Rumuńska majówka 2012

Pięknie tam było, to i zdjęcia chciało się robić i one chciały się udać

Miło mi Tymono, że się ujawniłaś. Pokazujemy córce świat, który znamy w sposób, który lubimy. Znamy trudności i zagrożenia oraz możliwości córki i jakoś da się wszystko poukładać. Pierwszy wspólny wyjazd był najtrudniejszy - takie docieranie się. Potem poszło z górki

kulka53 napisał(a):Nie rozpieszczała Was pogoda

Może tak to wygląda, ale bardziej dokuczał nam upał niż deszcz. Padało w sumie tylko w dwa popołudnia. Co i tak nie przeszkadzało nam się wówczas dobrze bawić Grunt to dobre nastawienie.

kulka53 napisał(a):Ten pojazd to chyba jakiś nowy nabytek... pamiętam jak pisałaś u nas że w Bośni nad Orlovacko Jezero nie dojechaliście z powodu fatalnej dla auta drogi.

Po tamtym wyjeździe zdecydowaliśmy, że na następne wakacje pojedziemy czymś 4x4. Po długich dywagacjach kupiliśmy RR, dość już leciwego. Parę mankamentów wyszło przed, coś tam w trakcie wyjazdu. Ale wróciliśmy z wakacji 2011 bardzo zadowoleni i oboje jesteśmy zdania, że się nam samochód całkiem przez swoją użyteczność zrehabilitował i zamortyzował.

Pozdrawiam

Dzień 6
4 maja 2012 - piątek

Pomimo wczorajszej niepogody, kolejny dzień wita nas pięknie. Trudno oprzeć się krajobrazowi i nie zrobić jeszcze jednej panoramy Alp Rodniańskich.



Przed nami ostatni dzień w Rumunii, ostatnia górska wycieczka, tym razem w Marmarosze. Gór Marmaroskich nie brałam specjalnie pod uwagę w przedwyjazdowym planowaniu. Wydawało mi się, że nie starczy nam na nie czasu. Tu, na miejscu okazało się, że jak pogoda będzie łaskawa, powędrujemy na Cearcanul (1847 m n.p.m.).

Tą właśnie drogą:



Przed wędrówką trzeba zjeść coś solidnego.



Sprzątamy samochód i okolicę, pakujemy plecaki. Opuszczamy naszą łąkę, podjeżdżamy jakieś 500 m i parkujemy przy drodze przed nieprzebytą zaspą. Startujemy czerwonym szlakiem, którego nie ma na mojej mapie (kółka? paski? - nie pamiętam ).

Pierwsze "pole" śnieżne do pokonania:



Mijamy też zagrodę pasterską z "wypasioną" chałupą. Wkrótce gubimy gdzieś szlak. Droga wiedzie zakosami a my ją sobie początkowo skracamy. Później wędrujemy już w zasadzie cały czas drogą, wybierając wariant pasujący nam do kierunku.

Widoki stają się rozleglejsze.





Pokonujemy następne śnieżne pola:



Rzut oka za siebie - jeszcze rozleglej widać:



A my idziemy teraz trochę ostrzej do góry.

Wspólna wędrówka to okazja do długich rozmów.

Wchodzimy na grzbiecik. Przed nami, na lewo, masyw Toroiagi, dalej Ukraina:



Cearcanul w towarzystwie Rodniańskich:



A my idziemy spacerkiem:



Z tamtąd:



Tam:



Podziwiamy widoki.

Przed sobą:



I za sobą:



Znowu przed sobą:



I trochę w bok



Aż wyhamowała (ale nie zatrzymała) nas kosówka. Kosówka była gęsta, trzeba było się przedzierać, więc zdjęć nie ma. Gdy doszliśmy na ostatnią przed szczytem kulminację okazało się, że najpierw trzeba dość sporo spaść aby potem wejść. Wyglądało też na to, że w większości będzie to walka z kosówką. Pewności jednak nie mam, bo słabo było widać w tamtą stronę.

Decydujemy, że to najdalszy punkt naszej trasy i rozbijamy obóz:

Czas nas jednak zaczyna gonić, niebo wygląda podejrzanie. Wracamy.

Jeszcze rzut oka w stronę skąd przyszliśmy:



To co, nurkujemy?



Rady nie ma. Okazuje się jednak, że nie trzymając się ścieżki można sobie iść bardziej komfortowo:



Ciągle oglądamy się przez lewe ramię:



W drodze powrotnej trzeba znowu przejść przez mokry, płynący śnieg:



Nie możemy sobie odmówić - lepimy wiosennego bałwanka:



Schodzimy coraz niżej:



Jeszcze ostatnie śnieżne pole - to pod nim jest droga:




Wracamy do samochodu koło 15.00. Jeszcze coś jemy i wyruszamy w drogę powrotną, w kierunku Polski. Chcemy jak najwięcej przejechać więc zwiedzania raczej nie będzie. Zaraz za Borszą stajemy jeszcze na zakupy. Chmurzy się coraz bardziej i w końcu zaczyna padać deszcz.

