RUMUNIA w czterech porach roku.

Franz napisał(a):Zważywszy, co masz w tle, to możemy mówić o siarczystym mrozie...

Trafne skojarzenie. Co prawda wiało akurat z przeciwnej strony.
Przyjmijmy jednak, że tłumaczy to konieczność rozgrzewania się również od środka...

Pozdrawiam Wojtek

Poranek w górach zawsze jest piękny sam w sobie. Tym bardziej jeśli zapowiada się ładny dzień...
Spore zamglenie po stronie okaleczonej góry dość szybko ustępuje wraz z coraz mocniej operującym słońcem.
Pozostawiamy samochód przy rozdrożu i schodzimy na przełęcz Saua Negoiul 1705 m nmp.



Na przełęczy krzyżują się szlaki:





Bardzo sympatyczną ścieżką pomiędzy krzewami kosodrzewiny dość szybko nabieramy wysokości.





Miejscami pojawia się widok na Pietrosula:



Jeszcze trochę podejścia kamienistym szlakiem:



Z pierwszego szczytu rozpościera się widok na dalszy, biegnący na zasadniczo podobnej wysokości szlak w kierunku najwyższej góry Kelimenów - Pietrosula.











Szkoda, że to tak blisko.





Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):Szkoda, że to tak blisko.

W moim wieku to już częściej sobie myślę: "Ależ to jeszcze daleko..."

Pozdrawiam,
Wojtek

Kuchnia polowa na kole zapasowym... pomysłowy Dobromir

Co dalej, Wojtku?

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

bernidi napisał(a):Szkoda, że to tak blisko.

W moim wieku to już częściej sobie myślę: "Ależ to jeszcze daleko..."

Nie do końca Ci wierzę...
Najważniejsze jednak aby dojść do zamierzonego celu a w drodze powrotnej osiągnąć odpowiedni poziom zmęczenia i satysfakcji z tego powodu.

KarKoz napisał(a):Kuchnia polowa na kole zapasowym... pomysłowy Dobromir

Takie rozwiązanie jest bardzo praktyczne bo oprócz osłony przeciwwiatrowej zapewnia w pewnym stopniu dyskrecję podczas przygotowywania posiłku w miejscach gdzie nie bardzo wypada rozkładać stolik i kuchnię polową. Półmetrowej szerokości blacik kuchenny opieram wówczas na krawędzi bagażnika.
Na końcu ramy koła zapasowego dodatkowo zamocowana jest rurka do włożenia parasola przeciwsłonecznego/przeciwdeszczowego w razie potrzeby, co w połączeniu z uniesioną pokrywą bagażnika stanowi wystarczającą osłonę przed słońcem lub deszczem.
Dla nas najważniejsze jest to, żeby było praktycznie i wygodnie oraz aby z zewnątrz nie było widać, że jest to "mikrokamper" - bo zdarza się nocować w nietypowych miejscach.

Franz napisał(a):Co dalej, Wojtku?

Widzę, że z czerwcowych wyjazdów wróciliśmy niemal równocześnie jak i z majowych, a i w styczniu też w podobnym terminie na WK byliśmy...
Teraz wreszcie mam trochę czasu na dokończenie relacji z Kelimenów. Jeszcze dzisiaj dopiszę ciąg dalszy, miło, że mnie dopingujesz...

Pozdrawiam Wojtek

Jeszcze nieco strome podejście pod stożkowy wierzchołek Pietrosula:



I jesteśmy na szczycie na którym w słońcu pięknie lśni krzyż wykonany ze stali nierdzewnej:





Obok leży część starego drewnianego krzyża wieńczącego zapewne jeszcze niedawno główny szczyt:



W taką pogodę miło posiedzieć sobie na szczycie, odpoczywać może nie za bardzo jest po czym ale co tam...



Główny grzbiet Kelimenów, w oddali skały Dwunastu Apostołów:



Niespiesznie wracamy naszym grzbiecikiem i po pół godzinie zaczynamy zejście na przełęcz:





Korzystając z pogody przygotowujemy sobie posiłek tuż przy drodze.



Odjeżdżając robię fotkę na trasę naszej dzisiejszej wędrówki:



Zjeżdżamy w rejon kopalni:





Wyjeżdżając z Parku robię jeszcze fotki na tablice i rozdroże w Gura Haiti:







Jedziemy przez niegdyś sławny kurort Vatra Dornei.





Główna droga na wschód do Bystrzycy DN17 prowadzi przez przełęcz Pasul Tihuta 1201 m npm. i mimo, że jest szeroka i asfaltowa to jest na swój sposób piękna.
Na nocleg zatrzymujemy się nieco przed Satu Mare. Ostatni biwak nad stawami, ostatnie ognisko na tym krótkim wypadzie.
Czas wracać i kończyć przygotowania do następnego, czerwcowego kierunku...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):Widzę, że z czerwcowych wyjazdów wróciliśmy niemal równocześnie jak i z majowych, a i w styczniu też w podobnym terminie na WK byliśmy...

Sporo nas łączy...

bernidi napisał(a):Obok leży część starego drewnianego krzyża wieńczącego zapewne jeszcze niedawno główny szczyt

Tak było:



Pozdrawiam,
Wojtek

Drewno chociaż mniej trwałe daje chyba większe możliwości wykazania się kunsztem artystycznym i bardziej pasuje do klimatu gór.
Jak widać i Tobie i nam pogoda sprzyjała, było pięknie i taki obraz Gór Kelimeńskich pozostanie w naszej pamięci...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

po takich przyjemnych wędrówkach posiłek smakuje wyjątkowo. Jeszcze w takich okolicznościach

pozdrawiam,
M

bernidi napisał(a):Jak widać i Tobie i nam pogoda sprzyjała, było pięknie i taki obraz Gór Kelimeńskich pozostanie w naszej pamięci...

Było zacnie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Mikeee napisał(a):po takich przyjemnych wędrówkach posiłek smakuje wyjątkowo. Jeszcze w takich okolicznościach

Zdecydowanie masz rację. Liczy się nie tylko smak ale i przede wszystkim atmosfera posiłku...

Franz napisał(a):

bernidi napisał(a):Jak widać i Tobie i nam pogoda sprzyjała, było pięknie i taki obraz Gór Kelimeńskich pozostanie w naszej pamięci...

Było zacnie.

Nie zawsze tak pogoda dopisuje...

Retrospekcji zatem ciąg dalszy.
Połowa października, kolejny krótki wypad w Alpy Rodniańskie.
Tym razem wycieczkę na Ineul planuję od południowej strony, piękną granią podziwianą przez nas podczas pierwszej jesiennej wycieczki z Valea Vinului, przedstawioną tu w relacji z wiosennego przejścia Gór Rodniańskich z namiotami...
Z przełęczy Curatel w tamten jesienny pochmurny dzień prezentowała się niezwykle majestatycznie i zarazem groźnie.
Z osady Sant, następnej za miejscowością Rodna, podjeżdżamy bardzo kiepską wówczas szutrówką do schroniska Diana wczesnym wieczorem.
Czasy świetności tej kabany dawno już minęły. Na szczęście schronisko funkcjonuje, sympatyczny gospodarz jest zadowolony z naszego przybycia. Jesteśmy w sumie jedynymi dzisiaj gośćmi. Jest pogodnie więc w towarzystwie schroniskowych owczarków wybieramy się jeszcze na spacer trawersem szczytu Stanistea.
Jak na prawdziwe warunki schroniskowe przystało kładziemy się spać na łóżkach piętrowych we własnych śpiworach.



Ranek niespodziewanie przynosi zmianę kolorystyki gór, z wczorajszej jesiennej na nieco zimową.



Dziewczyny pełne energii, więc w drogę...











Grzbiet Muntele Curatel:



Czy to daleko? Nie wiem ale dojdziemy...



Starsza córcia nakręca filmiki a Megi fotografuje.









Chwila odpoczynku przed podejściem na Vf. Rosu 2113 m npm.



Przed nami jeszcze sporo drogi...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

Dobrze się jest czymś słodkim posilić, zwłaszcza w taką pogodę.



Vf. Rosu 2113 m.





Przed nami Vf. Ineut 2222 m. W dali widoczny chwilowo nasz cel - Vf. Ineul 2279 m.



Schodzimy na pierwszą przełęcz pomiędzy szczytami o jakże podobnych nazwach.
Tu Saua Ineutului:



Na kolejnej przełęczy Saua Ineului krótki postój na posiłek:



Dalej już tylko końcowe podejście na wierzchołek Ineula:



Karolinka znowu pierwsza, podobnie jak przed dwoma laty, dociera na szczyt:



Parę fotek, chwila odpoczynku i czas wracać.



W chwilach "odsłon" pojawia się jeziorko Lala Mica leżące u podnóża Vf. Ineul, które wraz z leżącym nieco niżej jeziorkiem Lala Mare
objęte są obszarem rezerwatu Bila-Lala. Co ciekawe w jego rejonie wyznaczone jest oficjalne miejsce biwakowe...



Pogoda nieco się poprawia. Muntele Dosu Gajei, to grzbiet główny Gór Rodniańskich, trasa naszej przyszłej wycieczki narciarskiej, którą przedstawiłem w zimowej relacji:



Jeszcze tylko kilka zejść i podejść:





Spojrzenia, które bardziej utkwią w pamięci niż fotografie:



Zejście z Vf. Cobasel 1835 m. Do Cabana Diana już całkiem niedaleko...



Na nocleg jedziemy do naszej ulubionej miejscówki. Tu odnaleziona fotka pensjonatu Poiana Narciselor w Valea Vinului przed modernizacją:



Naprzeciwko działający do dziś nowo wybudowany pensjonat Suzy - tu widok ze wzgórza na ostatnie zabudowania Valea Vinului ulokowane w niezwykle wąskiej dolinie potoku Baia.



Następnego dnia robimy rekonesans okolic. Powrócimy tu zapewne nie raz, to dla nas wyśmienite miejsce na kilkudniowe wyjazdy.







W dzień powrotu we wsi mijamy wołowy zaprzęg. Zatrzymuję się, podchodzę bliżej pytając o możliwość zrobienia fotek.
Gospodarz z gracją zsuwa się z wozu, wyraźnie zadowolony z naszego zainteresowania piękną parą wołów.
Robimy zdjęcia i kilka dużych odbitek wysyłam niezwłocznie po wywołaniu na zapisany przez niego adres...



Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

Ale "byczy" ten zaprzęg .
pzdr.

tiwa napisał(a):Ale "byczy" ten zaprzęg .

Zrobił na nas spore wrażenie.
Dawniej widywaliśmy takie zaprzęgi ciągnące wozy lub pracujące w polu.
Ale od paru już lat nie spotkaliśmy już ani jednego.

Pozdrawiam Wojtek.