RUMUNIA - tego się nie spodziewałem

Cześć Michał , fajnie że nadajesz , teraz jasne jest dla nas dlaczego tak długo Cię na forum nie było

Czeam na więcej


Pozdrawiam
Piotr

Po prostu cudnie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Ślicznie!!!!!

Będę tutaj zaglądała.......

Ale wyprawa
Pozytywnie zazdroszczę . Chciałabym kiedyś jeszcze znaleźć sobie trochę chęci na taką wędrówkę z plecakiem.

Nie żałuj zdjęć w relacji, bo u mnie góry wyżej niż lazury .

piotrf napisał(a):Cześć Michał , fajnie że nadajesz , teraz jasne jest dla nas dlaczego tak długo Cię na forum nie było
Czeam na więcej

Franz napisał(a):Po prostu cudnie...

Witam Panowie . Szczerze mówiąc liczyłem na to, że zajrzycie

elfik99 napisał(a):Ślicznie!!!!!

Będę tutaj zaglądała.......

Cześć Elka . Będzie mi bardzo miło

marze_na napisał(a):Nie żałuj zdjęć w relacji, bo u mnie góry wyżej niż lazury .

sporo nas łączy
zdjęcia niestety tylko z telefonu, ze względu na ograniczoną ilość miejsca w plecaku

pozdrawiam,
Michał

dzień drugi

Rano wstajemy już po wschodzie słońca. Jest ciepło i pogodnie.





Przygotowujemy posiłek, szybka higiena, składanie namiotu i ruszamy w dalszą drogę głównym szlakiem Gór Rodniańskich. Naszym celem na dzisiaj jest najwyższy szczyt Alp Rodniańskich – Pietrosul - 2303 mnpm.

Wczoraj, cały dzień od momentu wejścia na szlak nie spotkaliśmy po drodze żadnego turysty.





Po półtoragodzinnym marszu docieramy do przełęczy Pietrii (Pasul Pietrii), gdzie szlak krzyżuje się z drogą szutrową przejezdną dla samochodów. Na przełęczy stoi sporo aut, przypuszczalnie okoliczni mieszkańcy przyjechali na grzyby, których jest tutaj o tej porze zatrzęsienie.

to połowa stopki jakiegoś jadalnego grzyba. Część z z rosnących tu grzybów już przegniła, bo nikt ich nie zebrał







Od przełęczy szlak prowadzi głównie lasem aż do polany pod szczytem Batrana. Dochodząc do szczytu słyszymy ryk silników kilku profesjonalnych terenówek przystosowanych do jazdy w trudnym terenie. Terenówki mijają szczyt i jadą drogą, którą my za chwile pójdziemy. Mimo, że jesteśmy na terenie Parku Narodowego, wysoko w górach (ponad 1700 mnpm), poruszanie się samochodem nie jest tu jeszcze zabronione. Na szczycie spotykamy parę młodych Rumunów, którzy również wjechali tu samochodem

Rozpościera się stąd widok na okolicę i nasz dzisiejszy cel – Varful Pietrosul.
Podziwiamy chwilę widoki i ruszamy dalej przez przełęcz Batranei w stronę przełęczy La Cruce, skąd będziemy chcieli atakować najwyższy szczyt pasma.

















Po godzinie docieramy do metalowego szlabanu na drodze. Mijamy go i trafiamy na źródełko gdzie uzupełniamy zapasy wody. Plecak ciąży niemiłosiernie i gdy za każdym razem go ściągam czuję się tak lekki jakbym miał się zaraz oderwać od ziemi i jakby jakaś siła pchała mnie do przodu

W momencie gdy napełniamy butelki wodą do szlabanu podjeżdża trzech hałasujących motocyklistów na crossach. Otwierają szlaban i jadą dalej
Za chwilę podobny manewr robi kierowca terenówki. Zastanawiamy się jak daleko jeszcze do miejsca, gdzie pojazdy zmotoryzowane nie mają prawa wjazdu?

