Rumuńskie wyrypy: 2022

Jakieś mgiełki zaczynają coraz częściej otulać grań, podczas gdy ja staram się schodzić sprawnie, ale bezpiecznie - użycie rąk jest tu już w wielu miejscach konieczne. Ma w tym pomagać to stalowa lina, to znów łańcuch. Czy pomaga? Chwilami tak, czasem jednak poddaje się zanadto, pozorując jedynie prawidłową asekurację.













Tymczasem ekipa Krakowiaków też już ruszyła w dół, a powietrze przeszywa raz po raz żałosny psi skowyt...

Franz napisał(a):Witam Cię, Marku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Witam i ja i również pozdrawiam

Franz napisał(a): powietrze przeszywa raz po raz żałosny psi skowyt...

Raport PZA w tej sprawie będzie miażdżący.

DarCro napisał(a):

Franz napisał(a): powietrze przeszywa raz po raz żałosny psi skowyt...

Raport PZA w tej sprawie będzie miażdżący.

Myślisz, że PZA zajmie się zakłócającym górską ciszę, rumuńskim czworonożnym karpacistą?

Pozdrawiam,
Wojtek

Mam tylko nadzieję, że Krakowiacy nie zdecydowali się pomagać psu w dalszej trasie, bo wtedy odcięliby mu możliwość powrotu, którą ze szczytu jeszcze ma. Będzie chwilę rozpaczał, ale potem zamieni nos i ogon miejscami, by powrócić niczym syn marnotrawny. Zapewne w schronisku już go wyglądają.

Tymczasem teren przybiera charakter nieco alpejski - przynajmniej w rejonie samej grani. Ręce mają stałe zajęcie. Idę dosyć szybko i wkrótce dopędzam pięcioosobową grupkę, którą widziałem przed wejściem na szczyt.

Akurat zabierają się za sforsowanie maleńkiej ścianki. Zanim wyceluję w nich obiektyw, by uchwycić elementy fogaraskiej gimnastyki, pytam o pozwolenie na zamieszczenie fotek w internecie.

- Pewnie! A gdzie to zamieszczasz? Chętnie zobaczymy.

Podaję więc namiary i przy tym ucinamy sobie krótką pogawędkę. Potem ich wyprzedzam, ale kiedy robię krótką przerwę na jabłko, doganiają mnie i padają kolejne pytania.

- A gdzie będziesz spał?
- Balea Lac - mówię zgodnie z moimi planami.

Jeden z nich sugeruje mi, jak w takim razie powinienem pójść, ale wyjaśniam, że robię pętlę i wracam do samochodu, by potem przejechać na trasę transfogaraską.

- Gdzie ty masz ten wóz?! To masz jeszcze kawał drogi!

Cóż, muszę się zgodzić, jednak mam nadzieję, ze się wyrobię przed nocą.

Franz napisał(a):

RIMG0234.JPG

Czy ja wspominałem coś o TYM zdjęciu? Jest przepiękne!

tony montana napisał(a):

RIMG0234.JPG

Czy ja wspominałem coś o TYM zdjęciu? Jest przepiękne!

To pewnie prze te światłocienie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Piątka Rumunów nie wybiera się na Negoiu - z ciężkimi worami nie chcą się pchać na najtrudniejszy odcinek grani. Mają zamiar obejść szczyt przez znacznie łatwiejszą szczerbinę w bocznym grzbiecie - Strunga Ciobanului. Nasze ścieżki rozdzielają się definitywnie na przełęczy Kleopatry - Saua Cleopatrai - gdzie oni schodzą na północną stronę, a ja ruszam ostro granią w kierunku wierzchołka. Jako, że chmury w międzyczasie zasnuły wszystko dokładnie, nie tracę czasu na podziwianie widoków i robienie zdjęć, tylko szybko rwę do przodu.

Po półgodzinie osiągam najwyższy punkt mojej dzisiejszej eskapady - Varful Negoiu.

Wyżej niż nasze Rysy...

tony montana napisał(a):Wyżej niż nasze Rysy...

To się samochodem wjeżdża...

tony montana napisał(a):Wyżej niż nasze Rysy...

Jeden z najwyższych w Rumunii.

FUX napisał(a):

tony montana napisał(a):Wyżej niż nasze Rysy...

To się samochodem wjeżdża...

Ale nie w Karpatach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wiem...