RUMUNIA - tego się nie spodziewałem

Docieramy na Buhaescu Mare. Jak już wcześniej napisałem, wtedy zorientowaliśmy się, że na Pietrosul jeszcze kawałek trzeba podejść, a właściwie najpierw zejść, a potem podejść. Trzeba doliczyć kolejne 30-40 minut marszu w jedną stronę. Liczyliśmy, że po powrocie na przełęcz złożymy namiot i przejdziemy jeszcze kawałek w stronę Varful Galatului głównym szlakiem, nim zatrzymamy się na noc. Nieprzewidziana strata czasu może zmienić nam plany. Jeszcze wtedy nie wiedzieliśmy, że to nie będzie miało żadnego znaczenia…

Pietrosul, który ujawnił się po wejściu na Buhaescu Mare


zostawiamy szczyt za sobą schodząc w dół...




po czym podchodzimy na najwyższy szczyt pasma


w końcu docieramy na wierzchołek, gdzie stoi kamienny, zaniedbany, opuszczony budynek.


Pietrosul zdobyty! Na szczycie niemiłosiernie wieje, trzeba trzymać tabliczkę, bo wicher majta nią na wszystkie strony


w dole widać Borsę i dalej góry Marmaroskie


wokół piękna panorama otaczających gór


sąsiedni Buhaescu Mare













Na szczycie dochodzimy do wniosku, że nie spotkaliśmy nikogo na szlaku. Kierowca samochodu poszedł zatem w inną stronę. Ale gdzie? Zastanawiamy się, czy crossowcy dalej na niego czekają .

Po kilkunastu minutach zaczynamy zejście. Duje niemiłosiernie, ciężko utrzymać równowagę...







zauważamy zbierające się na horyzoncie chmury i zaraz potem słyszymy groźne warknięcie burzy gdzieś w oddali



przyspieszamy kroku widząc, że kataklizm ciągnie w naszą stronę w zastraszającym tempie. Grzmi coraz bardziej i bliżej, chmurzyska zaczynają panować na niebie. Jeszcze nie widać namiotu, a burza już tuż, tuż .



to ostatnie zdjęcie zrobione w tym dniu. Potem nie było już ku temu okazji i nastroju...



ostatnie 15 minut drogi pokonujemy biegiem, ryzykując skręcenie nogi. Ani samochodu ani crossowców już nie ma. Do namiotu dobiegamy dokładnie w momencie, gdy zaczyna padać grad. Wpadamy do środka i od razu słyszymy szum lodowych kulek spadających na namiot, wzmagający się z sekundy na sekundę. Pociemniało w kilka minut, mrok rozświetla co chwilę błyskawica i od razu potężny huk uderzającego pioruna, wiatr narasta na sile - to jest jakiś armagedon!
Całym namiotem narywa jak cholera, musimy przytrzymywać go od wewnątrz, wyrwało z ziemi dwa śledzie. Przez lukę w niedomkniętym zamku wejściowym widzę, że ziemia jest przykryta białym prześcieradłem . Patrzymy na siebie przerażeni tym, jak szybko się to zło rozpętało i jednocześnie nie możemy uwierzyć w szczęście, które nas spotkało. Zastanawiamy się co by było, gdybyśmy nie rozłożyli wcześniej namiotu i gdyby spotkał nas ten pogrom bliżej szczytu. Prognozę sprawdzaliśmy dzień wcześniej w momencie wyjścia na szlak, potem nie było już zasięgu.
Burza przechodzi po 15 minutach, deszcz pada jeszcze kilka godzin. Ubieramy się w namiocie na cebulę we wszystko co mamy, bo temperatura drastycznie spadła. Jemy jakieś batony, nie ma szans na gorący posiłek. Rozgrzewamy się za to palinką. Wskakujemy do śpiworów i próbujemy usnąć. Podłoże nie jest płaskie więc zjeżdżamy co chwilę w dół namiotu.

To była ciężka, zimna noc...


cdn

Niezły thriller .
Przygoda z gatunku tych, ktore wspomina się potem całe życie. Całe szczęście z happy endem, bo udało się dobiec do namiotu.
Ciekawe jakie jeszcze niespodzianki przyszykowały dla Was Góry Rodniańskie.

Mieliście szczęście - w ostatniej chwili. A połoniny ... bardziej dzikie jak te bieszczadzkie.

Oj, zrobiło się groźnie! Dobrze, że zdążyliście do namiotu i że on już stał

Będziecie pamiętać tę przygodę długo

Piękne góry, niesamowite przestrzenie!

