Rumuńska majówka 2012

Franz napisał(a):Bardzo miło wspominam swój spacer po tych górach.

Przed wyjazdem zaglądałam do spisu treści w "Wyrypach" żeby sprawdzić, czy czegoś tam nie ma na ich temat.

kulka53 napisał(a):Zastanowił mnie dźwigany plecak ...

Z dzieckiem zawsze bagaż jest większy. Na wycieczki zabieram córce całą zmianę odzieży, bo to przecież żaden problem żeby w sekundzie zawartość butelki z wodą wylądowała na spodniach. Albo żeby córka wylądowała w kałuży. Wolę nosić niż ją nieustannie pilnować.

Plecak wypełnia też skutecznie karimata oraz ciepłe polary x3. Poza tym coś od deszczu dla każdego, jedzenie, picie, latarki. I nazbiera się.

kulka53 napisał(a):Ciekawe czy z Polski był

To była para rumuńska. Najpierw próbowali coś sami z tym zrobić, później najwyraźniej poszli po pomoc.

Polaków w terenówce takiej jak ta zakopana (Discavery) spotkamy następnego dnia.

Zaglądałam po cichu.
Cieszę się że się odważyłaś, że dojrzałaś i że znalazłaś czas.

Warto bo córeczka jest niezwykle już dojrzałym górskim piechurem.
500 m przewyższenia to całkiem dużo nawet dla niejednego dorosłego osobnika.
Dlatego ode mnie specjalnie pozdrowienia dla córki. Może kiedyś te doświadczenia zaprocentują i będzie jedną z niezwykłych kobiet stawiających sobie cele i zdobywających je (niekoniecznie górskie cele).

Lidia K napisał(a): 500 m przewyższenia to całkiem dużo nawet dla niejednego dorosłego osobnika.

Coś na ten temat mogę powiedzieć , więc w pełni podzielam zdanie Małgosi na tamat najmłodszej uczestniczki Waszej rumuńskiej majówki.

Pozdrawiam cieplutko czekając na jutro (to w zasadzie już dziś ) lub pojutrze...

Dziękuję Wam I nieskromnie powiem, że jestem bardzo dumna z mojej córki bo wspaniale sobie radzi na wyjazdach.

A swoją drogą ciekawa jestem, jak to zaprocentuje na przyszłość: czy powieli nasz model spędzania czasu, czy "odrzuci" ją w innym (przeciwnym) kierunku.

Dorota

Dzień 4
2 maja 2012 - środa

Wstaje kolejny piękny dzień a wraz z nim my. Porządkujemy przestrzeń dookoła, przygotowujemy śniadanie.

Etykieta przy posiłkach jest mocno ograniczona - każdy radzi sobie jak może.



Robimy bilans czasu. Dziś środa, w sobotę po południu powinniśmy być w Polsce. Postanawiamy więc jechać już bezpośrednio na przełęcz Prislop a jeśli się da - na Stiol. Plan zwiedzania zostaje okrojony do minimum - zatrzymamy się gdzieś, jak będzie to konieczne

Po 9.00 opuszczamy miejscówkę nad potoczkiem. Niebawem mijamy schronisko.



Zjeżdżamy do Cavnic i skręcamy w lewo, na Sygiet Marmaroski. Po kilkunastu kilometrach zatrzymujemy się w Budesti, aby obejrzeć kościółek. Pada nam zasilanie w obu aparatach; w jednym chwilowo, w drugim już nieodwracalnie. Parę zdjęć udaje nam się zrobić.











Obchodzimy kościółek dookoła a ponieważ jest zamknięty - odjeżdżamy.

Dalszy ciąg odcinka, którego nie udało mi się dokończyć wczoraj.



W Calinesti zatrzymujemy się na zakupy. Podczas gdy córka je loda ja idę trochę się przejść.














Niebawem podjeżdża rodzina. Koniec przechadzki - opuszczamy Calinesti.

