Relacja z białym kamieniem w tle

maslinka napisał(a):P.S. Mam nadzieję, że jakoś dotarliście do końca tego mrożącego krew w żyłach opisu

No mroziło jak ta klima.

maslinka napisał(a):Następnym razem będziemy oglądać kwaterę bardzo wnikliwie, biorąc pod uwagę to wszystko

Następnym razem macie kategoryczny zakaz ZDRADY kempingu

Pozdrawiam

maslinka napisał(a):P.S. Mam nadzieję, że jakoś dotarliście do końca tego mrożącego krew w żyłach opisu

Uffffffff ,
dobrze, że paszprty odzyskaliście bez problemów .

maslinka napisał(a): Następnym razem będziemy oglądać kwaterę bardzo wnikliwie, biorąc pod uwagę to wszystko

No proszę, zawsze byłam zdania, że podróże kształcą i są świetną okazją, by zdobywać życiowe doświadczenie.
Fajny banał, nie?
Dla mnie też byłaby to paskudna trauma - najbardziej się niepokoję rezerwując apartman, czy w pobliżu nie będzie jakiegoś źródła hałasu, zwłaszcza nocnego. Czasem trafia się to nawet w pozornie najbardziej spokojnym miejscu, niestety. Wystarczą sąsiedzi bez wyobraźni...
Nie zazdroszczę "przygody".

janusz07 napisał(a):Napięcie było duże, wargi zgryzione..., dobrze że gospodarze przeżyli . Teraz zagadka gdzie wylądowaliście.?

Wyjaśni się już za chwilę

Janusz Bajcer napisał(a):

maslinka napisał(a):P.S. Mam nadzieję, że jakoś dotarliście do końca tego mrożącego krew w żyłach opisu

No mroziło jak ta klima.

Zaraz (dla równowagi) zrobi się ciepło, a nawet gorąco, bo znowu będziemy podróżować autem bez klimy

tomekkulach napisał(a):Następnym razem macie kategoryczny zakaz ZDRADY kempingu

Pozdrawiam

Powiem Ci, że na kwaterach najbardziej baliśmy się hałasu, bo na campingach zawsze był spokój. Może to dziwić tych, którzy nie korzystają z campów w Cro, ale w takich miejscach przestrzegana jest cisza nocna i po 23:00 jest cichutko. To też kwestia innego trybu życia - na campingach wstaje się wcześnie, bo słońce albo duchota wygania z namiotów, przyczep, camperów... Z tego powodu ludzie chodzą też wcześniej spać.

mysza73 napisał(a):Uffffffff ,
dobrze, że paszprty odzyskaliście bez problemów .

Mimo wszystko gospodarze wyglądali na sympatycznych (u innych byśmy nie zostali ). Nie chcieliśmy więc się awanturować, tylko po prostu wyjechać stamtąd jak najszybciej.

Moim zdaniem właściciele powinni się zdecydować - albo pizzeria do późna w nocy, albo wynajmowanie kwater. Chociaż, jak się okazało, byliśmy jedynymi gośćmi w tym czasie... (Ktoś podobno miał przyjechać następnego dnia, czyli w sobotę.)

Gdyby nie fakt, że byliśmy już bardzo zmęczeni czekaniem na prom, a później długą podróżą w aucie bez klimy, pewnie szukalibyśmy dalej. Ten pokój od początku nie był dla nas spełnieniem marzeń.

Gdybym miała coś zmienić, patrząc z perspektywy czasu, zatrzymałabym się w jakiejś zatoczce na kąpiel, a potem poszłabym coś zjeść. Wtedy nie mielibyśmy takiego ciśnienia, żeby znaleźć coś jak najszybciej.
No ale teraz to sobie mogę gdybać

Mikromir napisał(a):Dla mnie też byłaby to paskudna trauma - najbardziej się niepokoję rezerwując apartman, czy w pobliżu nie będzie jakiegoś źródła hałasu, zwłaszcza nocnego. Czasem trafia się to nawet w pozornie najbardziej spokojnym miejscu, niestety. Wystarczą sąsiedzi bez wyobraźni...
Nie zazdroszczę "przygody".

Ja też najbardziej bałam się "ekip" imprezujących nocami na balkonie.

