Rumuńskie wyrypy: 2022

weldon napisał(a):A jakiś pomnik Batory tam ma?

Głowy nie dam, ale raczej wątpię.
On jednak miał na imię Istvan, a nie Ştefan. Węgrzy by mu pewnie postawili.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Znalazłem informację, że w Szilágysomlyó jest pomnik któregoś z Batorych, ale nie Stafana.

Dokopalem się, że chodzi o Şimleu, ale gdzieś Ty znalazł informację o pomniku? Bo na to nijak nie potrafię trafić.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Natomiast znalazłem informację o Gyulafehérvár i Fejerwar

Fajny artykuł. Wygląda na to, że pisał go ktoś o bardziej węgierskich, niż rumuńskich sentymentach.
Z jednym tylko nie mogę się zgodzić - z tym brakiem nazw węgierskich. Mnóstwo ich na trasie spotykam.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wejście na obszerny podwórzec, chroniony grubymi murami, jest otwarte. Przechodzimy przez rodzaj tunelu w dwóch kolejnych basztach. Ta druga, z drewnianą galeryjką, to Turnul Clopotelor - Wieża Ludwisarzy. Każdą z potężnych baszt opiekował się jeden cech rzemieślniczy. Wieża Trębaczy z zamontowanym zegarem, wskazującym również fazy księżyca, liczy sobie siedemdziesiąt metrów wysokości i powoli się przechyla. Nie wiemy, czy jeszcze nadal wolno na nią wchodzić - niestety, jest już zamknięte.

Obecny kształt stojącego w środku kasztelu kościoła św. Małgorzaty - postawionego na ruinach benedyktyńskiej świątyni - pochodzi z XV wieku. Podobno swego czasu był tu więziony Wład Palownik.
Mimo, iż do środka nigdzie wejść się nie da, całość wywiera naprawdę wspaniałe wrażenie. Zaglądamy w każdy możliwy zakamarek, wreszcie opuszczamy kasztel, wychodząc na pusty niezmiennie rynek.

Niespotykane wręcz wyludnienie wywiera niesamowite wrażenie. Spotykamy jednego - jedynego - przedstawiciela tutejszej populacji, który od razu próbuje wejść z nami w bliższą komitywę. Dosyć dziwnie się jednak zachowuje, więc z uśmiechem na ustach, ale żegnamy się szybko. Do wozu wracamy krótszą drogą. Jeszcze wycelowuję obiektyw aparatu w synagogę, pod którą parkowaliśmy i już wyjeżdżamy na szosę wiodącą wzdłuż murów miejskich. Oczywiście, nie możemy minąć obojętnie wspaniałej baszty, która nas witała na wjeździe do miasta.

Warto odwiedzić to miasteczko , oj warto

Wracając do Batorego - przypomniałem sobie , że znalazłem kilka monumentów ozdobionych takim samym herbem , jak się później okazało był to herb trzy zęby Stefana Batorego . Pomnika króla nigdzie nie spotkałem .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Warto odwiedzić to miasteczko , oj warto

Miło nas zaskoczyło.

Pozdrawiam,
Wojtek

Parkujemy po drugiej stronie ulicy i wchodzimy ponownie w obręb starego miasta - jednak nie przez zakratowaną bramę w baszcie, przed którą widać ślady prowadzonych aktualnie robót, tylko ulicą obok niej. W głębi daje się dostrzec wieża kościoła warownego, przy którym chwilę wcześniej byliśmy, my zaś poświęcamy uwagę eleganckiej wieży Forkesch z wąską drewnianą galeryjką pod ostro ściętym dachem, a ponad gęsto usianymi otworami strzelniczymi. Do wewnętrznej strony murów doczepiona jest kryta galeria ze schodami, z jednej strony prowadzącymi do baszty, a z drugiej umożliwiająca wejście z uliczki pod murami. Wejdziemy? Nie? Masz rację - już późno, a widok z galeryjki niczego nowego nie wniesie. Wracamy do wozu, zerkając przelotnie na stojący blisko samochodu nowy kościół, i ruszamy w stronę wyjazdu z miasta. Ostatnią rzecz, na jaką jeszcze zwracamy uwagę, jest stojąca nieco dalej kolejna piękna baszta - masywna Turnul Fierarilor, czyli Wieża Kowali. Nie spodziewaliśmy się, że Medias jest aż taki ładny. Można by tu spędzić znacznie więcej czasu, którego jednak już nie mamy.

Tym ostatnim zdjęciem zmusiłeś mnie do sprawdzenia , czy siedzę prosto , czy patrzę prostopadle na ekran lapka , a w końcu - czy z moim błędnikiem wszystko jest O.K.

Wspaniałe


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Tym ostatnim zdjęciem zmusiłeś mnie do sprawdzenia , czy siedzę prosto , czy patrzę prostopadle na ekran lapka , a w końcu - czy z moim błędnikiem wszystko jest O.K.

Wspaniałe

Bo też tutaj te wszystkie linie skośnie względem siebie biegną...

A tym wpisem skłaniasz mnie do skrobnięcia kilku zdań do tej ostatniej z tego dnia porcji fotek. Coś postaram się jutro napisać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Słowo pisane do ostatnio zamieszczonej porcji fotek:

Można by tu spędzić znacznie więcej czasu, którego jednak już nie mamy. Nie zostało wiele czasu do końca dnia i nadchodzi nieubłaganie nasz ostatni wieczór w Rumunii. Jutro musimy wyruszyć w trasę powrotną do domu. Jeszcze po drodze zamierzamy rzucić okiem na to i owo, ale te miejsca są na tyle odległe, że do pierwszego z nich dotarlibyśmy już i tak po zmroku, więc ze zwiedzania nici. To może… zajrzymy na moment do pobliskiej Valea Viilor? To jeszcze zdążylibyśmy zobaczyć przy świetle dziennym. Oczywiście – do środka o tej porze nie da rady, ale przynajmniej jakiś rzut oka z zewnątrz.

Tak też się dzieje i po przejechaniu kilkunastu kilometrów docieramy do małej wioski na południowy zachód od Medias. Znajduje się tutaj potężny ufortyfikowany kościół, wzniesiony na przełomie XV i XVI wieku. Galerie, machikuły, otwory strzelnicze – prawdziwe zamczysko, zgodnie z dewizą umieszczoną wewnątrz w języku niemieckim: Solidna twierdza jest naszym Bogiem. Wyskakuję z samochodu tylko na krótką chwilę, gdyż o ile aura pozwoliła nam na przyjemny spacer po Medias, to teraz jednak lunęło jak z cebra. No trudno - to już wszystko, co dało się tego dnia zobaczyć. Chowam się w suchym wnętrzu samochodu i wyjeżdżamy stąd. Jeszcze przez okno strzelam fotkę Chrystusa w sukience – w tym rejonie widać wiele tego typu krzyży przydrożnych, przystrojonych chustami i firankami na kształt odzienia.