Budziszyn , Rathen i okolice, Drezno - 2024

Opuściłyśmy Kanapee…



Wkrótce byłyśmy przy wejściu na teren ruin skalnego zamku Neuraten.
Niestety, wstęp nie był możliwy . Może uszkodzona była któraś z kładek ze stalowych kratownic lub jakieś z licznych schodków wiodących turystów po skalnych szczytach dawnego zamczyska wykutego bezpośrednio w skałach? Nie wiem, nigdzie nie było informacji o przyczynach zamknięcia … Szkoda, bo poprzednim razem udało nam się wejść i bardzo mi się podobało. Widoki z kładek przepiękne !



Według legendy, pierwszy zamek zbudowali tu Serbołużyczanie. Uległ zniszczeniu prawdopodobnie już w XI wieku za cesarza Henryka IV, gdy został zdobyty przez Niemców, którzy zaskoczyli Łużyczan. Mieszkańcy Neurathen rzucili się w głębiny z drewnianego mostu (w jego miejscu stoi dziś kamienny Basteibrücke, do którego dojdziemy za chwilę) do pobliskiego wąwozu, noszącego dziś nazwę Mardertelle. Na dnie wąwozu znaleziono wiele ludzkich czaszek i kości, a więc legenda z prawdą pewnie się nie mija.
Historycznie znany zamek skalny Neurathen, rozłożony na platformie pomiędzy kilkoma skalnymi wieżami, został zbudowany w XIII wieku, prawdopodobnie około 1245 roku. Był wówczas największym skalnym zamkiem w Szwajcarii Saksońskiej. Pierwsza pisemna wzmianka o zamku pojawiła się w dokumencie z 1261 roku. W 1466 roku w zamku zamieszkali rycerze-rozbójnicy, ostatnim takim właścicielem Neurathen był Hans von Oelsnitz, plądrował i rabował tereny znajdujące się pod kontrolą wójta nad Königsteinem. Elektor saski Ernst i jego brat książę Albrecht, od 1467 roku podjęli działania przeciwko Hansowi von Oelsnitz i rozpoczęli oblężenie zamku. Dopiero po ponad roku wojskom udało się podpalić i zdobyć zamek w maju 1469 roku. Hansowi von Oelsnitz udało się uciec. Próby odzyskania zamku za wstawiennictwem króla Macieja Korwina nie powiodły się. Elektor zezwolił mu jednak na osiedlenie się w Saksonii, otrzymał także rekompensatę finansową. Rathen został skonfiskowany jako utracone lenno, zgliszcza stały odtąd opuszczone i popadały w ruinę. Później pomieszczenia zrujnowanego zamku służyły jako schronienie dla ludności w czasie wojny. Mówi się, że podczas wojny trzydziestoletniej w 1639 r. wielu mieszkańców Pirny w obawie przed Szwedami szukało schronienia w skałach zamku.

Ponieważ większość budynków zamku skalnego była wykonana z drewna, do dziś pozostały jedynie rzeźbione w skale pomieszczenia, przejścia, cysterna i podpory belek dawnych konstrukcji drewnianych.

Nie udało się wejść do Neurathen, więc po chwili byłyśmy na Basteibrücke.



Tu było zdecydowanie więcej ludzi, jako że niedaleko znajduje się parking i dojście jest łatwe (chociaż to od Rathen też do trudnych nie należy).



Pierwsze wzmianki pisemne o skałach Bastei pochodzą z końca XVI wieku, w roku 1798 zostały po raz pierwszy opisane w publikacji o charakterze turystycznym. Na początku XIX wieku na Bastei dotarła pierwsza wycieczka zorganizowana, a sam obiekt stał się inspiracją dla wielu malarzy.
W 1826 roku w pobliżu punktu widokowego zbudowano pierwszy stały budynek restauracyjny z możliwością noclegu oraz wzniesiono pierwszy, drewniany most nad wąwozem Mardertelle, który łączył zewnętrzną półkę skał z zamkiem Neurathen. W latach 1850-51 konstrukcja została przebudowana na kamienną piaskowcową, istniejącą do dziś. Most ten ma długość 76,5 m i wznosi się 40 m ponad dnem wąwozu. Pamięci przewodników z początku XIX wieku poświęcona jest tablica wmurowana przy kamiennym moście, są też inne tablice ku czci kolejnych osób związanych z historią Bastei. Dziś Bastei ma największą liczbę odwiedzających ze wszystkich punktów widokowych w Szwajcarii Saksońskiej.

