RUMUNIA - tego się nie spodziewałem

Przeciekawa trasa, ale ta współczesna architektura rumuńska

Lednice napisał(a):... ale ta współczesna architektura rumuńska

Ujmująca nieprawdaż? Takich "perełek" jest wiele

Fajnie jest znowu podziwiać rumuńskie zabytki i widoczki , nawet tylko wirtualnie. Pogarszająca się kondycja zweryfikowała planu powrotu (celem miał być Retezat), a grecka fascynacja chyba ostatecznie zmieniła koncepcję kolejnych wakacji. Niemniej jednak, z wielką ochotą poznaję pokazywane przez Ciebie, a przez nas nieodwiedzone miejsca w Rumunii. Z nostalgią wracam też tam, gdzie kiedyś byłam…

Mikeee napisał(a): Odcinek Viscri-Dacia to 8 km horroru.

Fakt, łatwo tam nie jest, ale nasze „niskopodłogowe” V70 nie ucierpiało fizyczne, nie licząc totalnego zakurzenia. Złą jakość drogi zrekompensowały nam łany zimowitów , kwitnących na przydrożnych łąkach.

WOW normalnie az mi szczena opadła...
Coś wspaniałego.

Pamiętam jak ktoryś rok wstecz jechalismy do bułgarii z biurem i ostatni przystanek mielismy na Madziarach a pożniej dopiero w Bułgarii bo jak to stwierdzili panowie kierowcy 'jak sie zatrzymamy to możemy zostać goli'.

W Warnie tez mielismy ciekawą przygodę

Z racji tego ze nasz kurort był delikatnie mowiąc masakrycznie do dupy to wsiedlismy ktoregos dnia w autobus i wio do Warny.
Idziemy ulica i jakiś tutejszy kolo do nas z propozycją:
-Czeńcz many? Czeńcz many?
Grzecznie odpowiadam że nie dziekuję (oczywiście tez in inglisz ) i nawet nie zatrzymując sie idziemy dalej, ja coś tam po polsku do mojej jeszcze wtedy narzeczonej na co pan wymieniacz walutowy z krzykiem i radością:
- Polaki?! Ja kocham Polaki!
Podlatuje do nas wita sie rąsia rąsia, rozglada tajemniczo dookoła i pyta:
-Chcesz kupić trawke?

Rozwalił mi wtedy system

dangol napisał(a):Fajnie jest znowu podziwiać rumuńskie zabytki i widoczki , nawet tylko wirtualnie. Pogarszająca się kondycja zweryfikowała planu powrotu (celem miał być Retezat), a grecka fascynacja chyba ostatecznie zmieniła koncepcję kolejnych wakacji. Niemniej jednak, z wielką ochotą poznaję pokazywane przez Ciebie, a przez nas nieodwiedzone miejsca w Rumunii. Z nostalgią wracam też tam, gdzie kiedyś byłam…

Bardzo mi miło
Twoja relacja bardzo mi pomogła w wyborze trasy.
Mimo wszystko życzę powrotu na Retezat

dangol napisał(a):

Mikeee napisał(a): Odcinek Viscri-Dacia to 8 km horroru.

Fakt, łatwo tam nie jest, ale nasze „niskopodłogowe” V70 nie ucierpiało fizyczne, nie licząc totalnego zakurzenia. Złą jakość drogi zrekompensowały nam łany zimowitów , kwitnących na przydrożnych łąkach.

Rzeczywiście widoki po drodze miłe dla oka.

euromissile napisał(a):WOW normalnie az mi szczena opadła...
Coś wspaniałego.

Pamiętam jak ktoryś rok wstecz jechalismy do bułgarii z biurem i ostatni przystanek mielismy na Madziarach a pożniej dopiero w Bułgarii bo jak to stwierdzili panowie kierowcy 'jak sie zatrzymamy to możemy zostać goli'.

Ja byłem pierwszy raz w życiu w Rumunii. Po przejechaniu granicy w okolicach miasta Oradea wrażenia nie są zbyt ciekawe, ale potem jest już tylko lepiej. Porównując to co słyszałem z opowieści z tym co zobaczyłem, mogę powiedzieć, że nastąpiło dużo zmian

euromissile napisał(a):W Warnie tez mielismy ciekawą przygodę

Z racji tego ze nasz kurort był delikatnie mowiąc masakrycznie do dupy to wsiedlismy ktoregos dnia w autobus i wio do Warny.
Idziemy ulica i jakiś tutejszy kolo do nas z propozycją:
-Czeńcz many? Czeńcz many?
Grzecznie odpowiadam że nie dziekuję (oczywiście tez in inglisz ) i nawet nie zatrzymując sie idziemy dalej, ja coś tam po polsku do mojej jeszcze wtedy narzeczonej na co pan wymieniacz walutowy z krzykiem i radością:
- Polaki?! Ja kocham Polaki!
Podlatuje do nas wita sie rąsia rąsia, rozglada tajemniczo dookoła i pyta:
-Chcesz kupić trawke?

