RUMUNIA w czterech porach roku.

Ładna pogoda jak widać szybko się skończyła. Z przełęczy Rotunda rozdzielającą góry Rodniańskie i Suhard kierujemy się w kierunku wschodnim. Droga zatacza szeroki łuk i poprzez pastwiska i bacówki wyprowadza nas pod stromy górski podjazd. Prowadzi tędy również grzbietowy szlak czerwonego paska przez góry Suhard.
Szybko nabieramy wysokości pozostawiając w dole przełęcz i rejon zabudowań pasterskich:



Teren nieco się wypłaszcza, droga nieco trawersuje grzbiet.





Chwilami jest bardzo grząsko na niektórych poziomych odcinkach drogi.
Niestety pogoda nie nastraja optymistycznie.



Mamy nadzieję na poprawę pogody. Jedziemy dalej:





Przed nami Varful Omu - 1932 m - najwyższy szczyt Muntii Suhard. Niestety z całym swoim masywem szczelnie opatulony zasłoną chmur.



Tutaj lepiej nie wysiadać z samochodu...



Zawracamy...






Takie spotkania w górach dla mnie mają charakter wyjątkowy...





Na biwak zjeżdżamy na z góry upatrzoną pozycję. To rejon okopów z czasów pierwszej wojny światowej z widocznymi jeszcze po nich pozostałościami. Jeszcze do czasów współczesnych okolice przełęczy Rotunda stanowiły dla żołnierzy miejsce ćwiczeń i wojskowych manewrów. Jak się okaże spotkamy ich tu zimą podczas szkoleń narciarskich, zapewne dlatego nie było wolnych miejsc w schronisku kiedy chcieliśmy się tu zatrzymać w styczniowy wieczór...
Córcia robi nam pamiątkową fotkę:



Przygotowujemy do kolacji przy ognisku:







Kiedy słońce chowa się za grzbietem gór robi się chłodno.
Na szczęście spory zapas drewna pozwala nam jeszcze długo grzać się przy ognisku.
Niezapomniany biwak...



Niezapomniany również z innego powodu...
W nocy gwałtownie budzi mnie Megi, bardziej niż zaniepokojona, prawie przerażona:
- Wojtek, niedźwiedź, niedźwiedź...
Nigdy w życiu się tak szybko nie poderwałem...
Kolejny rzeczowy komunikat żony:
- Nie, to Karola...

Ranek jest równie piękny jak słoneczny wieczór. Zapowiada się ładny dzień...



Czas kończyć śniadanie i się pakować bo zbliżają się mocno nami zainteresowane krówki:



Jeszcze zjazd na przełęcz Rotunda.



Dzisiaj w planie piesza wycieczka. Tym razem w góry Rodniańskie, na Varful Gargalau, z dojazdem z przełęczy Prislop.

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

Grzbiet wokół jeziorka Izvoru Bistritei w górach Rodniańskich to trasa naszej dzisiejszej pieszej wędrówki:



Z Pasul Prislop skręcamy za zachód szutrową drogą obok monastyru. Wkrótce dojeżdżamy w rejon Poiana Stiol leżący po południowej stronie szczytu Stiol 1611 m npm. Jest to obszar bacówek i intensywnego wypasu bydła i owiec.
Sporo przed jeziorkiem stoi tym razem znak zakazu wjazdu. Zostawiamy zatem samochód i dalej idziemy pieszo. Pogoda taka sobie ale mamy nadzieję, że się może poprawi.
W pewnym momencie słyszymy z daleka niedwuznacznie brzmiący dźwięk - szczekanie psów nie wróżące nic dobrego. Mimo nawoływań i gwizdów pasterzy spora sfora zbliża się coraz bliżej. Psy zachowują się bardzo profesjonalnie rozdzielając się w biegu i otaczają nas stopniowo.
No sytuacja zrobiła się bardzo niebezpieczna.
Kij w ręce ani ruch podnoszenia kamienia z ziemi nie robią na pędzących psach najmniejszego wrażenia. Przywódca sfory biegnie pierwszy i zbliża się już na odległość pewnie dwudziestu metrów, szczekanie słyszę również z tyłu...
Nie widzę zatem możliwości pertraktacji, no cóż, pierwszy zatem i na razie ostatni raz rzucam kamieniem w psa - przywódcę sfory.
Niesamowitym fartem z kilkunastometrowej odległości trafiam go celnie w łeb.
Głośny skowyt, zatrzymany bieg, natychmiast cichnie ujadanie wokół nas.
Psy nagle odzyskują słuch i kierują się w stronę nawołujących pasterzy.
Adrenalina opada. Jakoś udało mi się wyjść obronną ręką z tej konfrontacji przywódców stad...