Widoki stąd są super, ale z tego co pamiętam, z Naurathen były jeszcze lepsze.

Będąc na Basteibrücke, trudno jednak o widok mostu w całej jego krasie, dlatego też postanowiłyśmy podejść na punkt widokowy Ferdinandaussich (fajny widok na most byłby z Neurathen, ale cóż…).

Chociaż podejście nie było długie ani specjalnie męczące, po osiągnięciu restauracji przy górskich hotelach, postanowiłyśmy odsapnąć. Przecież należało nam się piwko , a plecy wilgotne pod plecakami, musiały odparować .



Drewniane stoliki przy „Panorama Snack” były miejscem odpowiednim.



Blisko było do nowej platformy widokowej Basteiaussicht. Stara platforma została zamknięta w maju 2016 roku, gdyż około 15 metrów pod nią w piaskowcu stwierdzono obszary wietrzenia, które zagroziły długoterminowej stabilności skały Bastei. Pierwotnie prace stabilizacyjne skał miały trwać do pierwszej połowy 2017 roku. Na początku lutego 2017 r. badania geologów wykazały, że skały nie można już zabezpieczyć środkami technicznymi. Dlatego też platforma dla zwiedzających została zabezpieczona płotem i zamknięta na stałe. W sierpniu 2017 roku ogłoszono, że poniżej platformy widokowej przewiduje się montaż kratowych ogrodzeń zabezpieczających przed spadającymi kamieniami oraz demontaż balustrad i płyt chodnikowych zamkniętej platformy . W listopadzie 2017 roku opublikowano pierwsze plany budowy 20-metrowej platformy z betonu węglowego. Demontaż miał miejsce wiosną 2019 r.
Przed zainstalowaniem nowej platformy podjęto szeroko zakrojone działania w celu zabezpieczenia skały. Po zakończeniu stabilizacji skał w 2021 r., w maju 2022 r. rozpoczęto odlewanie platformy. Stan surowy zakończono w lipcu 2022 roku. Zamiast planowanego betonu węglowego zastosowano klasyczny beton sprężony, gdyż istniała obawa, że w przypadku węglowego betonu powstaną pęknięcia. Platforma została otwarta 3 lutego 2023 roku. Ma długość 10 m, szerokość 3,5 m.



















Zaczął padać deszcz… Na szczęście nie była to ulewa, więc planów co do trasy powrotnej nie zmieniłyśmy .

W 2009 roku, ze względu na zwiedzanie Königstein w drodze powrotnej na miejsce noclegowe w Janovie w Czechach, do Rathen schodziliśmy prawie po śladach. Tym razem trzeba było wykorzystać okazję, że czasu na wycieczkę mamy sporo , przygotowałam więc trasę okrężną, aczkolwiek niedługą. Wróciłyśmy więc na główną ścieżkę i obok hoteli poszłyśmy w kierunku parkingu, tuż przed nim skręcając w prawo, łagodną ścieżką w dół.



Ciut dalej na rozwidleniu szlak idzie w prawo. Nieco później jest odgałęzienie na punkt widokowy Pavillonaussicht. Pomimo deszczu decydujemy, iż tam podejdziemy, aby popatrzeć na Bastei z innej strony , niż do tej pory.







Na punkcie widokowym byłyśmy tylko my , ale już na rozdrożu, przy wiacie Schutzhütte (Ganshütte) stała spora grupka. Jednak niewielka w porównaniu z tym, co było w pobliżu mostu Bastei.