Rozwalił mi wtedy system

taki businessman w każdej sytuacji da sobie radę

Bukovina cd

Po około 1 godzinie jazdy docieramy do Monastyru Mołdawica.
Parkujemy tu za darmo (nikt do nas nie podchodzi zarówno przy wjeździe jak i wyjeździe), wstęp do monastyru 5 Lei, fotografowanie 10 Lei.

Jest to kolejny ważny obiekt w moim planie podróży. Monastyr również wpisany jest na listę UNESCO. Został zbudowany w 1532 r. pomalowany freskami w 1537 r. prawdopodobnie przez tę samą osobę co poprzedni na mojej trasie Monastyr Humor (mistrza Tomę z Suczawy). Podobnie jak poprzednie, monastyr i cerkiew również bardzo nam się podobają. Oaza spokoju, dobre miejsce, aby spacerując zadumać się.



wejście główne








Freski po północnej ścianie monastyru są już zniszczone (podobnie jak w Homor i Voronec) od wiatru i deszczu.







Obok wagi XIX wieczne graffiti rodziny Kochanowskich – prawdopodobnie jest to rodzina Antoniego Kochanowskiego – burmistrza miasta Czerniowce (obecnie ukraińska część Bukowiny) i marszałka Bukowiny



zdjęcie z przyczajki















cmentarz przy monastyrze trochę zarośnięty...




To było ostatnie miejsce w naszym planie tego dnia. Teraz udajemy się już przez przełęcz Przysłop do naszego miejsca noclegowego w Sacel w regionie Maramuresz.


Wyjeżdżając jednak na przełęcz Przysłop drogą nr 18 nagle zapala się na czerwono podświetlenie deski, irytujący, wielki wykrzyknik i informacja o spadającym ciśnieniu w prawej tylnej oponie . Jest piątek wieczorem, mam tylko koło dojazdowe - nie napawa mnie to optymizmem . Jadę dalej ciśnienie spada powoli, ale systematycznie. Już wiem, że złapałem jakiś złom w oponę. (Ostatnio miałem tak, że ciśnienie spadło do ~30% wartości nominalnej i przestało spadać - gwóźdź stał się wtedy korkiem).
Perspektywa wypakowywania całego bagażnika, żeby dostać się do koła wprowadza mnie w pogrzebowy nastrój. Na przełęczy zatrzymujemy się tylko na chwilę, robimy kilka zdjęć i sprawdzam oponę stwierdzając, że siedzi w niej jakaś nieforemny kawał żelastwa – widać już naocznie niższe ciśnienie w oponie.











Monastyr Przysłop






Zjeżdżamy powoli na dół, mijamy Borsę i w okolicach Moisei zauważam przy drodze warsztat wulkanizacyjny, który co prawda jest już zamknięty, ale światło na placu się świeci i dwóch mężczyzn siłuje się z jakąś potężnym kołem chyba od kombajnu. Jest prawie 21:00 , podchodzę i pytam przez zamkniętą bramę czy pomogą mi w problemie. Starszy nie rozumie w czym rzecz, młodszy i bardziej brudny tłumaczy starszemu – chyba właścicielowi. Mówią coś do siebie pojawia się jeszcze trzeci majster. Wszyscy wyglądają jakby przed chwilą wyszli z kopalni po szychcie. Otwierają bramę i zapraszają mnie do wjazdu na warsztat. Jest dobrze .
Spodziewam się jednak, że skasują mnie jak Abramowicza za parkowanie jachtem w St Tropez wykorzystując moją nieciekawą sytuację. Jestem jednak na to już mentalnie przygotowany, opona musi być sprawna, podróż na dojazdówce nie wchodzi w grę.

Trzech uśmiechniętych, umorusanych po uszy speców zabiera się w ekspresowym tempie do roboty, podnośnik, zdjęcie koła i znikają w czeluściach warsztatu w tym samym momencie, w którym mój brat zapala papierosa. Wracają jak brat jeszcze trzyma peta w ręku i zakładają obciekające wodą koło na miejsce i spuszczają podnośnik . Nie ukrywam zdziwienia spowodowanego tempem naprawy i z niecierpliwością czekam na wyrok finansowy.
15 Lei



Patrzę na nich, czy się przypadkiem nie pomylili, wyciągam kasę, oni biorą dychę i piątkę i …dziękują. Bardzo im dziękuję za pomoc w wyjściu z tej sytuacji wciąż nie mogąc wyjść z otępienia.