Kierujemy się w stronę jeziorka Izvoru Bistitei:



Nie skończywszy jeszcze omawiać przeżytej sytuacji nieomal wchodzimy na spoglądającego na nas i nerwowo grzebiącego ziemię rogiem byka...
W ostatniej chwili omijamy go jednak szerokim łukiem.
No cóż, wyraźnie wkroczyliśmy na terytorium niekoniecznie zadowolonych z naszej tu obecności zwierząt.

Kierujemy się w stronę przełęczy Saua Gargalau:





W połowie sierpnia połoniny przyjmują pomału już jesienne barwy:



Powyżej przełęczy pozostaje już tylko podejście na szczyt Gargalau:







Na południu Varful Omului:



My jednak kierujemy się na wschód odbijając potem nieco na północ grzbietem Picioru Danciului:







Lacul Izvoru Bistritei, po prawej w oddali przełęcz Prislop z ledwo widocznym monastyrem a za nią grzbiety wschodniej części gór Marmaroskich:



Z konikami mamy same miłe wspomnienia...
Chwila odpoczynku i trzeba wstawać.



Schodzimy w kierunku Poiany Stiol:



Przekraczamy potok wypływający z Izvoru Bistritei i podchodzimy w rejon pastwisk gdzie pozostawiliśmy samochód.
Poznawszy charakter tutejszych psów pasterskich nie dziwimy się, że owieczki chodzą zdyscyplinowane jak dobrze wyćwiczona armia - czwórkami...



Z przełęczy Prislop minąwszy schronisko Alpin kierujemy się na północ w Marmarosze.
Kamienista droga pnie się stromo w górę i mija rejon bacówek. Następnie prowadzi południową stroną grzbietu.
Jest tu kilka rozjazdów, część to drogi dojazdowe w rejony gospodarcze, niektóre drogi są po prostu wariantem grzbietowym.





Po ukraińskiej stronie widać kopuły radarów na górze Tomnatyk:



Zjeżdżamy na północną stronę Marmaroszy i przez górniczą osadę Baile Borsa dojeżdżamy do miasta Borsa.



Ostatni biwak rozkładamy na przełęczy Setref:



Tego lata pogoda zbytnio nie dopisała. Parę ładnych dni umożliwiło jednak kilka przyjemnych wycieczek w góry.
Rekonesans w różnych pasmach zaowocował kilkoma później zrealizowanymi planami w różnych porach roku...
Jak wspominałem w następnej relacji opiszę krótki wiosenny wyjazd z przed kilku dni.

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):W nocy gwałtownie budzi mnie Megi, bardziej niż zaniepokojona, prawie przerażona:
- Wojtek, niedźwiedź, niedźwiedź...
Nigdy w życiu się tak szybko nie poderwałem...
Kolejny rzeczowy komunikat żony:
- Nie, to Karola...

bernidi napisał(a):pierwszy zatem i na razie ostatni raz rzucam kamieniem w psa - przywódcę sfory.
Niesamowitym fartem z kilkunastometrowej odległości trafiam go celnie w łeb.
Głośny skowyt, zatrzymany bieg, natychmiast cichnie ujadanie wokół nas.
Psy nagle odzyskują słuch i kierują się w stronę nawołujących pasterzy.
Adrenalina opada. Jakoś udało mi się wyjść obronną ręką z tej konfrontacji przywódców stad...