Gratulacje za zdobycie szczytu!!!

Jak to dobrze, że zdążyliście uciec przed burzą.....

No gratki fajny cel zdobyty i to bez pomocy terenówki
Myśmy parę lat wstecz wybrali się na Ineu (ze Stiol), ale dotarliśmy jedynie do Gargalau .
A nieco podobną noc w Rumunii też przeżyliśmy, tyle że nie tak wysoko w górach... ale też w namiocie. Przyszło takie oberwanie chmury, że w środku nocy zwiewaliśmy do auta i poważnie rozważaliśmy porzucenie miotanego wiatrem i zalanego namiotu i ucieczkę w obawie przed zalaniem wszystkiego wodami wezbranego strumienia nad którym rozbiliśmy obóz...

Mikeee napisał(a):zauważamy zbierające się na horyzoncie chmury i zaraz potem słyszymy groźne warknięcie burzy gdzieś w oddali

Bardzo lubię, kiedy przeświecające przez dziury w chmurach słońce wypuszcza na ziemię promienie. Jeszcze chyba nigdy nie udało mi się uchwycić promieni z obu słońc jednocześnie...

Pozdrawiam,
Wojtek

marze_na napisał(a):Niezły thriller .
Przygoda z gatunku tych, ktore wspomina się potem całe życie. Całe szczęście z happy endem, bo udało się dobiec do namiotu.

maslinka napisał(a):Oj, zrobiło się groźnie! Dobrze, że zdążyliście do namiotu i że on już stał
Będziecie pamiętać tę przygodę długo

Buber napisał(a):Mieliście szczęście - w ostatniej chwili.

Szczęście nieprawdopodobne Obaj stwierdziliśmy, że czuwali nad nami w tym momencie nasi św. pamięci ojcowie...
Przygoda pozostanie w pamięci do końca życia

Buber napisał(a):A połoniny ... bardziej dzikie jak te bieszczadzkie.

i mniej schodzone

elfik99 napisał(a):Gratulacje za zdobycie szczytu!!!

dziękuję

kulka53 napisał(a):Myśmy parę lat wstecz wybrali się na Ineu (ze Stiol), ale dotarliśmy jedynie do Gargalau .

2 lata temu szedłem ze Stiol pod wodospad Cailor. W przyszłym roku chcemy wrócić w Rodniany i przejść je z północy na południe: z przełęczy Przysłop przez Stiol, Gargalau, Ineul, Ineut do Valea Vinului

kulka53 napisał(a):A nieco podobną noc w Rumunii też przeżyliśmy, tyle że nie tak wysoko w górach... ale też w namiocie. Przyszło takie oberwanie chmury, że w środku nocy zwiewaliśmy do auta i poważnie rozważaliśmy porzucenie miotanego wiatrem i zalanego namiotu i ucieczkę w obawie przed zalaniem wszystkiego wodami wezbranego strumienia nad którym rozbiliśmy obóz...

wow! Opisaliście gdzieś na tym forum tę przygodę?

Franz napisał(a):Bardzo lubię, kiedy przeświecające przez dziury w chmurach słońce wypuszcza na ziemię promienie. Jeszcze chyba nigdy nie udało mi się uchwycić promieni z obu słońc jednocześnie...

Abracadabra, bim salabim


pozdrawiam,
M

dzień trzeci

Rano, po ciężkiej, nieprzespanej nocy wychodzimy z namiotu bardzo wcześnie. Wokół mleko. Na razie nie ma mowy o wyruszeniu na szlak. Przyrządzamy sobie gorący posiłek na rozgrzanie i czekamy aż się przejaśni. Mija sporo czasu, a mgła wciąż się utrzymuje.



Robi się późno, czas podjąć już jakąś decyzję. Marsz w takich warunkach po nieznanym szlaku jest nierozsądny tym bardziej, że nie mamy zbyt dużo czasu, a spory dystans do przejścia. Podejmujemy trudną decyzję o wdrożeniu planu C . Nici z marszu na przełęcz Przysłop, trzeba będzie zejść do Borsy doliną Repede. Czekamy jeszcze chwilę, składamy namiot i ruszamy niemal po omacku drogą z przełęczy Krzyża w kierunku doliny.