15 Lei (około 14 PLN)????, prawie 21:00 godzina????? Obcokrajowcy, których bez skrupułów można w takiej sytuacji skroić???. Doznajemy miłego szoku.

Szybka i tania akcja – rewelacja!

Dojeżdżamy do pensjonatu w dobrych humorach ok 22:00.
Pensiunea Kristal to duży, różowo-żółty obiekt z własnym, dużym parkingiem u bram doliny rzeki Izy i klimatycznych wiosek Maramureszu, przez, którą to dolinę jutro przejedziemy. Cena za nocleg dla naszej kolonii to 71,10 EUR. Nie wykupujemy śniadania, bo jest drogie (7 EUR od osoby), jak się później okazuje z powodu braku kuchni na miejscu, więc muszą przygotowywać i donosić z innego budynku.

Wieczór spędziliśmy w lobby z ogromnym TV na miłej pogawędce z młodą recepcjonistką/właścicielką pensjonatu na tematy różne, głównie o Rumunii i Polsce, oglądając film Anakonda na PRO TV (siostrzana stacja radia PRO FM, którego słuchaliśmy przez cały pobyt) w wersji z napisami (co ciekawe w Rumunii wszystkie filmy obcojęzyczne emitują bez lektora, z oryginalny dźwiękiem i napisami). Dziewczyna bardzo chwali sobie Polaków jako klientów, najbardziej narzeka na Ukraińców i Rosjan.

W drodze do pokoju zaczepia mnie inny gość pensjonatu – młody Rumun wychwalając Wisłę Kraków, Lecha Poznań i Legię – że zna i że świetne zespoły . Pyta skąd jestem, mówię okolice Katowic - rzuca od razu GKS Katowice – świetny zespół . Chyba chciał być po prostu miły. Chwilę gadamy o piłce po czym rozchodzimy się z uśmiechami do pokoi.

Prezent otrzymany w poprzednim pensjonacie pęka w mig. W mig również zasypiamy
cdn

Mikeee napisał(a):Ekspresowe inspiracje czerpałem z relacji: Franza, piotrf, DarCro, dangol i anazaw za co Im bardzo dziękuję .

Drobiazg.
Miło mi, ze moje relacje się do czegoś przydają.

Pozdrawiam,
Wojtek

Bardzo ciekawa i pełna informacji relacja .Piękna ta kopalnia soli w Turda.Do Viscri raczej nie dotrę ,nie posiadam helikoptera . Napis "Brasov" faktycznie iście holywoodzki
Zaciekawiły mnie bardzo te wulkany błotne ,odnotowałam
Widzę,że mieliście szczęście do samych przemiłych ludzi ,policjanci i wulkanizatorzy po prostu mnie zszokowali .Super wyprawa ,będę czytać dalej .

Franz napisał(a):

Mikeee napisał(a):Ekspresowe inspiracje czerpałem z relacji: Franza, piotrf, DarCro, dangol i anazaw za co Im bardzo dziękuję .

Drobiazg.
Miło mi, ze moje relacje się do czegoś przydają.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wiele pokazują, uczą, otwierają wyobraźnię i inspirują. To taki duży drobiazg
Witam po długiej podróży i jeszcze raz dziękuję

andeo napisał(a):Bardzo ciekawa i pełna informacji relacja .Piękna ta kopalnia soli w Turda.Do Viscri raczej nie dotrę ,nie posiadam helikoptera . Napis "Brasov" faktycznie iście holywoodzki
Zaciekawiły mnie bardzo te wulkany błotne ,odnotowałam

rzeczywiście wszystkie te miejsca warte są odwiedzenia, nawet Viscri kosztem rozpaczy przy dojeździe do wioski. Myślę, że rozmiar rozpaczy zależeć będzie od tego jak mocno związana jesteś ze swoim samochodem. Mój brat był bardzo związany, mimo że dopiero miesiąc wcześniej go zakupił.

andeo napisał(a):Widzę,że mieliście szczęście do samych przemiłych ludzi ,policjanci i wulkanizatorzy po prostu mnie zszokowali .Super wyprawa ,będę czytać dalej .