Niebo się zaciąga. Podchodząc ostatnie kilkaset metrów pod przełęcz Tarnita La Cruce, mijamy 3 terenówki zjeżdżające w dół. Pierwsza z nich się zatrzymuje i kierowca pyta najpierw po rumuńsku, potem po angielsku, czy nie potrzebujemy wody. Pytają gdzie idziemy i potwierdzają , że to dobry kierunek.









Dochodząc do przełęczy spadają na nas pierwsze krople deszczu.



cdn

Mikeee napisał(a):spadają na nas pierwsze krople deszczu.

czyli prognoza nie do końca się sprawdziła... a widoki były przepiękne .
Oj, dawno już nie wędrowaliśmy po górach , trochę zazdroszczę... ale tak pozytywnie oczywiście
Góry z jednak strony dzikie, ale z drugiej (terenówki) nie do końca... fajnie że możemy je u Ciebie pooglądać

Na pierwszym zdjęciu widać, że macie większą jadalnię od sypialni.....

Mikeee napisał(a):W momencie gdy napełniamy butelki wodą do szlabanu podjeżdża trzech hałasujących motocyklistów na crossach. Otwierają szlaban i jadą dalej

Tiaa... od razu przypomina mi się to...

Pozdrawiam,
Wojtek

Mikeee napisał(a):W momencie gdy napełniamy butelki wodą do szlabanu podjeżdża trzech hałasujących motocyklistów na crossach. Otwierają szlaban i jadą dalej
Za chwilę podobny manewr robi kierowca terenówki. Zastanawiamy się jak daleko jeszcze do miejsca, gdzie pojazdy zmotoryzowane nie mają prawa wjazdu?

A może formalny zakaz jest, tylko z jednej strony nikt go nie egzekwuje, a z drugiej nikt nie przestrzega.

Widoczki niezmiennie cieszą oczy . Wiele kadrów przywodzi mi na myśl ukochane bieszczadzkie połoniny .

marze_na napisał(a):Widoczki niezmiennie cieszą oczy . Wiele kadrów przywodzi mi na myśl ukochane bieszczadzkie połoniny .

Marzena , w porównaniu z Bieszczadami Rumunia ma tych połonin mnóstwo

Co do offroadowych dróg - w tym kraju ( podobnie jak w Albanii ) jest eldorado , co daje możliwości , ale psuje ogólny obraz dla tych , którzy preferują trekking Coś za coś
Na całe szczęście mnogość miejsc i tras powoduje , że ta sytuacja jeszcze "nie boli" . . . chociaż czasem drażni
Kilka górek ( i nie tylko ) zaliczyłem na czterech kołach i wiem , że dla wielu osób jest to jedyna możliwość zobaczenia tych miejsc własnymi oczami z tej perspektywy . . .


Pozdrawiam
Piotr

kulka53 napisał(a):

Mikeee napisał(a):spadają na nas pierwsze krople deszczu.

czyli prognoza nie do końca się sprawdziła... a widoki były przepiękne .

oj tak. O ile pierwsza część dnia była bardzo ładna, o tyle popołudnie już nie Ale zmiana pogody dopiero nastąpi...

kulka53 napisał(a):Oj, dawno już nie wędrowaliśmy po górach

na Sardynii trochę się wspinaliście Pamiętam, że pokazywaliście również wyciąg narciarski

elfik99 napisał(a):Na pierwszym zdjęciu widać, że macie większą jadalnię od sypialni.....

racja Dużo jemy, mało śpimy...

Franz napisał(a):

Mikeee napisał(a):W momencie gdy napełniamy butelki wodą do szlabanu podjeżdża trzech hałasujących motocyklistów na crossach. Otwierają szlaban i jadą dalej

Tiaa... od razu przypomina mi się to...

pamiętam, pamiętam
Całkiem możliwe, że to Ci sami...

marze_na napisał(a):

Mikeee napisał(a):W momencie gdy napełniamy butelki wodą do szlabanu podjeżdża trzech hałasujących motocyklistów na crossach. Otwierają szlaban i jadą dalej
Za chwilę podobny manewr robi kierowca terenówki. Zastanawiamy się jak daleko jeszcze do miejsca, gdzie pojazdy zmotoryzowane nie mają prawa wjazdu?

