Rumuńskie wyrypy: 2022

Tekst do fotek zamieszczonych w tym i następnych odcinkach.

Nie zbaczając z głównej drogi, kierujemy się na Turdę. Planujemy zjeść śniadanie przed wjazdem do miasta, ale żadne miejsce nas jakoś nie kusi wystarczająco. Kiedy zatem wjeżdżamy na przedmieścia, nie ma wyboru – musimy znaleźć byle co. Zjeżdżamy w boczna drogę, rozglądając się na boki. Trochę się tu śmieci wala – może wjadę za ten wał ziemny, który wyrasta przed nami? Okazuje się jednak, że za tym wałem dopiero jest śmietnisko! Zatem lokujemy się pośród drobnych śmieci przed wałem – nawet za bardzo się nam nie przeszkadzają. Jedynie wylegujący się przy drodze pies pasterski – zapewne szukający chwili spokoju od stada owiec – wstaje z pobocza i podchodzi spokojnie w stronę pasterza. Z pasterzem dzieje się coś dziwnego – przez moment pojawia mu się druga głowa, by po chwili zlać się znowu z pierwszą. Przecieram oczy, a tu znowu pasterz ma dwie głowy. Jeszcze chwila i rozdwaja się zupełnie; teraz stoi ich już dwóch. Ach! To pasterze rozmnażają się przez podział! A proces zaczyna się od głowy… Teraz wiemy już, jak powstają pasterze. Wiemy też, jak powstają psy – powstają z pobocza drogi. Pozostaje kwestia, w jaki sposób powstają owce…

Po śniadaniu zajeżdżamy do Turdy. Parkujemy przy rondzie z fontanną, tuż przy głównym placu miasta. Z zawieszonych na latarniach kołchoźników dobiega muzyka, a my zaglądając na chwilkę do kościoła – barokowego i mało ciekawego dla nas – przemierzamy ścisłe centrum wolnym spacerem. Przy drugim końcu Placu Republiki na niewielkim wzniesieniu stoi cerkiew. Nie wygląda na zabytkową, ale postanawiamy zajrzeć do środka. Pokonujemy kilka rzędów stopni i zagłębiamy się w mroczne wnętrze. Widać, że to wszystko stosunkowo nowe, bądź niedawno odnowione, ale wywiera na nas miłe wrażenie.

Turda ma korzenie dacko-rzymskie, jako Potaissa uzyskała status municipium, a jako istotny punkt obrony wschodnich rubieży cesarstwa została też porządnie ufortyfikowana. Do obecnych czasów nic nie przetrwało, a miasto jest aktualnie traktowane głównie jako punkt wypadowy do pięknego wąwozu w pobliżu. Cheile Turzii – byliśmy w nim parę lat wcześniej, zatem teraz kierujemy się już do samochodu i opuszczamy ten rejon.

Bogatszy foto-suplement wąwozu Turdy znajduje się tutaj.

O,jak miło zobaczyć Koloszwar!
To może trochę muzyki w tym klimacie?

M. napisał(a):O,jak miło zobaczyć Koloszwar!
To może trochę muzyki w tym klimacie?

Ładne.
Posłuchałem jeszcze paru. Widać tę tęsknotę za utraconym imperium...

Pozdrawiam,
Wojtek

Skoro ujawniło się jakieś zainteresowanie, to dorzucę kilka zdań opisu do zamieszczanych ostatnio fotek.

Szosa prowadzi nas na zachód, w kierunku granicy. Ostatnim miastem, na które chcemy rzucić okiem jest Cluj-Napoca. Do miasta dojeżdżamy bez najmniejszych problemów, tu jednak spotyka nas jeden, duży – ciężko znaleźć miejsce do zaparkowania. Kluczę po ulicach w centrum, powtarzam niektóre odcinki i ciągle nic. Pamiętam analogiczne kłopoty, kiedy próbowałem przed laty kupić mapy w tym mieście. Krążyłem, krążyłem i w końcu dałem za wygraną. Teraz Bea jest już bliska rezygnacji, ja jednak się uparłem i w końcu znajdujemy coś po drugiej stronie rzeki. Wprawdzie wyjechałem w tym celu daleko dosyć daleko poza centrum, ale za mostem zawróciłem i tutaj – pomiędzy jednym zakazem zatrzymywania się, a drugim - zostawiamy samochód, mając nadzieję, że mieścimy się w dozwolonym dwudziestopięciometrowym odcinku.