Na Braču dwa razy trafiliśmy idealnie Pewnie dlatego, że mieszkaliśmy w małych domach, w których w tym czasie byliśmy jedynymi gośćmi
(Chociaż w Rogoźnicy też tak było )

Nie miał kto hałasować

1 sierpnia (sobota): Długa droga do... Zagrzebia - część pierwsza

Niespodzianka, dokąd zmierzamy, już wyjaśniona - w tytule

Po przykrych doświadczeniach ostatniej nocy postanowiliśmy, że nie będziemy ryzykować kolejnego niepewnego lokum i pojedziemy w sprawdzone miejsce. Robimy szybkie zakupy, później jedziemy na rogoźnickie nabrzeże. Pstrykam kilka widoczków.

W stronę wyspy ze starszą częścią Rogoźnicy:





Marina Frapa i "wypasione" jachty:




Gdzieś tam jest jeziorko Smocze Oko, żałuję, że już go nie zobaczymy...

W czasie, kiedy uwieczniam piękne widoki, mój mąż dzwoni do Zagrzebia, do pensjonatu, w którym byliśmy już dwa razy. Dobrze mieć takie kontakty Oddychamy z ulgą - mają wolny nowo oddany apartament; jak dla nas (stałych gości ) w promocyjnej cenie

Cieszymy się bardzo z perspektywy wyspania się i odpoczynku w dobrych warunkach oraz zobaczenia Zagrzebia, który może nie jest najpiękniejszą europejską stolicą, ale dla nas jest bardzo urokliwy; już mamy tam swoje ulubione miejsca

Martwi nas tylko droga, bo przecież jest sobota Specjalnie tak wykalkulowaliśmy, żeby opuścić wyspę nie w sobotę (korki do wjazdu na prom, które i tak nas nie ominęły, ale dziś pewnie są gorsze ) i żeby jechać chorwacką autostradą również nie w sobotę...

Śmiejemy się, że przewrotny los zdecydował za nas, zresztą jak co roku Już kilka razy się zarzekaliśmy, że nigdy w sobotę, a potem wszystko się tak poukładało, że nie mieliśmy wyjścia.

Trudno, jedziemy! Humory, mimo niewyspania, dopisują

Tego pana już dawno w Chorwacji nie widziałam :



Zatrzymujemy się w miejscu, w którym zawsze chciałam się zatrzymać, a jakoś nigdy nie było okazji... Wreszcie będę miała fotkę Primoštena





To kolejne miejsce (obok Trogiru), które kilka razy mieliśmy na celowniku, a do tej pory nie udało nam się tu być...

Z tej perspektywy prezentuje się przepięknie. Podobnie jak pobliska zatoczka:



Kolor Jadranu kusi bardzo... Ale zdajemy sobie sprawę, jak długą drogę możemy mieć przed sobą i nie ulegamy pokusie. Teraz trochę żałuję

To oznacza ostateczne pożegnanie z Jadranem Dobrze, że wczoraj przynajmniej zdążyłam się wykąpać, w Supetarze, w oczekiwaniu na prom... Ale nie wiedziałam wtedy, że to było pożegnanie

Jak tylko wjeżdżamy na autostradę, natychmiast stajemy w korku Przez jakieś 45 minut poruszamy się żółwim tempem. Później okazuje się, że korek był spowodowany wypadkiem na wysokości Skradina. Dalej nie jest lepiej. Przed zjazdem na Zadar na tablicach wyświetlają się ostrzeżenia o korkach przed tunelem Sv. Rok. Czas na decyzję - zjeżdżamy z autostrady!

Najdziwniejsze jest to, że trudno nam dzisiaj popsuć humor Od razu znajdujemy plusy nowej sytuacji - przejedziemy się tzw. "starą drogą", czyli "jedynką".
Hitem okaże się jednak zupełnie inna droga - nr 27

Mijamy Obrovac z ruinami zamku na wzgórzu:



Centrum miasteczka wygląda niezbyt pięknie, dużo opuszczonych budynków:




Ale dalej jest tylko piękniej i piękniej... Pierwszy raz tędy jedziemy, zawsze nam się śpieszy i pędzimy autostradą. Cieszymy się z tej odmiany i podziwiamy widoki z malowniczej drogi nr 27.

