścieżce nie wspominając.
Takim Włochom czy Austriakom to się byki ocieliły...

FUX napisał(a):No trochę łyso, że RP żadnego „bidnego" lodowca nie ma, o takiej ścieżce nie wspominając.

Wiesz, do takiej ścieżki podobne są fragmenty grani Tatr Zachodnich. Tak całkiem blado przy Rumunii nie wypadamy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka grupek okupuje okolice wierzchołka jednego z najwyższych szczytów rumuńskich Karpat. Dobiega mnie z jednej strony również język polski, kiedy więc młody człowiek od tej właśnie grupki pozdrawia mnie: "buna ziua", odpowiadam mu po polsku, wywołując widoczne na jego twarzy zaskoczenie.
Sprawdzam czas - dochodzi 13:00. Niby wczesna godzina, ale mam jeszcze do przejścia więcej, niż od rana zrobiłem. A że opatulony chmurami Negoiu nie oferuje absolutnie żadnych widoków, bez większego żalu żegnam się z nim błyskawicznie. To znaczy - żal jakiś jest. Liczyłem na ładne widoki, ale nic nie poradzę na kaprysy pogody. Schodzę ze szczytu w miarę łagodnie i nie trwa długo, jak docieram do Diabelskiego Przesmyku - Strunga Dracului.

Krajobraz jak najbardziej odpowiedni dla słowa "Dracului".

DarCro napisał(a):Krajobraz jak najbardziej odpowiedni dla słowa "Dracului".

Żeby jeszcze te opary bardziej czerwony odcień miały...

Pozdrawiam,
Wojtek

Akurat jakaś dwójka kończy wspinaczkę z dołu, więc kiedy się z nimi mijam, mogę ich złapać w trakcie gimnastyki łańcuchowej. Schodzę bardzo ostrożnie. Wprawdzie trasa nie ma porównania z ostrzejszymi ferratami alpejskimi, ale też i żadnej asekuracji tu nie mam, a miejscami trzeba się odrobinę natrudzić. Rzeczywiście, Diabelski Przesmyk jest całkiem niezły. Po chwili słyszę nowe głosy nade mną - ktoś podąża moim śladem. Fajnie, widoczność fatalna, więc przynajmniej ludzkie sylwetki urozmaicą zdjęcia.
Na dole widzę większe skupisko - z kilkanaście osób. Nie wiem, czy to taka wielka grupa, czy akurat kilka mniejszych się sposobi do pokonania żlebu. Dobrze, że zdążyłem, zanim ruszyli - mijanie się z taką ilością osób jednak by znacznie opóźniło zejście. Ktoś mnie pozdrawia; wydawało mi się, że słyszę język czeski, a rzut oka na sprzęt marki Husky kwestię rozstrzyga.

- Ahoj - odpowiadam, po czym ucinam z nim krótką pogawędkę.

Kilka ostatnich zdjęć (no, może bez dwóch "końcowych") jak z wyprawy Frodo i Sama do Mordoru...

tony montana napisał(a):Kilka ostatnich zdjęć (no, może bez dwóch "końcowych") jak z wyprawy Frodo i Sama do Mordoru...

To coś z Hobbitem?
Chyba takie konotacje podaje google, kiedy mu wrzuciłem te hasła.

Pozdrawiam,
Wojtek

Czerwone paski zamieniam na krzyże tego samego koloru i od tego momentu rozpoczynam powrót. Ścieżka chwilami zamienia się w nierówny, kamienisty trakt, ale wielkie płyty tkwią na ogół mocno w gruncie i idzie się dosyć wygodnie. Z mgły wynurza się jakaś dziewczyna, a za nią reszta jej towarzystwa. Znów krótka rozmowa - kiedy dziewczyna się dowiaduje, że jestem z Polski, prezentuje mi z dumą kilka naszych zwrotów grzecznościowych. Również na pożegnanie słyszę poprawnie wymówione "do zobaczenia". Chwilę później spotykam znajomą już grupkę, z którą rozstałem się na przełęczy Kleopatry, po czym zaczyna się krótkie podejście pod majaczącą we mgle poszarpaną grań.

Ścieżka prowadzi pod skalny mur w miejscu wylotu stromego żlebu - to Strunga Ciobanului, czyli Pasterski Przesmyk. Również i tutaj zamontowano parę łańcuchów, jednak przejście jest o wiele łatwiejsze od Diabelskiego i po chwili jestem na przełączce. Kiedy schodzę na drugą stronę, stopniowo spod chmur zaczyna się ukazywać świat.

Franz napisał(a):

tony montana napisał(a):Kilka ostatnich zdjęć (no, może bez dwóch "końcowych") jak z wyprawy Frodo i Sama do Mordoru...

To coś z Hobbitem?
Chyba takie konotacje podaje google, kiedy mu wrzuciłem te hasła.

Pozdrawiam,
Wojtek

Z Tolkiena, ale z Władcy Pierścieni

tony montana napisał(a):Z Tolkiena, ale z Władcy Pierścieni

Mhm. Ja to w tej dziedzinie oblatany nie jestem.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dobry moment na posiłek - pochłaniam przedostatnią bułkę, jeszcze przygotowaną w domu - po czym ruszam w dół. Krótko za miejscem, gdzie z przełęczy Kleopatry schodzą niebieskie trójkąty, spotykam nie kogo innego, jak chłopaków, którzy nocowali w namiocie przy schronisku Barcaciu. Idą tym trawersem, ale mają zamiar przejść przez wierzchołek Negoiu. Pytają, czy w godzinę się wyrobią, bo chcieliby zanocować już za nim, przy jeziorze Caltun.
Od przełęczy na szczyt jakieś pół godziny, ale ile stąd na przełęcz - nie mam pojęcia. Przy rozstaniu polecam ich uwadze zespół Krakowiaków, a konkretnie jego piękniejszą część. Ładne dziewczyny, a lambda korzystne.

- Jeśli spotkamy, nie pozwolimy im więdnąć - śmieją się.