Rumunia ... śladami Drakuli

krakusowa napisał(a):...
Wszechobecne kable

A, to tak jak w CRO.

krutom napisał(a):przynajmniej tutaj nie było "wyluzowanego" ministra od ochrony środowiska.

No może masz rację

krutom napisał(a):

krakusowa napisał(a):...Wszechobecne kable

A, to tak jak w CRO.

Tak mi się wydaje, że chyba trochę bardziej niż w Cro
A to podobno przez to, że Rumunia jest aktywna sejsmicznie

Rumunia jest krajem narażonym na trzęsienia ziemi. Wiele osób pamięta jeszcze wydarzenia z 4 marca 1977 roku, kiedy doszło tam do wstrząsu o sile 7,4 stopnia. Jego epicentrum znajdowało się właśnie w regionie Vrancea. Wtedy trzęsienie zburzyło dużą część Bukaresztu i spowodowało śmierć ponad 1570 osób. info z netu
W grudniu 2016 roku też było trzęsienie ziemi w tym regionie - Narodowy Instytut Fizyki Ziemi w Rumunii ocenił siłę wstrząsów na 5,2 stopnia w skali Richtera, a amerykańska agencja USGS (United States Geological Survey - red.)- na 5,6 stopnia w skali Richtera.

Wsiadamy do naszego wycieczkowego pojazdu i jedziemy zwiedzać Zamek Tronowy





Zamek został wybudowany końcem XIV w., przez hospodara mołdawskiego Piotra Muszata.
W XV w. zamek poddano rozbudowie. Dokonał tego Stefan Wielki, za sprawą którego dobudowano tutaj potężne fortyfikacje. Dzięki temu twierdza oparła się kilku sporym najazdom, m.in. wojsk polskich po opowiedzeniu się Suczawy po stronie Turcji w wojnie polsko-tureckiej w 1479 roku. Stefan Wielki nakazał otoczyć zamek podwójnym pierścieniem murów obronnych, wzmocnionych dodatkowo licznymi basztami, co w połączeniu z położeniem na wzniesieniu czyniło zamek w Suczawie twierdzą nie do zdobycia.
Wchodzimy na zamek przez taki oto mostek

W 1538 r. zamek został wydany wojskom sułtana osmańskiego Sulejmana Wspaniałego.
Dodatkowo w XVI w. twierdzę zniszczył pożar.
Udało się ją odbudować dopiero w XVII wieku. Dobre czasy dla zamku nie trwały jednak długo. W 1653 roku twierdza kolejny raz była zniszczona podczas oblężenia.
Największe jednak zniszczenia powstały w wyniku wybuchu prochu w 1675 r. Po tym wydarzeniu zamek nie odzyskał już swojej świetności. Wprost przeciwnie – pozostawał on w ruinie aż do XX w., kiedy to został częściowo odbudowany i poddany konserwacji.

Kończymy zwiedzanie i wychodzimy na zewnątrz

odbudowy były dwie - w XX wieku oraz całkiem niedawno: to jest to co tak święci na biało, cała wieża bramowa, wyższe partie murów i zadaszonego budynku. Jeszcze kilka lat temu tego nie było. W sumie jak dla mnie największą atrakcją stanowiły widoki z murów, bo w środku raczej nic ciekawego

Cerkwie są przepiękne
Bardzo lubię też zamki, nieważne, w jakim stanie. Nawet fragmenty murów wystające z ziemi mnie zachwycają, bo mają swoją historię

21monika napisał(a):Ach Aniu jak Wam zazdraszczam tej wyprawy
Jeszcze w lutym spisywałam co gdzie i jak nie stety nie udało Nam się.

Ja miałam jechać do Rumuni w majowy weekend, też nie wyszło... zresztą, miała być Rumunia i Eger. Kto wie, czy nie spotkałabym w Egerze Krakusów i Roxi

Ciekawa relacja - w przyszłym roku ponownie Rumunia
Zakazy fotografowania w cerkwiach były, ale jak pamiętam mało kto zwracał na to uwagę.

Pozdrawiam.

Steftes.

