Rumunia pachnąca tymiankiem...

Marmarko dałam ostrzeżenie!
Wyobraź sobie, że dałam. Piotr F do niego nawiązuje (oczywiście z przymrużeniem oka).

Witaj, choć po tej awanturce nie wiem, czy nie straciłam zapału.

FUX napisał(a):Swoje dolegliwości menstruacyjne także opiszesz?

Wydaje mi się, że Admin zaspał bo kilkudniowy przymusowy urlop chyba by Ci się przydał.

Grzeczniej proszę.

I vice versa.

agnieszka b-g napisał(a):... czy nie straciłam zapału.

..włala i jedziemy z tą relacją dalej..

krakuscity napisał(a):

FUX napisał(a):Swoje dolegliwości menstruacyjne także opiszesz?

Wydaje mi się, że Admin zaspał bo kilkudniowy przymusowy urlop chyba by Ci się przydał.

Grzeczniej proszę.

I vice versa.

A to dlaczego?
Dlatego, że ktoś swoje dziecko ośmiesza, wstawia jego fotki, a ja staję w jego obronie?

Nie brnij.

Cześć Krakuscity,Gajusie,Fiołku,Agato,Garbowski,Anai, PiotrzeF(jak będziesz potrzebował namiarów na noclegi, itp.-wszystko zapisałam).

No dobra, jedziemy.

Jest 5 lipca, upał. Zapowiadają burze.

Po porannej rozgrzewce (godzina tenisa stołowego + przesuwanie masywnych kanap, za które uciekała piłka), ruszamy w trasę.

Nie przewidywaliśmy zwiedzania Satu Mare, więc tylko rzut oka na miasteczko, w którym niemal 40% mieszkańców to Węgrzy. Wielu z nich do dziś posługuje się tylko swoim językiem.
Mieszkają tu też Niemcy, więc widać niezły tygielek kultur. Urozmaicona architektura, zadbane uliczki, odrestaurowane budynki przyciągają oko.
W innych relacjach można znaleźć wiele zdjęć tej miejscowości.

Naszym celem na dzisiaj jest Salina Turda, czyli kopalnia soli.

Kierujemy się więc na południe. Droga gładka, szeroka,prowadzi przez nizinny, rozległy, a porem pagórkowaty teren.
Wokół pola słoneczników, kukurydzy. Mijane wioski są całkiem zadbane, ukwiecone, nie widać nędzy, którą tak nas straszono.
Fakt, co rusz mijamy furmanki ciągnięte przez konie lub osiołki a na nich całe rodziny albo sterty żółtych melonów i arbuzów, ale wydaje się to całkiem uzasadnione ekonomicznie.
Trochę głupio robić ludziom ostentacyjnie zdjęcia, więc tego stałego elementu rumuńskiego krajobrazu na fotkach nie będzie.

Pierwsze wrażenia - pozytywne.

Zbliżamy się do miasta Cluj - Napoca. S decyduje, że musimy tam wjechać. 10 lat temu był na wyprawie w Alpach Rodniańskich, więc chce obejrzeć znów miasto (stamtąd wyruszali) i porównać jego obecny obraz, z tym, który pamięta.
Parkujemy na piętrowym parkingu w centrum i ruszamy. Upał daje się we znaki.

Po drodze mijamy liczne fontanny, więc raźniej się idzie.





Wokół fontanny, pod drzewkami, w cieniu ustawiono ławeczki dla przechodniów. Z głośników płynie muzyka operowa - aż miło posiedzieć. Tuż obok - budynek teatru - Teatrul National (bardzo mi się podobają nazwy na - ul , np. premierul - to tak jakby go bardzo kochali i czule nazywali). I właśnie w tym miejscu zauważamy to, co charakterystyczne w Rumunii - kontrasty. Muzyka operowa z głośników, z zaparkowanych nieopodal samochodów dudnienie disco, z kościoła pieśni - bo zaczyna się ślub -istna kakofonia. Panna młoda, wystrojeni goście, turyści i zgięta w pół starowinka w chuście i czarnej spódnicy chłodząca ręce w fontannie. Romów nie widać - jeszcze nie tu.



Jednym z najokazalszych w Rumunii budynków sakralnych jest Kościół Główny św. Michała - gotycka budowla z XIV-XV wieku, a przed nią pomnik króla Macieja Korwina (ur.1440 r.).



