Rumuńskie wyrypy: 2022

Mapka do ostatnio zamieszczonych odcinków.



A - Sighisoara
B - Biertan
C - Mosna
D - Medias
E - Valea Viilor

Pozostaje nam już tylko znaleźć nocleg. Warto by było jednak przespać się w pobliżu miejsca, od którego chcielibyśmy nazajutrz zacząć zwiedzanie. Tym bardziej, że jutro mamy do dyspozycji już tylko kilka godzin. Zatem ruszamy w wieczorny kurs. Trasa wiedzie z powrotem przez Medias, gdzie obieramy kierunek północny. Myślałem, że dolecimy do głównej szosy numer 15, tymczasem w Tarnaveni drogowskazy zrzucają nas na boczną drogę. Już ciemno, więc po prostu robię to, co mi każą i w efekcie jedziemy przez jakieś zupełnie nieznane rejony. W końcu trafiamy na główną szosę, kiedy już zaczynam się rozglądać za ustronnym miejscem. Niestety, za późno – zaczynają się zabudowania, jakieś tereny przemysłowe, a w oczach rośnie gruby wał dymu, walący z wielkich kominów Targu Mures. Do tego jakieś wyrobiska, wysypiska i śmietniska. Skręcam w boczną ulicę, próbując wyjechać poza zabudowania. A tu jakby wszystko się przeciw nam sprzęgło – nie ma końca. Zakazy, nakazy; krążymy coraz bardziej znerwicowani. Kiedy kończą się domy, zaczyna się jakieś błotniste zapadlisko. Dalej zakaz ruchu – totalna kicha.

Nie ma rady – wracamy do szosy i odwracamy się plecami to Targu Mures. Skoro zajechaliśmy zbyt daleko, musimy się cofnąć. Kiedy drogowskaz sugeruje, że ulica w prawo doprowadzi do czegoś więcej, niż tylko wysypiska, skręcamy w nią. Wioska Moresti wymieniona na drogowskazie pojawia się od razu, więc próbujemy przebić się poza nią. Na koniec domy rzedną, droga robi się błotnista, ale wciąż jest przejezdna i prowadzi na niewielkie trawiaste wzniesienie. To będzie coś dla nas, tylko zostaje ostatnia trudność – ustawienie wozu w miarę równo na pochyłym i gęsto pociętym dziwnymi rowami zboczu pagórka. W którymś momencie wychodzę z wozu, by sprawdzić, czy równo stoi, a ten… zaczyna się staczać. Szybko wskakuję z powrotem, wóz jednak w międzyczasie ląduje w rowie – z wyciem silnika wyprowadzam go na nieco równiejsze miejsce i wreszcie możemy uznać, że mamy nocleg.

Ścielimy samochód i układamy się do snu; dochodzi do nas coraz głośniejszy rechot żab, urzędujących u stóp naszego pagórka, zaś w pewnym momencie zauważam, że gruby wał dymu, do tej pory sunący poziomo na południe, zatrzymał się w miejscu, a następnie zaczyna po prostu zawracać. Wyraźnie jest niezdecydowany, albo otrzymał jakąś pilną wiadomość. Ale to już nie nasze zmartwienie – my po całym dniu wrażeń idziemy spać.



A - Valea Viilor
B - nocleg w pobliżu Targu Mures

Franz napisał(a): W którymś momencie wychodzę z wozu, by sprawdzić, czy równo stoi, a ten… zaczyna się staczać. Szybko wskakuję z powrotem, wóz jednak w międzyczasie ląduje w rowie – z wyciem silnika wyprowadzam go na nieco równiejsze miejsce i wreszcie możemy uznać, że mamy nocleg.

A nie zdarzyło Wam się obudzić w innym miejscu niż się położyliście ?

Kenik napisał(a):A nie zdarzyło Wam się obudzić w innym miejscu niż się położyliście ?

Na szczęście, nie.
Staram się wóz wypoziomować. Ale zdarzało mi się już podkladać kamienie pod koła i wjeżdżać na nie, kiedy nie mogłem znaleźć poziomego miejsca, w którym uparłem się nocować. Najbardziej kombinowałem nad Prilepem w Macedonii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień czwarty - ostatni i krótki

Budzimy się rano i pierwsze, na co zamierzam spojrzeć, to w którą stronę aktualnie kieruje się gruba warstwa dymu z kominów. A tu... nic. Żadnego dymu, absolutnie nic. Nie to, że kominy przestały dymić - kominów też nie ma. Nie ma absolutnie niczego. Tylko gęsta mgła.