Fakt - nie przywykłem do takich zachowań tychże grup zawodowych

Zapraszam serdecznie, niestety moje wspomnienia dobiegają już końca. Mam nadzieję wrzucić jeszcze suplement pod koniec września
pozdrawiam,

Maramuresz

Wstajemy wcześnie, pakujemy się do samochodu, żegnamy się i w drogę. Z pewnym smutkiem uświadamiamy sobie, że dziś wieczorem już będziemy w domu.

Mapa na dziś:



Ujeżdżamy może z 7 kilometrów i dzwoni Maria (tak chyba miała na imię dziewczyna z pensjonatu), że bardzo przeprasza, ale brakuje jej klucza z naszego pokoju, ma tylko jeden i nie może się do pokoju dostać. Macam się po kieszeniach i fakt – mam go przy sobie. Wracam się i widzę, że Maria jest wystraszona i od razu znów mnie przeprasza.
Przeprasza mnie za to, że ja wziąłem przez pomyłkę klucz z pokoju. To JA JĄ przepraszam, że wziąłem klucz, za kłopot, a ona znów mnie przeprasza, ja się upieram, że to JA ją przepraszam, a ona życzy mi wszystkiego najlepszego i na odchodne mnie przeprasza. Ja ją przepraszam, żegnam i szybko zamykam drzwi z auta, żeby mnie znów nie przepraszała. Uff - moje zostało na wierzchu

Jedziemy przez urokliwe wioski w dolinie Izy. Niestety wdziera się już dzisiaj w naszą atmosferę pośpiech, który jest determinowany koniecznością pojawienia się w progach naszego domu dziś wieczorem. Próbuję się pośpiechowi oprzeć, ale spotyka się to z lekką irytacja pozostałych członków wyprawy. Wtedy w milczeniu podejmuję już ostateczną decyzję o kilkudniowym powrocie do Rumunii w najbliższym wolnym czasie, w celu ukojenia mojej ciekawości i chęci dokładniejszego poznania miejsc odwiedzonych w pośpiechu, lub pominiętych z różnych względów.



Zatrzymujemy się w dogodnym miejscu na przygotowanie śniadania z zakupów zrobionych dnia poprzedniego w markecie.



Rzeźbione, drewniane bramy i stare chałupy to znak charakterystyczny Maramureszu























Są też trochę nowsze domy stylem nawiązujące jednak do tych starszych





Gdzieniegdzie można spotkać kolorowe garnki i wiaderka na gałęziach drzew – to oznacza, że w tym domu jest panna na wydaniu



Biserica de Lemn din Ses w Ieud





Taki widok na wiejskich ulicach jest częsty



Bardzo mi tu się podoba. Zostałem jakby przeniesiony nagle do innej epoki. Cywilizacja i postęp są tu niewidoczne. Mimo to ludzie tu żyjący wydają się być przyjaźni, szczęśliwi i zadowoleni z życia. Są to jednak głównie ludzie starsi. Niektórzy ubrani w regionalne stroje, machają nam z uśmiechem. Maramuresz to urocze miejsce.

cdn

Przeczytałem przed chwilą jednym longiem.
Rewelacyjna relacja, świetnie przedstawiona Rumunia, wspaniałe zdjęcia, no i trochę przygód po drodze.
Bardzo mi się podoba ta kopalnia soli, no i trasy przez góry, Sybin i reszta.
Aż chce się tam pojechać ... tylko rzeczywiście chyba najlepiej wziąć jakiegoś SUVa.

Rany te bramy są naprawdę SUPER pewnie bym przy nich stała jak słup soli i gapiła gapiła .
To takie moje klimaty

Bardzo mi się podoba Twoja relacja, zdjęcia też.
Czego Ci życzyć na następny raz (bo pewnie następny raz kiedyś będzie):
-Szeklerszczyzny, a zwłaszcza Torocka i świętej góry Szeklerów,
-Alba Iulii,
-Delty Dunaju,
-Babadag.
Już czekam na relację
Pozdrawiam,
Krzysztof

WOW ! to chyba odpowiednie określenie do waszej wyprawy i zdjęć

Mnie jakoś wioski przy drodze wiodącej Doliną Isy trochę rozczarowały... Za dużo było nowuch domów, za dłużo sklepów, firm, reklam... gdzieś mi te pojedyncze stare domy ginęły...
Maramuresz też zobaczyliśmy w drodze powrotnej do domu i też chciałabym tam wrócić, żeby zboczyć w boczne drogi i poszukać klimatu, bo przy drodze, którą jechaliśmy go nie znalazłam.

Pozdrawiam
Asia