Budziszyn , Rathen i okolice, Drezno - 2024

Ten dzień był świetny spacerowo . Na dodatek, ludków na szlakach niewielu, zupełnie inaczej niż na Bastei .

Michał, Ty już pewnie w Helladzie?

Dotarłyśmy do rozdroża, na którym zmieniamy szlak z czerwonego na żółty. Zaczyna się tu strome podejście na Rauenstein, po lewej stronie pełnego schodów szlaku biegnie pochyła winda do skalnej restauracji.





Na zakręcie szlaku jest ławeczka i widok w stronę Bastei. Jeszcze trochę w górę i za chwilę będziemy miały nagrodę za wysiłek.

dangol napisał(a):Michał, Ty już pewnie w Helladzie?

Jeszcze nie, wylot dzisiaj w nocy
Z Wroclove

pozdrawiam, Michał

Felsgaststätte Rauenstein na szczęście była otwarta, więc mogłyśmy posiedzieć przy pysznym zimnym piwku lub innym napitku. Na dodatek bez tłumów i z pięknym widokiem na okolicę, w tym na Lilienstein oraz na twiedzę Königstein (odwiedzoną w 2009 roku).

Z inicjatywy drezdeńskiej sekcji Stowarzyszenia Górskiego Szwajcarii Saksońsko-Czeskiej w 1885 roku na grzbiecie masywu skalnego utworzono Rauensteingratweg o długości 1745 metrów. Trzy większe wąwozy trzeba było pokonać mostami lub schodami. Największym wąwozem był Lehmannschlucht, nazwany na cześć Oskara Lehmanna, inicjatora zabudowy. W dolnej części wąwozu konieczne było nawet wysadzanie skał, aby utorować ścieżkę.

Rok po otwarciu ścieżki, w 1886 roku, w Kapphöhle (znaną również jako Kappmeyer lub Kammhöhle) na płaskowyżu Lehmannschlucht powstała mała letnia restauracja z napojami.
W 1893 roku na południowo-wschodnim krańcu płaskowyżu Rauenstein wybudowano istniejącą do dziś górską restaurację, w której „przed chwilą” byłyśmy.

Przed nami przepięknie poprowadzony szlak, biegnący szczytami skał tworzących grzbiecik Rauenstein. Wiedziałam co prawda, że coś podobnego się szykuje, ale i tak nie spodziewałam się, że będzie aż tak pięknie. Uroku z pewnością dodawał fakt, że ludzi na trasie było niewielu. Zdjęcia tego nie oddają, gdyż na tych przepaścistych kładkach i schodkach, jakoś u żadnej z nas nie było odwagi do wyjmowania telefonu.




Najpierw strome podjeście schodkami na główne wzniesienie grzbietu (304 m). Rauenstein opada stromo na północ do doliny Łaby, wznosi się prawie 100 metrów nad okolicą. Ma głęboko wciętą strukturę, jest prawie całkowicie zalesiony, ma kilka dominujących ścian z piaskowca. Piaskowiec jest tu bardzo miękki i mocno zwietrzały. W ramach renowacji w 1968 roku drewniane i piaskowcowe elementy szlaku na Rauensteingratweg zastąpiono metalowymi schodami i drabinami.

Takiego Allgauera chlapnąłbym, zacnie wygląda
Jeszcze w takich okolicznościach przyrody i w dobrym towarzystwie:)

tony montana napisał(a):Takiego Allgauera chlapnąłbym, zacnie wygląda

Równie zacnie smakowało . Lubię pszeniczne piwka, to było świetne, chociaż z pewnością na odbiór miały wpływ okoliczności przyrody i towarzystwo

Rauenstein oferuje ładne widoki z różnych punktów na ścieżce po grzbiecie. W kierunku południowo-wschodnim widać góry stołowe Szwajcarii Saksońskiej na lewym brzegu Łaby (Großer i Kleiner Bärenstein, Königstein, Pfaffenstein, Lilienstein). W kierunku północno-północnym w polu widzenia dominuje masyw Bastei z charakterystycznie jasnymi powierzchniami rozbiórkowymi nieczynnych kamieniołomów piaskowca („białe kamieniołomy”). Powyżej na horyzoncie Hohburkersdorfer Rundblick i Waitzdorfer Höhe wyznaczają przejście na wyżyny Łużyc (Uskok Łużycki). Na wschodzie widok rozciąga się na wieś Weißig, na góry i wyżyny Górnej Szwajcarii Saksońskiej (w tym Schrammsteine, Zirkelstein, Großer Winterberg) i Czeskiej Szwajcarii z imponującym Růžovský vrch (Rosenberg). Na zachodzie widać wieżowce osady Pirna-Sonnenstein.

