Reminescencje z minionej epoki (prawie lodowcowej)

Jesteśmy na granicy austriacko - włoskiej.
Włoski celnik wziął do łapy wszystkie podane mu dokumenty, a następnie poszedł sobie w siną dal.
Czekamy kwadrans, pół godziny, trzy kwadranse - nic.
Wreszcie się pojawił, władczym gestem ręki nakazał zjechać na prawą stronę ( w międzyczasie za nami stanęło kilka innych samochodów ), po czym....znowu odpłynął.
Cholera !
Mama poszła za celnikiem.
Celnik wyszedł ze swojego domku i kazał jej wracać do samochodu.
Koszmar, gorzej niż na węgierskiej granicy.
Coś jeszcze pokrzykiwał i gestykulował, więc dotarło do nas, że zaczęła się siesta.
Cóż, wola boska, siesta rzecz święta.
Wreszcie się pojawił, niosąc nasze dokumenty ( pojawiły się obawy, że ich więcej nie zobaczymy, a w tamtych czasach utrata np. paszportu to chyba była gorsza rzecz od pożaru ), wrzucił je niedbałym ruchem na deskę rozdzielczą, i dalej coś szwargocze.
O co chodzi?
Klepie w maskę samochodu, pokazujemy mu carta carburanta ( tak się chyba nazywał glejt na tańsze paliwo dla turystów ), a ten dalej jazgocze.
Nagle - Eureka !
Skubańcowi chodziło o Zieloną Kartę !!!
Kiedy tylko ją zobaczył, natychmiast podniósł szlaban i wrota do Włoch stanęły przed nami otworem.

I co dalej....??????
PZDR

No, dalej to jechaliśmy przez Włochy

To wiem, domyślam się.
Ale jak, gdzie, jaki cel itp. itd.
PZDR

Dobra, jedziemy dalej.
Jak wspomniałem kilka wątków wcześniej, pogoda była zupełnie " nie włoska ", jakiś deszcz, chłodno.
Na dopełnienie tego dość ponurego obrazu, zobaczyliśmy, jakie zniszczenia potrafi zrobić trzęsienie ziemi, które nawiedziło ten region stosunkowo niedługo przed naszym wyjazdem.
Zrujnowane budynki, zwalone do rzeki; w innych popękane ściany, powybijane okna, zniszczone fragmenty drogi, którą jechaliśmy - wszystko to robiło przygnębiające wrażenie i zupełnie nie przystawało do moich wyobrażeń o wakacjach we Włoszech.
Ale...
Wyszło słońce, humory się poprawiły i zbliżamy się do Wenecji, pierwszego punktu zaznaczonego na mapie podróży po Włoszech.
Jak pisałem,byczenie miało odbywać sią w Maratei, za Neapolem, ale postanowiliśmy zobaczyć po drodze ile się da, więc zaplanowana marszruta przypominała trasę spaceru pijanej żmiji.
Przed Wenecją ma miejsce pierwszy kontakt z włoską gastronomią.
Rzecz jasna, zamówiłem pizzę z maksymalną ilością składników.
Rozmiarami zbliżona do koła od wozu, świeżutka, pachnąca, ale nawet taki amator jak ja, wychowany na pizzy produkowanej na ....gofrach ( taką wtedy serwowano chociażby w Kaczorku w al. Jerozolimskich ) nie był w stanie jej pokonać.
Brat skromnie zamówił...brzoskwinię, a że sezon na nie dopiero sią chyba zaczynał, okazała sią być znacznie droższa od pizzy.
Amatorem, wręcz fanem kuchni narodów Południa,pozostaję do tej pory.
( ale nasza też nie od macochy ).

No ekstra, nareszcie nabierasz rozpędu.
Oby tak dalej.
PZDR

Właśnie wyhamowałem

Dudek2222 napisał(a):Właśnie wyhamowałem

To dobrze, bo jak się przekroczy Alpy to mocno z górki jest
i nie tak łatwo zatrzymać się w Wenecji

weldon napisał(a):

Dudek2222 napisał(a):Właśnie wyhamowałem

To dobrze, bo jak się przekroczy Alpy to mocno z górki jest
i nie tak łatwo zatrzymać się w Wenecji

Wyhamuje ..... od Udine już jest równo jak stół.

Wyhamował, wyhamował.

No, udało się wreszcie dojechać do Wenecji.
Ale rozumiecie - święta, Nowy Rok, zima, problemy na drogach i kolei - myślę, że jestem usprawiedliwiony.
Gdyby nie fakt, że ten wyjazd był pierwszym za żelazną kurtynę, rzekłbym, że uczuciem, które mi towarzyszyło, było lekkie rozczarowanie.
Bo - pogoda, przynajmniej na początku zupełnie " nie włoska", po drugie - na dzień dobry gostek, który sprzedawał bilety na vaporetto chciał nas orżnąć przy wydawaniu reszty ( wtedy, przypominam, we Włoszech były liry,duże nominały, banknoty ogromnych rozmiarów, ale Mama wykazała czujność i przekręt się nie udał ), wreszcie - sama Wenecja.
Dotąd znałem ją tylko ze zdjęć i w tej postaci mogła zachwycić.
Z bliska - trochę gorzej.
Budynki do pierwszego piętra bez okien, ściany porośnięte grzybem, wszechobecny smrodek zgnilizny.
Nie było specjalnie czym się zachwycać, chyba, żeby patrzeć tylko w górę i "wyłączyć" wrażenia zapachowe.
Sytuację poprawiła nieco bytność na placu św. Marka i wypite tam, pierwsze w życiu, prawdziwe cappucino ( ntb. za jakieś kolosalne pieniądze, jak to we Włoszech, w miejscach uczęszczanych przez turystów bywa ).
Jeszcze Pałac Dożów, Tacie gołąb zostawił na ramieniu "pamiątkę" z wizyty, rzut oka na lagunę i ruszamy dalej, tym razem do Padwy.

Tak przy okazji.
Podczas ostatnich wakacji, w drodze do Chorwacji, mieliśmy okazję przejeżdżać przez Wenecję, bo odbierałem młodego z obozu w Cesenatico.
Moje subiektywne odczucie jest takie, że od 1979 roku za dużo to się tam nie zmieniło......

Dudek2222
Jakoś krótko.....

franko,
jak wyhamował, to teraz musi nabrać prędkości.
Włochy to spory kraj, ale i do urlopu dużo czasu.

Dudek2222 napisał(a):Włochy to spory kraj...

To zależy w którą stronę buta się jedzie ...

Wzdłuż, na południe.
Zresztą, w poprzek również jechaliśmy.