czasami, w sytuacjach zagrożenia zmuszani jesteśmy do nietypowych, wręcz absurdalnych działań, żeby ocalić swoją skórę i bliskich
Brawo za celny i wyważony siłowo rzut

a w kwestii samych gór... Cóż.. niezmiennie pięknie. Ognisko w takich okolicznościach - super sprawa.
Chyba również pójdziemy w rodniańskie w tym roku, choć nieskończona trasa z zeszłego roku w Apuseni kusi. Przebieram już nogami...

pozdrawiam,
M

bernidi napisał(a):Adrenalina opada. Jakoś udało mi się wyjść obronną ręką z tej konfrontacji przywódców stad...

Piękne widoki, ale scena z psami jak z jakiegoś mrocznego filmu.

Widzę, że w Ceahlau obaj wchodziliśmy z tej samej strony.

W Suhard za każdym razem pogoda była dla mnie łaskawsza. Co mnie jednak zaintrygowało, to te piękne polana płonące w ognisku. Jakżeś je zdobył? Z siekierą do lasu?...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mikeee napisał(a):czasami, w sytuacjach zagrożenia zmuszani jesteśmy do nietypowych, wręcz absurdalnych działań, żeby ocalić swoją skórę i bliskich
Brawo za celny i wyważony siłowo rzut

Dzięki! Sam się dziwię jak się tak udało...
Podobno można zawierać znajomość z psim przewodnikiem stada, zaczynając od poczęstunku kromką chleba.
Niestety nie miałem kromki ani...ochoty.

Mikeee napisał(a):Chyba również pójdziemy w rodniańskie w tym roku, choć nieskończona trasa z zeszłego roku w Apuseni kusi. Przebieram już nogami...

I w jednych i w drugich warto pochodzić. W Apuseni byliśmy kilkukrotnie z dziećmi i parę razy sami. Są to góry bardziej atrakcyjne jeśli chodzi o pewną różnorodność - wodospady, jaskinie, wąwozy, podziemne rzeki i wybijające "znikąd" źródła, ciekawe formacje skalne...
W Rodniańskich - może nie ma tak spektakularnych atrakcji, jednak ich urok ma inne oblicze: rozległe grzbiety i doliny, piękna roślinność, widokowy szlak grzbietowy, możliwość obserwacji wysokogórskiego wypasu owiec i koni...
Jednak mnie się tu podobało najbardziej jesienią, wiosną i zimą...
Przede wszystkim pogody życzę i jak najwięcej pozytywnych i niezapomnianych przeżyć...

walp napisał(a):Piękne widoki, ale scena z psami jak z jakiegoś mrocznego filmu.

Dokładnie tak. Horror na żywo...
Na szczęście z happy endem.

Franz napisał(a):W Suhard za każdym razem pogoda była dla mnie łaskawsza.

To się nazywa mieć szczęście...
Nam się później tylko raz tak poszczęściło z pogodą, że powrót do domku w Valea Vinului wypadł chyba o trzeciej nad ranem...

Franz napisał(a):Co mnie jednak zaintrygowało, to te piękne polana płonące w ognisku. Jakżeś je zdobył? Z siekierą do lasu?...

Hm, jak zauważyłeś siekierę zawsze mam ze sobą...
Jednak wówczas odpowiednio wysuszone szczapy buczyny pozyskałem w zdecydowanie prostszy sposób.
W którymś z przysiółków Carlibaby miejscowi przekładali drewno opałowe do drewutni. Na propozycję zakupu kilku polan dostałem tyle, że ciężko było się zapakować. Oczywiście nie chcieli żadnej zapłaty, udało mi się zrewanżować tabliczką czekolady dla dzieciaków...
Nie mniej teraz zawsze wożę swoje drewno chociaż zajmuje sporo miejsca w bagażniku dachowym. Nie tracę czasu na szukanie opału i nawet w czasie deszczu ognisko mam w pięć minut. Czasem się zdarzy jednak, że na miejscu jest sporo drewna i niepotrzebnie wiozłem swoje do lasu...