I wąskie uliczki, w których trudno było zrobić zdjęcia, bo akurat nastąpił sobotni wysyp młodych par, które upodobały sobie stare zaułki i chciały uwiecznić się w tej romantycznej scenerii na zdjęciach.
Przy którejś wyskakującej zza rogu pannie młodej powzięliśmy podejrzenie, że kobiety w Cluju chodzą na co dzień w rusztowaniach z białych muślinów i gipur.

A ja mam po prostu taką radę dla Fuxa i dla innych, którym coś się nie podoba w tej relacji: przecież nie musicie tego czytać! Jak się nie podoba, to zamykam stronkę i czytam to, co mi się podoba.
Agnieszka ma prawo pisać to co chce, bo to jej relacja i uważam, że nie należy jej udzielać "dobrych rad" jak i co ma napisać, bo napisze relację tak jak będzie chciała. Pozwólmy jej w końcu zacząć pisać, a przestańmy już z dochodzeniem się czy komuś się podoba czy nie. Tak jak napisałam wyżej: JAK SIĘ KOMUŚ NIE PODOBA NIECH NIE CZYTA i tyle w temacie

Masz rację.
Czekamy.

FUX napisał(a):Nie brnij.

jako ze ten kraj na naszym celowniku od dawna chętnie będę zaglądał. Choć relacje Franza znam prawie na pamięć wiedzy nigdy dosyć. Pozdrawiam.

Jedziemy dalej. Szukamy słynnej Turdy.

W szczerym polu znajdujemy taką oto budowlę.



Kupujemy bilety ( dla zainteresowanych 20lei - czyli 20 zł za dorosłego, 10 za dziecko, przejazd podziemnym diabelskim młynem - 5, pływanie łódką - 10). Obawiam się nieco długiego korytarza prowadzącego do głównych komór, bo mam galopującą klaustrofobię (o!właśnie zaczynam opisywać swoje dolegliwości !), ale okazuje się, że przejście jest na tyle wysokie, jasne i szerokie, że nie ma się czego obawiać.









Do głównej komory można zjechać panoramiczną windą lub zejść 13 pięter po drewnianych schodkach.




Najpierw idziemy galerią tuż pod sklepieniem kopalni. Pod nogami mamy kładki z bali a między nimi prześwity ukazujące to, co znajduje się kilkadziesiąt metrów niżej.Niemiłe uczucie, nogi mamy jak z waty.




Schodzimy po schodkach. Na dole umieszczono kilka stołów do tenisa stołowego, pola do minigolfa, amfiteatr, liczne ławeczki, plac zabaw dla dzieci i ogromny diabelski młyn.
Mikroklimat tej kopalni jest zbawienny przy leczeniu wielu chorób dróg oddechowych, więc można w niej siedzieć całymi dniami. Dla inwalidów jest osobne wejście, więc każdy może skorzystać.
Zasiadamy w diabelskim młynie i znów poziom adrenaliny rośnie - w huśtajacym sie lekko wagoniku szybujemy z powrotem pod sklepienie kopalni.








Potem znowu 13 pięter w dół (tym razem windą - ale schodkami też można). Z góry wszystkie instalacje wyglądają tak:




A na dole jeziorko podziemne, po którym można pływać łódkami.




I mnóstwo instalacji z drewna ( sukcesywnie obrastających solą).
I tu zadanie dla FUXa- dziecko liże poręcz, której dotykały setki ludzi. Należałoby, walcząc o jego dobro, zgłosić incydent do Sanepidu.







I rzut oka w górę...



Po kopalni poruszać się można bez przewodnika i bez ograniczeń czasowych.



Na tym muszę teraz skończyć.
Wyjeżdżam jutro na tydzień, więc ciąg dalszy 24 sierpnia.
Pozdrawiam Was serdecznie, Agnieszka.

Piękne miejsce.

To znów ja.
Tego samego dnia zaplanowaliśmy nocleg w Sybinie.
Nasz apartament (właściwie duże, nowoczesne mieszkanie z 2 balkonami - 27 euro, czyli ok. 110zł) umiejscowiony był w zielonej dolinie, blisko słynnego muzeum etnograficznego.
Wieczorem wybraliśmy się na tętniącą życiem starówkę.
Oto Most Kłamców. Podobno, jeśli stanie na nim kłamca, most się zawali.
Spacerowaliśmy po nim w tą i z powrotem. Cały.
Choć S twierdzi, że kiedy szłam, trochę trzeszczał.