Pięknie My wchodziliśmy przez Schedenlocher, czyli najpierw z Rathen trasą wzdłuż tego małego jeziorka/stawu i potem już cały czas po górę. Ale jest po drodze wodospad, który uruchamia pani w barze za parę eurocentów

pozdrawiam, Michał

To co pokazałeś, przyczyniło się do wyboru naszej trasy, tyle że świadomie w kierunku odwrotnym do Waszego. Do wodospadu jednak nie poszłyśmy, bo w deszczu (fakt, duży nie był) po prostu nam się nie chciało. Na popołudnie miałyśmy za to inny plan, o ile aura na to pozwoli

Nie wiedziałam Danusiu, że piszesz nową relację. W związku z tym zaświtała mi myśl ( pomysł) czy można jakoś ustawić powiadomienia, żeby informowały, że dany użytkownik założył nowy wątek?
Nadrobiłam zaległości, jestem pod wrażeniem ilości przekazywanych informacji na temat odwiedzonych przez Was miejsc. Budziszyn zapisałam sobie do kolekcji podobnie jak Bastei .

My tradycyjnie podjechalim na główny parking od góry - wtedy był darmowy, akurat był zlot sportowych samochodów z tej i minionej epoki, także dodatkowa atrakcja była. Myślałem, że to pociągnie za sobą tłumy na Bastei, ale tak źle nie było.

Czekam na Dresden, bo miasto nam się bardzo spodobało i mocno nas zaskoczyło.

wiola2012 napisał(a):Budziszyn zapisałam sobie do kolekcji podobnie jak Bastei .

Warto, także inne miejsca w pobliżu

te kiero napisał(a):Czekam na Dresden, bo miasto nam się bardzo spodobało i mocno nas zaskoczyło.

Drezno dopiero w sobotę, jeszcze czwartek się nie skończył. Ostatnio jakoś ciężko mi się zabrać za kontynuację, ale powoli się do tego przymierzam

Zaczynamy zejście wąwozem Schwedenlöcher, przez który idzie się głównie schodami (jest ich ponad 750, dokładanie ile więcej to nie wiem, po licząca się pogubiła ).





To był naprawdę świetny pomysł, aby tędy zejść do doliny. Nie dość, że turystów niewielu, to pięknie ! Deszcz zupełnie nie przeszkadzał wędrówce przez głęboko wcięty wąwóz powstały w wyniku erozji miękkiego piaskowca połabskiego, przebiegający zgodnie z kierunkiem spękań skały.

Dziki labirynt skalnych wież wąwozu był schronieniem dla mieszkańców przed wojskami szwedzkimi podczas wojny trzydziestoletniej oraz w czasach późniejszych konfliktów zbrojnych (1706, 1813, 1945...).
Rozwój turystyczny wąwozu nastąpił stosunkowo późno, pierwszy chodnik przez Schwedenlöcher wybudowano w 1886 roku. Aby zbudować stopnie i mosty, wąwóz trzeba było miejscami sztucznie poszerzyć. W latach 1967-1968 przeprowadzono generalny remont ścieżki.

Trasa przez wąski wąwóz jest zagrożona przez obrywy skał z erodującego piaskowca, musiała być kilkukrotnie zamykana. W maju 2012 r. korzeń drzewa odłamał duży kawałek skały o objętości około 10 metrów sześciennych. Spadająca skała zraniła siedmiu turystów. Ścieżkę trzeba było zamknąć na kilka dni na czas kontroli uszkodzeń i prac porządkowych. W lutym 2013 roku wąwóz został ponownie zamknięty ze względu na niebezpieczeństwo spadających skał. Ze względów bezpieczeństwa w sierpniu 2013 r. wysadzono w powietrze zwisającą skałę. Ścieżkę poprowadzono obok miejsca rozbiórki i ponownie otwarto we wrześniu 2013 r.
Na szczęście tym razem nie było zamknięcia Schwedenlöcher (pech z Neurathen zupełnie nam wystarczył).

W środku Schwedenlochen znajduje się mała polana, nadająca się na krótką przerwę, oczywiście o ile nie nie pada deszcz . Potem znów są wąskie przejścia między skałami, nawet takie, przez które może przejść tylko jeden turysta.

No tak, pewno lepiej Schwedenlöcher schodzić w dół Ale my wolimy jak jest trudniej
Pięknie tam, te czasami labirynty skałek, wąskich przesmyków, cisza, spokój, śliczne rejony

pozdrawiam, Michał