Po opuszczeniu skalnego grzbietu, dalsze zejście nad Łabę to wygodny leśny szlak, a pod koniec asfalt w Pötzscha (obecnie dzielnica Stadt Wehlen).





Promem przepłynęłyśmy do centrum Stadt Wehlen…





Trasa promowa działa od 1771 roku. Obecny prom parowy pływa tu po Łabie od 1928 roku, z tym że przeszedł remont pod koniec lat 60.XX oraz remont generalny w latach 1983-1985 (wymieniono wówczas dno statku, zdemontowano i odnowiono silnik i wymieniono kocioł). W 1987 roku złożono wniosek o zachowanie ostatniego czynnego promu parowego na Łabie jako pomnika techniki.

Miasteczka nie zwiedzałyśmy. Ograniczyłyśmy się do ryneczku, aby w jakieś restauracyjce zjeść obiad.





Pierwsza wzmianka o Wehlen pojawiła się w dokumencie jako Wylin w połowie XIII wieku. Osada powstała pod ochroną zamku, który Henryk Znakomity otrzymał od króla czeskiego Wacława w 1245 roku. Wehlen wzmiankowano już jako miasto w roku 1346. Od 1543 roku zamek nie był zamieszkany, dlatego stopniowo popadał w ruinę. Mieszkańcy utrzymywali się z żeglugi, rzemiosła i pracy w kamieniołomach. Już w 1547 roku Wehlen nazywano „miastem administracyjnym”, władzę sprawował urząd (początkowo Lohmen, później Hohnstein). 31 lipca 1848 roku dotarła tu kolej, rozwinęła się także turystyka.

Uznałyśmy, że nie będziemy przebierać w miejscach podających dania obiadowe, zasiadłyśmy więc w rynku w „Cafe Welyn” znajdującej się w szachulcowym budynku z 1750 roku, później przebudowanym.



Niektóre panie miały jeszcze po obiedzie miejsce na lody



Weszłyśmy jedynie do Radfahrerkirche zbudowanego w 1883 roku, gruntownie odnowionego po powodzi z 2002 roku, ponownie otwarty w 2004 roku.

Ale już sam ryneczek i okolice są super To fascynujące, że mimo iż to dawne NRD to te miasteczka są tak fajnie zachowane a teraz czysto, ładnie, prawie wszystko odnowione, kwiatki ...

pozdrawiam, Michał

Małe miasteczka pięknieją i to cieszy, przydałoby się jednak więcej czasu na spacer po nich... A my musiałyśmy wracać do Rathen

Do Rathen wróciłyśmy promenadą wzdłuż Łaby…











Planowałyśmy wprawdzie przysiądnięcie w jakiejś knajpce przy nabrzeżu, ale ciemna chmura nad nami zdecydowanie odstraszała. No i lunęło jak z cebra, na szczęście w momencie, gdy odwierałyśmy drzwi do domu . Tak więc resztę dnia i wieczór spędziłyśmy (całkiem miło) u siebie.

Sobota, 1 czerwca 2024

Skoro głównym powodem tegorocznego BBW był wypad do Drezna, to najwyższa pora na realizację planów .

Właściwie to żadnych planów nie było , może za wyjątkiem tego, iż jedna z nas (wcale nie ta, która o Dreźnie marzyła) koniecznie chciała wejść do Galerii Dawnych Mistrzów.
Prognozy pogody na ten dzień sugerowały, że większość bab będzie „zmuszona” do zwiedzania jakiegoś muzeum... Rano wprawdzie nie padało, ale też zachmurzenie było spore, w rejonie Rathen żadnej ze skalnych baszt widać nie było.

Drezno (Dresden)



Przez moment był pomysł, aby pojechać koleją S-Bahn. Ostatecznie wybrałyśmy auta, gdyż wychodziło taniej, no i wygodniej (a kierujące sprzeciwu nie wyraziły).
Parkowanie w mieście nie było problemem, cena również. Za 6 euro od auta za cały dzień stanęłyśmy na podziemnym parkingu tuż przy starówce, dokładnie tutaj. Parking był wytypowany wcześniej, miejsca wolne były.



Ruszamy więc w miasto!

Widok z Theaterplatz na Hofkirche i Residenzschloss…



… oraz na Semperoper.