RUMUNIA w czterech porach roku.

bernidi napisał(a):Od tamtej pory celowo omijam tę drogę - chcę ją zachować w pamięci taką piękną jaka wówczas była...

nie dziwię się Jednak dzięki asfaltowi jest dostępna dla wszystkich, a nie wybranych, więc ja się z tych zmian cieszę

Teraz w Czarnogórze mocno wyboista droga mnie nie zniechęciła. Ale śnieg odciął możliwość przejazdu, więc musiałem wracać. Po tej drodze auto zaczęło trzeszczeć, ale cierpliwie czekało na reperację w warsztacie już w Polsce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pudelek napisał(a):

bernidi napisał(a):Od tamtej pory celowo omijam tę drogę - chcę ją zachować w pamięci taką piękną jaka wówczas była...

nie dziwię się Jednak dzięki asfaltowi jest dostępna dla wszystkich, a nie wybranych, więc ja się z tych zmian cieszę

Dzięki za kwalifikację do grona wybranych
Tak na marginesie to pierwszym razem z całą rodzinką byłem tam Ładą Samarą...

Franz napisał(a):Teraz w Czarnogórze mocno wyboista droga mnie nie zniechęciła. Ale śnieg odciął możliwość przejazdu, więc musiałem wracać. Po tej drodze auto zaczęło trzeszczeć, ale cierpliwie czekało na reperację w warsztacie już w Polsce.

Wymagającą drogę przebywają tylko ci, którzy tego naprawdę chcą. Fajnie, kiedy się okazuje, że było warto...
Specyfika samotnej jazdy poza utwardzonymi drogami, zwłaszcza daleko poza granicami kraju jest zupełnie inna niż wyjazdów w grupie kilku czy kilkunastu samochodów. Tu w razie awarii lub utknięcia w terenie można liczyć jedynie na siebie, nikt nie zapnie liny i nie wyciągnie z opresji, nie dowiezie zapasowych części zamiennych. Tu nie ma tak zwanego koła ratunkowego czy telefonu do przyjaciela. A czasem się zdarza szansa pół na pół...
Zdarzały się czasem sytuacje prawie beznadziejne...
W Twoim wozie pewnie jakiś element zawieszenia zastrajkował nieco? Najważniejsze, że mogłeś szczęśliwie powrócić do domu...

Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

bernidi napisał(a):W Twoim wozie pewnie jakiś element zawieszenia zastrajkował nieco?

Cos przy obu przednich kołach. Jakieś łączniki, może przy wahaczach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Cos przy obu przednich kołach. Jakieś łączniki, może przy wahaczach.

Taka usterka to nie usterka...
Zaś co do łącznika w samochodzie to jest takie powiedzenie, że najważniejszy jest ten pomiędzy kierownicą a pedałami...

Pozdrawiam Wojtek

Piękne wyprawy...

bernidi napisał(a):

Pudelek napisał(a):

bernidi napisał(a):Od tamtej pory celowo omijam tę drogę - chcę ją zachować w pamięci taką piękną jaka wówczas była...

nie dziwię się Jednak dzięki asfaltowi jest dostępna dla wszystkich, a nie wybranych, więc ja się z tych zmian cieszę

Dzięki za kwalifikację do grona wybranych
Tak na marginesie to pierwszym razem z całą rodzinką byłem tam Ładą Samarą...

Samara to auta zgrzebne, ale po wschodniemu wytrzymałe A teraz te nowe zachodnie... szkoda gadać. Choć ja i tak mam 13-letniego Forda, który jest jeszcze w miarę nieskomplikowany oraz stosunkowo mało w nim elektroniki i, jak powiedzieli mi kiedyś albańscy mechanicy, takiego dadzą radę naprawić

KarKoz napisał(a):Piękne wyprawy...

Właśnie wróciliśmy z krótkiego wypadu w rumuńskie Karpaty.
Zaraz po zakończeniu opisu relacji z letniego wyjazdu sprzed lat zamieszczę najświeższą - wiosenną.
Ponownie podziwialiśmy rezerwat Poiana Narciselor w Górach Rodniańskich - narcyzy pięknie kwitły...