Mi jednak żal, że już nic nie zobaczymy więc na otarcie łez wstępujemy tak na "chybił-trafił" do Rona de Jos. Mży i wysiadamy tylko ja.





W Sygiecie Marmaroskim tankujemy do pełna. Ponieważ się ściemnia rozważamy czy szukać miejsca noclegowego, czy jechać dalej. Postanawiamy czegoś poszukać. Gdzieś przed Huta Certeze skręcamy w prawo, w bitą drogę. Jedziemy ze 2 km ale okolica jakoś nam nie pasuje więc zawracamy. I całe szczęście, bo jeszcze byśmy się niechcący znaleźli na Ukrainie.

Postanawiamy, że będziemy jechać do oporu. Jeszcze tylko w Satu Mare, w nocnym sklepie, kupujemy piwo i palinkę i przekraczamy granicę z Węgrami. Tu jedziemy drogą analogiczną do tej sprzed kilku dni, tyle że granicę ze Słowacją przekraczamy bardziej na zachód, wąską dróżką w Pacinie. W głowach mamy już tylko myśl o spaniu, wybieramy więc jakąś polną drogę i jedziemy nią jakiś czas. Wkrótce mamy odpowiednie miejsce na nocleg. Jest chyba koło 2.00. Ścielimy szybko samochód i przekładamy śpiącą córkę.

Dziś mamy widok na rozświetlone Satoraljaujhely i Slovenske Nove Mesto ze wzgórzami Zemplenu w tle. A w gratisie - koncert słowików w niedalekich zaroślach.


Pozdrawiam

Dorota_NS napisał(a):<...> przekraczamy granicę z Węgrami.

Jakoś tak króciutko... A Rumunii nigdy za wiele...

Pozdrawiam,
Wojtek

Może kiedyś uda mi się jakiś dłuższy spacer przez Marmarosze i Rodniańskie (zapewne wcześniej jednak będzie Retezat ), ale z pewnością nie będzie to w porze krokusowych dywanów... A szkoda!
Fajnie, że uraczyłaś nas fioletami pod stopami, z TAKIMI widokami wokół
Pięknie było

Ale pięknie. Dziękuję za relację. Napasłam oczy....

Wojtku, dla nas to też był bardzo krótki długi weekend Cztery dni w Rumunii to rzeczywiście bardzo mało. Dodatkowo dwa dni właściwie w jednym miejscu, z podobnymi krajobrazami więc też zlewa się w jeden Więc prawie jak trzy
Ale chodziło nam głównie o to, żeby było pięknie i żebyśmy wszyscy się dobrze tam czuli, czy to biegając za atrakcjami, czy siedząc i gapiąc się na otoczenie. A to zrealizowaliśmy w 200%


Danusiu, Marmarosze i Retezat piękne, choć różne. Góry Marmaroskie znam tylko z tego wyjazdu, w Retezacie byłam z plecakiem kilka lat temu chyba z 5 dni. Z gór rumuńskich były one dla mnie najbardziej męczące. Było to ciągłe: góra-dół-góra-dół, na przewyższeniach do 500 m. Ale my codziennie nocowaliśmy w innym miejscu.


Agnieszko, cieszę się, że Ci się podobało Rumunię już co prawda opuściliśmy, ale przed nami jeszcze trochę Słowacji i szczypta Beskidu Niskiego.

Pozdrawiam

Dzień 7
5 maja 2012 - sobota

Słowacja


Żaden poranek na tym wyjeździe nas nie rozczarował - ten również jest słoneczny i ciepły. Wstajemy koło 8.00 i zaciekawieni oglądamy okolicę.

Z plecami mamy Zemplińskie wzgórza:



Wykonujemy wszystkie rutynowe poranne czynności i po 9.00 jesteśmy gotowi do drogi. Dziś co prawda wracamy do Polski, ale w Krempnej w Beskidzie Niskim chcemy być o 17.00-18.00 więc na Słowację mamy jeszcze trochę czasu. A ponieważ nic konkretnego nie zaplanowaliśmy, będzie całkowity spontan. Patrzymy na mapę i na "chybił-trafił" opracowujemy zygzakowatą trasę.

Bocznymi dróżkami dojeżdżamy do drogi na Trebisov, ale przed nim skręcamy na Secovce, a następnie na Koszyce.



Chcemy przejechać Dargovskim Priesmykiem zaznaczonym na mapie jako interesujące miejsce. Okazuje się, że to zwykła, dobra droga przez góry. Nic ciekawego. Odbijamy więc w drogę 576 na Vranov nad Topl'ou. Przebijamy się przez Slanske Vrchy i tu jest znacznie ciekawiej, jakoś tak dziko. Jedziemy wąską dróżką z niezliczoną ilością zakrętów. Na serpentynach mijamy estońskiego tira, który nie wyrobił się na zakręcie. Nawet jak go już wyciągną, to jak on pokona resztę bardzo ciasnych zakrętów I dlaczego wpakował się w taką drogę

We Vranovie skręcamy w lewo w drogę nr 18 - nasz następny cel to Hanusovce.