Z Calinesti jedziemy na Barsanę a tam skręcamy w prawo na Borsę. Już nigdzie się nie zatrzymujemy. Dokucza mi świadomość, że mijamy bez zaglądania tyle pięknych miejsc. Wybory są konieczne, choć trudne.

Fotografuję niewiele - trudno jest zrobić fajne zdjęcie z drugiego rzędu. Nie za bardzo też kontroluję, gdzie konkretnie się w danym momencie znajdujemy. Zajęcia na tylnej kanapie są zbyt zajmujące

Teraz więc kilka widoczków, niestety bez nazwy













Zbliżamy się powoli do Borsy. W oddali widać nasz cel - Alpy Rodniańskie.



Kilka kilometrów za Borsą zaczynamy podjazd na przełęcz.

Otwiera się widok na Marmarosze, w środku Cearcanul (1847 m n.p.m.).



Dojechaliśmy - cerkiewka na przełęczy.

Dzień 4
2 maja 2012, środa - ciąg dalszy


Chwilę kręcimy się koło cerkwi choć ona sama i jej najbliższe otoczenie nas nie zachwyca.



Za to dalsze otoczenie owszem, interesujące.



Chodzi nam głównie o ustalenie, czy tędy wiedzie droga na Stiol. Wydaje się, że nie. Jednak trochę poniżej przełęczy spostrzegamy gruntową drogę. Niebawem wspinamy się nią zakosami do góry. W końcu dojeżdżamy do płata śniegu i wysiadamy sprawdzić, czy da się go pokonać.

Oprócz śniegu jest niespodzianka - tej nie da się pokonać samochodem.



Idziemy kawałek rozejrzeć się i pomyśleć co dalej, wszak na Stilu chcieliśmy nocować. Może gdzieś blisko za przeszkodą znajdziemy coś odpowiedniego. Owszem, znajdujemy dość ładne miejsce, ale zaczyna trochę padać. Nie chce nam się w deszczu nosić rzeczy pomiędzy samochodem a biwakiem. Postanawiamy poszukać czegoś po drugiej stronie przełęczy, w Marmaroskich.

Spojrzenie w stonę przełęczy.



I radość z powodu dorodnych krokusów - te w Gutai już przekwitały.



Od chmur poszarzało już na dobre, z oddali, słychać pomruki burzy. Trzeba działać - wracamy do samochodu.



Spostrzegamy, że w naszym kierunku pnie się powoli Discavery i parkuje trochę poniżej nas. Okazuje się, że to Polacy z dwójką maluchów. Mężczyzna zapala się do pomysłu wspólnego noclegu, choć jego żona ma spore obiekcje. Jadą jednak z nami na drugą stronę przełęczy.

Dość szybko znajdujemy ładne miejsce. Jednak nasi towarzysze rezygnują; chcą nocować zdecydowanie niżej, nie w górach.

Burza jest coraz bliżej, zajmujemy więc widokową łąkę i chowamy się do samochodu.





Popaduje, ale nie mocno, burza przechodzi nam za plecami. Na zachodzie i północnym- zachodzie jest już jaśniej.



Stąd płynie nadzieja



W końcu spod chmur przebija się słońce i od razu robi się radośniej.



Pomimo słońca jest dość zimno. Ubieramy się więc ciepło i opuszczamy samochód.





Krokusom chyba też chłodno.



Teraz możemy zrobić już tylko jedno - idziemy na zachód słońca. (Bo wyprawa bez zachodu słońca, tak jak wyprawa bez ogniska się nie liczy )

Dorota NS napisał(a):ona sama i jej najbliższe otoczenie nas nie zachwyca.

Dokładnie takie same odczucia miałem. Pogodę też mieliśmy właściwie identyczną więc może to trochę z tego powodu .

Dorota NS napisał(a):Oprócz śniegu jest niespodzianka - tej nie da się pokonać samochodem.

No takiej przeszkodzie to nawet Discovery by nie dał rady . Na szczęście końcem lipca na drodze śniegu ani drzew nie było, jedynie błoto i kałuże. Z duszą na ramieniu ale udało się osiągnąć cel .