Pudelek napisał(a):Samara to auta zgrzebne, ale po wschodniemu wytrzymałe A teraz te nowe zachodnie... szkoda gadać. Choć ja i tak mam 13-letniego Forda, który jest jeszcze w miarę nieskomplikowany oraz stosunkowo mało w nim elektroniki i, jak powiedzieli mi kiedyś albańscy mechanicy, takiego dadzą radę naprawić

Najlepiej jak się w ogóle nie psują...
Awaria podczas wyjazdu to kiepska sprawa. Fakt, że starsze konstrukcje są prostsze w naprawach a części tanie i łatwiej dostępne.
Ale i ryzyko usterki z wiekiem i przebiegiem auta również wzrasta.

Pozdrawiam Wojtek

Zwiedzamy klasztor Polovragi i monastyr w Horezu. Ten drugi mało fotogeniczny bo akurat cały w rusztowaniach.

To lato było wyjątkowo deszczowe. W drodze w stronę Fogaraszy występują jej pewne ubytki:



Nocujemy w zakolu rzeki Arges u stóp ruin twierdzy Poenari.
Zwiedzamy je rano.





Objeżdżamy jezioro zaporowe Vidraru drogą od strony zachodniej. Z racji mocnych opadów deszczu można ją zakwalifikować do kategorii bezdroży. Dalej wyjeżdżamy na szosę transfogaraską. Pogoda jest kiepska.





Nocujemy w pobliżu placówki Salvamontu powyżej parkingu licząc na zmianę pogody i możliwość górskiej wycieczki następnego dnia.



Niestety pada całą noc i poranek. Zjeżdżamy na północną stronę Fogaraszy i kierujemy się w góry Harghita.
Po południu deszcz przybiera na sile. Naszym celem jest schronisko Harghita. Dojazd do niego jest wyzwaniem samym w sobie.
Leśna górska droga zamienia się mały potok. Dodatkowo jest ona również miejscem pracy drwali i musimy przejeżdżać nieuprzątnięte gałęzie i pomniejsze kłody drzewne pozostawione do uprzątnięcia zapewne na drugi dzień...
I tak zamiast atrakcji chodzenia po górach atrakcją siłą rzeczy staje się sam dojazd do nich.
Jedyny nocleg pod dachem na tym wyjeździe spędzamy tutaj:



Na szczęście pogoda poprawia się:



Rankiem idziemy na szczyt Varful Harghita Madaras 1801 m npm.







Jednak Muntii Harghita nie są górami do których chciało by się wracać. Intensywna gospodarka leśna i rozbudowa ośrodków narciarskich skutecznie psują harmonię z naturą.
Jedziemy dalej. Piękno przyrody w słoneczny dzień nieco łagodzi naszą ocenę gór Harghita:





Kolejnym celem jest jeziorko Lacul Rosu:











Jeszcze portrecik w centrum handlowym obok parkingu:



Przez wąwóz Bicaz jedziemy w masyw Ceahlau.











Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...

gęsta mgła na szczycie transfogarskiej również kiedyś mi pokrzyżowała plany wyjścia w Fogarasze. Nie było wtedy widać na 2 metry

Jest jeszcze śnieg w Rodniańskich?

pozdrawiam,
M

bernidi napisał(a):Objeżdżamy jezioro zaporowe Vidraru drogą od strony zachodniej. Z racji mocnych opadów deszczu można ją zakwalifikować do kategorii bezdroży. Dalej wyjeżdżamy na szosę transfogaraską. Pogoda jest kiepska.

Czyli jechaliście przez ten tunel przy zaporze, drogą nr 704.
Zastanawiałem się, czy nie jechać tamtędy, ale chyba dobrze zrobiłem, bo nasze auto nie nadaje się na off-road.
Chociaż pogodę na przejazd przez Fogaraskie mieliśmy idealną.

Mikeee napisał(a):gęsta mgła na szczycie transfogarskiej również kiedyś mi pokrzyżowała plany wyjścia w Fogarasze. Nie było wtedy widać na 2 metry

No niestety z pogodą ciężko się umówić, nie tylko w Fogaraszach...