Pudelek napisał(a):odbudowy były dwie - w XX wieku oraz całkiem niedawno: to jest to co tak święci na biało, cała wieża bramowa, wyższe partie murów i zadaszonego budynku. Jeszcze kilka lat temu tego nie było.

dzięki za uzupełnienie

Pudelek napisał(a):W sumie jak dla mnie największą atrakcją stanowiły widoki z murów, bo w środku raczej nic ciekawego

Masz rację,
Szkoda, że podczas naszego pobytu pogoda była taka "chmurzasta"

Magda O. napisał(a):
Ja miałam jechać do Rumuni w majowy weekend, też nie wyszło... zresztą, miała być Rumunia i Eger. Kto wie, czy nie spotkałabym w Egerze Krakusów i Roxi

Ale byłoby fajnie
tylko czy poznałybyśmy się na ulicy

steftes napisał(a):Ciekawa relacja - w przyszłym roku ponownie Rumunia
Zakazy fotografowania w cerkwiach były, ale jak pamiętam mało kto zwracał na to uwagę.

Dzięki
Czasami jednak nie dało się zrobić zdjęcia, czujne oko mnicha lub mniszki było bardzo przenikliwe

Opuszczamy chwilowo Suczawę




naszym celem jest

XVIII-wieczna kopalnia soli we wsi Kaczyka (rum.Cacica )

Kaczyka (rum. Cacica) to najstarsza polska wieś na Bukowinie. W 1783 roku panujący wówczas na tych ziemiach cesarz austriacki Józef II, aby nie sprowadzać soli z Mołdawii, rozkazał szukać jej złóż na Bukowinie w miejscach, gdzie występowały słone źródła. Sól znaleziono między innymi tutaj, w wyniku czego powstała Kaczyka, która nazwę zawdzięcza licznym stadom kaczek gnieżdżącym się niegdyś na tutejszych bagnach.

W 1788 roku sprowadzono dwadzieścia polskich rodzin z Bochni i Wieliczki oraz cztery ukraińskie rodziny z Kołomyi. Osadnicy pracowali przy budowie kopalni, której uruchomienie nastąpiło w 1791 roku. W związku z jej rozwojem z czasem sprowadzono do Kaczyki kolejne grupy inżynierów i górników z okolic Wieliczki. Początkowo na dół kopalni docierano po drabinach lub w plecionych koszach opuszczanych na linie, ale już w 1803 roku na wszystkie trzy poziomy można się było dostać po schodach. Obecnie do zwiedzania udostępnione są dwa z trzech poziomów, a podziemna trasa liczy sobie 800 metrów długości.
W 1810 roku wybudowano we wsi mały kościółek Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, który służył zarówno katolikom (Polakom i Niemcom) jak i grekokatolikom. W 1888 roku do wsi dotarła kolej, a w 1904 roku nowy, okazały kościół z cegły konsekrował arcybiskup lwowski Józef Bilczewski.
W 1944 roku przez Kaczykę przechodził front, a mieszkańców ewakuowano. Na tych, którzy potem wrócili, czekały tylko zniszczone domy, wobec czego wielu z nich w 1947 powróciło do Polski.
Po upadku komunizmu ze względów ekonomicznych zaprzestano wydobycia w kopalni i wyburzono nieciekawe zabudowania, pozostawiając jedynie budynek administracji i najstarszy szyb Ferdynand info z netu

Do kopalni, w której temparatura wynosi ok 10 st.C, schodzimy po 150 stopniach.

Niestety w kopalni unosi się dość nieprzyjemny zapach jakis płynów ropopochodnych używanych do konserwacji drewna.
Pierwszy przystanek robimy w kalicy św. Barbary

Wąskim chodnikiem idziemy dalej,

mijamy mała kapliczkę prawosławną


i płaskorzeźbę "Adam i Ewa " autorstwa Bolka Majerika.


Jesteśmy już 42 metry pod ziemią
Powoli dochodzimy do jeziorka solankowego o powierzchni ok. 10 m2, głębokości 1,5 - 2,5 m.



Kiedyś podobno na jeziorku znajdowała się łódka, którą po jeziorku pływały pary młode i goście pobliskiej sali balowej

Sala nosi imię inżyniera Agripy Popescu , który był dyrektorem gruntów państwowych w 1918 roku, gdy Bukowina wróciła do Rumunii.

Schodzimy jeszcze niżej i .. jesteśmy na boisku
Wszystko pięknie i ładnie tylko ten zapach ropy





prostą drogą idziemy dalej...

komora "piknikowa" chyba nic bym tutaj nie zjadła




Tą sama drogą wracamy na powierzchnię


Wreszcie można odetchnąć świeżym powietrzem
Zapach ropy towarzyszył nam do końca dnia.

mamy chwilę wolnego czasu oglądamy sobie najbliższe otoczenie kopalni...





Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny











Opuszczamy Kaczykę i jedziemy dalej....

Ciekawe czy to tylko wam się ten zapach ropopochodny przytrafił
I dla czego lub skąd się rozprzestrzeniał