Pozdrawiam Wojtek

Ten nieco retrospekcyjny wątek, chociaż w przypadku gór upływ czasu ma jakby zdecydowanie mniejsze znaczenie dla aktualności opisywanych tras i atrakcji, odświeżę relacją sprzed kilkunastu dni.
W drugiej połowie maja wybraliśmy się na krótki wypad na kwitnienie narcyzów - w rezerwacie przyrody w Muntii Rodnei na wschodnim zboczu Varful Saca 1705 m npm. - Poiana Narciselor. Byliśmy tam już kilka lat temu więc tym razem zasadniczym celem wyjazdu był sam pobyt w Karpatach, wędrówka w wiosennej aurze i górski biwak...
Wyjeżdżamy w samo południe, przed wieczorem bez kolejek przekraczamy rumuńską granicę w Petea.
13 lei wydaję na e-winietę i w Satu Mare przejeżdżamy przez most na rzece Samosz i drogą numer 193 biegnącą południową jej stroną kierujemy się na miasto Dej.
Powoli się ściemnia. Jednak widać, że tu jest znacznie cieplej niż u nas, mimo późnej pory ludzie chodzą w krótkich spodenkach i w T-shirtach.
Przez lata widać wiele się tu nie zmieniło. Normą są furmanki bez oświetlenia i niektóre samochody, spora część tych z działającymi światłami świeci nam prosto w oczy. Sądziłem, że przynajmniej stan dróg się poprawił dopóki na zasadniczo dobrej drodze mijając się z samochodami nie wpadłem znienacka w dwie kolejne dziury tak głębokie, że jedynie spory rozmiar kół i mocne zawieszenie pozwoliły wyjść z opresji obronną ręką. A więc witaj prawdziwa Rumunio...
Zbliża się północ, zatrzymujemy się na nocleg na parkingu w jakiejś małej miejscowości przed Dej.
Od kilku lat na sezon letni mam wykonane pełnowymiarowe składane łóżko z materacem w miejsce tylnych siedzeń.
Rozłożenie go i uchylenie dwóch szyberdachów dla wentylacji zajmuje dokładnie 30 sekund. Kładziemy się spać.

Ranek wita nas piękną pogodą, po dwóch godzinach dojeżdżamy do Valea Vinului.
Jeszcze śniadanie na polu namiotowym nad potokiem i można wyruszać w góry. Przy głównej drodze pojawiła się tablica informacyjna o Poiana Narciselor.
Parę pierwszych kilometrów podjeżdżamy samochodem. Na rozstaju górskich dróg do zwózki drzew pozostawiamy autko i dalej idziemy pieszo. Tym razem rozwieszone są kartki z kierunkowskazami przez zarząd Parku, widać, że zależy im na rozpowszechnieniu miejsca i ułatwieniu dotarcia tutaj.



Po dwóch godzinach wychodzimy powyżej granicy lasu. Przed nami widok na zbocze na którym w ściśle określonym rejonie rosną narcyzy. To ten wybielony obszar wysoko na zboczu po prawej:



A to już oczywiście z bliska:











Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z i kim...

Narcyze mi się nigdy nie podobały - rodzice mieli w ogródku - i dopiero w Rumunii na Polanie Narcyzów (w Marmaroskich) jakoś łaskawiej na nie spojrzałem. Dwa dni tem też jeszcze je spotykałem, aczkolwiek moje oko przyciągały przede wszystkim storczyki.