Potem powędrowaliśmy Pasażem Schodów. Średniowieczna zabudowa robi wrażenie, choć warto by
jeszcze zadbać o estetykę. Niektóre domy sprawiały wrażenie, jakby obserwowały przechodniów
spod złośliwie przymkniętych powiek. Oczywiście, nie obyło się bez wyskakujących z zaułków
panien młodych - toć to nadal sobota!

















Na rynku panowało wielkie poruszenie, bo na wielkiej scenie rozpoczynał się koncert rockowy.



Mały piszczał z radości, bo nie co dzień dziewięciolatkowie uczestniczą w nocnych koncertach.
Zajęliśmy więc strategiczne miejsce w ogródku knajpki i, słuchając popisów wokalnych,
rozpoczęliśmy przygodę kulinarną.
Zamówiłam "mămăliguţă cu brânză şi smântână" - czyli kaszę kukurydzianą z gęstą kwaśną śmietaną
i ostrym, startym owczym serem. Całość nie wyglądała zbyt imponująco.
Kupka gotowanej kaszy kukurydzianej (znanej mi z dzieciństwa), kupka sera i kałuża śmietany. Zestawienie dość, że tak powiem, zaskakujące, ale wszystkie składniki naraz całkiem smaczne.
Panowie bezpiecznie wybrali pizzę o jakimś diabelsko ostrym smaku.
Potem spacer po rynku. Poczucie kompletnej alienacji. Czemu? Wszyscy, chóralnie, nawet starcy i dzieci, intonowali pieśni z wokalistą, a my - ni w ząb.
No to kupiliśmy lody i zajęliśmy buzie konsumpcją.

Spacer nocą uliczkami Sybina to przyjemność.
Gdzieniegdzie ma się wrażenie, że czas cofnął się do XIX wieku i za chwilę przed sklepik
wybiegnie subiekt i zacznie zachęcać do zakupów sukna na surdut.











Potem spać.
Dobranoc.

Sybin nocą i dniem ma sporo do zaoferowania - nam bardzo się podoba

Czekam na ciąg dalszy

Pozdrawiam
Piotr

6 lipca przywitał nas słońcem. To dobrze, bo jedziemy w góry.
Nasz cel - trasa transfogarska.
Jest to droga DN7C "przerzucona' przez Karpaty, a konkretnie, Góry Fogarskie - najwyższe pasmo w Rumunii, miedzy najwyższymi szczytami Moldoveanu i Negoiu.
Budowano ją 4 lata. Ówczesny dyktator rumuński, Nicolae Ceauşescu, wyciągnąwszy wnioski z roku '68 w Czechosłowacji, postanowił, na wszelki wypadek, przygotować swojemu wojsku drogę odwrotu w razie interwencji zbrojnej Układu Warszawskiego.
Wysokość, którą osiąga droga, wynosi 2034 m n.p.m., ma 5 wiaduktów i najdłuższy tunel w Rumunii (884m).
Zachwycając się widokami, ani przez chwilę nie mogłam zapomnieć, jakim kosztem zbudowano drogę- miliardowe sumy (odebrane głodującemu niemal narodowi) i życie 40 żołnierzy zaprzęgniętych do pracy.

Jedziemy.
Komentarze do zdjęć wydają się zbędne. Jednego nie da się zobaczyć- zapachu tymianku.
Otaczał, pulsował w cieple lipcowego słońca, po prostu tam mieszkał.













W połowie drogi - stragany.
Zaopatrujemy się w miejscowe sery i wędliny dojrzewające.
Brânză de burduf - ser owczy, dość słony umieszczony w owczym żołądku lub w korze sosnowej, Caşcaval- ser owczy, podobny w smaku i konsystencji do swieżego oscypka (charakterystycznie "skrzypi" w zębach),Telemea - biały ser owczy o wyrazistym, słonym smaku podobnym do greckiej fety.
Wędlin nie umiemy nazwać, ale zanim nastąpi zakup, możemy degustować. Sprzedawca ochoczo ucina kawały wiszących nad naszymi głowami kiełbas.

Potem Antek wybiera drewniany miecz, a ja charakterystyczny dla sztuki ludowej Rumunii dzbanek.
Na wszystkich straganach znaleźć można domowej roboty soki i syropy o niezliczonych smakach.
Palinka zapewne też jest dostępna, ale że niezbyt ją lubimy, nie szukamy.

Na koniec kupujemy kurtos kalacs - kołacz pieczony przy nas nad węglem, smarowany masłem, potem otoczony orzeszkami, cukrem lub cynamonem - ma kształt walca - w środku delikatnego, otoczonego z zewnątrz chrupiącą cienką, slodką skórką. I precelki - (twarde, że zęby można postradać).