A może formalny zakaz jest, tylko z jednej strony nikt go nie egzekwuje, a z drugiej nikt nie przestrzega.

zazwyczaj w miejscu, gdzie nie wolno wjeżdżać samochodem stoi znak zakazu. Często zardzewiały i zniszczony, ale raczej stoi. Aczkolwiek Rumuni są bardziej liberalni niż pozostali członkowie UE w kwestii wjazdu samochodami w góry.

piotrf napisał(a):

marze_na napisał(a):Wiele kadrów przywodzi mi na myśl ukochane bieszczadzkie połoniny .

Marzena , w porównaniu z Bieszczadami Rumunia ma tych połonin mnóstwo

w rzeczy samej - przypominają Bieszczady

piotrf napisał(a):Co do offroadowych dróg - w tym kraju ( podobnie jak w Albanii ) jest eldorado , co daje możliwości , ale psuje ogólny obraz dla tych , którzy preferują trekking Coś za coś
Na całe szczęście mnogość miejsc i tras powoduje , że ta sytuacja jeszcze "nie boli" . . . chociaż czasem drażni
Kilka górek ( i nie tylko ) zaliczyłem na czterech kołach i wiem , że dla wielu osób jest to jedyna możliwość zobaczenia tych miejsc własnymi oczami z tej perspektywy . . .

Zgadza się. Można spotkać wiele ekip off-roadowych i crossowych z różnych krajów Europy, na szlakach rumuńskich gór. Na szczęście jest też wiele miejsc, gdzie żadne pojazdy nie docierają



pozdrawiam,
Michał

dzień drugi cd


Przełęcz Krzyża (Tarnita La Cruce) to miejsce, powyżej którego pojazdy zmotoryzowane już nie wjadą. Stąd prowadzi niebieski szlak na Varful Petrosul lub czerwony dalej na wschód głownym szlakiem Alp Rodniańskich. Można stąd też zejść doliną Repede do miasta Borsa.
Decydujemy się rozłożyć tu namiot, w którym chcemy zostawić ciężkie plecaki przed wejściem na szczyt. Stoi zaparkowany tu jeden samochód terenowy. Zakładamy, że kierowca poszedł atakować Pietrosul.
Niestety błędnie oceniamy nasz dzisiejszy cel sądząc, że Pietrosul to widoczny szczyt w odległości ok 40 minut marszu. Później okaże się, że to Varful Buhaescu Mare, a Pietrosul był za nim w całości schowany.
Z uwagi na fakt, że deszcz się wzmaga chowamy się do namiotu czekając aż przestanie padać. W międzyczasie słyszymy hałas silników motocykli crossowych, które mijały nas jak uzupełnialiśmy zapasy wody. Hałas jest coraz bliższy, aż w końcu cichnie, gdy motocykliści zatrzymują się niedaleko nas na przełęczy. Po chwili słychać coraz głośniejsze głosy ludzi idących w stronę naszego namiotu, przy czym wyłapuję w pewnym momencie wyraźne: „kurwa”. Gdy słyszymy „Haloooo” tuż przy namiocie, odsuwam zamek i widząc trzech ubranych w kombinezony facetów mówię:
- Dzień Dobry
- ooooo jesteście Polakami????
- tak
- ooo to super, nie wiecie może którędy najszybciej dojedziemy do jakiegoś miasta? Kuurrrwa miska olejowa mi pękła na kamieniu i olej mi wycieka.
- niestety nie wiem, przyszliśmy na piechotę z przełęczy Setref
- a ten samochód terenowy nie wiecie czyj?
- nie wiemy, najprawdopodobniej kierowca poszedł na Petrosul – wskazuję szczyt, który jak później się okazało - nie jest Pietrosulem.

o ten...



Panowie uznali, że niedługo powinien się pojawić właściciel samochodu i postanowili przy nim poczekać.
W tym samym momencie przestało padać, wyskakujemy więc szybko z namiotów zostawiając plecaki w środku i ruszamy niebieskim szlakiem. Przez chmury przedziera się słońce.

Idąc naprzód co chwile oglądamy się za siebie wypatrując namiotu. To ta biała kropka poniżej drogi w prawej części kadru