Pozdrawiam,
Wojtek

Super relacja, piękne widoki... tydzień temu wróciłem z rejonu Maramuresz; trasa 500km i tylko same góry.
Muszę odwiedzić w końcu coś pieszo:)
Relacja bardzo mi się podoba.

Franz napisał(a):Narcyze mi się nigdy nie podobały - rodzice mieli w ogródku - i dopiero w Rumunii na Polanie Narcyzów (w Marmaroskich) jakoś łaskawiej na nie spojrzałem. Dwa dni tem też jeszcze je spotykałem, aczkolwiek moje oko przyciągały przede wszystkim storczyki.

Tu w sumie największe wrażenie robi ich położenie - pewnie kilka hektarów narcyzów na stromym zboczu na wysokości 1500 m.
Wiesz, jak Megi zaproponuje tematyczną górską wycieczkę to chętnie jadę oglądać choćby nawet pokrzywy...

rapez napisał(a):Super relacja, piękne widoki... tydzień temu wróciłem z rejonu Maramuresz; trasa 500km i tylko same góry.
Muszę odwiedzić w końcu coś pieszo:)
Relacja bardzo mi się podoba.

Cieszę się, że Ci się podoba moja relacja karpackich włóczęg.
Samochodowe wycieczki wymagającymi górskimi drogami są również atrakcją samą w sobie, niemniej nam największą przyjemność zawsze sprawiają piesze wycieczki szlakami, gdzie nie dojeżdża quad ani samochód.
Myślę, że dobrze planujesz, powodzenia w realizacji...

Pozdrawiam Wojtek

Podchodzimy nieco wyżej:



Oczywiście parę obowiązkowych portretów w narcyzach:





Trochę z prawa, trochę z lewa... :





Siedzimy tu ze dwie godziny. Jest ciepło, kwiatki ładnie pachną, można trochę odpocząć i nacieszyć oczy górskimi widokami.



Jeszcze parę fotek w narcyzach:







Podchodzimy na grzbiet:



W wyższych partiach gór Rodniańskich zalegają jeszcze płaty śniegu:



Ostatni rzut oka na Poiana Narciselor i wracamy:



Pierwsze żywe dusze dzisiaj spotkane to pasterze prowadzący swoje stado na wypas. Powitanie, uścisk dłoni, pieski już wiedzą, że my groźni dla stada nie jesteśmy...
A już podejrzewałem, że i gospodarka leśna i pasterstwo całkiem tu zamarły, dekadę temu te góry o tej porze roku tętniły życiem, stada pasących się owiec, ciągniki ściągające pnie drzew ze stoków do miejsc załadunku...
Stadko zgrabnie przemieszcza się wąską leśną ścieżką:



Rzecznik stada też chce z nami pogawędzić, jednakże my ani be ani me...



Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):Rzecznik stada też chce z nami pogawędzić, jednakże my ani be ani me...

Trzeba się uczyć języków...

Pozdrawiam,
Wojtek

bernidi napisał(a):Przede wszystkim pogody życzę i jak najwięcej pozytywnych i niezapomnianych przeżyć...

bardzo dziękuję, na pogodę najbardziej liczę, bo to właśnie ona przepędziła nas ostatnio z Apuseni...

piękny narcyzowy dywanik

pozdrawiam,
M

Wasze "morze" narcyzów prześliczne! O wiele fajniejsze niż mnogość zimowitów (chociaż też zrobiły na mnie spore wrażenie) podczas ubiegłorocznych spacerków w Dolomitach. Cóż, zapachem nijak im do narcyzów...
Psy w rejonie Stiol popsuły nam wejście na przełęcz ( o zdobyciu szczytu nawet nie marzyłam ) Gargalau. Aż tak drastycznie jaku u Was nie było, ale pewnie dlatego, że szybko spanikowaliśmy, zaraz po tym, jak psiaki towarzyszące nam od Cabana Alpina na Prislopie, czym prędzej umknęły na widok tych pasterskich...

Jej jak pięknie

Pozdrawiam
Monika