Zaczynamy się zbierać, a mgła powoli rzednie. I wtedy stopniowo zaczynają się wyłaniać kształty, z których obecności do tej pory nie mogliśmy sobie nawet zdawać sprawy. Nie nerwowo skubiąc trawę, powoli w naszą stronę się zbliżając, coraz wyraźniej pozwalają się rozróżnić sylwetki krów. Ba! Za krowami z mgły wyłaniają się pasterze. Szybko przystępujemy do skróconych na tę okoliczność czynności porannych, podczas gdy do uszu dobiega narastający warkot, po czym materializuje się zarys traktora. Krótko mówiąc - mgła atakuje nas coraz poważniejszą dawką wiejskiej cywilizacji.

Wyjazd z naszego miejsca noclegowego jest łatwiejszy od wieczornego szukania równego miejsca i po chwili z błotnistej drogi wyjeżdżamy na nieco dziurawy asfalt, którym szybko docieramy do głównej drogi. Skręt w lewo, przejazd pomiędzy fabrycznymi zabudowaniami, pod jakimiś taśmociągami i po chwili zaczyna się miasto. Przecinamy ścisłe centrum, kierując się pod mury twierdzy. Tabliczki informują, że parking jest płatny - nie widzę jednak żadnego parkometru, również żaden ze stojących samochodów niczego za szybą nie ma; w porządku, tu zaparkujemy. Pora rzucić okiem na Targu Mures [tyrgu muresz].

Przechodzimy za załom murów, gdzie one zupełnie znikają. Mijamy nieczynne w tym momencie targowisko – co stoi w niejakiej sprzeczności do nazwy miasta, które niegdyś koncentrowało handel całego regionu położonego nad rzeką Maruszą – pozdrawiamy pana pilnującego całości i kierujemy się zgodnie ze strzałkami w stronę kościoła. Przechodząc pod okazałymi murami, wyposażonymi w masywne baszty, dochodzimy w efekcie do… siatki odgradzającej nas od kościoła. Furtka zamknięta na łańcuch z kłódką – rzeczywiście obronna budowla. Okazuje się, że nie ma możliwości wejścia do wnętrza; musimy się zadowolić jedynie dotarciem na teren warowni, którą pod koniec XVI wieku kazał wznieść książę Stefan Batory. Wysokie na około piętnaście metrów mury otaczały obszerny plac, aby w przypadku zagrożenia mogli tu się chronić wszyscy mieszkańcy miasta pozbawionego walorów obronnych.

Wychodzimy na zewnątrz.

Pięknie tam Jesienią też będzie
Czy mogę prosić o kilka słów opisu Jeżeli tak , to bardzo proszę


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Czy mogę prosić o kilka słów opisu Jeżeli tak , to bardzo proszę

Owszem, to się da zrobić.
Coś tam naskrobię.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tekst do końcówki Targu Mures:

Zamykając krótką pętlę wzdłuż murów, dochodzimy do samochodu. W Targu Mures można by spędzić nieco więcej czasu, podziwiając kilka całkiem ładnych gmachów, reprezentujących bardziej styl węgierski niż rumuński. Nawet po II wojnie światowej, już w komunistycznej Rumunii, miasto było stolicą autonomicznego okręgu węgierskiego, ale później Ceausescu zapragnął zmienić charakter miasta, zezwalając na osiedlanie się tutaj wyłącznie ludności deklarującej narodowość rumuńską. W 1990r bunt węgierskich studentów został krwawo stłumiony, a po upadku reżimu wielu Węgrów wyemigrowało.

Nie mamy jednak już czasu - w końcu dziś musimy wrócić do domu - zatem Wyjeżdżając z miasta w kierunku zachodnim tylko rzucamy spojrzenia przez okna samochodu. Mijamy katedrę prawosławną, po czym przejeżdżamy pod najbardziej reprezentacyjnymi budynkami w Targu Mures - Pałacem Kultury oraz stojącym nieco w głębi magistratem z imponującą wieżą. Między magistratem, a długim Placem Róż, którym przejeżdżamy, znajduje się pomnik Wilczycy Kapitolińskiej, ofiarowany przez Rzym w 1924r.

Wkrótce trafiamy na peryferia miasta i przejeżdżamy ponownie przez teren kombinatu przemysłowego, zostawiając Targu Mures za sobą.

Mimo mglistego dnia, ładnie kolorowo i spokojne.
Opisy koniecznie ... bo ciekawe.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Mimo mglistego dnia, ładnie kolorowo i spokojne.
Opisy koniecznie ... bo ciekawe.

Jak wiem, że ktoś czyta, to i pisowstręt łatwiej przezwyciężyć.
Jednak wiem, że Ciebie specjalnie Rumunia nie pociąga! Tym bardziej - doceniam.

Pozdrawiam,
Wojtek