Pod nami wije się rzeka Zrmanja:





A kawałek dalej zupełnie inna atrakcja - ferma strusi, a właściwie mini zoo

Jedziemy sobie spokojnie, podziwiając widoki, po czym krzyczę do męża, że musi się zatrzymać. On, zdenerwowany, bo myślał, że coś mi się dzieje, np. znowu żądli mnie osa, jak kiedyś, gdy z Cresu jechaliśmy na Pag
A ja na to, że tam są strusie
- A co ty strusi nie widziałaś... w zoo?
- Takich dużych - nie

No i zjechaliśmy Bo takich wielkich strusi wcześniej naprawdę nigdy nie widziałam

A jakie ładne przy tym :



Wielkość, dla porównania :



Nie należę wprawdzie do wysokich osób, ale też nie do najniższych. Swoje 163 cm mam

Ptaki zrobiły na mnie naprawdę duże wrażenie i zupełnie nie przejmowałam się moim mężem, który śmiał się z moich zachwytów

Oprócz strusi w tym miejscu są też inne zwierzątka, np. małe lamy:



ale i tak strusie wymiatają

To miejsce to Zaton Obrovački, dokładnie tutaj Polecam!

Dalsza droga jest również malownicza:




Mijamy, zdaje się, elektrownię szczytowo-pompową:




Zatrzymujemy się w punkcie widokowym.



Tam dalej, na wschód, jest BiH:



Malowniczo, ale też dziko.

Jedziemy dalej, nieustannie zachwycając się krajobrazem...

Łał, ale fajna droga. Strusie jakieś na hormonach OGROMNE!

maslinka napisał(a):
Jak tylko wjeżdżamy na autostradę, natychmiast stajemy w korku Przez jakieś 45 minut poruszamy się żółwim tempem. Później okazuje się, że korek był spowodowany wypadkiem na wysokości Skradina. Dalej nie jest lepiej. Przed zjazdem na Zadar na tablicach wyświetlają się ostrzeżenia o korkach przed tunelem Sv. Rok. Czas na decyzję - zjeżdżamy z autostrady!

Tego samego dnia też stałam w tym korku ,
tylko ja nie byłam taka mądra i nie podjęłam słusznej decyzji o zjeździe z autostrady i stałam w korkach do samego Zagrzebia

No to mieliście przygodę z klimą i rodziną ...
Ale za to droga ciekawa - zwykle tamtędy puszczali ruch, gdy była za silna bura lub zatkany Sveti Rok.
Te rurki nad drogą to hydroelektrana, szczytowo - pompowa, Velebit.

maslinka napisał(a):Ale dalej jest tylko piękniej i piękniej... Pierwszy raz tędy jedziemy, zawsze nam się śpieszy i pędzimy autostradą. Cieszymy się z tej odmiany i podziwiamy widoki z malowniczej drogi nr 27.

Dlatego od dobrych kilku lat wybieramy, szczególnie w drodze powrotnej, jazdę "starą drogą"

Hercklekot napisał(a):Łał, ale fajna droga.

Byliśmy zachwyceni

Hercklekot napisał(a):Strusie jakieś na hormonach

O tym nie pomyślałam

mysza73 napisał(a):Tego samego dnia też stałam w tym korku ,
tylko ja nie byłam taka mądra i nie podjęłam słusznej decyzji o zjeździe z autostrady i stałam w korkach do samego Zagrzebia

To znaczy, że jednak dobrze zrobiliśmy...
W momencie podejmowania decyzji nie wiadomo, który wybór jest lepszy i która droga będzie szybsza.

Buber napisał(a):Ale za to droga ciekawa - zwykle tamtędy puszczali ruch, gdy była za silna bura lub zatkany Sveti Rok.

Nie ma tego złego...

Buber napisał(a):Te rurki nad drogą to hydroelektrana, szczytowo - pompowa

Tak właśnie myśleliśmy

dids76 napisał(a):Dlatego od dobrych kilku lat wybieramy, szczególnie w drodze powrotnej, jazdę "starą drogą"

Na pewno trwa to dłużej (w normalnych sytuacjach, kiedy nie ma korków na autostradzie), ale jest zdecydowanie ciekawiej

To zawsze kwestia wyboru - czy lepiej zobaczyć to, co po drodze, czy szybciej znaleźć się na miejscu.

1 sierpnia (sobota): Długa droga do... Zagrzebia - część druga (Slunj)

Jedziemy dalej "starą drogą". Nie jest to już droga nr 27, ale "jedynka". Może nie aż tak malownicza, ale też bardzo ładna:




Jesteśmy w okolicach Korenicy. Dużo tu apartmanów, bo stąd już blisko do wielkiej atrakcji regionu Lika - Jezior Plitwickich:



Wszystkie okoliczne parkingi pełne. Wyobrażam sobie, co tu się musi dziać... Plitvice na szczęście mamy "zaliczone", zwiedzaliśmy je w 2007 roku, kiedy, mimo wszystko, ich popularność była mniejsza. Poza tym wtedy to był sam początek lipca.

