Rumuńskie wyrypy: 2022

Franz napisał(a): [Szendzioł?.. Nie znałem tego słowa. Zaś coś nowego.

W zasadzie to winien być "szyndzioł" w końcu to Śląsk Cieszyński reprezentuję .

Franz napisał(a):A czym pokryty dach, to chyba ja Ciebie powinienem pytać.

Taaa... Dziś też miałem podobny przypadek... brakowało mi niestety rentgena w oczach...

Bardzo finezyjny kształt tego gontu i jego powtarzalność mnie zastanawia. Te dachy wyglądają na nowe, więc pewnie elementy ciętę są mechanicznie, a nie szczypane...

To co pokazujesz przypomina wielki skansen. Takie miejsca mają swój zapach starego, zapuszczonego drewna...

Pozdrowienia
I jakbyśmy się nie czytali to Wesołych Świąt!
Interseal M.

Interseal napisał(a):Bardzo finezyjny kształt tego gontu i jego powtarzalność mnie zastanawia. Te dachy wyglądają na nowe, więc pewnie elementy ciętę są mechanicznie, a nie szczypane...

Gont jest normany że tak powiem, ma tylko z jednej strony wycięty taki "dzióbek". Ładnie to wyglada.

Pozdrawiam

Interseal napisał(a):To co pokazujesz przypomina wielki skansen. Takie miejsca mają swój zapach starego, zapuszczonego drewna...

Oj, tak. Pachniało tam drewnem...
A cały Maramuresz jest jakby jednym, wielkim skansenem.

K2 napisał(a):Gont jest normany że tak powiem, ma tylko z jednej strony wycięty taki "dzióbek". Ładnie to wyglada.

I będzie tego jeszcze sporo w kolejnych odsłonach.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Założenie Ieud datowane jest na rok 1364 i z tego samego roku pochodzi (co niektórzy kwestionują) cerkiew Biserica din Deal ([biserika din dial] Cerkiew ze Wzgórza).







Bryła cerkwi jest rzeczywiście piękna - zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Na co jednak nie byliśmy przygotowani, to tutejszy cmentarz.









Zostajemy tu dłużej niż planowaliśmy, włócząc się pośród zarośniętych grobów.

Cmentarz ułożony jest na stoku wzgórza, od którego cerkiew wzięła swoją nazwę.







Po zamknięciu za sobą drewnianej furtki na nieco skrzypiących zawiasach, zagłębiamy się pomiędzy wiejskie domy.







Znów czujemy się, jak w jednym, wielkim skansenie.







Opuszczamy Ieud, podjeżdżając ponownie tylko kilka kilometrów do najbliższej wioski - Sieu [szieł]

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Franz napisał(a):

JacYamaha napisał(a):Nie Uciekaj.
O co chodzi z tym garnkowym drzewem?
Za życzenia dziękuję i ślę zwrotne.

Dziękuję bardzo.
Nie uciekam - tylko skorzystałem z okazji, ale czuwam.

Szczerze mówiąc - nie wiem, czemu czasami garnki trzymane są (a właściwie były kiedyś) na zewnątrz. Używano często do tego celu sztachet płotów, ganków, a także kołków, przytwierdzonych do ściany chałupy. Nawet pamiętam z dzieciństwa takie obrazy gdzieś w Polsce - bodajże w dawnym woj.kieleckim.
Ba! Nawet jest scena z tłuczeniem garnków na płocie w "Samych Swoich".

A w tym konkretnym przypadku - to było takie małe, lokalne muzeum i ta garnkowa choina była zwykłą ozdobą, mającą na celu przyciągnięcie uwagi.

