Relacja czesko-szwajcarska ;)

Oczywiście, że interesuje. Sam mam w planie odwiedzić to miasto podczas wypadku do Czeskiej i Saskiej Szwajcarii.

A same skały przypominają mi te Ardspaskie i Teplicke Slalne Mesto, choć chyba jednak te "szwajcarskie" są bardziej spektakularne

pozdrawiam,
Michał

Cieszę się, że jednak są zainteresowani (lub niezainteresowani, jak Pirat , ale oglądający )
Pirat, Ty znowu chcesz mnie przestraszyć? Ja się boję białych twarzy...

A tak w ogóle, to chodziło o gibnięcie strony, jak pisze MRK Na poprzedniej było już zdecydowanie za dużo zdjęć

Mikeee napisał(a):A same skały przypominają mi te Ardspaskie i Teplicke Slalne Mesto, choć chyba jednak te "szwajcarskie" są bardziej spektakularne

Niestety, nie mam (jeszcze ) porównania do tych, które wymieniłeś, ale tydzień temu byliśmy na Szczelińcu. Chociaż to zupełnie inna bajka...
Tiskie Steny - dużo bardziej rozległy teren, mnóstwo skał, bardzo ciekawe formy. Ale Szczeliniec też mi się podobał, szczególnie Piekiełko

maslinka napisał(a):

Mikeee napisał(a):A same skały przypominają mi te Ardspaskie i Teplicke Slalne Mesto, choć chyba jednak te "szwajcarskie" są bardziej spektakularne

Niestety, nie mam (jeszcze ) porównania do tych, które wymieniłeś, ale tydzień temu byliśmy na Szczelińcu. Chociaż to zupełnie inna bajka...
Tiskie Steny - dużo bardziej rozległy teren, mnóstwo skał, bardzo ciekawe formy. Ale Szczeliniec też mi się podobał, szczególnie Piekiełko

Ardspach i Teplicke Skalne Mesto odwiedziliśmy w lipcu tego roku właśnie przy okazji pobytu w Górach Stołowych. Szczeliniec i Błędne Skały są super

14 sierpnia (niedziela): Drezno - część druga

Wyszło słoneczko, idziemy dalej - w stronę Neumarktu:



Na Nowym Rynku podziwiamy jedną z najważniejszych drezdeńskich budowli - zbudowany z piaskowca kościół Marii Panny (Frauenkirche):



Przed kościołem pomnik Marcina Lutra:



Na placu rozstawiono ciekawe palety, w których umieszczono rośliny, głównie kaktusy i inne sukulenty:



Fajnie to wygląda :



Obchodzimy Nowy Rynek dookoła, mijając m.in. gmach Akademii Sztuk Pięknych:



Pozostałości murów kościoła Marii Panny, którego rekonstrukcja zakończyła się ostatecznie w 2005 roku:



Na Nowym Rynku dużo się dzieje - stąd odjeżdżają dorożki:



Można tu spotkać Anioła:



Złotą Panią:



czy najprawdziwszego Elvisa :



Ustawiamy się w kolejce, żeby wejść do Frauenkirche. W środku tłumy:



Zupełnie inaczej niż w kościele św. Krzyża, który zresztą bardziej nam się podobał.



Barokowy luterański kościół Marii Panny powstał w II połowie XVIII wieku. Jest największym na świecie, obok katedry w Strasburgu, budynkiem wzniesionym z piaskowca, a jego kopuła to najokazalsza tego typu konstrukcja z kamienia wśród kościołów leżących na północ od Alp.

Podczas bombardowań alianckich został poważnie uszkodzony i ostatecznie zawalił się. Za czasów NRD pozostał trwałą ruiną służącą za pamiątkę okropieństw wojny. Dopiero w 1985 roku zdecydowano o jego rekonstrukcji, jednak prace rozpoczęto dopiero po upadku Muru Berlińskiego. 30 października 2005 roku kościół został ponownie konsekrowany i otwarty dla wiernych i turystów. Z pomnika wojny przeistoczył się w symbol pojednania.

Podziwiamy ołtarz wraz z organami oraz rzeźbę Modlitwa Jezusa w Ogrójcu:



Właśnie wybija 13:00. Na ołtarzu pojawia się kobieta, prosi wszystkich o zajęcie miejsc i zaczyna czytać... chyba Pismo Święte:



Po niemiecku, więc niewiele rozumiemy Postanawiamy się ulotnić...