Droga do Zagrzebia zamienia się w podróż sentymentalną Zaraz znajdziemy się w miejscu, które odwiedziliśmy podczas naszej pierwszej podróży do Cro w 2006 roku. Jesteśmy w Slunju



Postanawiamy zatrzymać się tu na trochę, coś zjeść i zobaczyć, co się się zmieniło przez ostatnie 9 lat

A zmieniło się bardzo dużo W 2006 roku to było spokojne miejsce, jeszcze mało turystyczne. A dzisiaj - płatne parkingi, stragany z pamiątkami:



Zaczniemy od jedzenia Schodzimy w stronę pizzerii, którą zobaczyliśmy z daleka:



To konoba/pizzeria "Kum", polecana już na forum. Wygląda tak:



A tak z drugiej strony :



W pięknych okolicznościach przyrody można zjeść naprawdę dobrą pizzę -na cienkim cieście, ze smacznymi dodatkami. Tylko uwaga - jest ogromna, więc jedna osoba raczej sobie nie poradzi, chyba, że bardzo głodna osoba

Minusem jest czas oczekiwania - jakieś 40 minut. Jemy więc szybko, bo w parkometrze zapłaciliśmy za godzinę i 15 minut , a chcemy przecież jeszcze trochę pospacerować.

Szybkim spacerkiem ruszamy na rekonesans Rastoke - wodnej części Slunja z młynami wodnymi i kaskadami.



Ze zdziwieniem stwierdzamy, że najważniejsza część osady została ogrodzona, teraz stanowi rodzaj muzeum, za wejście do którego trzeba oczywiście zapłacić. Nie żeby nam było szkoda kasy, raczej czasu, bo i tak sporo go "straciliśmy" w konobie. Poza tym jest jeszcze ten nieszczęsny parkometr, do którego nie chce nam się wracać i dorzucać monet...

Oglądamy więc tyle, ile możemy za darmo Ruszamy:



Kolejna knajpka na wodzie:




Na moście korek i trąbienie klaksonów. Jadą goście weselni, auta z bośniackimi rejestracjami:



Ładny zakątek:



W Rastoke jest kilka kwater, głównie zamieszkanych przez Niemców:



Z balkonu można mieć np. taki widok:



Albo taki:



Ciekawe, jakie są tu ceny

Rastoke widziane z góry:



Docieramy do centrum osady. Jest tu konoba, w której można zjeść grillowanego pstrąga, wyłowionego na miejscu :



Dalej już obowiązują bilety:




Ale pooglądamy sobie jeszcze wszystko, co dookoła:




Bardzo tu zielono

Niestety, musimy już wracać na parking.



Docieramy tam w ostatniej chwili, rzutem na taśmę, w ostatniej minucie wykupionego czasu. Policja już czeka na spóźnialskich Trochę mandatów za szybą widzieliśmy, więc uwaga na Slunj, pilnują bardzo.

Przerwa w podróży była bardzo fajna. Slunj ładny, chociaż już nie ten sam, co 9 lat temu... Ech, ta komercja

Podróż, nie tylko sentymentalna, ale generalnie - podróż , dobiega końca. Przed 18:00 wjeżdżamy do Zagrzebia:



Jedziemy do pensjonatu, rozpakować się trochę i wziąć prysznic. Dzwonimy też do pani z fishpicniku z Rogoźnicy, żeby odwołać "rezerwację" na jutrzejszy rejs (zaliczki, na szczęście, nie musieliśmy płacić). Tej wycieczki trochę nam szkoda...

Ale nie ma co żałować. Jesteśmy w Zagrzebiu, przed nami bardzo udany wieczór w urokliwych miejscach

maslinka napisał(a):Mam nadzieję, że jakoś dotarliście do końca tego mrożącego krew w żyłach opisu

Jedna nieprzespana noc - może się zdarzyć. Rozumiem, że klimatyzacja działała wyłącznie dwustanowo: włączona bądź wyłączona - bez możliwości regulacji temperatury. Bo w przeciwnym wypadku można by sobie ustawić przyjemny nawiew.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

maslinka napisał(a):Mam nadzieję, że jakoś dotarliście do końca tego mrożącego krew w żyłach opisu

Jedna nieprzespana noc - może się zdarzyć. Rozumiem, że klimatyzacja działała wyłącznie dwustanowo: włączona bądź wyłączona - bez możliwości regulacji temperatury. Bo w przeciwnym wypadku można by sobie ustawić przyjemny nawiew.