Idziemy obejrzeć pałac:





A tu niespodzianka - mobilizacja, wojna czy co



Rozłożyli się centralnie, przed frontem pałacu:





Strzelali - huku było co niemiara.





Córka się wystraszyła - zmykamy do samochodu.



Podjeżdżamy jeszcze kawałek drogą nr 18, w dali widać już nasz kolejny cel.

Zatrzymujemy się w Kapusanach, aby obejrzeć ruiny hradu górującego nad miasteczkiem. Parkujemy samochód na łące i startujemy dość ostro pod górę, by za chwilę, już łagodniej, zanurzyć się w bukowym lesie.



Obchodząc górę dookoła po 30-40 min. jesteśmy na miejscu.



Trochę tu piknikujących, palą nawet ogniska.





Spoglądamy w dół:



Obchodzimy ruiny dookoła.



Stąd dobrze widać Straz (740 m n.p.m.):



Można się powspinać:



W końcu dopada nas głód. Schodzimy.



Przez chwilę jeszcze widzimy z góry miasteczko.



Koło samochodu gotujemy na kuchence szybki obiad i ok. 14.00 odjeżdżamy.

Jeszcze spojrzenie na hrad z drogi:



Przed nami ostatni punkt programu na Słowacji - lody w Bardejovie.

Na które zapraszam po niedzieli.

Pozdrawiam

Też pomyślałam, że wizyta w Rumuni kończy relację, ale na szczęście jeszcze do Bardejova na lody jedziemy

pozdrawiam

Dzień 7 - cd.
5 maja 2012 - sobota

Słowacja - Bardejov

Z Kapusan do Bardejova mamy niedaleko, około 30 km. Lody to oczywiście pretekst żeby przespacerować się po miasteczku. Byliśmy już co prawda w Bardejovie zimą 2010 roku, ale tylko przejazdem. Zjedliśmy w rynku pizzę i zrobiliśmy szybką rundkę dookoła ratusza. Na dłuższy spacer było zbyt mroźno i zbyt późno. Teraz nie chciałam przegapić okazji by zobaczyć miasteczko w pełnej krasie. Tym bardziej, że Bardejov jest podobno najbardziej gotyckim miasteczkiem Słowacji a jego rynek jest wpisany na listę UNESCO.

Niebawem jesteśmy na miejscu. Poszukując niepłatnego parkingu objeżdżamy średniowieczne mury miejskie.



Parkujemy nieopodal tego muru:



Wchodzimy na rynek:



Robi na nas sympatyczne wrażenie, szczególnie, że jest dość pusto i prawie nie widać turystów.



Bazylika św. Idziego:





Najpierw lody w lodziarni pod białymi parasolkami.



Teraz można ruszyć na obchód miasteczka.

Oglądamy kamieniczki w rynku.

Na chwilę opuszczamy rynek.









By znów na niego powrócić:



Idziemy w kierunku kościała św. Idziego.





Jest msza - wchodzimy na chwilę do środka.



Jeszcze tylko krótki spacer murami.





I wracamy do samochodu. Przed nami już definitywnie Beskid Niski.


Pozdrawiam

Jak na zaledwie 4 dni to trzeba przyznać, że całkiem daleko się wybraliście. I świetna wyprawa z tego wyszła. Na koniec lody w Bardejovie, dobrze, że zrobiłam sobie zapasik lodów i też sobie zrobiłam lodowy wieczór. Byliśmy w Bardejovie gdy rozkopali całą miejscowość i układali te kamienie na wielkim rynku i kostkę na chodnikach.

Mam nadzieję, że pierwsza relacja zachęci Cię do pisania i pokazywania pokazywania jak się lubicie "powłóczyć" , bo gdzie, to już mniej więcej wiedzieliśmy

Bardzo nam się spodobało gotowanie kociołka nad ogniskiem. W Rumunii tak ale gdzieś w Grecji czy w Toskanii tego nie widzę A szkoda. No i taki kociołek - sporo miejsca by nam w aucie zajął.

Lidia K napisał(a):Bardzo nam się spodobało gotowanie kociołka nad ogniskiem. W Rumunii tak ale gdzieś w Grecji czy w Toskanii tego nie widzę ...

Wiele rzeczy da się zrobić, to tylko kwestia przyzwyczajenia i nastawienia. W Toskanii rzeczywiście gotowanie na ogniu może byłoby trudne, ale nie byłam tam więc to tylko wyobrażenie.

Za to w Grecji - jak najbardziej. Na początku września w zeszłym roku dojechaliśmy na Chalkidiki. Byliśmy na plaży za Stratoni 2,5 dnia (Wy też na niej byliście w lipcu ) i tak gotowaliśmy. Mam gdzieś zdjęcie z gotowania (tyle, że plaża na nim jest raczej nierozpoznawalna) ale dziś się pakuję i nie wygrzebię.

Pozdrawiam