Tak jak pisałam, kościół św. Krzyża zrobił na nas zdecydowanie większe wrażenie niż Frauenkirche, ale do tej świątyni wejść po prostu trzeba - ze względu na rozmiary budowli (i kopuły!) oraz na fakt, że kościół, po odbudowie, w której pomagali mieszkańcy miasta i darczyńcy, stał się symbolem pojednania.

Wychodzimy z kościoła, a tu... nie ma Elvisa :



Może odjechał jednym z mercedesów :



Opuszczamy Nowy Rynek:



i kierujemy się w stronę kolejnej ważnej atrakcji turystycznej - Orszaku Książęcego:



Fürstenzug (Orszak Książęcy) to obraz ścienny liczący 101 m długości, złożony niemal z 25 tysięcy płytek z porcelany miśnieńskiej. Przedstawia władców dynastii Wettinów jako orszak jeźdźców.



Autorem malowidła jest artysta drezdeński, malarz historyczny i profesor tutejszej Akademii Sztuk Pięknych – Wilhelm Walther. Wykonywał je od końca XIX do początków XX wieku.



Malowidło stanowi największy na świecie ceramiczny obraz ścienny. Zostało wykonane w celu upamiętnienia 800-letniej historii władców z dynastii Wettynów władających Saksonią w latach 1123–1918. Znalazły się tu łącznie 94 osoby, z których 35 stanowią margrabiowie, hrabiowie, książęta i królowie Saksonii, np. August II i August III:



Bombardowanie Drezna tylko nieznacznie uszkodziło malowidło. Ogółem na powierzchni niespełna 25 tysięcy kafelków jedynie 223 z nich wymagały kompletnej rekonstrukcji.



Jesteśmy coraz bliżej najpiękniejszej, moim zdaniem, drezdeńskiej budowli... Ale o tym już w następnym odcinku

Ja szczerze mówiąc relacje nie- chorwackie
Drezno bardzo ladna,
a skałki bardzo mnie zachęcają,
napisz proszę jak wyglądał cennik noclegów, na ile da się się chodzić z dziećmi, wózkami,

Po "Waszym" Dreźnie włóczę się z przyjemnością, bo już prawie zapomniałam , jak tam jest. Obiecywałam sobie powrót, ale oczywiście nie wyszło.

kkra napisał(a):napisz proszę jak wyglądał cennik noclegów, na ile da się się chodzić z dziećmi, wózkami,

To jest generalnie drogi rejon. Po czeskiej stronie, za osobę (często ze śniadaniem) trzeba liczyć około 500 koron, czyli jakieś 80 zł. My też tyle płaciliśmy wiosną, a latem już 550, bo sezon...
Po niemieckiej stronie jest minimalnie drożej.

A czy z małymi dziećmi się da chodzić? Zależy, gdzie; są miejsca, że spokojnie. Może nie po skałkach i punktach widokowych, jakie zdobędziemy następnego dnia, chociaż to wszystko zależy od dzieci, od tego, do czego są przyzwyczajone...

dangol napisał(a):Po "Waszym" Dreźnie włóczę się z przyjemnością, bo już prawie zapomniałam , jak tam jest. Obiecywałam sobie powrót, ale oczywiście nie wyszło.

Witaj, Danusiu
W takim razie "za chwilę" zapraszam na spacer po Zwingerze

maslinka napisał(a):Nikogo nie interesuje?

No jak nie

Mnie bardzo. Byłem w Dreźnie miesiąc wcześniej. Niestety przykry incydent (drobna stłuczka i ponad dwugodzinne czekanie na policję) nie pozwolił nam na zwiedzenie tak wielu miejsc, jak udało się Wam.
Z tym większą przyjemnością oglądam Twoją relację

greenrs napisał(a):Mnie bardzo. Byłem w Dreźnie miesiąc wcześniej. Niestety przykry incydent (drobna stłuczka i ponad dwugodzinne czekanie na policję) nie pozwolił nam na zwiedzenie tak wielu miejsc, jak udało się Wam.
Z tym większą przyjemnością oglądam Twoją relację

Oj, to masz niemiłe wspomnienia
Musisz wrócić i dać miastu drugą szansę



14 sierpnia (niedziela): Drezno - część trzecia (Zwinger)

Zanim jednak dojdziemy do Zwingera, mamy jeszcze kilka innych budowli do zobaczenia, np. katolicką katedrę Świętej Trójcy (Hofkirche):



Niestety nie wchodzimy do środka. Na wszystko nie ma czasu...