Zjeżdżamy.

















I przystanek na obiad.
Tym razem zamawiamy mitiei cu cartofi prajiti, czyli upieczone na grilu wałeczki z mielonego baraniego lub wieprzowego mięsa. Do tego frytki, ale w Rumunii z reguły podawane są tak, jak w domu, czyli pokrojone w słupki ziemniaki, usmażone na głębokim oleju.



Od strony południowej trasę zamyka monumentalna licząca 160m zapora na rzece Ardżesz, która tworzy jezioro Vidaru.
Antek upiera się, by zjechać na dno zapory i tam spać, bo tak zrobili w Top Gear.
Oczywiście, nie można tego zrobić i Mały, po raz pierwszy dochodzi do bolesnego wniosku, że świat na ekranie nie zawsze jest taki, jak w rzeczywistości.
Humor poprawia mu pomnik - błyszczący, srebrny, dumnie górujący nad zaporą - Optimusa z Transformersów. Nie dociekaliśmy czyj lub czego to pomnik, bo wyraźnie nie pasuje do otoczenia, ale wdrapać się do cokołu musieliśmy.
Widok z góry na zaporę - ujmujący.
Na zaporze zauważamy następny charakterystyczny obraz- bezdomne psy. Wałęsają się wszędzie. Może nie jest ich mnóstwo, ale są bardzo zauważalne. Nie podchodzą zbyt blisko do ludzi, tylko krążą w poszukiwaniu jedzenia. Gdyby utworzyły większą sforę, byłyby niebezpieczne.
Tu, dwa wielkie i przeraźliwie chude, leżą tuż przy nogach policjanta pilnującego porządku na zaporze.











Wczesnym wieczorem docieramy do Pitesti. Koszmarne miasto. Szerokie ulice, ronda bez namalowanych pasów, blokowiska z zabudowanymi dyktą lub potłuczonymi szybami balkonami.
Tu po raz pierwszy spotykamy natrętnych żebraków - Romów - maleńkie dzieci i kobiety.
Rumuni, wbrew opowieściom, są bardzo elegancko ubrani. Zarówno młodzież, jak i starsze osoby w miastach noszą modne i ładne stroje.
Zachwyciły nas przede wszystkim starsze panie idące do kościoła w eleganckich garsonkach i kapeluszach.
Kultura na drogach, cóż. Zanim zapali się zielone światło dla aut, kierowcy już trzymają rękę na klaksonie i zaczynają trąbić. Mniejszy natomiast użytek czynią z kierunkowskazów - prawie ich nie używają.
Dyskusyjną kwestią jest też zasada pierwszeństwa na rondzie. Tu nie należy jechać na pewniaka.
Tyle o wrażeniach z Pitesti.
Przejechawszy przez jakieś osiedle po piaszczystych lub częściowo betonowych drogach trafiamy do hotelu.
Mamy wrażenie, że to enklawa pośrodku chaosu.
Tam też kosztujemy następnych rumuńskich potraw. Kelner serwuje przy basenie papanasi, czyli dwa duże serowe pączki (oponki), na nich jak pomponiki na bereciku leżą dwa małe. Wszystko polane kwaśną śmietaną i konfiturą wiśniową. Ciasto jest ciepłe. Do tego lemoniada. Prawdziwa, z cytrynami, miętą i miodem do posłodzenia. Bardzo smaczne, sycące. Nie zostawiamy ani kawałeczka.
I tu praktyczna uwaga. Czytajcie rachunki w restauracjach! Oczywistym jest, że dajemy napiwki, nawet jak płacimy kartą. Niezbyt oczywistym jest to, że na rachunku znajdujemy pozycje o wartości ponad 50 lei, których nie widzieliśmy na oczy i nie zamawialiśmy.
Chyba jest to u nich normalny proceder, bo w recepcji bez zbędnych tłumaczeń poinformowano nas, że po prostu odejmą nam kwotę od rachunku za pokój.
Podobna sytuacja spotkała nas w górach Buzau, gdzie na rachunku znaleźliśmy dwa dodatkowe dania obiadowe i alkohole.




Jutro Bukareszt.
Dobranoc.

..nooooooooo musiał pachnieć ten talerz , fajnie, czekam na ciąg dalszy

pięknie tam
pora poważnie pomyśleć o wycieczce do Rumunii