Przez kładkę dla pieszych wracamy na właściwą stronę rzeki, przecinamy park i jesteśmy w centrum. Mijamy najstarszy w Cluj piętrowy budynek, jakim jest dom Macieja Korwina – tutaj przyszły król przyszedł na świat, a obecnie mieści się w nim Akademia Sztuk Pięknych. Uliczką-deptakiem docieramy do głównej arterii, wprost na Plac Jedności, na którym wznosi się potężny kościół rzymsko-katolicki św. Michała – pierwszy w Transylwanii kościół halowy i drugi, po braszowskim, pod względem wielkości. Budowę rozpoczęto w XIV wieku, a ukończono dwieście lat później; niestety spłonął w XVIII stuleciu, po czym odbudowano go w stylu neogotyckim. Nam najbardziej wpadają w oko ambona oraz ciekawe witraże. Przed kościołem stoi całkiem ładny pomnik konny Macieja Korwina - pomnik węgierskiego króla był solą w oku jednemu z bardziej nacjonalistycznych rumuńskich burmistrzów miasta, na szczęście jednak ostał się na swoim miejscu.

Franz napisał(a):
Przed kościołem stoi całkiem ładny pomnik konny Macieja Korwina - pomnik węgierskiego króla był solą w oku jednemu z bardziej nacjonalistycznych rumuńskich burmistrzów miasta, na szczęście jednak ostał się na swoim miejscu.

Ciekawe co by postawił na jego miejscu gdyby przypadkiem udało mu się króla usunąć.

Pamiętam moją pierwszą wizytę w tym mieście w 2002 roku - zapadła mi w pamięci z powodu straszliwie rozkopanych ulic , jakby ktoś zdecydował się na remont wszystkich ulic równocześnie . Zamiast zwiedzać straciliśmy mnóstwo czasu na opuszczenie miasta
Dziś Cluj Napoca wygląda zdecydowanie lepiej


Pozdrawiam
Piotr

Kenik napisał(a):Ciekawe co by postawił na jego miejscu gdyby przypadkiem udało mu się króla usunąć.

Trudno powiedzieć. Rozpoczął malo istotne prace wykopaliskowe w pobliżu pomnika i wysunął propozycję usunięcia węgierskiego króla z tego najbardziej znaczącego miejsca w całym mieście.

piotrf napisał(a):Pamiętam moją pierwszą wizytę w tym mieście w 2002 roku - zapadła mi w pamięci z powodu straszliwie rozkopanych ulic , jakby ktoś zdecydował się na remont wszystkich ulic równocześnie . Zamiast zwiedzać straciliśmy mnóstwo czasu na opuszczenie miasta
Dziś Cluj Napoca wygląda zdecydowanie lepiej

Nadal sporo prac jest prowadzonych, ale lepiej się teraz przejeżdża niż kilka lat temu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Cluj, jako węgierski Kolozsvar, pełnił przez kilka wieków rolę stolicy oficjalnej, bądź chociażby symbolicznej, zdominowanego przez Węgrów Siedmiogrodu. A co było wcześniej – zanim na te tereny wkroczyli Węgrzy? Istniało tu już za czasów Daków osiedle Napoca, które Rzymianie w II wieku naszej ery rozbudowali, umocnili i nadali mu status municipium. Po ich wycofaniu się za Dunaj, miasto w odróżnieniu od wielu innych ośrodków nie podupadło, lecz zamieszkane przez wymieszaną ludność dacko-rzymską dotrwało do zajęcia go przez Węgrów. W XIII wieku pojawia się w źródłach pisanych wzmianka o Castrum Clus – zamku pośród wzgórz. W przeciągu stuleci Clus zmieniło się w Cluj i stąd dzisiejsza nazwa miasta, któremu w 1974r dołączono pierwotny człon Napoca.

W ramach urozmaicenia kolorów zamieszczam jedną fotkę z innego wyjazdu do Rumunii - może się bardziej spodoba od tych miejsckich...

Mnie się podobają jedne i drugie .
Wiosenne kolory , kolory jesieni , kolorowe rumuńskie miasta , miasteczka i wsie - kolorowy świat
Doczekać się nie mogę . . .


Pozdrawiam
Piotr