Nasz kolejny cel to Rezydencja Wettynów (Residenzschloss) - ogromny kompleks budynków.



Zamek powstał w XII wieku, a został zburzony... wiadomo, kiedy...

Wchodzimy przez bramę:




Groźnie wyglądający typ :



Jeden z dziedzińców Zamku:





Uliczka oddzielająca poszczególne budynki kompleksu:



Kolejny dziedziniec:



Ludzie czekają na zwiedzanie z przewodnikiem. My nie mamy zamiaru oglądać wnętrz (musielibyśmy być w Dreźnie przynajmniej 3 dni), więc się stąd ewakuujemy.

Ładne przejście nad ulicą:



Nad Łabą stoi piękny budynek Opery Sempera, niestety aktualnie wejście główne jest remontowane:



Natomiast z tego miejsca pięknie się prezentuje katedra Św. Trójcy i część budynków Rezydencji Wettinów:



Stąd już tylko dwa kroki do Zwingera, który z tej strony wygląda raczej niepozornie:



Za to z bramy wylewa się cała fala Japończyków...

Kiedy się już wejdzie na wewnętrzny dziedziniec tej niesamowitej budowli, nie da się pozostać obojętnym na jej piękno:




Zwinger to najznakomitszy budynek późnego baroku w Niemczech. Powstał w latach 1710-1728 jako dzieło współpracy architekta Matthäusa Daniela Pöppelmanna i rzeźbiarza Balthasara Permosera. Początkowo służył za oranżerię i kulisy dla dworskich festynów, później stał się miejscem wystaw.



Aktualnie znajdują się tutaj zbiory porcelany przedstawiające zarówno porcelanę chińską z XV wieku, jak i znane w całych Niemczech wyroby z miśnieńskiej manufaktury porcelany. Oprócz tego zwiedzający znajdą tutaj m.in. Salon Matematyczno-Fizyczny, Salon Francuski, Salon Niemiecki oraz Długą Galerię z Bramą Koronną.

Nam najbardziej spodobała się Fontanna Nymphenbad zajmująca jakby osobny dziedziniec:





Uwaga! Nadciąga wycieczka! :



Chować się, kto może Np. na balkonie nad fontanną, a właściwie obok górnej jej części:



z widokiem na to piękne miejsce, w którym byliśmy przed chwilą.



Można też stąd popatrzeć na cały Zwinger:



Schodzimy znowu na główny dziedziniec:



Fontann tu też nie brakuje:



Ta pani chyba chciała się poczuć jak królowa :



Wychodzimy na piętro widocznego na zdjęciu powyżej Pawilonu Miejskiego:



Znajduje się tu niewielka kawiarnia i ładny widok na Residenzschloss:



Przechadzamy się też Długą Galerią i podziwiamy Bramę Koronną:



I tak kończy się nasz spacer po Zwingerze. Muszę przyznać, że jestem oczarowana...

Ja również

maslinka napisał(a):Nam najbardziej spodobała się Fontanna Nymphenbad zajmująca jakby osobny dziedziniec:

Jak powiedział nam spotkany przypadkowo Polak mieszkający w Dreźnie, w kawiarni z której wychodzi się na ten dziedziniec podają najlepszą kawę w mieście. Musieliśmy oczywiście spróbować No i stwierdziliśmy, że zdarzyło nam się... wypić lepszą

elka21 napisał(a):Ja również

W następnym odcinku będą nieco inne klimaty

greenrs napisał(a):Jak powiedział nam spotkany przypadkowo Polak mieszkający w Dreźnie, w kawiarni z której wychodzi się na ten dziedziniec podają najlepszą kawę w mieście. Musieliśmy oczywiście spróbować No i stwierdziliśmy, że zdarzyło nam się... wypić lepszą

W tej kwestii się nie wypowiem, bo my jesteśmy zupełnie niekawowi

14 sierpnia (niedziela): Drezno - część czwarta (Neustadt)

Oczarowanie szybko nam minie, kiedy zobaczymy Nowe Miasto (szczególnie Zewnętrzne Nowe Miasto) Czytałam trochę o tej kolorowej dzielnicy artystów, studentów i... kloszardów i musiałam ją zobaczyć.

Przechodzimy mostem na drugą stronę Łaby. Zostawiamy za sobą największe atrakcje turystyczne i tłumy ludzi:



Nad rzeką trwa właśnie wyścig kolarski sponsorowany przez Škodę:



Za nami Altstadt:



Przed nami Neustadt i pomnik złotego faceta :



To Złoty Jeździec (Goldener Reiter) - pomnik przedstawiający elektora saskiego i króla polskiego Augusta II Mocnego.