Kilkadziesiąt minut niżej zaczyna się przejaśniać





Miejsce gdzie spędziliśmy noc wciąż tonie w chmurach

Czasem gubimy szlak i idziemy na wyczucie...





czasem szlakiem płynie strumyk...



czasem przez rzeczkę Repede trzeba przejść po śliskiej kładce...





czasem nie da się przejść przez rzekę suchą stopą...





po kilku godzinach docieramy do cywilizacji - dzielnica Borsy, Repedea



tak wyglądała finalnie nasza wędrówka



teraz trzeba się jakoś dostać do samochodu...
Wchodzimy do pierwszego sklepu spożywczego. Pijąc wodę zastanawiamy się jak dostać się do centrum miasta
z pomocą przychodzą nam starsi panowie popijający palinkę przy plastikowych stolikach wskazując nam busa, który akurat podjechał. Zakładamy szybko plecaki i idziemy do kierowcy, który potwierdza, że zawiezie nas do Borsy za 4 RON





W Borsie kierujemy się na do miejsca, z którego odjeżdżają busy w stronę Moisei, a które wskazał nam kierowca
Akurat stoi bus w kierunku, w którym zmierzamy, czeka kilka minut na innych pasażerów. Jest późne popołudnie, jedzie z nami młodzież ze szkół do domów. Nie ma miejsc siedzących? No problem - są jeszcze miejsca stojące



w połowie drogi kierowca krzyczy coś do innego kierowcy busa jadącego w przeciwnym kierunku. Po chwili obaj zjeżdżają na pobocze i nasz kierowca prosi wszystkich pasażerów, aby się przesiedli do drugiego busa, który nas zawiezie na miejsce

Wysiadamy za Moisei i kierowca wskazuje nam przystanek z którego dotrzemy do Sacel. Na przystanku czekamy ok 30 minut. Z Sacel czeka nas już ostatnia podwózka do przełęczy Setref, gdzie czeka na nas samochód. Stojąc na przystanku w oczekiwaniu na busa, po kilku minutach zatrzymuje się młody kierowca w BMW. Pyta dokąd chcemy jechać, po czym mówi, że nas podwiezie. Wsiadamy i po 10 minutach jesteśmy na miejscu. Mimo protestów młodego, uprzejmego dżentelmena zostawiamy mu 10 RON i żegnamy się.
Stwierdzamy, że całkiem sprawnie i szybko udało nam się dotrzeć do samochodu, mimo kilku przesiadek. Rumuni po raz kolejny okazali się pomocni i uprzejmi .
Pakując się do samochodu uznajemy, że mimo przymusowej zmiany planów jesteśmy bardzo zadowoleni z wyjazdu. W tę część pasma, której nie udało nam się przejść wrócimy w przyszłym roku. Jest już konkretny plan na 2 dniowy marsz.

w drodze do domu zaopatrujemy się w zapas palinki w przydrożnym gospodarstwie...



i bez przygód wczesnym rankiem meldujemy się w domach

no... zatrzymała nas jedynie węgierska policja, ale to była tylko rutynowa kontrola trzeźwości i dokumentów .




dziękuję i pozdrawiam,
M

Mikeee napisał(a):Podejmujemy trudną decyzję o wdrożeniu planu C

Dobrze, że alfabet ma trochę tych liter...

Mikeee napisał(a):po kilku godzinach docieramy do cywilizacji - dzielnica Borsy, Repedea

Ja swego czasu właśnie stamtąd zrobiłem pętelkę przez Pietrosula.

Michał, dzięki za wspaniałą wędrówkę. A zdjęcia świetne, mimo iż to telefon, a nie fotoaparat.

Pozdrawiam,
Wojtek

Fajna wyprawa , a pogoda w górach, no cóż, często sprawia że musimy zmieniać plany...

Mikeee napisał(a):Rumuni po raz kolejny okazali się pomocni i uprzejmi .

To prawda, myśmy byli w Rumunii raptem 2 razy spędzając łącznie tam ok 3 tygodni, ale z kontaktów z Rumunami mieliśmy same pozytywne wrażenia . Najbardziej w pamięć zapadło mi to spod Czerwonego Jeziorka (koło Bicaz) kiedy kupując słodkiego kołacza zgubiłem 10 RON a gość który to zauważył szedł za mną by mi je oddać kilkaset metrów doganiając mnie dopiero przy aucie .

Mikeee napisał(a):Opisaliście gdzieś na tym forum tę przygodę?

Tak, tutaj

Fajny sposób przechodzenia po śliskiej kładce!!!

Mieliście krótką ale ładną wycieczkę...

Mimo konieczności zmiany trasy fajna wyprawa Wam wyszła , a jak sam napisałeś wrócicie tam w 2018 roku . . .

Dzięki za relację


Pozdrawiam
Piotr