Rumuńskie wyrypy: 2022

piotrf napisał(a):Nie masz za co przepraszać , działasz równocześnie w tylu wątkach , że z trudem za Tobą nadążam , ale do tego wątku zaglądam zawsze . Wiem jak trudno zapanować nad wszystkim gdy pisze się jedną relację , a co dopiero kilka . . .

Pisaliśmy jednocześnie wtedy. Czasami dostaję informację, że coś zdążyło się w międzyczasie pojawić, ale nie zawsze.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przypatruję się kawalkadzie – samochody z balonikami, trąbienie klaksonów i w przedzie furmanka z… parą młodą. Wesele! Wsiadam do auta i po chwili powoli, zjeżdżając zupełnie na pobocze, wyprzedzam gości, docierając do wiozącego parę młodą pojazdu konnego, który nie jest żadną tam furmanką, tylko jednak dorożką! Pstrykam fotki jedną ręką, nie wypuszczając kierownicy z drugiej, machamy do siebie, wymieniamy uśmiechy i pokrzykiwania. Zatrzymuję się przed nimi i wtedy właśnie aparat stroi fochy, więc fotki nie wychodzą takie, jakie bym chciał. Po chwili jest znowu posłuszny, ale scena zmienia się szybko.











Macham jeszcze młodym na pożegnanie i ruszam szybciej do przodu. Zostawiam za sobą pola oraz łąki i wjeżdżam w ocienioną lasem dolinę. Po prawej stronie - teraz już nieco dziurawej leśnej drogi w miejsce poprzedniego asfaltu - mijam raz po raz polanki, a na nich mnóstwo piknikujących ludzi. No cóż, mamy piękne sobotnie popołudnie. Dojeżdżam do końca drogi - Poiana Neamtului. O ile na mapie jest tu zaznaczone schronisko, to w rzeczywistości stoi pensjonat z restauracją, a parkowanie kosztuje pięć lei za dobę. Mógłbym zostawić wóz przy drodze, ale majątek to nie jest – niech będzie. Jakaś trójka z jednego wozu akurat zarzuca plecaki i wyrusza w góry, a ja przyrządzam sobie posiłek przed trasą. Wtedy z restauracji wysypują się nagle ludzie, a z dołu dojeżdża sznur samochodów.

I tak oto zostałeś zapewne gościem weselnym
Grzesiek w podobny sposób załapał się kiedyś na wesele w Bułgarii, tyle że to było prawie 30 lat temu

dangol napisał(a):I tak oto zostałeś zapewne gościem weselnym

Aż tak dobrze to nie było.

Pozdrawiam,
Wojtek

Z pierwszego wysiada znajoma para młoda i zaczyna się sesja fotograficzna. Łapię i ja za aparat, a panna młoda woła do mnie, żebym go dał któremuś z gości, a ten zrobi nam wspólne zdjęcie. Tak też się staje, a ja przy okazji poznaję ich imiona – Julia i Mariusz. Życzę im szczęścia na wspólnej drodze, po czym wracam do przygotowań do mojej indywidualnej drogi. Kończę posiłek, pakuję plecak – wrzucam również śpiwór – wychylam przy tym szybko dwa piwa i jestem gotów.





Zostawiam gwar czyniony przez gości weselnych i zagłębiam się w las. Najpierw łagodnie w górę szeroką drogą, za mostkiem zbitym z dwóch bali już bardziej stromo, kilka zawijasów na grzbiet, którym nadal ostro w górę, tak że pot zaczyna ze mnie spływać. Do pokonania mam tylko osiemset metrów w pionie, nie muszę się więc zanadto spieszyć, ale jest dosyć ciepło. Kiedy las zaczyna rzednąć, słyszę nad sobą głosy – to tych troje, którzy startowali, gdy ja zajeżdżałem na parking.

W ramach przerywnika kilka fotek z najnowszej eskapady:

Bardzo fotogeniczna tęcza

tony montana napisał(a):Bardzo fotogeniczna tęcza

Prawie, jak tamta.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ta jest ładniejsza ( lepsza ) , bo podwójna i miejsce jakby sercu bliższe

Na pierwszym zdjęciu pięknie Co to za turnia

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ta jest ładniejsza ( lepsza ) , bo podwójna i miejsce jakby sercu bliższe

Ba! Dla mnie tamte miejsca są również bliskie sercu. Wieczne rozterki...

piotrf napisał(a):Na pierwszym zdjęciu pięknie Co to za turnia

Koguci Grzebień.
Creasta Cocosului [kriasta kokoszuluj] w Muntii Gutai [muncij gutyj].

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Koguci Grzebień.
Creasta Cocosului [kriasta kokoszuluj] w Muntii Gutai [muncij gutyj].

Pięknie , dystans kolejny raz mniejszy niż do Warszawy . . . i jak tam nie pojechać


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Pięknie , dystans kolejny raz mniejszy niż do Warszawy . . . i jak tam nie pojechać

Jest kilka wariantów podejścia.
Kilka lat temu zrobilem małą pętlę z Cavnica przez Vf. Gutai i Cocosului, tym razem poszedłem na łatwiznę, ruszając z przełęczy, na którą wjeżdża się samochodem. Są jeszcze dwie inne sensowne możliwości wejścia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dopędzam grupkę, po czym idę z nimi, wdając się w pogawędkę z reprezentantem rumuńskich brodaczy – to student archeologii, mający znajomych w Polsce na Uniwersytecie Poznańskim, nawet był też w naszym kraju. Cała trójka ma zamiar spać w namiocie przy schronisku. Zostawiam ich przy tabliczce z informacją, że pozostał już tylko kwadrans drogi i ruszam znowu żwawo w górę. Po chwili docieram na rozległą bulę – stoi parę namiotów, ktoś akurat rozbija kolejny, opodal unosi się dym znad ogniska, a ja kieruję kroki do schroniska.

Są miejsca? Są – po 25 lei wyrko. Roztasowuję się we wskazanym pomieszczeniu – z sześciu pryczy dwie są na razie wolne. Piwo Ursus kosztuje tu 8 lei za puszkę, pozostanę więc najpierw na tym, co przytargałem z dołu, a co mnie wychodzi pięciokrotnie taniej – zarobek jak na porządnego kulisa przystało. Wychodzę przed schronisko, które na mapie oznaczone jest jako Cabana Barcaciu, ma jednak zawieszoną jeszcze drugą tablicę z nazwą: Coana Mariana. Nie znam słowa „coana”, jest więc okazja poszerzyć zasób słownictwa. Okazuje się, że „coana” jest tym samym, co „doamna”. Pani Mariana. Też ładnie. Po powrocie do domu sprawdzę w słowniku, że jest to ludowe określenie: pani, paniusia, a ironicznie nawet damulka.

Pośród rozstawiających akurat namioty znajduję trzech chłopaków z Polski – też akurat zaczynają przygodę z tymi górami. Wymieniam z nimi kilka zdań, po czym rozglądam się po najbliższej okolicy. Przyciągają wzrok rozbawione psy, biegające chwilami z zawrotną prędkością, niemalże pod samymi nogami. Słońce z wolna zniża się nad linią horyzontu.

Komu by się chciało po górach włóczyć... Nawet wirtualnie.
Może lepiej zajrzeć do jakiegoś miasta. Może... Satu Mare...