Pozdrawiam,
Wojtek Franz

Cześć,

Zaciekawiony zapytałem kiedyś kolegę z Rumunii o te garnki. Napisał co następuje: "The post are a symbol of getting rid of all evils and bad things in life (they are always put in a dead tree upside down, which means the evil is pouring off / running away from them)"

Pozdrawiam
Krzysiek

Witam,

Odbiegając nieco od tematu, byłeś może w słynnych górach Retezat? Chętnie zobaczyłbym je Twoimi zdjęciami

Pzdr
K2

Jakiś dziwny ten rower

K2 napisał(a):Zaciekawiony zapytałem kiedyś kolegę z Rumunii o te garnki. Napisał co następuje: "The post are a symbol of getting rid of all evils and bad things in life (they are always put in a dead tree upside down, which means the evil is pouring off / running away from them)"

Domyślam się, że na skutek literówki zrobił się "post" z "pots".
To wyjaśnienie brzmi całkiem prawdopodobnie. Oprócz tego lokalnego muzeum, nie zarejestrowałem podobnego przypadku.

Za to, bywają też i takie:



Pozdrawiam,
Wojtek

K2 napisał(a):Odbiegając nieco od tematu, byłeś może w słynnych górach Retezat? Chętnie zobaczyłbym je Twoimi zdjęciami

Byłem, ale nie mam zdjęć. To było w 1978r.

JacYamaha napisał(a):Jakiś dziwny ten rower

Wiesz... nie sprawdzałem, ale przypuszczam, że był na chodzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wysiadamy z wozu przed cerkiewką i zaczepia nas wesoła pani na ławce.
- Zróbcie mi zdjęcie! - woła.
Siedząca obok, druga kobieta próbuje wstać i się oddalić, ale tamta łapie ją za ramię.
- Siedź tu ze mną. Czego się wstydzisz?!
Śmiejemy się do pań i uwieczniamy je na zdjęciu.



Potem obchodzimy cerkiewkę dookoła.





Wracamy do wozu i jedziemy do skrzyżowania, gdzie skręcamy w kolejną boczną dolinę. Pięć kilometrów dalej, na rozwidleniu skręcamy w lewo.



To Botiza.



Przyciągnęła nas tutaj kolejna piękna, drewniana cerkiew.







Podchodzimy na zbocze ponad cerkwią, by rzucić okiem na stojące tam chałupy.







Wracamy, obchodząc cerkiew z drugiej strony.





Pora zamknąć drewnianą furtę.



Ostatni rzut oka na Botizę i wracamy do rozwidlenia.



Teraz wjazd w prawą odnogę i kurs na kolejną tutejszą perełkę - Poienile Izei.

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Pierwsze kroki kierujemy do cerkwi św.Paraskiewy.





Cerkiew wybudowano w 1604r.





Stoi na zboczu. Podchodzimy ponad nią i rzucamy okiem na zabudowania za płotem.



Opuszczamy jej teren.





Już z samochodu zauważyliśmy, że jest tu więcej atrakcji dla naszych oczu.

Teraz więc udajemy się na spacer po wiosce.







Spotykamy nawet zaopatrznie w wodę przy pomocy żurawia nad studnią.







Uznajemy zgodnie Poienile Izei za najładniejszą z dotychczas zwiedzonych marmaroskich wiosek.





Wracamy do wozu. Czekają na nas kolejne drewniane osady.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Wracamy do głównej szosy w dolinie Izy, gdzie pierwsza napotkana osada, to Rozavlea [rozawlia] - wieś z XIV w.



Zatrzymujemy się, by zobaczyć cerkiew św.Archaniołów z XVIII w.



Cerkiew jest wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.

Kilka kilometrów dalej w dół Izy leży wioska Stramtura [strymtura].









Nie znaleźliśmy o niej ani słowa w polskich przewodnikach. Ale nam wydała się godna zobaczenia.







Cerkiew wprawdzie nie jest drewniana, ale pełna uroku. A drewniane, zwykłe, wiejskie chaty w naszych oczach zyskują uznanie.







Nie zabawiamy jednak długo. Czas ucieka, a przed nami jedna z większych, tutejszych atrakcji. Tam już zapewne spotkamy również innych turystów.

Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl