Schodzimy do samochodu i zjeżdżamy do doliny. Następnie jedziemy aż do ostatnich zabudowań Valea Vinului. Zatrzymuję się przy małej posesji pomiędzy potokiem a górskim zboczem gdzie przed dekadą wynajmowaliśmy kilkakrotnie domek na parę jesiennych lub zimowych dni. Wiem, że od kilku lat ten pensjonat już nie funkcjonował ale chciałem wręczyć naszej gospodyni kilka dużych fotografii wywołanych przed paru laty z jej posiadłością oraz z wycieczek na Ineul z tego miejsca właśnie.
Okazuje się, że parterowy domek obecnie jest małą piętrówką. Na twarzy Pani maluje się uśmiech z nutą wzruszenia, pięknie brzmią nazwy szczytów w poprawnej rumuńskiej wymowie z prezentowanych fotek.
W rozbudowanym domku mieszkają teraz dorosłe już dzieci, tak, tak, wiemy jak czas szybko nam leci...
Jeszcze wspólna pamiątkowa fotografia, Pani zaprasza na kawę, z braku czasu dziękujemy. La revedere!
Ustawiam weterana do fotki jaką w tym miejscu czternaście lat temu zrobiła mu Megi:
Pani przynosi nam jeszcze butelkę syropu. Sirop mineral.
Nie wiem na co on jest ale zakładam, że dla ogólnie pojętej zdrowotności, zarówno dla kobiet jak i dla mężczyzn...
Multumesc...
Jedziemy jeszcze zobaczyć Stramtoarea Dracului czyli Diabelski Przesmyk w wiosennej odsłonie. Tędy szlak wyprowadza z doliny na grzbiet Muntele Curatel i nim dalej na główny grzbiet Alp Rodniańskich:
Budowle kopalniane z czasem zapewne pochłonie przyroda:
Nawracamy bo przed nami dzisiaj jeszcze sporo drogi. Na dzień jutrzejszy mamy od dawna planowaną wycieczkę w Muntii Calimani - góry Kelimeńskie. Nigdy nas tam specjalnie nie ciągnęło z powodu dewastacji ekologicznej w rejonie masywu szczytowego spowodowanej przez przemysł wydobywczy. Powstała tu kopalnia siarki która w znacznym stopniu wpłynęła na górski krajobraz. Kompletnie nieopłacalna inwestycja zatrzymała się wraz ze zmianą systemu, utworzono tu Park Narodowy.
Naszym celem są intrygujące nazwą i formą skupiska skał - Doisprezece Apostoli czyli Dwunastu Apostołów na zalesionym grzbiecie Kelimenów. Mimo stosunkowo niewielkiej odległości najlepsza droga prowadzi jednak nieco okrężnie przez przełęcz Rotunda do Vatra Dornei i dalej do osady Gura Haitii, skąd wyprowadzają szlaki na główny grzbiet.
Z miejscowości Rodna jedziemy zatem na wschód. Oczywiście stojący tu od lat znak w dalszym ciągu niezmiennie informuje o zamknięciu drogi na przełęcz za miejscowością Valea Mare...
Stan drogi znacznie się jednak poprawił zwłaszcza w zniszczonym i zawsze obfitującym w spore wykroty odcinku w dolinie. Po wjeździe na górskie zbocze droga jest całkiem przyzwoitą szutrówką. Mijamy się nawet z Passatem zjeżdżającym z Rotundy.
Jeszcze kilkaset metrów i osiągniemy przełęcz:
Schronisko na przełęczy. Przy wejściu solary, siłownia wiatrowa...
Przebyło parę kolejnych baraków i zabudowań. Podjeżdżamy zobaczyć jak tam powyżej schroniska w kierunku gór Suhard, z daleka widzę zakazy wjazdu dla pojazdów mechanicznych i zanim zawracam gospodarz z nowo powstałych zabudowań wyraźnie sygnalizuje, że jechać dalej nie wolno. Równie wyraźnie zaprasza jednakże na drinka...
Zjeżdżamy z przełęczy. Droga początkowo wydaje się całkiem dobra ale po chwili jednak okazuje się, że nie tak całkiem do końca.
Widząc podjeżdżający zestaw ciężarówki z przyczepą cofam sporo do bezpiecznej mijanki. Pamiętam sprzed lat jak drzewa wystające poza samochód przeciągnęły się mocno na zakręcie po mijanym samochodzie terenowym...
Decyzja była zasadna. Z lekkim niepokojem obserwowałem z zewnątrz driftujący w błocie zestaw, który jadąc z mocnym rozpędem wciąż sporo ześlizgiwał się bocznie - na szczęście nie w kierunku skarpy tylko w stronę zbocza. Bezpieczna mijanka okazała się średnio bezpieczna, pozostało zaledwie pół metra odstępu bo skład szedł nieco bokiem przy sporej prędkości...
Mijamy ten rozjeżdżony odcinek:
O zmroku osiągamy osadę Gura Haitii. Zaraz przy rozwidleniu dróg podjeżdżamy kawałek i lokujemy się na polance - jak się okazuje nieco powyżej głównej drogi prowadzącej w obszar Parku Narodowego - w stronę kopalni.
Po chwili płonie ognisko. Przyjemnie się siedzi w towarzystwie Johnnie'go i Coli ale czas na sen pomału nadchodzi...
Pozdrawiam Wojtek
Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...
.png "Croentuzjasta")
prześliczne! O wiele fajniejsze niż mnogość zimowitów (chociaż też zrobiły na mnie spore wrażenie) podczas ubiegłorocznych spacerków w Dolomitach. Cóż, zapachem nijak im do narcyzów...
Fotka tylko częściowo odzwierciedla urok miejsca. nie marzyłam ) Gargalau. Aż tak drastycznie jaku u Was nie było, ale pewnie dlatego, że szybko
spanikowaliśmy, zaraz po tym, jak psiaki towarzyszące nam od Cabana Alpina na Prislopie, czym prędzej
.png "Legenda")
.png "Cromaniak")