Dorota NS napisał(a):wyprawa bez zachodu słońca, tak jak wyprawa bez ogniska się nie liczy

Z zachodami jest u nas znacznie lepiej

I na koniec dnia jeszcze zachodzące słońce... nigdy nie można tracić nadziei .

Pozdrawiam

Trochę podejścia na najbliższego "pipanta" i już jesteśmy na kolejnej rozległej łące.



Na niej zakładamy tymczasowy obóz.

Fotografujemy - najpierw naturę bardzo ożywioną. ("No proszę, powiedz Cziiiiiiiiiiiiiz" x10)



I krajobraz - tu widok na przełęcz.



A tu na naszą biwakową łąkę - ten obły grzbiet na środku.



Trzeba przekąsić coś dobrego.



A na rozgrzewkę - berek!



Słońce definitywnie zachodzi.



Wracamy na naszą łąkę. Dylemat, gdzie nocujemy, mamy już rozstrzygnięty. Dziś w końcu rozstawiamy namiot. Córka zaraz idzie spać a my tradycyjnie - z piwkiem siadamy pod gwiazdami. Księżyc prawie w pełni, jest bardzo widno - mamy piękną nocną panoramę Rodniańskich.

Pozdrawiam

Dorota_NS napisał(a):Dziękuję Wam I nieskromnie powiem, że jestem bardzo dumna z mojej córki bo wspaniale sobie radzi na wyjazdach.

A swoją drogą ciekawa jestem, jak to zaprocentuje na przyszłość: czy powieli nasz model spędzania czasu, czy "odrzuci" ją w innym (przeciwnym) kierunku.

Dorota

Życzę , aby zaprocentowało , a z doświadczenia wiem że nie zawsze jest tak , jak sobie wymarzymy.....

U nas już nastąpił przełom (córa ma 10 lat ) , teraz młodsza z nami wędruje , zobaczymy jak długo....

kulka53 napisał(a): Z zachodami jest u nas znacznie lepiej

Jest coś, z czym u Was może być lepiej niż u nas Kolejny odcinek mojej opowieści mógłby się zaczynać tak:

"Dziś wstajemy bardzo wcześnie bo wyprawa bez wschodu słońca, tak jak wyprawa bez ogniska i zachodu słońca się nie liczy "

Ale czy tak się zacznie

Iwona75 napisał(a): ... nie zawsze jest tak, jak sobie wymarzymy ...

Tak, to wielka niewiadoma. Zdaję sobie sprawę, że niebawem córka może stanie się "nieturystyczna" i już się na to psychicznie przygotowuję

Ale w moim otoczeniu są fajne przykłady na to, że czym skorupka za młodu nasiąknie ... Na przykład 11-letnia córka znajomych chodzi z nami na 2-dniowe rajdy piesze o dystansach ok. 20 km dziennie.

Ja też cichaczem zaglądam żeby powspominać zeszłoroczne wakacje.

Dorota_NS napisał(a):

Iwona75 napisał(a): ... nie zawsze jest tak, jak sobie wymarzymy ...

Tak, to wielka niewiadoma. Zdaję sobie sprawę, że niebawem córka może stanie się "nieturystyczna" i już się na to psychicznie przygotowuję

Ale w moim otoczeniu są fajne przykłady na to, że czym skorupka za młodu nasiąknie ... Na przykład 11-letnia córka znajomych chodzi z nami na 2-dniowe rajdy piesze o dystansach ok. 20 km dziennie.

Moje doświadczenie jest takie, że dobrze nasiąknięta za młodu skorupka powiela schematy wpojone przez rodziców. Ja jestem takim przykładem - za młodu rodzice nauczyli mnie bardzo aktywnego podejścia do czasu na urlopie i teraz nie wyobrażam sobie inaczej .

Aglaia napisał(a): ... dobrze nasiąknięta za młodu skorupka powiela schematy wpojone przez rodziców. Ja jestem takim przykładem ...

Fajnie
Ja też po cichu na to liczę.


Żeby jej tylko nadmiar nie zaszkodził ...

Pozdrawiam