Pozdrawiam,
Wojtek

Można było ustawić nawiew tak, żeby dmuchało jak najsłabiej, ale nawet w takim ustawieniu wiało za mocno. Problemem było złe umiejscowienie klimatyzatora nad łóżkiem, dmuchało prosto w twarz.



1 sierpnia (sobota): Zagrzebski wieczór

Nie będę dużo pisać, bo w Zagrzebiu jesteśmy już trzeci raz. Jak ktoś będzie miał ochotę, to zerknie do majowej relacji albo do końcówki ubiegłorocznej

Zapraszam na spacer po mieście, które znamy już trochę i do którego mamy duży sentyment

Trg bana Josipa Jelačića:




Tu przyjeżdżamy tramwajem i zaczynamy obchód starych kątów

Plac Europy:



Vlaška ulica i pomnik chorwackiego pisarza i poety Augusta Šenoa:




Idziemy na Tkalčę, czyli ulicę Tkalčićeva - wieczorne serce miasta:



Zagrzeb budzi się do życia, nocnego życia:



Mali Medo - kultowy lokal, w którym byliśmy rok temu, z naszymi zagrzebskimi znajomymi:



(Trochę mi się zdjęcie rozmazało )

Tym razem nie dawaliśmy znajomym znać, że przyjeżdżamy, bo decyzja o zakończeniu wakacji w Zabrzebiu zapadła przecież dopiero dzisiaj rano

Nie będziemy też siedzieć w Mali Medo, idziemy do naszego ulubionego zagrzebskiego lokalu - pubu Ožujsko:



w którym cudem znajdujemy wolny stolik.



Serwują tu przepyszne hamburgery - najlepszy jest "pivnički hamburger", z sosem piwnym Ceny zupełnie inne niż na wybrzeżu, nie zmieniły się też od ubiegłego roku. Kufelek Ožujska (albo Staropramena) nadal kosztuje 12,5 kuny, a duży hamburger - 20 kun. Żyć, nie umierać!

Lubię pozować z pomnikami , a zdjęcie z Mariją Jurić Zagorką to już tradycja :



Zmierzamy w stronę Gornjego Gradu:



Kamenita vrata z obrazem Matki Boskiej:



Z zewnątrz Kamienna Brama jest niestety w remoncie:



Najbardziej charakterystyczna budowla Zagrzebia - kościół św. Marka, jak zwykle słabo podświetlony :



Kawałek dalej - cerkiew św. Cyryla i Metodego:



A naprzeciwko cerkwi nietypowe muzeum :



Przed nami Strossmayerovo šetalište - dzisiaj w wybitnie rozrywkowym wydaniu:



Właśnie trwa koncert:



Na alejce dużo straganów z przekąskami i napojami. Można przysiąść na ławeczce, zjeść coś na szybko albo napić się piwa:



Sympatyczne miejsce z widokiem na kulę Lotrščak:



Wieża z drugiej strony:



Pod nami kursują wagoniki Uspinjačy - małej zabytkowej kolejki linowo-terenowej:



Podziwiamy nocny Zagrzeb:



Hipnotyzujący księżyc :



Dalsza część deptaku Strossmayera:



Antun Gustav Matoš - poeta i powieściopisarz oraz miejscowi muzycy:


Kłódki i wieże katedry:



To miejsce opanowane przez zakochane pary Co kawałek można się na jakąś natknąć:




Wąskim przejściem:



i trochę szerszymi uliczkami:



zmierzamy w stronę placu bana Jelačića:



Ban, a właściwie jego koń, dostał jakąś złotą wstążeczkę :



Wskakujemy do jednego z tramwajów, który zawiezie nas do nowego wakacyjnego domu



To był bardzo długi i bardzo emocjonujący dzień Zasłużyliśmy na trochę odpoczynku

P.S. Być może przesadziłam z ilością zdjęć , ale nie mogłam się zdecydować na większą selekcję

maslinka napisał(a):Nie będę dużo pisać, bo w Zagrzebiu jesteśmy już trzeci raz. Jak ktoś będzie miał ochotę, to zerknie do majowej relacji albo do końcówki ubiegłorocznej

Pamiętam. My zabawiliśmy krótko w Zagrzebiu - jak wszystko, przebiegając "truchtem".

maslinka napisał(a):Lubię pozować z pomnikami , a zdjęcie z Mariją Jurić Zagorką to już tradycja :

Bea też często znajduje podobne towarzystwo. Ostatnio zapozowała niczym Anusia u boku Longinusa.

Pozdrawiam,
Wojtek