Statua pokazuje króla jako rzymskiego cesarza w zbroi w kierunku północno-wschodnim, czyli w kierunku ówczesnego polskiego królestwa. Król i rumak są rzeczywiście pozłacane.



Jesteśmy na Nowym Mieście, co od razu widać w architekturze :



Dominuje tu styl socrealistyczny.

Idziemy zacienionym deptakiem:



który przechodzi w piękną aleję platanów:



Mijamy kościół Trzech Króli:



koło którego rozłożyła się pani z całym swoim dobytkiem:



Kawałek dalej - nowe budownictwo i jedna z miejskich fontann:



Zaczynamy się robić głodni, a ponoć najlepiej zjeść właśnie na Nowym Mieście, lepiej przede wszystkim dla portfela.
W poszukiwaniu restauracji wchodzimy w różne zaułki, bramy i pasaże:



Niektóre są naprawdę piękne. Jedno z takich ładnych podwórek:



doprowadza nas do dwóch restauracji. Jednak ceny bardzo wysokie, szukamy dalej...

Ostatecznie kusi nas "oferta dnia" restauracji St. Petersburg:



Zdjęcie zrobione po tym, jak opuściliśmy to miejsce; wcześniej wszystkie stoliki były zajęte.

Restauracja rosyjska, nietania, ale oferta dnia (schabowy z frytkami, surówkami i małym piwem za 8,80 euro) jest w naszym zasięgu. Siedzimy na zewnątrz, ale zajrzeliśmy do wnętrza, które utrzymane jest w rosyjskim klimacie, z głośników płynie też rosyjska muzyka. Kelnerka biegle mówi po rosyjsku, obsługując gości, najprawdopodobniej Rosjan, którzy stanowią większość klientów

Żałuję, że nie zamówiliśmy pielmieni, chociaż były dość drogie...

Kawałek Rosji w centrum Drezna za nami, idziemy dalej, przez targ staroci:



Mijamy kolejne fontanny:



i wchodzimy w dzielnicę Zewnętrzne Nowe Miasto (Äußere Neustadt), w odróżnieniu od Wewnętrznego, w którym byliśmy przed chwilą.



Nowa dzielnica wita nas kolejną fontanną:



i brudem na ulicach...

Są też pierwsze symptomy tego, że znaleźliśmy się w miejscu życia drezdeńskiej bohemy - pomnik książek, pisarzy, czytelników czy czegoś w tym stylu sfotografowany z trzech stron:





Jeśli chcecie zjeść w Dreźnie naprawdę tanio, Zewnętrzne Nowe Miasto jest takim miejscem. Znajdziecie tu niezliczoną liczbę małych pizzerii, barów tacos, sushi, żarcia hinduskiego, tajskiego i jakiego tam chcecie.



Jest tanio, ale też nieporządnie i, co tu dużo mówić, brudno (przynajmniej na ulicach). Teraz widać, że jesteśmy w mieście byłego DDR-u



Jesteśmy zadowoleni, że już jedliśmy.



I kiedy zaczynam kręcić nosem, że wcale mi się tu nie podoba i gdzie jest niby ta artystyczna dzielnica, staję jak wryta, bo przede mną, wprost na chodniku, wyrasta takie dzieło:



Trzeba stanąć w odpowiednim miejscu (zaznaczonym krzyżykiem), żeby zobaczyć to malowidło w 3D. Na zdjęciu wyszło całkiem nieźle, chociaż na żywo wrażenie jest bezcenne

Tutaj postacie się już trochę wyciągnęły w lewo, ale za to ma się wrażenie, że siedzę na schodku, murku:



Niesamowite! Nie wiem, jak się robi takie cuda, ale ogromne brawa dla artysty

I od tego momentu zaczyna mi się w Äußere Neustadt bardzo podobać



Zresztą z każdym krokiem robi się coraz ciekawiej:




A najciekawiej będzie w tym pasażu:



(Głównie z jego powodu chciałam tu przyjść )

Ale o tym napiszę w następnym odcinku...

Rzeczywiście, to malowidło na chodniku, to wielkie..... woooow

Mnie Drezno bardzo interesuje i cieszę się, że zrobiliście sobie tak długi spacer po tym pięknym mieście

Pozdrawiam
Asia