Mikeee napisał(a):Jest jeszcze śnieg w Rodniańskich?

Są jeszcze widoczne płaty śniegu na głównym grzbiecie. Niżej wiosna w pełni...

walp napisał(a):Czyli jechaliście przez ten tunel przy zaporze, drogą nr 704.
Zastanawiałem się, czy nie jechać tamtędy, ale chyba dobrze zrobiłem, bo nasze auto nie nadaje się na off-road.
Chociaż pogodę na przejazd przez Fogaraskie mieliśmy idealną.

Tak, dokładnie. Dobrze zrobiłeś wybierając asfalt bo wówczas ta droga dla osobówek zupełnie się nie nadawała.
Nie wiem jak teraz ale nie sądzę, że ją poprawili.
Dobra pogoda jest świetnym towarzyszem wszystkich wycieczek, zwłaszcza górskich. Dobrze, że Wam się udało...

Pozdrawiam Wojtek

bernidi napisał(a):Zwiedzamy klasztor Polovragi i monastyr w Horezu. Ten drugi mało fotogeniczny bo akurat cały w rusztowaniach.

Mieliśmy więcej szczęścia.

bernidi napisał(a):Przez wąwóz Bicaz jedziemy w masyw Ceahlau.

W rejonie wąwozu Bicaz sobie nieco poużywaliśmy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):W rejonie wąwozu Bicaz sobie nieco poużywaliśmy.

My też ale inaczej rozumiejąc to określenie...
Przejeżdżając ten wąwóz jeszcze Ładą Samarą niestety odmówiła posłuszeństwa i zatrzymała się w najmniej bezpiecznym jego odcinku.
Problemem był brak paliwa w gaźniku. Po czyszczeniu filtrów i pompy paliwa z wody można było kontynuować jazdę.
Uprzednie tankowanie na Bukowinie było temu winne, pracownik stacji benzynowej sprawdzał pod słońce czy dolary którymi płacę nie są fałszywe. Były prawdziwe, tak samo jak prawdziwa była woda w zatankowanej benzynie...
Ot, realia z dawnych czasów...

Pozdrawiam Wojtek

Pod główny grzbiet Muntii Ceahlau podjechaliśmy od strony zachodniej z miejscowości Bicazu Ardelean.
Przed wieczorem wyszliśmy na mały rekonesans szlakiem niebieskiego paska i po półgodzinnym podejściu osiągnęliśmy siodło pomiędzy najwyższymi szczytami Varful Ocolasul Mare 1907 m a Varful Toaca 1900m npm.







Varful Toaca, cel na jutrzejszy dzień:



Fragment rozległego jeziora Izvorul Muntelui po północno-wschodniej stronie gór Ceahlau:



Następnego dnia pogoda na szczęście wreszcie się poprawiła. Idziemy na Varful Toaca:



Pod sam szczyt podejście ułatwić miały drewniane schody. Bezpieczniej jednakże było iść obok...









Pogoda sprzyja więc korzystamy z uroku chwili:



Na przeciwległy najwyższy szczyt Muntii Ceahlau leżący w rezerwacie przyrody nie ma szlaku więc niespiesznie wracamy do samochodu. Jedziemy na północ w okolice Vatra Dornei.
Następnego dnia zwiedzamy klasztor Slatina:



Tu już byliśmy cztery lata temu ale warto nie raz jeszcze odwiedzić malowane klasztory na Bukowinie.
Monastyr Voronet z 1488 roku z malowidłami obrazującymi sceny biblijne:





Scena Sądu Ostatecznego przedstawiona w pięciu poziomach na elewacji zachodniej monastyru:



Monastyr Moldovita. Zauważamy znaczny wzrost ceny wejściówek i liczby turystów. Jakieś opłaty za fotografowanie...



Następnie kierujemy się na zachód w stronę gór Suhard.





Pozdrawiam Wojtek

Nie ważne czym lecz gdzie i z kim...